Gevoeligheid,

 

Ik ben – net als iedereen – als kind vaak veroordeeld geweest vanwege mijn gevoeligheid. Meestal leren mensen te doen alsof ze zich eroverheen hebben gezet, door te ontkennen wat ze echt voelen, maar ik voelde me elke keer toch weer heel gekwetsd en kreeg dan van anderen te horen, dat ik maar eens moest proberen om een dikkere huid te krijgen.

 

Men vond dus altijd, dat er iets fout was met mijn gevoeligheid en noemde mij licht-geraakt. Volgens enge, dwangmatige, gefrustreerde en ongevoelige mensen – die mij, zoals ze letterlijk zeiden, op het hart probeerden te drukken, dat ze toch echt het beste met mij voor hadden en mij dus voor mijn eigen bestwil bestraffend behandelden – maakte ik mij druk om niets. Omdat ik het zo persoonlijk nam, was het, volgens hen, gewoon een kwestie van de dingen niet persoonlijk nemen en om volwassen te worden. Als opgroeiend kind voelde ik me radeloos, weerloos en wezenloos, want ik wist een ding heel zeker: volwassenheid was voor mij niet weggelegd.

 

Wat ik ook deed, in de hoop om meer zelf-controle over mijn emoties te krijgen, had het omgekeerde effect. Ik werd daardoor steeds emotioneler en al mijn mislukte pogingen om mijzelf te veranderen stapelden zich op. Mijn reputatie, werd als een last door mij meegedragen. Ik wist echter altijd al, dat mijn gevoelens waar waren, omdat ik kon huilen. Iedere keer als ik, vanwege mijn gevoeligheid, me weer afgewezen voelde, moest ik huilen en begon ik, langzaamaan tot mijn zinnen te komen. Ook was er, volgens de anderen, altijd weer iets verkeerd met het feit, dat ik zo vaak huilde. Voor mijzelf echter was huilen altijd een enorme opluchting.       

 

Ik had zogezegd een minderwaardigheids complex en wist daardoor niet wat ik wilde. Eigenlijk wist ik altijd al heel goed wat ik wilde, maar gemeten naar de maatstaven van de anderen, had ik geen enkel ander doel, dan me op de een of andere manier goed te proberen te voelen over mezelf. Ik begaf me op een spirituele reis en was naarstig op zoek naar wie ik echt was. De hele reis was eigenlijk samen te vatten als mijn altijd al aanwezige neiging om voort te kunnen gaan met positieve emoties.  

 

Toen ik destijds, in een therapie-groep, over mijn traumatische gevoelens sprak, prees iedereen me, omdat ik eigenlijk al in staat was, om daar eerlijk en direct over te spreken. Het was heel ontroerend om bevestiging te krijgen, over dat er eigenlijk helemaal niets verkeerd was aan wat ik voelde en het feit, dat juist het spreken over mijn gevoelens dus positieve resultaten kon hebben, was een ware doorbraak.

 

In Nederland, het land waar ik opgroeide, heeft men allerlei gezegdes over emoties en praten. Hier zijn er een paar. Waar het hart vol van is vloeit de mond van over. Hij draagt zijn hart op zijn tong. Bitter in de mond maakt het hart gezond. Een blad voor de mond nemen. Ik kreeg een brok in mijn keel. Een dronken mond spreekt’s harten grond. Hij praatte zijn mond voorbij. Ze stond daar met haar mond vol tanden. Iedereen heeft er de mond vol van. Iemand naar de mond praten. Iemand de mond snoeren.  Je haalt me de woorden uit de mond. Morgen stond heeft goud in de mond. Maak van je hart geen moordkuil. Ergens je hart over uitstorten.  Een zucht geeft lucht aan een hart vol smart. Men zei mij vaak, dat ik mijn hart op mijn mouw draag.

 

Nadat ik psychologie had gestuurd en therapie gaaf aan mensen met trauma, depressiviteit, criminele achtergrond, schizophrenie, bipolar of verslaving, viel het mij keer op keer op, dat ik met mensen te maken had, die niet wisten, hoe ze met hun gevoel konden omgaan. Omdat ik voor hen degene was die hun gevoeligheid bevestigde, trad er direct een natuurlijke positieve verandering in hen op, die ze nog niet eerder hadden meegemaakt, omdat ik dit niet deed vanuit een beroepsmatige houding, maar vanuit een bewustzijn over mijn eigen gevoeligheid.

 

Het is uit deze achtergrond dat de conceptualizatie van Belichaamde Taal (BT) tot stand kwam. Simpel gezegd is Ontlichaamde Taal (OT) dus een harteloos spreken, zonder enig gevoel of emoties. Wanneer wij met ons gevoel in het reine komen, omdat onze taal zo gevoelig is geworden, zodat wij direct over onze gevoelde emoties kunnen spreken, op een manier dat we alleen nog praten vanuit positieve emoties, dan ervaren wij onze Taal Verlichting (TV). Het is voor iedereen mogelijk om OT te stoppen, BT te hebben en vervolgens TV te ervaren. Wanneer wij dat doen dan leven wij in de realiteit die wijzelf hebben gecreeerd en zijn wij werkelijk in staat om te leven zoals wij zelf willen leven. Vanuit OT blijven we eindeloos doen alsof wij leven, zoals we willen leven, maar iemand met BT, hoort dat dit niet zo it.