Dictator,

 

Het is nog niet eerder zo gezegd, maar het kon natuurlijk niet uitblijven, dat dit ter sprake zou gaan komen: iedereen die zich met Ontlichaamde Taal (OT) bezig houdt, is in feite een dictator. Er wordt altijd over dictators gesproken, alsof zij een heel apart sort van slecht mens zouden zijn, maar als wij Belichaamde Taal (BT) hebben, dan weten wij, dat iedereen, die OT heeft, op de een of andere manier, probeert, om anderen te dwingen, met zijn of haar manier van praten, die buiten schot blijft, omdat het altijd zogenaamd over een of ander geloof, theorie of politieke ideologie gaat. Iemand die beweert, dat zijn of haar overtuiging beter of belangrijker is dan anderen, is altijd bezig, om te proberen het gedrag van die ander te veranderen met zijn of haar taal.

 

Het veranderen van het gedrag van anderen – wat, met OT, altijd samengaat met het ontkennen van het eigen gedrag – lukt alleen, in zoverre men die ander onder druk kan zetten en in zoverre die ander, omdat hij of zij zich geintimideerd voelt, angstig doet zoals hij of zij wordt bevolen om te doen. Ook al zullen mensen met hun onbewuste OT – die nog nooit eerder is besproken – blijven beweren, dat ik hen zou dwingen, om hun OT te stoppen, dit is absoluut niet waar. Ik kan jou OT niet stoppen, omdat alleen jijzelf dat kan doen. Ik kan er hier alleen over schrijven en jij kunt dit vrijwillig lezen, begrijpen en verifieren of het waar is, voor jou.

 

Een dictator kan niet leven zonder machtsvertoon en jij bent, of je het nou wil toegeven of niet, vanuit het zich altijd in OT voordoende, diepgewortelde minderwaardigheids complex, aan het proberen om te doen alsof je superieur zou zijn aan anderen. Je doet dit zowel, door je boven anderen te plaatsen, maar, als dat niet niet lukt, door je terug te trekken, in je eenzame, miserabele, ontevreden manier van leven. Jij vindt andere dictators zogenaamd goed en  gaat zakelijk met hen om, omdat jij er je voordeel bij doet, maar je vermijdt en veroordeeld alle dictators, die zich door jou geen oor willen laten aannaaien.

 

Niets van wat ik zeg of schrijf heeft te maken met de dwang, waaraan jij gewend bent met OT. Het is dus zo, dat je mij niet wilt geloven, omdat ik mij niet als dictator manifesteer. Alleen indien ik mij voordoe, als authoriteit – en daarbij op mijn strepen ga staan als auteur, als intellectueel, als leraar, als philosoof, als politicus, als geestelijk leider of als iemand die psychologie heeft gestudeerd – wil jij je aan mij ondergeschikt maken, omdat ik jou met mijn kennis, die macht is, weet te imponeren of amuseren.

 

Je kijkt altijd op tegen de dictator, die jij beschouwd als jou leider, als jou voorbeeld of als jou ideaal. Hij of zij staat hierarchies gezien boven jou en daarom plaats ook jij jezelf – op jou beurt – weer boven anderen, die naar jou op zouden moeten kijken. Het sociale aanzien, de zogenaamde maatschappelijke ladder, waar ik het hier over heb, bestaat dus uit allerlei mensen, die macht over anderen proberen te hebben. Iemand zoals ik, die verder gaat met BT, houdt zich daar niet mee bezig, omdat het enige wat hem of haar interesseert, is het met BT gestalte geven aan zijn of haar Taal Verlichting (TV). Hij of zij doet dit niet vanwege, maar juist ondanks anderen.

 

Ik ga niet verder met mijn genoegelijke, duidelijke en onthullende BT, om jou daarvan te overtuigen, maar omdat ik het zelf wil, ook al wil verder bijna niemand er iets van weten. In OT, is het altijd de spreker, die met de klank van zijn of haar stem, de luisteraar’s aandacht eist. Wanneer er echter geen andere luister aanwezig is, dan de spreker zelf, dan zal die OT-spreker – zonder daar erg in te hebben – zichzelf dwingen met zijn of haar stemgeluid, om allerlei dingen te doen, die hij of zij niet eens wil doen, als hij of zij BT heeft. Ook weigert de, in OT, eigen-ervaring-ontkennende spreker, vanwege de   nare, vermoeiende, onnatuurlijke klank van zijn of haar stem, om dingen te doen, die als noodzakelijk  worden beschouwt, als hij of zij BT zou hebben.

