Dictator,

 

It has never been said like this before, but it was of course inevitable, that this would come up: anyone who is involved in Disembodied Language (DL) is in fact a dictator. Dictators are always talked about as if they were some sort of especially bad person, but if we have Embodied Language (EL), we know for sure, that everyone who has DL, is trying, in one way or another, to force others, with their way of talking, which remains out of reach, because it is always supposedly about some important belief, theory or political ideology. Someone who claims that his or her ideas are better or more important than others, is always trying to change the other person's behavior with his or her language.

 

Changing the behavior of others - which, with DL, always goes hand in hand with denying one's own behavior - is only successful to the extent, that one can put pressure on the other person and to the extent, the other person feels so intimidated and fearful, that he or she does as he or she is told to do.  Although people with their unconscious DL – which has never been discussed before – will continue to claim that I would force them to stop their DL, this is absolutely not true. I can't stop your DL, because only you can do that yourself. I can only write about it here and you can voluntarily read it, understand it and verify whether, what I say is true, for you.

 

A dictator cannot live without a constant show of power and you, whether you want to admit it or not, from the deep-rooted inferiority complex that always occurs in DL, are trying to pretend, you are superior to others. You do this by placing yourself above others and, if that fails, by withdrawing into your lonely, miserable, dissatisfied way of life. You, supposedly, get along with, and even appreciate other dictators and deal with them in a businesslike manner, because it benefits you, but you avoid and condemn all the dictators, who do not want to be ass-kissed, boot-licked or bedeviled by you.

 

Nothing I say or write has to do with the coercion you are used to with insidious DL. So it is true, you do not want to believe me, as I do not manifest myself as a dictator. Only if I present myself as an authority - and assert myself as an author, as an intellectual, as a teacher, as a philosopher, as a politician, as a spiritual leader or as someone, who has studied psychology - will you subordinate yourself to me, because I know, how to impress or amuse you with my knowledge, which is power.

 

You always look up to the dictator, whom you consider as your leader, example or your ideal. He or she is hierarchically above you and that is why you – in turn – place yourself above others who should look up to you. The social status, on the so-called social ladder, which I am talking about here, consists of all kinds of people, who try to have power over others. Someone like me, who continues with EL, is not concerned with that, because all he or she is busy with is shaping his or her Language Enlightenment (LE) with his or her EL. He or she does this not because of, but in spite of, others.

 

I'm not going to continue with my pleasant, clear and revealing EL to convince you of it, but because I want to, even though hardly anyone else wants to know anything about it. In DL, it is always the speaker, who demands the listener's attention with the sound of his or her voice. However, if there is no other listener present than the speaker him or herself, then that DL speaker - without realizing it - will force him or herself with his or her unnatural sounding phony voice, to do all sort of things, he or she does not even want to do, if he or she would have EL. Also, in DL, the self-experience-denying speaker, because of the nasty, tiring, coercive sound of his or her voice, refuses to do things that he or she would consider necessary, beneficial or healthy, if he or she had EL.

 

People say that we are either our own best friend or our own worst enemy, but I have never heard of anyone being their own most bombastic, arrogant, petty, vengeful, sadistic dictator. Why is it like that? With DL, we continue to maintain friendly relations with preferred dictators, as they ensure there is some kind of order in our otherwise utterly chaotic, fragmented and meaningless existence. Real order, however, never arises through force, but through our effortless language and sound, which represents our well-being and intelligence. We are not trying to have EL or to sound this way or that way, but we have EL and we enjoy our sound, because we are able to do so, because we no longer listen to some dictator, but because we finally, in full surrender, freedom and peace, are listening to ourselves.

 

In DL, it is the same whether a speaker demands the listener's attention with his or her superiority or with his or her inferiority, because in both cases, the listener is forced to pay attention to the speaker's negative, domineering actions. Although it seems obvious that speakers with positive feelings never manipulate or demand the listener's attention, because of our conditioning history, we regard DL as normal. Of course, we are only able to dominate each other, to keep each other small, to humiliate and silence each other with our negative feelings. It is strange that this has never been fully recognized. This is why we hear DL everywhere, but rarely do we hear any EL. If by any chance there is a moment of EL, it is already gone, before we have identified it as such, because we don't know how it works.

 

There is nothing to force on anyone with our positive feelings and when, with EL something is explained and understood, there is no fear or tension. Understanding itself is, of course, also something positive. Curiously, because we all, unknowingly, still want to have EL, we are unconsciously trying to interact with each other in the most positive way possible, but this is why our  DL has continued. EL is not a matter of doing it as often as possible. We either have EL or DL and to continue with EL, our DL has to stop. This means, that every speaker, by listening to him or herself, prevents him or herself from being a dictator.

 

To begin with – with EL – we 

no longer demand that others

 listen to us, because we 

listen to ourselves and 

we realize that we did 

not do this when we had

 DL. But we also discovered

 that we were not only 

a dictator to others, but

 also to ourselves. Thus,

 in EL, we are no longer 

trying to force ourselves,

 to do something and we

 are recovering from all

 those times we have done

 that. We have done ourselves

 a disservice by convincing

 ourselves, that all kinds 

of things would be good 

for us, but which, with our 

EL, turn out to be undermining. 

What we claimed to be was 

not true and we have lived 

a very twisted and difficult 

life with our DL for a 

very long time.

 

With EL, we can dispel the persistent myth that dictators – somehow miraculously – can come into power and that we can supposedly prevent this with our democratic governments. The transition from DL to EL is always immediate and refers to the functioning of our nervous system. We have DL as long as we feel threatened and when this is no longer the case, only then, our EL is possible. There is no doubt whatsoever, when we have EL, about how dictators come to power or how fascism, like some kind of virus, spreads. All of this is based on the language of fear, which I call DL, but which has never been mapped with EL, because we have continued to obsess over and get all riled up about those few individual dictators, these ruthless and oppressive rulers, who we believe are supposedly the cause are of all human misery. What a sick joke.

