Gevoelig,

 

Ik ben een heel gevoelig iemand en volgens mij is eigenlijk iedereen heel gevoelig. We doen echter allemaal, met onze geaccepteerde, vooringenomen, mechanische manier van praten alsof dit niet zo is. Ik noem dat Ontlichaamde Taal (OT). Het heeft me vele jaren en vele zogenaamde vriendschappen en relaties gekost, voordat ik kon begrijpen, dat ik geen OT kan of wil hebben. Toen het mij duidelijk werd dat ik Belichaamde Taal (BT) wilde en kon hebben,  voelde mij nog steeds veroordeeld, omdat anderen meestal niet met mijn mee wilden doen en gewoon OT met mij bleven hebben.  Ook al legde uit, dat er een groot verschil is tussen OT en BT, ook al gaf ik toe, waarom ik - en volgens mij iedereen - grote problemen heeft, vanwege onze gebruikelijke wijze van praten, toch waren er maar een paar vrienden, die met BT verder wilden gaan en met wie ik dus mijzelf kon zijn. Natuurlijk is dit ook voor hen zo.

 

Als je mijn – en daarom ook je eigen – vermogen of gave, om over het gigantische verschil tussen OT en BT te praten, zou vergelijken met alle andere zaken, waar wij vandaag de dag aandacht aan geven, dan wordt het duidlijk, dat we ongemerkt, keer op keer, met OT over OT proberen te praten, terwijl dat niet eens mogelijk is en daarom nog meer problemen veroorzaakt, dan dat we al hebben. Wat ik dus voorheen als mijn eigen probleem beschouwde, is ieder’s probleem, ook al is men zich er niet bewust van. Indien we zogezegd bewust worden van onze ongezonde, dissociatieve, energy-verslindende, maar alledaagse wijze van spreken, dan vindt er een ontegenzeggelijke verschuiving van aandacht plaats, omdat wij ineens weten, dat we helemaal geen OT willen en dat we eigenlijk altijd BT hebben gewild.

 

De plotselinge verandering, van OT naar BT, vindt plaats, nadat wij ineens het verschil tussen die twee hebben kunnen horen. Als wij de onherroepelijke vraag stellen, waarom wij dat verschil voorheen niet hoorden, dan komt het antwoord, dat wij niet naar onszelf luisterden, als vanzelfsprekend naar voren. Zolang we OT hebben, leven we in een auditieve illusie. Je hebt waarschijnlijk wel eens afbeeldingen gezien van optische illusies. Je ziet de dingen dan op een manier, waarop jou hersenen, dan zogezegd jou kijken voor de gek houdt. Die visuele illusies worden ook als zins-begoocheling beschreven. Wij hebben echter in OT – omdat wij naar anderen luisteren en niet naar onszelf – te maken met auditieve illusies, die worden gecreeerd door sprekers, die net als goochelaars, de aandacht van anderen afleiden, om de waarneming – via het horen – van de werkelijke verbale activiteiten te voorkomen. Simpel gezegd, in OT zijn wij altijd onbewust al onze aandacht aan het geven aan wat onze aandacht eist. Met andere woorden, in OT leveren wij altijd onze vrijheid in.

 

Onze onbewuste, ongewilde, gedwongen deelname aan OT, zou dus het beste op een natuurkundige of wetenschappelijke wijze in kaart moeten worden gebracht. Observatie door middel van luisteren naar onzelf wordt niet als objectief, maar als subjectief beschouwd. Iedereen is in OT eindeloos bezig met wat iemand anders zegt, zei of heeft geschreven en dit heeft ons ervan weerhouden, om aandacht te geven aan wat wij zelf doen met onze taal en om dus bewust te worden van onszelf. Luisteren naar wat anderen zeggen en hun geschriften lezen, is een totaal ander proces, dan het luisteren naar wat wij aan onszelf te zeggen en te schrijven hebben.

 

Als wij een jury zouden samenstellen van mensen, die het verschil tussen OT en BT kunnen horen, dan blijkt dat wij unaniem BT over OT verkiezen, omdat wij het roerend met elkaar eens zijn, dat BT better is en dat OT ons ten gronde richt. Ook al zul je mij hierin vooralsnog op mijn woord moeten geloven, ik heb vele experimenten gedaan, waarin mensen van allerlei kom-af, nadat ze mijn uitleg over OT en BT hadden gehoord, met elkaar verifieerden of het waar was. Ik heb nooit gefaald, om aan een groep – van leraren, politie-agenten, vertegenwoordigers, ouders van kinderen, verplegers, dansers, zangers, psychology studenten, soldaten, maar ook criminelen, voetballers, mensen met schizophrenie, bipolar, depressie of suicidale tendencies – kenbaar te maken dat ook zij, in plaats van OT, BT kunnen hebben en iedereen was keer op keer perplex van hoe waar en onthullend dit was.

 

Natuurlijk gaat het er in BT niet om te bewijzen dat het mogelijk is. BT is letterlijk vanzelfsprekend. Het feit, dat wij niet in staat zouden zijn, om BT in plaats van OT te hebben, is net zo absurd als beweren, dat we niet voor rood zouden kunnen stoppen en alleen doorrijden wanneer het groen is. Ons vermogen om voor rood te stoppen komt, omdat rood echt rood is en groen echt groen. Precies hetzelfde is het geval met OT en BT. Vanuit de conditionering met OT zijn wij echter niet in staat om objectief OT als OT te beschouwen, maar als wij subjectief naar onszelf gaan luisteren, dan blijkt, dat wij dat wel degelijk kunnen, maar dit nooit gedaan hebben, omdat anderen met hun OT beweerden BT te hebben. We hebben dus eveneens in de illusie geloofd, dat we al bekend waren met BT, terwijl dit absoluut niet het geval was.