Said,

 

During Disembodied Language (DL), everyone keeps busy with what someone else has said or written, but no one pays attention, to how they themselves deal with their own language. How do you actually use your language? You have probably never even wondered about that? Most likely, you often feel as if your language is using you. It is more common than we are willing to admit, that we basically feel possessed by our own language. In effect, we have many imaginary problems with what we call our thinking. It may seem as if thinking never stops and all you can do, is distract yourself, by watching TV, social media or by listening to some podcast of a supposedly knowledgeable, funny, holy, beautiful,  famous speaker, who is more important than you.

 

When was the last time, you said, what you really felt? Of course, it is not true, that you cannot talk about your feelings, but you are certainly not used to it, as doing so, would require you to engage in Embodied Language (EL). You may believe, you can talk about your so-called feelings or thoughts, but once you are able to have steady EL and not just a fleeting, occasional, accidental moment of it, it is very clear, that what you used to talk about, what you used to consider as your feelings, has nothing to do with what you truly feel. Whenever you speak about your so-called feelings, it is always negative. Although it is doubtful, you are able to have them,  even if you did have some positive feelings, with DL, you simply cannot speak about them. Moreover, you are much more stupid, than you believe to be, because of your inability, to talk with yourself and with others about genuinely felt positive emotions.

 

I have studied psychology, I have given therapy and I have taught psychology classes for many years and I have consistently found, with all the people I have met, they have no idea about what they feel. When people, because of my explanations and hints finally have some ongoing EL, they are baffled by the fact, that they are expressing what they have always felt, but were never able to express in their own words. And, even in the best possible scenario, even if they  shortly acknowledge the overwhelmingly sad and profoundly problematic truth of what I am saying,  they go right back to their childishly-demanding, stupid, mechanical, DL, by making it seem, as if they have always known, what they are briefly saying, as they compare it, to what they already supposedly know. Instead of really being able to say what they feel, they can only talk about what it felt like, to say what they feel. They lack the skill and awareness to verbally, accurately, joyfully, express their feelings.

 

Someone like me, who knows about the difference between DL and EL, who possesses the necessary skill-set, to be able to talk about positive feelings, is treated as the enemy, by those who lack this ability. Nobody acquires the skill I have accidentally. I didn’t learn about EL because I studied psychology, but I acquired it, because I came to the realization that my DL has never worked for me. Moreover, since I have withdrawn from my own DL and from the DL of others, because I only wanted to continue with my own EL, I had to come to terms with the difficult fact, that, although everyone is against me, I am not against anyone. I managed to become bullet-proof against the denial of EL and stopped fighting DL.

 

I am not going to lie about it: you are my adversary, because whether you know it or not, admit it or not or are aware of it or not, you always try to stop my EL. Ignore me, reject me, ridicule me or in one way or another put yourself above me, I don’t get into your face anymore about this, as I rather do what I can, to permanently stay away from you. I am not into what is known as Non-Violent Communication. Such a phony way of talking, I consider as DL and I don’t care about it, because I have the real deal, as I know, I have EL. I am well-aware, people have made many failed attempts at EL, but never succeeded. If they had succeeded, they would want to talk with me, but anyone with some kind of angle, on how we supposedly should talk, never likes to talk with me.

 

I find it very interesting, that those with DL always overpower those with EL, but would never get into a real conversation with them, as that would expose their trickery. While those with DL dominate every aspect of social life, in every society, they are not, as I have previously mentioned, in touch with their feelings and, therefore, they are always struggling with who they really are. It is, of course, irrational,  that one part of them is fighting with another part and that, presumably, their thoughts are in conflict with their feelings. However, this is the complicated  reality everyone creates and lives in every day, with their DL. If they would ever take the time to listen to themselves, it would become effortlessly clear, that this conflict is self-imposed and imaginary.

 

Indeed, it would be a tremendous relief, to have EL, for those who are used to DL. Yet, I have given up on providing this possibility, as all I can do is write like this. As someone, who knows very well how his EL continues, I don’t get close anymore, as I used to, to anyone with DL, as that would get me involved in DL again. I’m being realistic, as I have gone through that process many times. It was always excruciating disturbing to me, but I have, at long last, come to understand, I cannot afford to speak with anyone with DL anymore. It is only in recent days, that I find myself capable of doing that, as for many years, I tried to change others, while overlooking myself.