 

We are all equally responsible for the existence of all the dictators and all the dictatorships, because with our DL, we have accepted fear as the basis from which we have continued to communicate and live our lives. Anyone with DL is a dictator, who wants to get rid of dissidents who, like me, have EL. You don't want to talk to me, because that would mean the end of your conditioning with DL. If you have EL, your language of dictatorship is over.

 

Dictator,

 

Het is nog niet eerder zo gezegd, maar het kon natuurlijk niet uitblijven, dat dit ter sprake zou gaan komen: iedereen die zich met Ontlichaamde Taal (OT) bezig houdt, is in feite een dictator. Er wordt altijd over dictators gesproken, alsof zij een heel apart sort van slecht mens zouden zijn, maar als wij Belichaamde Taal (BT) hebben, dan weten wij, dat iedereen, die OT heeft, op de een of andere manier, probeert, om anderen te dwingen, met zijn of haar manier van praten, die buiten schot blijft, omdat het altijd zogenaamd over een of ander geloof, theorie of politieke ideologie gaat. Iemand die beweert, dat zijn of haar overtuiging beter of belangrijker is dan anderen, is altijd bezig, om te proberen het gedrag van die ander te veranderen met zijn of haar taal.

 

Het veranderen van het gedrag van anderen – wat, met OT, altijd samengaat met het ontkennen van het eigen gedrag – lukt alleen, in zoverre men die ander onder druk kan zetten en in zoverre die ander, omdat hij of zij zich geintimideerd voelt, angstig doet zoals hij of zij wordt bevolen om te doen. Ook al zullen mensen met hun onbewuste OT – die nog nooit eerder is besproken – blijven beweren, dat ik hen zou dwingen, om hun OT te stoppen, dit is absoluut niet waar. Ik kan jou OT niet stoppen, omdat alleen jijzelf dat kan doen. Ik kan er hier alleen over schrijven en jij kunt dit vrijwillig lezen, begrijpen en verifieren of het waar is, voor jou.

 

Een dictator kan niet leven zonder machtsvertoon en jij bent, of je het nou wil toegeven of niet, vanuit het zich altijd in OT voordoende, diepgewortelde minderwaardigheids complex, aan het proberen om te doen alsof je superieur zou zijn aan anderen. Je doet dit zowel, door je boven anderen te plaatsen, maar, als dat niet niet lukt, door je terug te trekken, in je eenzame, miserabele, ontevreden manier van leven. Jij vindt andere dictators zogenaamd goed en  gaat zakelijk met hen om, omdat jij er je voordeel bij doet, maar je vermijdt en veroordeeld alle dictators, die zich door jou geen oor willen laten aannaaien.

 

Niets van wat ik zeg of schrijf heeft te maken met de dwang, waaraan jij gewend bent met OT. Het is dus zo, dat je mij niet wilt geloven, omdat ik mij niet als dictator manifesteer. Alleen indien ik mij voordoe, als authoriteit – en daarbij op mijn strepen ga staan als auteur, als intellectueel, als leraar, als philosoof, als politicus, als geestelijk leider of als iemand die psychologie heeft gestudeerd – wil jij je aan mij ondergeschikt maken, omdat ik jou met mijn kennis, die macht is, weet te imponeren of amuseren.

 

Je kijkt altijd op tegen de dictator, die jij beschouwd als jou leider, als jou voorbeeld of als jou ideaal. Hij of zij staat hierarchies gezien boven jou en daarom plaats ook jij jezelf – op jou beurt – weer boven anderen, die naar jou op zouden moeten kijken. Het sociale aanzien, de zogenaamde maatschappelijke ladder, waar ik het hier over heb, bestaat dus uit allerlei mensen, die macht over anderen proberen te hebben. Iemand zoals ik, die verder gaat met BT, houdt zich daar niet mee bezig, omdat het enige wat hem of haar interesseert, is het met BT gestalte geven aan zijn of haar Taal Verlichting (TV). Hij of zij doet dit niet vanwege, maar juist ondanks anderen.

 

Ik ga niet verder met mijn genoegelijke, duidelijke en onthullende BT, om jou daarvan te overtuigen, maar omdat ik het zelf wil, ook al wil verder bijna niemand er iets van weten. In OT, is het altijd de spreker, die met de klank van zijn of haar stem, de luisteraar’s aandacht eist. Wanneer er echter geen andere luister aanwezig is, dan de spreker zelf, dan zal die OT-spreker – zonder daar erg in te hebben – zichzelf dwingen met zijn of haar stemgeluid, om allerlei dingen te doen, die hij of zij niet eens wil doen, als hij of zij BT heeft. Ook weigert de, in OT, eigen-ervaring-ontkennende spreker, vanwege de   nare, vermoeiende, onnatuurlijke klank van zijn of haar stem, om dingen te doen, die als noodzakelijk  worden beschouwt, als hij of zij BT zou hebben.

 

Men zegt wel eens, dat we, ofwel onze eigen beste vriend zijn, ofwel dat we onze eigen grootste vijand zijn, maar ik heb nog nooit gehoord, dat iemand zijn eigen meest bombastische, arrogante, kleinzielige, wraakzuchtige, sadistische dictator is. Waarom is dat zo? Met OT blijven wij vriendschappelijke betrekkingen onderhouden met bepaalde dictators, omdat zij ervoor zorgen, dat er een soort van orde is, in ons chaotische en gefragmenteerde bestaan. Werkelijke orde echter, ontstaat nooit met dwang, maar met moeiteloze taal en klank, die ons welzijn vertegenwoordigd. Wij proberen dus niet, om BT te hebben of om zus of zo te klinken, maar wij hebben BT en genieten van onze klank, omdat wij daartoe in staat zijn, omdat wij niet meer luisteren naar de een of andere dictator, maar omdat wij eindelijk, in volle overgave, vrijheid en rust, luisteren naar onszelf.

