Nieuw,

 

Ik heb een nieuw geloof gesticht en noem het mijn Belichaamde Taal (BT). Ook al geloof je natuurlijk niet dat dit zo is, het is echt een nieuw iets, om met jezelf te praten en om naar jezelf te luisteren terwijl je met jezelf praat. Je gaat geheel vanzelf luisterend spreken en je weet zeker, dat je BT hebt, omdat je je zo anders voelt, dan wanneer je Ontlichaamde Taal (OT) hebt en op je gebruikelijke manier praat.

 

Ik heb een hymne geschreven op de prachtige muziek van G.F. Handel en ben tevreden met de tekst, die ik verzon bij dit mooie, welbekende lied. Als je mocht besluiten om mij te praten, dan zal ik het voor je zingen en op mijn ukulele spelen. Ineens maakt het spirituele aspect van BT zich weer eens kenbaar en voel ik me heel verheven en dankbaar. Eigenlijk is dit mijn normale manier van doen, maar doordat ik zojuist diverse malen die mooie melodie heb gezongen, wil ik daar nu over schrijven. Die link tussen mijn BT en mijn zang is van groot belang.

 

Ik heb lang geleden jaren zangles gehad en speelde zelfs ooit met het idee, om opera zanger te worden. Ik heb altijd enorm van zingen gehouden. Doordat ik daar indertijd zo bezield mee bezig was, luisterde ik naar mijn stem en probeerde ik zo mooi mogelijk te klinken. Toen ik BT ontdekte, was het niet naar mijn zang-stem, maar mijn spreek-stem, waarnaar ik begon te luisteren. Ik stond perplex, dat luisteren naar mijn eigen spreek-stem zoiets weldadig was en daarom ging ik ermee door, ook al luisterd niemand naar z’n eigen spreek-stem in OT. Ik ben er vast van overtuigd, dat vele mensen dit in verband zullen brengen met bidden, maar ik praat niet met een of andere een hogere macht, maar met mezelf en als ik BT met iemand anders kan hebben, dan praten wij met onszelf, terwijl wij echt met elkaar praten.

 

In BT weten we niet wat we zullen gaan zeggen of schrijven, maar in OT spreken we altijd vanuit een herinnering en herhaling. We klinken heel anders, als we zogezegd hardop nadenken, dan wanneer we voordat we iets gaan zeggen, al precies weten wat we gaan zeggen. In het geval, dat we zogezegd dan eindelijk eens niet zogenaamd nadenken over wat we zeggen of schrijven – en dus alleen maar zeggen of schrijven, waartoe wij op dat moment in flow in staat zijn – dan zeggen of schrijven we nieuwe, belangrijke dingen, die we alleen maar kunnen zeggen of schrijven, indien we naar onszelf blijven luisteren of tijdens het schrijven in contact kunnen blijven met onszelf. Eigenlijk is die hele constructie van in het contact zijn met jezelf, een foutieve formulering, die wordt ontmanteld in BT.

 

Er is niemand, die in contact kan zijn met zichzelf, omdat die zogenaamde iemand, die dat contact met zichzelf zegt te willen, zelf al zichzelf is. Het is echter alleen wanneer wij dit met ons moeiteloze, kalme, aangename, luisterend sprekende stem-geluid zeggen of daarover schrijven, dat wij daadwerkelijk uit het eeuwig-durende conflict kunnen stappen, waarin we, als spreker en luisteraar of als schrijver en lezer van elkaar gescheiden lijken te zijn. We zijn dan ook niet, zoals we dan meestal zeggen – een met onszelf – omdat deze oude, verkeerde wijze  van praten of schrijven niet langer terzake doet.

 

Zolang we nog met BT over OT of BT spreken of schrijven, kunnen we ons nog redelijk bedienen van onze gebruikelijke wijze van spreken of schrijven,  maar zodra wij het met onze BT over onze Taal Verlichting (TV) gaan hebben, dan vindt er een verandering van onze BT plaats, omdat TV dat van ons vraagt. Het is heel boeiend om te constateren dat BT nog weer een geheel andere vorm aanneemt zodra onze TV in beeld begint te komen. Het hele idee dat we een persoon zijn, die iets ervaart valt weg. In OT, is de spreker of de schrijver nog steeds de auteur van zijn of haar woorden en zelfs ook als we het met onze BT over BT hebben, dan blijft nog steeds dat agent-schap – van wie we geloven te zijn, ook al neemt het in betekenis af – toch enigszins in stand. Wij zeggen dat wij, als spreker of schrijver,  ofwel OT of BT hebben. Indien wij met OT over onze TV zouden proberen te spreken of te schrijven, dan gaan we allerlei idiote dingen beweren die helemaal niet waar zijn, ofschoon anderen er misschien toch wel intrappen en geloven, dat je het echt hebt over je TV, want ze weten meestal helemaal niets af van TV. Je kan het alleen maar met BT over TV hebben en als je dat dan heel doelgericht en opzettelijk doet, dan merk je, dat jou TV natuurlijk niet van jou  is, maar van iedereen. Iemand die mij hoort praten over TV, kan het alleen begrijpen voorzover hij of zij zelf het verschil tussen OT en BT heeft onderzocht. Het meegaan van de luisteraar – in de verandering, die optreedt, omdat BT direct TV kan verwoorden – is energie-phenomeen, dat moeilijk met woorden is te beschrijven. Het komt hierop neer: de luisteraar, die een spreker met BT hoort spreken over TV, kan niet anders dan direct concluderen dat hij of zij ook verlicht is. We zijn in BT dus altijd samen verlicht.