 

Usually, we overlook the beam in our own eyes, as we are, so to speak, trying to remove the splinter from someone else’s eye. Hypocritically, we only see the flaws of others, but we don’t see our own, what Christians have called, sins. Usually, when we say that we ignore our own problems, we refer to the fact that something is wrong with us. We rather remain busy with the bad behavior of others, than admit our own mistakes. However, nothing like that is the case with me. I am talking about over-hearing, but not about over-looking. In DL, we never listen to ourselves, as we are constantly manipulated into listening to others. Therefore, what we miss out on in DL, is not what is wrong with us, but what is right, that is, we always miss out on our positive feelings.

 

In EL, we can’t miss the fact that we are expressing our natural, happy, authentic self. As long as I was still trying to preach the gospel of EL, to those with DL, I was missing out on enjoying my own Language Enlightenment (LE). Stated differently, each time I was entertaining the idle hope of changing your DL into EL, I threw away my own LE, as I again ended up having DL with you. I feel happy I can recognize this and that is why, I no longer try to change the fact about my life, that I have many enemies. I am proud about it. I am not some fool screaming in the desert, as I have EL only with those with whom I can enjoy my LE. They are there, but you, who want me to have negative DL with you, are not one of them.                                       

 

Gevoelig,

 

Ik ben een heel gevoelig iemand en volgens mij is eigenlijk iedereen heel gevoelig. We doen echter allemaal, met onze geaccepteerde, vooringenomen, mechanische manier van praten alsof dit niet zo is. Ik noem dat Ontlichaamde Taal (OT). Het heeft me vele jaren en vele zogenaamde vriendschappen en relaties gekost, voordat ik kon begrijpen, dat ik geen OT kan of wil hebben. Toen het mij duidelijk werd dat ik Belichaamde Taal (BT) wilde en kon hebben,  voelde mij nog steeds veroordeeld, omdat anderen meestal niet met mijn mee wilden doen en gewoon OT met mij bleven hebben.  Ook al legde uit, dat er een groot verschil is tussen OT en BT, ook al gaf ik toe, waarom ik - en volgens mij iedereen - grote problemen heeft, vanwege onze gebruikelijke wijze van praten, toch waren er maar een paar vrienden, die met BT verder wilden gaan en met wie ik dus mijzelf kon zijn. Natuurlijk is dit ook voor hen zo.

 

Als je mijn – en daarom ook je eigen – vermogen of gave, om over het gigantische verschil tussen OT en BT te praten, zou vergelijken met alle andere zaken, waar wij vandaag de dag aandacht aan geven, dan wordt het duidlijk, dat we ongemerkt, keer op keer, met OT over OT proberen te praten, terwijl dat niet eens mogelijk is en daarom nog meer problemen veroorzaakt, dan dat we al hebben. Wat ik dus voorheen als mijn eigen probleem beschouwde, is ieder’s probleem, ook al is men zich er niet bewust van. Indien we zogezegd bewust worden van onze ongezonde, dissociatieve, energy-verslindende, maar alledaagse wijze van spreken, dan vindt er een ontegenzeggelijke verschuiving van aandacht plaats, omdat wij ineens weten, dat we helemaal geen OT willen en dat we eigenlijk altijd BT hebben gewild.

 

De plotselinge verandering, van OT naar BT, vindt plaats, nadat wij ineens het verschil tussen die twee hebben kunnen horen. Als wij de onherroepelijke vraag stellen, waarom wij dat verschil voorheen niet hoorden, dan komt het antwoord, dat wij niet naar onszelf luisterden, als vanzelfsprekend naar voren. Zolang we OT hebben, leven we in een auditieve illusie. Je hebt waarschijnlijk wel eens afbeeldingen gezien van optische illusies. Je ziet de dingen dan op een manier, waarop jou hersenen, dan zogezegd jou kijken voor de gek houdt. Die visuele illusies worden ook als zins-begoocheling beschreven. Wij hebben echter in OT – omdat wij naar anderen luisteren en niet naar onszelf – te maken met auditieve illusies, die worden gecreeerd door sprekers, die net als goochelaars, de aandacht van anderen afleiden, om de waarneming – via het horen – van de werkelijke verbale activiteiten te voorkomen. Simpel gezegd, in OT zijn wij altijd onbewust al onze aandacht aan het geven aan wat onze aandacht eist. Met andere woorden, in OT leveren wij altijd onze vrijheid in.