 

In OT, komt het op hetzelfde neer of een spreker de aandacht eist van de luisteraar met zijn of haar superioriteit of met zijn of haar inferioriteit, want in beide gevallen wordt de luisteraar gedwongen, om aandacht te geven aan de spreker’s negatieve wijze van handelen. Ofschoon het eigenlijk voor de hand ligt, dat sprekers met positieve gevoelens nooit de aandacht van de luisteraar manipuleren of eisen, beschouwen wij vanwege onze conditionering OT als gewoon en normaal. Uiteraard zijn wij alleen maar in staat, om elkaar te domineren, om elkaar klein te houden, om elkaar de mond te snoeren, met onze negatieve gevoelens. Het is vreemd, dat dit nog nooit volledig is onderkend. Dit is waarom we overal OT horen, maar zelden BT. En, als er even toevallig een momentje van BT is, dan is het al weer verdwenen, want we weten niet hoe het werkt.

 

Er valt niets te dwingen met positieve gevoelens en als er met BT iets wordt uitgelegd en begrepen, dan is er geen angst of spanning. Ook het begrijpen zelf, is natuurlijk iets positiefs. Merkwaardigerwijs zijn wij, omdat we BT willen, onbewust bezig, om op een zo positief mogelijke manier met elkaar om te gaan, maar dit heeft tot gevolg, dat OT bleef voort gaan. BT is geen kwestie is, van het zo vaak mogelijk doen. We hebben OT of BT en om met BT verder te gaan, dient onze OT op te houden. Dit houdt in, dat iedere spreker, door naar zichzelf te luisteren, zichzelf ervan weerhoudt, om een dictator te zijn.

 

Om te beginnen – met BT – eisen we niet meer van anderen, dat zij naar ons luisteren, omdat wij naar onszelf luisteren en ons realiseren, dat wij dit niet deden, toen wij OT hadden. Maar, we kwamen er eveneens achter, dat wij niet alleen een dictator waren naar anderen, maar ook naar onszelf. In BT, zijn wij dus niet meer bezig, om onszelf tot iets te dwingen en herstellen wij van al die keren, dat wij dat wel deden. We hebben onszelf tekort gedaan, door onszelf te overtuigen, dat allerlei dingen goed voor ons zouden zijn, die evenwel met onze BT ondermijnend blijken te zijn. Wat wij beweerden te zijn, was niet waar en we hebben lange tijd met OT een heel onnatuurlijk en moeizaam leven geleid.

 

Met BT ontzenuwen we de nog altijd bestaande mythe, dat dictators aan de macht zouden kunnen komen en dat we dit met democratische regeringen zouden kunnen voorkomen. De overgang van OT naar BT is onmiddelijk en refereert aan de werking van ons zenuwgestel. Wij hebben OT zolang als wij ons bedreigd voelen en wanneer dit niet langer het geval is, alleen dan is BT mogelijk. Er bestaat geen enkele twijfel vanuit BT, over hoe dictators aan de macht komen of hoe het fascisme, als een soort van virus, zich verspreidt. Dit alles is gebaseerd op de taal van angst, die ik OT noem, maar die nog nooit met BT in kaart is gebracht, omdat wij ons zijn blijven stukstaren op en opwinden over, die paar afzonderlijke dictatoriale machthebbers, die volgens ons zogenaamd de oorzaak zouden zijn van alle ellende. Wij zijn dus allemaal verantwoordelijk voor het bestaan van alle dictators en dictaturen, omdat wij met onze OT angst hebben geaccepteerd als de basis, vanwaaruit wij zijn blijven communiceren en leven. Iedereen met OT is een dictator, die zich wil ontdoen van dissidenten, die, zoals ik, BT hebben. Je wilt niet met mij praten, omdat dat het einde zou inhouden voor je conditionering met OT. Als je BT hebt, is het gedaan met jou taal van de dictatuur.            

 

Also,

 

Like all of my texts, this text is also written only for myself, because I can say it, I can write it, I like to hear it and I want to read it. For me it is no problem at all to have Embodied Language (EL). The Disembodied Language (DL) of others does not mean or do anything to me. My EL is always in stark contrast to the DL of others. Even though people with DL do not want to admit that their language use makes no sense, the fact remains that this senseless DL of millions of people causes nothing but problems, which we hear about every day.

 

Even though everyone is in deep trouble with their unconscious DL, it doesn't really bother me, because other people's DL doesn’t take anything away from the beauty and importance of my lively, energizing EL. Precisely because there is hardly anyone who can have EL with me, I mainly have to rely on myself to make it happen and to continue with it. Even though I have suffered from this in the past, this is no longer the case. Because of my ability to have EL - despite the fact that no one wants to know about it - I have realized my Language Enlightenment (LE). It's quite amazing how all of this fits together.

 

The occasional reader, who gets to read this, will be surprised by the transmission of these words, which irrefutably find their way into understanding of what I write about. I don't worry about whether I come across or how I come across. I understand what I am writing about because I experience it. For the reader, however, experiencing these words comes first and then understanding follows, but for me understanding is immediate, because my language is already adapted to my experience. So what we call understanding is actually adapting our language to our experience. There is so much misunderstanding in the world, because our language does not match our experience. In other words, we do not speak in our own language.