 

Men zegt wel eens, dat we, ofwel onze eigen beste vriend zijn, ofwel dat we onze eigen grootste vijand zijn, maar ik heb nog nooit gehoord, dat iemand zijn eigen meest bombastische, arrogante, kleinzielige, wraakzuchtige, sadistische dictator is. Waarom is dat zo? Met OT blijven wij vriendschappelijke betrekkingen onderhouden met bepaalde dictators, omdat zij ervoor zorgen, dat er een soort van orde is, in ons chaotische en gefragmenteerde bestaan. Werkelijke orde echter, ontstaat nooit met dwang, maar met moeiteloze taal en klank, die ons welzijn vertegenwoordigd. Wij proberen dus niet, om BT te hebben of om zus of zo te klinken, maar wij hebben BT en genieten van onze klank, omdat wij daartoe in staat zijn, omdat wij niet meer luisteren naar de een of andere dictator, maar omdat wij eindelijk, in volle overgave, vrijheid en rust, luisteren naar onszelf.

 

In OT, komt het op hetzelfde neer of een spreker de aandacht eist van de luisteraar met zijn of haar superioriteit of met zijn of haar inferioriteit, want in beide gevallen wordt de luisteraar gedwongen, om aandacht te geven aan de spreker’s negatieve wijze van handelen. Ofschoon het eigenlijk voor de hand ligt, dat sprekers met positieve gevoelens nooit de aandacht van de luisteraar manipuleren of eisen, beschouwen wij vanwege onze conditionering OT als gewoon en normaal. Uiteraard zijn wij alleen maar in staat, om elkaar te domineren, om elkaar klein te houden, om elkaar de mond te snoeren, met onze negatieve gevoelens. Het is vreemd, dat dit nog nooit volledig is onderkend. Dit is waarom we overal OT horen, maar zelden BT. En, als er even toevallig een momentje van BT is, dan is het al weer verdwenen, want we weten niet hoe het werkt.

 

Er valt niets te dwingen met positieve gevoelens en als er met BT iets wordt uitgelegd en begrepen, dan is er geen angst of spanning. Ook het begrijpen zelf, is natuurlijk iets positiefs. Merkwaardigerwijs zijn wij, omdat we BT willen, onbewust bezig, om op een zo positief mogelijke manier met elkaar om te gaan, maar dit heeft tot gevolg, dat OT bleef voort gaan. BT is geen kwestie is, van het zo vaak mogelijk doen. We hebben OT of BT en om met BT verder te gaan, dient onze OT op te houden. Dit houdt in, dat iedere spreker, door naar zichzelf te luisteren, zichzelf ervan weerhoudt, om een dictator te zijn.

 

Om te beginnen – met BT – eisen we niet meer van anderen, dat zij naar ons luisteren, omdat wij naar onszelf luisteren en ons realiseren, dat wij dit niet deden, toen wij OT hadden. Maar, we kwamen er eveneens achter, dat wij niet alleen een dictator waren naar anderen, maar ook naar onszelf. In BT, zijn wij dus niet meer bezig, om onszelf tot iets te dwingen en herstellen wij van al die keren, dat wij dat wel deden. We hebben onszelf tekort gedaan, door onszelf te overtuigen, dat allerlei dingen goed voor ons zouden zijn, die evenwel met onze BT ondermijnend blijken te zijn. Wat wij beweerden te zijn, was niet waar en we hebben lange tijd met OT een heel onnatuurlijk en moeizaam leven geleid.

 

Met BT ontzenuwen we de nog altijd bestaande mythe, dat dictators aan de macht zouden kunnen komen en dat we dit met democratische regeringen zouden kunnen voorkomen. De overgang van OT naar BT is onmiddelijk en refereert aan de werking van ons zenuwgestel. Wij hebben OT zolang als wij ons bedreigd voelen en wanneer dit niet langer het geval is, alleen dan is BT mogelijk. Er bestaat geen enkele twijfel vanuit BT, over hoe dictators aan de macht komen of hoe het fascisme, als een soort van virus, zich verspreidt. Dit alles is gebaseerd op de taal van angst, die ik OT noem, maar die nog nooit met BT in kaart is gebracht, omdat wij ons zijn blijven stukstaren op en opwinden over, die paar afzonderlijke dictatoriale machthebbers, die volgens ons zogenaamd de oorzaak zouden zijn van alle ellende. Wij zijn dus allemaal verantwoordelijk voor het bestaan van alle dictators en dictaturen, omdat wij met onze OT angst hebben geaccepteerd als de basis, vanwaaruit wij zijn blijven communiceren en leven. Iedereen met OT is een dictator, die zich wil ontdoen van dissidenten, die, zoals ik, BT hebben. Je wilt niet met mij praten, omdat dat het einde zou inhouden voor je conditionering met OT. Als je BT hebt, is het gedaan met jou taal van de dictatuur.