 

Onze onbewuste, ongewilde, gedwongen deelname aan OT, zou dus het beste op een natuurkundige of wetenschappelijke wijze in kaart moeten worden gebracht. Observatie door middel van luisteren naar onzelf wordt niet als objectief, maar als subjectief beschouwd. Iedereen is in OT eindeloos bezig met wat iemand anders zegt, zei of heeft geschreven en dit heeft ons ervan weerhouden, om aandacht te geven aan wat wij zelf doen met onze taal en om dus bewust te worden van onszelf. Luisteren naar wat anderen zeggen en hun geschriften lezen, is een totaal ander proces, dan het luisteren naar wat wij aan onszelf te zeggen en te schrijven hebben.

 

Als wij een jury zouden samenstellen van mensen, die het verschil tussen OT en BT kunnen horen, dan blijkt dat wij unaniem BT over OT verkiezen, omdat wij het roerend met elkaar eens zijn, dat BT better is en dat OT ons ten gronde richt. Ook al zul je mij hierin vooralsnog op mijn woord moeten geloven, ik heb vele experimenten gedaan, waarin mensen van allerlei kom-af, nadat ze mijn uitleg over OT en BT hadden gehoord, met elkaar verifieerden of het waar was. Ik heb nooit gefaald, om aan een groep – van leraren, politie-agenten, vertegenwoordigers, ouders van kinderen, verplegers, dansers, zangers, psychology studenten, soldaten, maar ook criminelen, voetballers, mensen met schizophrenie, bipolar, depressie of suicidale tendencies – kenbaar te maken dat ook zij, in plaats van OT, BT kunnen hebben en iedereen was keer op keer perplex van hoe waar en onthullend dit was.

 

Natuurlijk gaat het er in BT niet om te bewijzen dat het mogelijk is. BT is letterlijk vanzelfsprekend. Het feit, dat wij niet in staat zouden zijn, om BT in plaats van OT te hebben, is net zo absurd als beweren, dat we niet voor rood zouden kunnen stoppen en alleen doorrijden wanneer het groen is. Ons vermogen om voor rood te stoppen komt, omdat rood echt rood is en groen echt groen. Precies hetzelfde is het geval met OT en BT. Vanuit de conditionering met OT zijn wij echter niet in staat om objectief OT als OT te beschouwen, maar als wij subjectief naar onszelf gaan luisteren, dan blijkt, dat wij dat wel degelijk kunnen, maar dit nooit gedaan hebben, omdat anderen met hun OT beweerden BT te hebben. We hebben dus eveneens in de illusie geloofd, dat we al bekend waren met BT, terwijl dit absoluut niet het geval was.          

 

Self-Awareness,

 

Embodied Language (EL) is about self-awareness, but also about self-love. Our ability to love others begins with our ability to love ourselves. Moreover,  a sense healthy self-esteem remains the very basis for all relationship, throughout our lives. However, since we don’t listen to the sound of our own voice, while we speak, we unconsciously, mainly engage in Disembodied Language (DL), every day. Therefore, our ability to truly care for ourselves, is undermined by the insensitive way in which we habitually speak. Moreover, since DL remains, unknowingly, our usual way of talking, we consider the process of stopping our DL and engaging in EL, as an act of narcissism.

 

Although we don’t know, how to even begin to talk about the difference between DL and EL, there are, of course, very serious psychological consequences to the over-development of our self-love impulse. Since we can never succeed in loving ourselves with DL, it is an urgent, unaddressed necessity, that we begin to talk, as conscious human beings, with EL, about the absence of self-love in our lives. With DL, we keep wanting and demanding all sorts of things and we consider others merely as instruments to be used in the gratification of our own ends. No matter how often we succeed, in having our way, in doing  whatever the hell we want, in believing whatever we supposedly freely chose to believe, we are never really satisfied. We cannot be fulfilled, as long as we keep mechanically engaging in DL. What we have called our spiritual needs, can only be accomplished by EL, a different way of dealing with our language.  

 

Once we have acknowledged the great difference between DL and EL, it is shockingly clear, that none of our emotional, intellectual, spiritual or aesthetic  needs were ever met or could ever be met, by our common way of talking (DL), which sets the stage for how we treat our language, ourselves and, therefore, all our other behavior. Since we were raised by parents, who didn’t know anything about the difference between DL and EL, we have all been raised with punitive DL and only with brief, sporadic moments of EL. As a result, we lack self-awareness.