 

It is assumed there are many ways in which people learn, but what is never clearly shown with DL, is that we can only truly understand anything with our own EL. So, as long as we believe – without ever consciously realizing it – that we have understood something, then, sooner or later, it always turns out that this turned out not to be the case, since we had understood it through language of others. You could also say that DL is the language of others, but EL is our own language. Even though it never becomes clear in DL, that we speak a foreign language, which does not match or fit with our own experience, we nevertheless continue, in vain, involuntarily, to make efforts in many ways to hopefully bring about this adjustment. Since with DL we never succeeded in adapting our language to our own experience, we are always obsessively focused on adapting others, with their experience, to our DL.

 

Ridiculously, regardless of whether we succeed or not, in DL, we are busy subordinating others to our automatic, devious, blunt, tiresome, gruesome use of language. Yet, we ourselves – while we try to boss around others – for the most part, also still behave as others, because we have never even considered, for ourselves, with our EL, that we can and want to do, what we can and want to experience ourselves. Even though it is we who, with our DL, may make others behave the way we want, the schism remains for us between our language and our experience. However, the extent to which we are able to dominate others and thus to exercise power over others, determines that we never or rarely consider, that our language does not fit our own experience. The language of the other, our DL, therefore, keeps us from being able to have EL, our own language.

 

Even while we feel dominated by others, our DL continues because we do not recognize, it is we who deny our own experience with our language. Here too, complaining about others is a distraction from us. We complain and protest, it is because of others that we have DL and therefore cannot reach or stay with our own experience, but it is our own unconscious use of DL, which makes others more important than ourselves. Surely, in this process of making others more important than ourselves, it is the specification, that this is always about making the experience of others more important, while our own experience is denied, ignored or forgotten, because with DL, we can’t reach it or stay with it.

 

How is it possible, that I can and want to write this? There is only one answer to that: I am the person, who has EL and who speaks with his EL and writes about his own experience. Moreover, my EL refers to my LE, because my EL is about nothing other than my own experience. You could, of course, also do this, but you don't, because you unconsciously continue to have DL. You too can stop your DL just like I did. And, as you read this, you can't help but recognize, that your DL is – as I have said – always about others. DL can never give you the satisfaction of being satisfied with your own life and therefore with your own language. There is always something wrong, you are always involved in a battle, and you call this your thinking, your belief, your morals. You are, it seems, on your way to some ideal, something important and valuable, but you never reach there. I am not trying to achieve anything with my EL, as I write my language here on paper. I see it in front of me and I read it. Even though I often only talk with myself, I say everything I experience, so I can hear it, that it is really only me, I write and speak about. My EL fits seamlessly with my own experience.

 

There is absolutely nothing that can replace EL and anything that replaces it, will only cause problems. As long as this is not recognized, the chaos and battle will become greater and more intense, and it is inevitable that DL will escalate into all kinds of calamities. With our conditioning with DL, we are unable to pay attention to who we really are. Only with EL are we aware of the behavior that fits with our LE, and do we let ourselves know, how we can behave, since we are enlightened. No one has ever spoken or written about this in the way I do. This also shows, we have never talked about our DL in a coherent manner before, which is of course only possible if we have EL and when our DL has been stopped by us ourselves.

 

Our LE – which is just another word to refer to our true nature – only becomes completely clear after all behaviors that were created by DL have ceased. So, we are busy with EL instructing ourselves, to behave in such a way, that our conditioning with DL no longer has any influence on us, because we are only truly free, when none of our behavior traps us in all kinds of conflicts and distractions again. Our LE can only shine with our EL, which continues to urge us to permanently stop any behavior that was supporting our DL. The reader, who is now reading this text about DL, EL and LE for the first time, can also fully understand these words, because he or she already knows and feels, when his or her words - and voice - really fit with what only he or she is experiencing.

 

Ook,

 

Zoals ieder van mijn teksten, is ook deze tekst alleen geschreven voor mijzelf, omdat ik het nou eenmaal kan zeggen, kan schrijven, wil aanhoren en wil lezen. Voor mij is het geen enkel probleem, om Belichaamde Taal (BT) te hebben. De Onlichaamde Taal (OT) van anderen zegt of doet me helemaal niets. Mijn BT staat altijd in schril contrast met de OT van anderen. Ook al willen mensen met OT niet toegeven, dat hun taal gebruik nergens op slaat, het feit blijft, dat deze zinloze OT van miljoenen mensen niets dan afgrijzelijke problemen veroorzaakt.

 

Ook al zit iedereen met hun onbewuste OT diep in de problemen, ik zit er niet mee, want de OT van anderen doet niets af aan mijn levendige en energie gevende BT. Juist omdat er bijna niemand is, die BT met mij kan hebben, ben ik hoofdzakelijk op mezelf aangewezen, om het te bewerkstelligen en er mee door te gaan. Ook al heb ik hier, in het verleden, onder geleden, dit is niet meer het geval, aangezien ik, vanwege mijn vermogen om BT te hebben – ondanks het feit, dat niemand er iets van wil weten – mijn Taal Verlichting (TV) heb gerealiseerd. Het is heel wonderlijk eigenlijk, hoe dit alles samenhangt.

 

De sporadische lezer, die dit te lezen krijgt, zal zich verbazen over de overdracht van deze woorden, die onweerlegbaar hun weg vinden in het begrijpen van waar ik over schrijf. Ik maak mij niet druk over of ik  overkom en hoe ik overkom. Ikzelf begrijp waarover ik schrijf, omdat ik het ervaar. Voor de lezer komt dat ervaren eerst en dan volgt het begrijpen, maar voor mij is het begrijpen onmiddelijk, omdat mijn taal al is aangepast, aan mijn ervaring. Wat wij dus begrip noemen, is eigenlijk het aanpassen van onze taal aan onze ervaring. Er is zoveel onbegrip in de wereld, omdat onze taal niet past bij onze ervaring. Anders gezegd, wij spreken niet onze eigen taal.

 

Er wordt verondersteld, dat er vele verschillende manieren zijn waarop mensen leren, maar wat met OT nooit helder naar voren komt, is dat wij alleen iets kunnen begrijpen met onze eigen BT. Zolang we dus – zonder dit echt ooit in de gaten te hebben – geloven, dat we iets hebben begrepen, dan blijkt vroeg of laat altijd, dat dit schijnbaar toch weer niet het geval bleek te zijn, aangezien we het zogenaamd hadden begrepen met de taal van anderen. Jou zou ook kunnen zeggen, dat OT de taal is van anderen, maar BT is onze eigen taal. Ook al wordt het in OT nooit duidelijk, dat wij een vreemde taal spreken, die niet aansluit bij of past met onze eigen ervaring, toch blijven we, tevergeefs, onwillekeurig, moeite doen op vele manieren, om deze aanpassing te bewerkstelligen. Aangezien we met OT nooit onze taal aan onze eigen ervaring kunnen aanpassen, zijn we daarom in OT altijd erop gericht, om anderen, met hun ervaring, aan te passen aan onze OT.

 

Ongeacht of dit lukt of niet, we zijn in OT bezig om anderen op automatische, slinkse, botte, gruwelijke wijze ondergeschikt te maken aan ons taal gebruik. Zelf doen we – of we nou de baas blijven proberen te spelen over anderen of niet – ook wat er gezegd wordt en wat er van ons wordt verwacht, omdat we nog nooit, voor onszelf, met BT, hebben overwogen, dat wij kunnen en willen doen, wat wij zelf kunnen en willen ervaren. Ook al zijn wij het, die anderen, met onze OT, laten gedragen, zoals wij dat willen, toch blijft er voor ons het verschil bestaan, tussen onze taal en onze ervaring. De mate waarin wij in staat zijn om anderen te overheersen en om dus macht over anderen uit te oefenen, bepaalt dat wij nooit of zelden in acht nemen, dat onze taal niet past bij onze eigen ervaring. De taal van de ander, onze OT, houdt ons dus af van BT, onze eigen taal.  

 

Ook als wij ons door anderen voelen overheerst, blijft OT doorgaan, omdat wij niet erkennen, dat we het zelf zijn, die onze eigen ervaring met onze taal ontkennen. Ook hier is het klagen over anderen een afleiding van onszelf. We zeggen en protesteren, dat het vanwege anderen is, dat wij OT zouden hebben en daardoor niet bij onze eigen ervaring kunnen komen of blijven, maar het is ons onbewuste eigen gebruik van OT, die de ander belangrijker maakt dan wijzelf. Opmerkelijk in dit belangrijker maken van anderen – over onszelf – is de specificatie, dat het hierin altijd gaat over het belangrijker maken van de ervaring van anderen, terwijl onze eigen ervaring  wordt ontkend, genegeerd of vergeten, omdat we er niet bij kunnen komen of bij kunnen blijven.

 

Hoe is het mogelijk, dat ik dit kan en wil schrijven? Er is daarop maar een antwoord te geven: Ik ben de persoon, die BT heeft en die met zijn BT spreekt en schrijft over zijn eigen ervaring. Mijn BT refereert aan mijn TV, omdat mijn BT over niets anders gaat, dan over mijn eigen ervaring. Ook jij zou dit natuurlijk kunnen doen, maar je doet het niet, omdat je OT blijft hebben. Ook jij kunt net als ik je OT stoppen. En, je kunt, terwijl je dit leest, niet anders dan erkennen, dat jou OT altijd over anderen gaat. OT kan je nooit het genoegen verschaffen, om tevreden te zijn met je leven en dus met je taal. Er is altijd iets mis, je bent altijd verwikkeld in een strijd en je noemt dat je denken. Je bent, lijkt het, naar iets onderweg, maar je bereikt het nooit. Ik ben met mijn BT niet bezig om iets te proberen te bereiken, omdat ik mijn taal hier op papier schrijf en dus kan lezen. Ook al praat ik vaak alleen met mezelf, ik zeg het allemaal wat ik ervaar en ik kan het dus horen, dat alleen ik het ben, waarover ik schrijf en spreek. Mijn BT sluit naadloos aan bij mijn eigen ervaring.  

 

Er is absoluut niets dat onze BT kan vervangen en alles wat ervoor in de plaats komt levert alleen maar problemen op. Zolang dit niet wordt erkend, wordt de chaos en de strijd alsmaar groter en intenser en het is dus onvermijdelijk, dat OT escaleert in allerlei calamiteiten. Wij zijn met onze conditionering met OT niet in staat, om aandacht te geven, aan wie we werkelijk zijn. Alleen met BT zijn wij ons bewust van het gedrag, dat past bij onze TV. Er is hier nog nooit door iemand over gesproken of geschreven op de wijze waarop ik dit doe. Hieruit blijkt ook, dat we nooit eerder, op een coherente wijze, over onze OT hebben gesproken, hetgene natuurlijk alleen maar mogelijk is, als wij BT hebben en als OT is gestopt.

 

Onze TV – wat een ander woord is voor onze ware natuur – wordt pas echt helemaal helder, nadat alle gedragingen die door OT tot stand waren gekomen zijn opgehouden. Wij zijn dus met BT bezig onszelf te instrueren, om ons zodanig te gedragen, dat onze onze conditionering met OT geen invloed meer op ons heeft, want wij zijn alleen dan pas werkelijk vrij, wanneer geen van onze gedragingen ons opnieuw gevangen zet in allerlei conflicten, problemen en afleidingen. Onze TV duldt alleen BT, die ons blijft aansporen, om voorgoed op te houden met ieder gedrag, dat onze OT bleek te ondersteunen. Ook de lezer, die voor het eerst hier over OT, BT en TV leest, kan deze woorden volledig begrijpen, omdat ook hij of zij weet en voelt, wanneer zijn of haar woorden werkelijk passen bij wat alleen hij of zij ervaart.            