 

When we begin to have ongoing, stable, deliberate, skillful EL – rather than only a few, haphazard, brief moments of it – we are inevitably going to discover our Language Enlightenment (LE). In doing so, we find, our self-adoration is enjoyable and needed. However, our genuine admiration for and devotion to ourselves, doesn’t involve posting of selfies on social media, but is about having meaningful and healthy conversations and relationships, that make us happy, alive, productive and proud of ourselves.

 

From the moment that we for the first time become aware about the difference between DL and EL, we only want EL, as we realize that DL – that is, the way in which everyone, everywhere talks –  never could give us what we had really wanted. Since we know that EL fulfills us, we only want EL. Although, in the beginning, it is frustrating for us, to fully admit the truth of our LE – because we keep having DL, which cannot express it – as we withdraw from DL, we are less and less effected by it and we engage more and more in EL. Our EL develops a new self-awareness, which prevents us from getting drawn into DL and we don’t expect others to fulfill our expectations, as we know that DL has forever lost all its glamour.  

 

New,

 

I have founded a new faith and call it my Embodied Language (EL). Even though of course you don't believe this to be the case, it really is a new thing, to talk to yourself and to listen to yourself as you talk to yourself. You start listening while you speak and it is completely natural and easy and you know for sure that you have EL because you feel so incredibly different than when you have Disembodied Language (DL) and talk in your usual way.

 

I have written a hymn to the beautiful music of G.F. Handel and feel satisfied with the lyrics I made up to this beautiful, well-known song. If you should decide to talk to me, I will sing it to you and play it on my ukulele. Suddenly the spiritual aspect of EL makes itself known again and I feel elevated and grateful. Actually, this is my normal way of doing things, but because I have just sung that beautiful melody several times, I want to write about it now. That link between EL and inging is very important.

 

 

 

I took singing lessons years ago and even once toyed with the idea of ​​becoming an opera singer. I've always loved singing. Because I was so passionate about it at the time, I listened to my voice and tried to sound as beautiful as possible. When I discovered EL, however, it wasn't my singing voice, but my speaking voice that I started to listen to and, most importantly, I wasn’t trying to sound nice. I was perplexed that listening to my own speaking voice was so beneficial and enjoyable so I continued, even though no one else listens to their own speaking voice in DL. I am sure that many people will associate this with prayer, but I am not talking to some higher power, but to myself and if I can have EL with someone else then we are talking to ourselves, while we actually talk to each other.

 

In EL we don't know what we are going to say or write, but in DL we always speak from memory and repetition. We sound very different when we think aloud, so to speak, than when we know exactly what we are going to say before we say anything. In the event that, so to speak, we don't actually think about what we say or write - and therefore only say or write what we are capable of at that moment - then we say or write new, important things, which we can only say or write, if we keep listening to ourselves or can keep in touch with ourselves while we are writing. Actually, that construction of being in touch with yourself is a mis-phrasing, which is being dismantled in EL.

 

There is no one who can be in contact with himself, because the so-called someone who claims to want that contact with himself is already himself. However, it is only when we say or write about this in our effortless, calm, pleasant, listening-speaking voice, that we can step out of the perpetual conflict in which we, as speaker and listener or as writer and reader of appear to be separated. We are therefore not, as we usually say, one with ourselves, because this old, wrong way of talking or writing is no longer relevant to us.

 

As long as we speak or write with EL about our DL or EL, we can still reasonably use our usual way of speaking or writing, but as soon as we start talking with our EL about our Language Enlightenment (LE), a change of our EL takes place because LE asks us to make this change. It is very exciting to note that EL takes on a completely different form once our LE comes into the picture. The whole idea that we are a person, who is experiencing something, falls away. In DL, the speaker or writer is still the author of his or her words and even if we talk about EL with our EL, that agency - who we believe we are, even if it has already diminished in meaning – is still somewhat maintained. We say that we, as a speaker or writer, engage in DL or in EL. If we were to try to speak or write about our LE with DL, we would be making all sorts of idiotic claims, that aren't true at all, although others might fall for it anyway and believe you're really talking about your LE, because usually don’t know anything about LE. You can only talk with EL about your LE and if you do that purposefully and deliberately, then you will notice that your LE is not yours, of course, but everyone's. Someone who hears me talk about LE can only understand it insofar as he or she has examined for himself the difference between DL and EL. The listener is going along with the change that occurs because EL can articulate LE directly, as an  energy phenomenon, which is difficult to describe in words. The bottom line is this: the listener, hearing a speaker talk about LE with EL, cannot help but immediately conclude that he or she is also enlightened. So, we are always enlightened together in EL.