 

Looking away,

 

Nowadays we often hear the term looking away. In the most literal sense, it involves averting one's gaze or avoiding the gaze of someone else. For example: she saw him, but quickly looked away. In a figurative sense, it's about ignoring and pretending something doesn't exist. For example: the violence in the town became so intense that the major could no longer look away. Looking away can also be used to make someone feel unwelcome, to make them leave. For example: the mother with the crying child was stared down by the customers in the fancy store.

 

Looking away goes hand in hand with listening away. Although looking away is the common term to indicate, that we deny what is going on, listening away is the actual reason why we look away, because we always only talk about what we can see, but not about what we cannot see. Disembodied Language (DL), in which we as speakers do not listen to ourselves, is our unconscious, habitual way of dealing with language, which facilitates looking away, but with Embodied Language (EL), in which we listen to ourselves while we speak, we are fully aware of what we do and, thus, we face everything.

 

A student, who is not interested in the lesson does not pay attention, because he or she does not listen to what the teacher explains, but constantly looks bored out of the window or at his phone. A shy child also looks away and does not want you to talk in the way and with the tone of voice that makes him or her feel unsafe. When we are taught at school to pay attention, it means, that we are actually forced to listen to what the teacher says, but not to pay any attention to how he or she says, what he or she says.  So paying attention, staying alert or being obedient involves and requires selective listening in which we are instructed and urged not to worry about how someone sounds. So, we are taught from a very young age, to listen away so to speak.

 

If a speaker is not listened to, 

who, during a meeting, 

insists in vain that a board

 should not continue to 

look away,

but should actually 

talk about the enormous 

dissatisfaction and 

division that exists 

among the members, 

this is an example of 

listening away. Listening 

away – which rarely 

comes to our attention, 

because, due to DL, we 

only, very rarely talk 

about looking away

 – is primarily about not

 listening to ourselves, 

while we speak. Listening

 away, therefore, is not 

about the fact that others

 do not listen to us, but 

about the fact, that we do

 not listen to ourselves, 

while we talk.

 

When journalists risk their lives, to let the rest of the world know about the horrible wars in which everything is destroyed, they try to come up with images and news in the hope people cannot look away. However, their powerlessness is as moving as the injustice they report. Everyone somehow knows somewhere, that looking away and listening away is also necessary, since we have not found a solution for the indisputable fact that DL is our common use of language. DL is, in essence, a dissociative use of language, in which speakers are not in touch with themselves. Threat is the only reason DL continues, because as soon as we listen to ourselves - and can hear in the sound of our voice that we really feel safe - then our DL ends and we effortlessly have EL.

 

Both looking away and listening away concern all kinds of things we do not want to see or do not want to hear. With DL it is often said and written, very punishing, demanding and overwhelming, that we should actually look at what we do not want to see and we should listen to what we apparently do not want to hear, but with EL, we are finally going to focus on what we want to hear and what we want to see. When we are forced to face the truth with DL it always happens involuntarily, but the truth that we discover with EL, is voluntary, as it is our freedom.

 

Due to our usual, automatic DL, there is, as of yet, no attention paid to the sound of our own voice, while we speak. We listen to others, but not to ourselves. We also try, in many manipulative ways, to make others listen to us, but we do not hear ourselves and we are consequently totally carried away by our language. Our confusion about our unspoken and unheard language has inevitably led us to erroneously assume and fantasize, that language takes place within us, inside of our heads. So, because of DL, we are stuck with the illusion of an inner conversation that we are having with ourselves, but which cannot be heard, as it is supposedly, silently, covertly, representing our true thoughts and feelings.

 

When we notice the stark difference between our DL and our EL, it suddenly becomes abundantly clear to us, that all our language – and I repeat, all our language – can be said, heard, written and read and that that elusive inner language – our so-called thinking – absolutely doesn’t exist and is only a way of speaking, which was maintained by our DL. In other words, in EL the listening away stops, as we really hear ourselves for the first very time. This is always accompanied by a sudden, pleasant, noticeable energy flow, which shows, we have started to use our language in a completely different way. Because we no longer listen away with DL, we are immediately aware of our Language Enlightenment (LE) with our EL. Once this has happened, it will be impossible to look away or listen away from our LE. They say, with DL, seeing is believing, but with EL, there is nothing to believe or to see, because we can hear, experience and know what we say. With EL, we listen to ourselves, and it is clear that we do this because of our LE.

 

Wegkijken,

 

We horen tegenwoordig vaak de term wegkijken. Het betreft in de meest letterlijke zin, het afwenden van de blik of de blik van iemand anders vermijden. Bijvoorbeeld: zij zag hem, maar keek vlug weg. In figuurlijke zin, gaat het om het negeren en het doen alsof iets niet bestaat. Bijvoorbeeld: het geweld in de regio werd zo hevig, dat de wereld niet meer kon wegkijken. Ook kan wegkijken worden gebruikt, om iemand onwelkom te laten voelen en om dus zo te kijken, dat ze weggaan. Bijvoorbeeld: de moeder met huilend kind werd weggekeken in de winkel.

 

Uiteraard gaat wegkijken samen met wegluisteren. Ofschoon wegkijken de gangbare term is, om aan te geven, dat we ontkennen wat er aan de hand is, is wegluisteren de eigenlijke reden, dat we wegkijken, omdat we altijd slechts spreken, over wat we kunnen zien, maar niet over wat we niet kunnen zien. Ontlichaamde Taal (OT), waarin wij als sprekers niet naar onszelf luisteren, is onze onbewuste, gebruikelijke omgang met taal, die het wegkijken faciliteert, maar met Belichaamde Taal (BT), waarin wij luisterend spreken, zijn wij ons volledig bewust van wat wij doen en zien wij alles onder ogen.

 

Een student, die niet geinteresseerd is in de les, die let niet op, want hij of zij luistert niet naar wat de leraar uitlegt, maar kijkt voortdurend verveeld weg uit het raam of naar zijn telefoon. Ook een verlegen kind kijkt weg en wil niet dat je praat op de manier en met het stemgeluid, die hem of haar een onveilig doet voelen. Als ons op school wordt geleerd, dat wij moeten opletten, dan wordt daarmee bedoeld, dat wij eigenlijk worden gedwongen, om te luisteren naar wat de meester zegt, maar om dus geen enkele  aandacht te geven, aan hoe hij of zij zegt, wat hij of zij zegt. Opletten, bij de les blijven en gehoorzaam zijn, houdt dus een selektief luisteren in, waarin ons wordt opgedragen, dat wij ons niet zouden moeten bekommeren, over hoe iemand klinkt. Wegluisteren wordt ons dus zogezegd met de paplepel ingegeven.

 

Wanneer er niet wordt geluisterd naar een spreker, die, gedurende een vergadering, er tevergeefs op aandringt, dat een bestuur niet zou moeten blijven wegkijken, maar juist zou moeten praten, over de enorme onvrede en de verdeeldheid, die er heerst onder de leden, dan is er sprake van wegluisteren. Wegluisteren – wat zelden onder de aandacht komt, omdat wij, vanwege onze OT, het uitsluitend, heel af en toe eens over wegkijken hebben –  gaat echter in de eerste plaats, over het niet luisteren naar onszelf, terwijl wij spreken. Wegluisteren gaat dus niet om het feit, dat anderen niet naar ons luisteren, maar om dat wij niet naar onszelf luisteren, als wij praten.    

 

Wanneer journalisten hun leven in de waagschaal leggen, om de rest van de wereld te laten weten over de afgrijzelijke oorlogen, waarin alles wordt verwoest, proberen zij met beelden te komen, in de hoop, dat men daar niet van weg kan kijken. Hun machteloosheid is echter net zo aangrijpend, als het onrecht waarover zij berichten. Iedereen weet ergens wel, dat wegkijken en wegluisteren nodig is, omdat wij geen oplossing hebben gevonden voor het onomstotelijke feit, dat OT onze voertaal is. OT is, in essentie, een dissociatief taalgebruik, waarin sprekers niet in contact zijn met zichzelf. Bedreiging is de enige reden, dat onze OT voortduurt, want zodra wij, luisteren naar onszelf – en kunnen horen in de klank van onze stem, dat wij ons veilig voelen – dan houdt onze OT op en dan hebben wij BT.   

 

Zowel ons wegkijken als ons wegluisteren betreft allerlei zaken, die wij niet willen zien of niet willen horen. Met OT wordt er voortdurend, heel straffend,  dwingend en overweldigend, gezegd en geschreven, dat wij toch eigenlijk zouden moeten kijken, naar wat wij niet willen zien en toch eens zouden moeten gaan luisteren, naar wat wij klaarblijkelijk niet willen horen, maar met BT, gaan wij ons eindelijk bezig houden met wat wij willen horen en willen zien. Het met OT onder ogen moeten zien van de waarheid, gebeurd altijd op basis van onvrijwilligheid, maar de waarheid, die wij ontdekken met BT is onze vrijheid.  

 

Er is vanwege onze gebruikelijke, automatische OT vooralsnog geen enkele aandacht, voor de klank van onze eigen stem terwijl wij spreken. Wij luisteren naar anderen, maar niet naar onszelf. Ook trachten wij, op allerlei manipulatieve manieren, om anderen naar ons te doen luisteren, maar wij horen onszelf niet en wij zijn daardoor verdwaald in de taal. Onze  verwarring over onze onuitgeproken en ongehoorde taal, heeft onvermijdelijk tot gevolg gehad, dat wij foutievelijk veronderstellen en fantaseren, dat er taal binnenin ons, in ons hoofd, zou plaats vinden. Wij zitten dus, vanwege OT, allemaal opgescheept met de illusie van een innerlijk gesprek, dat wij met onszelf zouden hebben, maar wat niet gehoord kan worden, omdat het zogezegd, stilletjes, onze ware gedachtes en gevoelens zou vertegenwoordigen.  

 

Wanneer wij het grote verschil opmerken tussen onze OT en onze BT, dan blijkt ineens, overduidelijk, dat al onze taal – en, ik herhaal, al onze taal – kan worden gezegd, gehoord, geschreven en gelezen en dat die ongrijpbare innerlijke taal – ons zogenaamde denken – absoluut niet bestaat en slechts een wijze van spreken is, die door OT in stand werd gehouden. Met andere woorden, in BT houdt het wegluisteren op en horen wij voor het eerst echt onszelf. Dit gaat altijd samen met een zeer plotselinge, aangename,  waarneembare energie stroom, die aantoont, dat wij onze taal op een totaal andere manier zijn gaan gebruiken. Omdat wij niet meer wegluisteren met OT, zijn wij ons, met onze BT, direct bewust van onze Taal Verlichting (TV). Als dit eenmaal is gebeurd, valt er niet meer weg te kijken van onze TV. Men zegt, met OT, eerst zien, dan geloven, maar met BT valt er niets te geloven, omdat wij horen, ervaren en weten wat wij zeggen. Met BT luisteren wij naar onszelf en is het duidelijk, dat wij dit doen vanwege onze TV.        

 

Macho,

 

There is a lot of nonsensical talk about gender going on these days. In this writing, I will address the word macho from two different perspectives, on how we deal with our language. When we consider macho from our common –  but wrong – understanding, we must acknowledge, that our faulty perception, is created and maintained by automatic Disembodied Language (DL), but if we would stop our DL, so we would finally be able to have Embodied Language (EL), we would immediately understand, there is nothing negative about being macho and there is, actually, a need for more and not less, machismo.  