 

 

Nieuw,

 

Ik heb een nieuw geloof gesticht en noem het mijn Belichaamde Taal (BT). Ook al geloof je natuurlijk niet dat dit zo is, het is echt een nieuw iets, om met jezelf te praten en om naar jezelf te luisteren terwijl je met jezelf praat. Je gaat geheel vanzelf luisterend spreken en je weet zeker, dat je BT hebt, omdat je je zo anders voelt, dan wanneer je Ontlichaamde Taal (OT) hebt en op je gebruikelijke manier praat.

 

Ik heb een hymne geschreven op de prachtige muziek van G.F. Handel en ben tevreden met de tekst, die ik verzon bij dit mooie, welbekende lied. Als je mocht besluiten om mij te praten, dan zal ik het voor je zingen en op mijn ukulele spelen. Ineens maakt het spirituele aspect van BT zich weer eens kenbaar en voel ik me heel verheven en dankbaar. Eigenlijk is dit mijn normale manier van doen, maar doordat ik zojuist diverse malen die mooie melodie heb gezongen, wil ik daar nu over schrijven. Die link tussen mijn BT en mijn zang is van groot belang.

 

Ik heb lang geleden jaren zangles gehad en speelde zelfs ooit met het idee, om opera zanger te worden. Ik heb altijd enorm van zingen gehouden. Doordat ik daar indertijd zo bezield mee bezig was, luisterde ik naar mijn stem en probeerde ik zo mooi mogelijk te klinken. Toen ik BT ontdekte, was het niet naar mijn zang-stem, maar mijn spreek-stem, waarnaar ik begon te luisteren. Ik stond perplex, dat luisteren naar mijn eigen spreek-stem zoiets weldadig was en daarom ging ik ermee door, ook al luisterd niemand naar z’n eigen spreek-stem in OT. Ik ben er vast van overtuigd, dat vele mensen dit in verband zullen brengen met bidden, maar ik praat niet met een of andere een hogere macht, maar met mezelf en als ik BT met iemand anders kan hebben, dan praten wij met onszelf, terwijl wij echt met elkaar praten.

 

In BT weten we niet wat we zullen gaan zeggen of schrijven, maar in OT spreken we altijd vanuit een herinnering en herhaling. We klinken heel anders, als we zogezegd hardop nadenken, dan wanneer we voordat we iets gaan zeggen, al precies weten wat we gaan zeggen. In het geval, dat we zogezegd dan eindelijk eens niet zogenaamd nadenken over wat we zeggen of schrijven – en dus alleen maar zeggen of schrijven, waartoe wij op dat moment in flow in staat zijn – dan zeggen of schrijven we nieuwe, belangrijke dingen, die we alleen maar kunnen zeggen of schrijven, indien we naar onszelf blijven luisteren of tijdens het schrijven in contact kunnen blijven met onszelf. Eigenlijk is die hele constructie van in het contact zijn met jezelf, een foutieve formulering, die wordt ontmanteld in BT.

 

Er is niemand, die in contact kan zijn met zichzelf, omdat die zogenaamde iemand, die dat contact met zichzelf zegt te willen, zelf al zichzelf is. Het is echter alleen wanneer wij dit met ons moeiteloze, kalme, aangename, luisterend sprekende stem-geluid zeggen of daarover schrijven, dat wij daadwerkelijk uit het eeuwig-durende conflict kunnen stappen, waarin we, als spreker en luisteraar of als schrijver en lezer van elkaar gescheiden lijken te zijn. We zijn dan ook niet, zoals we dan meestal zeggen – een met onszelf – omdat deze oude, verkeerde wijze  van praten of schrijven niet langer terzake doet.

 

Zolang we nog met BT over OT of BT spreken of schrijven, kunnen we ons nog redelijk bedienen van onze gebruikelijke wijze van spreken of schrijven,  maar zodra wij het met onze BT over onze Taal Verlichting (TV) gaan hebben, dan vindt er een verandering van onze BT plaats, omdat TV dat van ons vraagt. Het is heel boeiend om te constateren dat BT nog weer een geheel andere vorm aanneemt zodra onze TV in beeld begint te komen. Het hele idee dat we een persoon zijn, die iets ervaart valt weg. In OT, is de spreker of de schrijver nog steeds de auteur van zijn of haar woorden en zelfs ook als we het met onze BT over BT hebben, dan blijft nog steeds dat agent-schap – van wie we geloven te zijn, ook al neemt het in betekenis af – toch enigszins in stand. Wij zeggen dat wij, als spreker of schrijver,  ofwel OT of BT hebben. Indien wij met OT over onze TV zouden proberen te spreken of te schrijven, dan gaan we allerlei idiote dingen beweren die helemaal niet waar zijn, ofschoon anderen er misschien toch wel intrappen en geloven, dat je het echt hebt over je TV, want ze weten meestal helemaal niets af van TV. Je kan het alleen maar met BT over TV hebben en als je dat dan heel doelgericht en opzettelijk doet, dan merk je, dat jou TV natuurlijk niet van jou  is, maar van iedereen. Iemand die mij hoort praten over TV, kan het alleen begrijpen voorzover hij of zij zelf het verschil tussen OT en BT heeft onderzocht. Het meegaan van de luisteraar – in de verandering, die optreedt, omdat BT direct TV kan verwoorden – is energie-phenomeen, dat moeilijk met woorden is te beschrijven. Het komt hierop neer: de luisteraar, die een spreker met BT hoort spreken over TV, kan niet anders dan direct concluderen dat hij of zij ook verlicht is. We zijn in BT dus altijd samen verlicht.

 

Actually,

 

You may be reading this, but who are you? Are you another coward consumer,  who doesn't dare talk to me, who just reads this, who doesn't do anything about it and who keeps going on with Disembodied Language (DL)? Even though I know that you are and probably always will be a coward, I am writing only for you and not for those with whom I can already have Embodied Language (EL). You won't regret it if you can get over your unjustified fear.

 

Actually, you would marvel and admire yourself, if you talked to me and thus had EL with me. I don't want to be praised by you, but because I would have EL with you, you could finally admit to yourself that you have given yourself over and over again to all sorts of creep, worthless and dangerous people , who were absolutely not worth it. Even if you struggle to speak to me, I assure you, I am worth it.

 

Actually, it is much more important to me to write or to say these words than for you to hear, read or understand these words. I am writing or saying this for my own pleasure, as I already have EL, while you continue to muddle through with your idiotic and problematic DL. It is actually of much greater importance to you that, in addition to reading my text, you start talking to me, than that I change your DL into EL, because that is really not the point. Although you can talk with me about the change from DL to EL, that change depends entirely on you.

 

Actually, EL - and really talking to yourself - is the only real reason for you to start talking to me, because there absolutely isn't anyone else like me who can encourage you to finally listen to yourself. Whether you believe me or not, this is the only way your EL can develop. In other words, I am the only one who – because I already have it myself – knows for sure, that no EL has ever developed in your life.

 

Actually, it's because I've come to enjoy my own Language Enlightenment (LE) so much, because of my EL, that I'm going to say and write this for you - who keep on compulsively wailing, dragging, struggling and whining. Even if you don't want to talk to me, it is of course already clear to me that you only want to talk to those, who maintain your boring DL. Your insensitive, punitive DL goes on automatically, because listening to others is more important to you than listening to yourself.

 

Actually, no matter how you look at it, you are always isolated because of your DL. When people prefer solitude and turn away from others, to supposedly survive, there is this assumption that something wrong with their so-called mental health. There would be psychological or spiritual problems, so to speak, which would then result in them cutting themselves off from all social contact, but when we start having ongoing EL, it turns out, to everyone's great surprise, that we have wasted ourselves and therefore our lives on our isolation, our faith, our work, our family, our addiction, our distraction and our responsibility for whatever, as we really don't feel like having more of the same DL every day.

 

Actually, even though you are day in and day out, wrapped up and thus stuck in the stupid wrangling of DL, you still long to have freedom and, therefore, EL, but as soon as that opportunity arises, because I invite you to join me, you immediately retreat back into your stinking, filthy prison of your own DL. I don’t give a shit. You know I'm available. When you talk with me, you're done with your retarded DL.