 

DL is based on posturing, intimidation, coercion and violence, but EL is rooted in genuineness, liveliness,  openness and truthfulness. The word macho or tough guy comes from Spanish, male animal, a noun use of the adjective meaning masculine or virile. Macho derives from Latin, masculinus, masculine gender and from masculus, which means male. The English version, masculine, means, worthy of a man and – people, who believe in transgenderism, try to prohibit us from saying this – having the appropriate qualities of the male sex, being powerful, virile and manly. In Western culture, Machismo or masculine pride is no longer allowed, but gay pride is praised.

 

The famous song Macho Man, by the Village People, is of interest for my analysis. In this song, six gay men sing about their professed love of their body, but they definitely don’t sing about embodying their language. I would say, that being gay is actually just another failed attempt at addressing DL. Many gay men either try to sound feminine or they hilariously attempt, as they do in this song, try to be a Macho.  

 

Here is the first part of Macho Man:

Body, wanna feel my body,
Body, baby, such a thrill, my body
Body, wanna touch my body,
Body, baby, it's too much, my body
Body, check it out, my body, body,
Baby, don't you doubt, my body
Body, talking about my body, body,
Baby, checking out my body

 

It is really remarkable how often the word body is used in this song. Please look up the lyrics yourself and pay special attention, to how in our usual way of talking, we don’t embody our language. That is why DL is everywhere. Of course, many people don’t feel happy with their DL. However, as long as they haven’t addressed their DL appropriately, it will not stop, and they remain incapable of having EL. Also, transgender people have many issues with their body. They believe to be a woman in a man’s body or a man in a woman’s body, but they never address their DL, which creates and maintains their body dysphoria, the term, which is used to describe the emotional distress, that is – said to be – caused by a mismatch between one’s body and one’s identity.

 

This writing is not about what the reader usually associates with the word macho – because macho, as it is understood with DL, is merely about image – but it is – with EL – about our survival and survival is about living and being alive. Stated differently, in DL, men act macho, but they are phony. Real men, who have EL, don’t need to pretend, as if they are manly, as they are full of life, strength and energy. It is only the uncomfortable men, who have to prove what a macho they are. They are uncomfortable, because they, unconsciously, day in day out, engage in DL.  

 

Ultimately, we are endlessly competing and trying to outdo each other, by pretending to be stronger, smarter, better, holier and safer than others. While with DL, all men are trying – in vain – to be an alpha male, the undeniable, biological fact remains, there are only a few dominant males. In other words, due to our DL, most individual men, have never really been the man, they truly were, and, also, the vast majority of individual women, have never really been able to be the woman, they were, as there was always some kind of struggle going on, between those, who were more and those who were less powerful. Yes, there are alpha males among men and women, and this is more a matter of nature (genetics) than nurture (learning). The multidimensionality of masculinity as well as femininity can only be expressed by our EL.

 

With our ongoing EL, which expresses our Language Enlightenment (LE), the word macho – which can be applied to men as well as women – takes on a new meaning. We are inspirational and at the top of the social hierarchy, because we have acquired genuine self-knowledge, which stands in stark contrast to the superficiality, foolishness and utter meaninglessness purported by those, who unknowingly engage in DL. Moreover, our powerful, unique, fortunate position, isn’t necessarily because others have recognized us for who we are, but because we have - with our own language - recognized ourselves for who we are.

 

The machismo of those very few people – who dare to speak about and assert their LE with their EL – definitely illustrates a superior sense of willpower and independence, because they are able to stick to their own language, in spite of the irrefutable fact, that everyone engages in DL. They only want to be around people, who know what they want and they  rather remain alone, if they can’t find them. While they care for others, they care mostly about those who, with EL, know how to care about themselves.

 

Macho men, with their male machismo, have much to answer for, because DL has never been correctly addressed. Experience has taught me, that women are much more open to having EL than men. The relationship between patriarchy and machismo is, of course, maintained by our DL. Patriarchy, the system of subordination of women to men, has been going on forever. There is no evidence, there ever really was a matriarchal society. With DL, machismo is said to be a set of beliefs, cognitive biases and attitudes that predispose people to act as if women have less value than men, while patriarchy – with DL – is defined as the social phenomenon that historically has been the engine of machismo and certain privileges that only man enjoys. Certainly, it was always our way of talking, which has determined how we dealt with our language, with each other and with all our other behavior. Only our ongoing EL can set the record straight.

 

As I have stated – with EL – we need more, not less machismo, as this will not only result in becoming conscious about our LE, but it will also pave the way for happy, healthy, stimulating relationships. To put it squarely, with DL all of our so-called relationships suck. With EL, we protect and care for each other, but with DL, we have always backed out of true and authentic relationship, including our relationship with ourselves. No matter how much we manage to impress others – who are tricked by manipulations of our external appearances, particularly, by the way in which people use their voice while they speak – all the world’s DL- machos, regardless of their dumb bravado or their paranoid dominance, are eternally dissatisfied with themselves, because they cannot be content with themselves with unconscious DL.

 

It takes great courage, to acknowledge your own LE with your EL and to honor your self-nature, by being the master of your own language. Your worthiness is the result of the positive outcomes of your actions. When you do something, you do it totally and that is why you succeed. You don’t do what you do, to be admired, but to be satisfied and to be enough to yourself. With EL, you are macho about your LE, which is to say, you insist, everyone can have what you have and your life will be the example of that. With DL-machismo, you have been denying all your emotions, as if they aren’t real, valid or worthy of being expressed, but as an EL-macho, you are able to talk about your feelings and acknowledge that your stress, depression and aggression no longer occur, because you feel peaceful and fulfilled.