 

Eigenlijk,

 

Je leest dit misschien dan wel, maar wie ben je nou eigenlijk? Ben je weer een of andere laffe flap-drol, die niet met mij durft te praten, die dit alleen maar  leest, die daar verder niets mee doet en die verder blijft gaan met Ontlichaamde Taal (OT)? Ook al weet ik, dat jij een bangerik bent en waarschijnlijk altijd zult blijven, toch schrijf ik alleen voor jou en niet voor degene, met wie ik al Belichaamde Taal (BT) kan hebben. Je zult er geen spijt van hebben, indien je je over je onterechte angst heen kunt zetten.

 

Eigenlijk is het zo, dat je jezelf zou verwonderen en bewonderen, wanneer je met mij zou praten en dus BT met mij zou hebben. Ik zit er niet op te wachten om door jou opgehemeld te worden, maar omdat ik samen BT met jou zou hebben, zou je eindelijk eens aan jezelf kunnen toegeven, dat je eigenlijk telkens opnieuw jezelf hebt overgegeven aan en te grabbel hebt gegooid voor allerlei mensen, die dit absoluut niet waard waren. Al kost het je moeite, om met mij te spreken, ik verzeker je, ik ben de moeite waard.

 

Eigenlijk is het voor mij van veel groter belang, om deze woorden te schrijven of te zeggen, dan dat jij mijn woorden hoort, leest of begrijpt. Ik schrijf of zeg dit voor mijn eigen genoegen, want ik heb al BT,  terwijl jij maar blijft door-modderen met je OT. Het is eigenlijk voor jou van veel groter belang, dat je, naast het lezen van mijn tekst, met mij gaat praten, dan dat ik jou OT in BT zou gaan veranderen, want zo zit de vork toch echt niet aan de steel. Ofschoon je met mij over de verandering van OT naar BT kan spreken, hangt die verandering geheel af van jou.

 

Eigenlijk is BT – en echt met jezelf gaan praten – de enige werkelijke reden voor jou, om met mij te gaan praten, omdat er echt niemand anders is, zoals ik, die jou kan stimuleren, om toch eens eindelijk echt naar je zelf te gaan luisteren. Dit is, of je het nou wil geloven of niet, absoluut de enige manier, waarop jou BT zich zou kunnen gaan ontwikkelen. Anders gezegd, ik ben daadwerkelijk de enige, die – omdat ik het zelf al heb – het zeker weet, dat er zich in jou leven nog nooit enige BT heeft kunnen ontwikkelen.

 

Eigenlijk is het, omdat ik vanwege mijn BT zo enorm ben gaan genieten van mijn eigen Taal Verlichting (TV), dat ik dit voor jou – die maar zo dwang-matig blijft door-jammeren, door-drammen, door-slepen, door-worstelen en door-zeiken – schrijf. Ook al wil je dan niet met mij praten, het is mij natuurlijk wel duidelijk, dat je alleen met hen wil praten, die jou OT in stand houden. Jou OT gaat maar automatisch door, omdat het luisteren naar anderen, voor jou, van groter belang is dan het luisteren naar jezelf.

 

Eigenlijk zit je, hoe je het ook wend of keert, altijd in een isolement, vanwege je OT. Wanneer mensen de eenzaamheid verkiezen, zich van anderen afkeren, om zogenaamd te overleven, wordt verondersteld dat er iets mis is met hun zognaamde geestelijke gezondheid. Er zouden, zogezegd, psychologische of spirituele problemen zijn, die dan tot gevolg zouden hebben, dat zij zich afsluiten van elk sociaal contact, maar als wij BT gaan hebben, blijkt tot ieders grote verbazing, dat wij onszelf en dus ons leven hebben  vergooid aan ons isolement, ons geloof, ons werk, onze familie, onze verslaving, onze afleiding en onze verantwoordelijkheid voor wat dan ook, omdat wij eigenlijk geen zin hebben in de OT van anderen.

 

Eigenlijk, ook al ben je dag in dag uit, verwikkeld en zit je dus moervast in het stompzinnige geharrewar van OT, toch verlang je ernaar om BT en vrijheid te hebben, maar zodra zich die gelegenheid voordoet, omdat ik je uitnodig om met mij te spreken, krabbel je weer terug in de stinkende, smerige gevangenis van je eigen OT. Het zal mij een worst wezen. Je weet dat ik beschikbaar ben en dat het dan gedaan is met je achterlijke OT.