Ook,

 

Zoals ieder van mijn teksten, is ook deze tekst alleen geschreven voor mijzelf, omdat ik het nou eenmaal kan zeggen, kan schrijven, wil aanhoren en wil lezen. Voor mij is het geen enkel probleem, om Belichaamde Taal (BT) te hebben. De Onlichaamde Taal (OT) van anderen zegt of doet me helemaal niets. Mijn BT staat altijd in schril contrast met de OT van anderen. Ook al willen mensen met OT niet toegeven, dat hun taal gebruik nergens op slaat, het feit blijft, dat deze zinloze OT van miljoenen mensen niets dan afgrijzelijke problemen veroorzaakt.

 

Ook al zit iedereen met hun onbewuste OT diep in de problemen, ik zit er niet mee, want de OT van anderen doet niets af aan mijn levendige en energie gevende BT. Juist omdat er bijna niemand is, die BT met mij kan hebben, ben ik hoofdzakelijk op mezelf aangewezen, om het te bewerkstelligen en er mee door te gaan. Ook al heb ik hier, in het verleden, onder geleden, dit is niet meer het geval, aangezien ik, vanwege mijn vermogen om BT te hebben – ondanks het feit, dat niemand er iets van wil weten – mijn Taal Verlichting (TV) heb gerealiseerd. Het is heel wonderlijk eigenlijk, hoe dit alles samenhangt.

 

De sporadische lezer, die dit te lezen krijgt, zal zich verbazen over de overdracht van deze woorden, die onweerlegbaar hun weg vinden in het begrijpen van waar ik over schrijf. Ik maak mij niet druk over of ik  overkom en hoe ik overkom. Ikzelf begrijp waarover ik schrijf, omdat ik het ervaar. Voor de lezer komt dat ervaren eerst en dan volgt het begrijpen, maar voor mij is het begrijpen onmiddelijk, omdat mijn taal al is aangepast, aan mijn ervaring. Wat wij dus begrip noemen, is eigenlijk het aanpassen van onze taal aan onze ervaring. Er is zoveel onbegrip in de wereld, omdat onze taal niet past bij onze ervaring. Anders gezegd, wij spreken niet onze eigen taal.

 

Er wordt verondersteld, dat er vele verschillende manieren zijn waarop mensen leren, maar wat met OT nooit helder naar voren komt, is dat wij alleen iets kunnen begrijpen met onze eigen BT. Zolang we dus – zonder dit echt ooit in de gaten te hebben – geloven, dat we iets hebben begrepen, dan blijkt vroeg of laat altijd, dat dit schijnbaar toch weer niet het geval bleek te zijn, aangezien we het zogenaamd hadden begrepen met de taal van anderen. Jou zou ook kunnen zeggen, dat OT de taal is van anderen, maar BT is onze eigen taal. Ook al wordt het in OT nooit duidelijk, dat wij een vreemde taal spreken, die niet aansluit bij of past met onze eigen ervaring, toch blijven we, tevergeefs, onwillekeurig, moeite doen op vele manieren, om deze aanpassing te bewerkstelligen. Aangezien we met OT nooit onze taal aan onze eigen ervaring kunnen aanpassen, zijn we daarom in OT altijd erop gericht, om anderen, met hun ervaring, aan te passen aan onze OT.

 

Ongeacht of dit lukt of niet, we zijn in OT bezig om anderen op automatische, slinkse, botte, gruwelijke wijze ondergeschikt te maken aan ons taal gebruik. Zelf doen we – of we nou de baas blijven proberen te spelen over anderen of niet – ook wat er gezegd wordt en wat er van ons wordt verwacht, omdat we nog nooit, voor onszelf, met BT, hebben overwogen, dat wij kunnen en willen doen, wat wij zelf kunnen en willen ervaren. Ook al zijn wij het, die anderen, met onze OT, laten gedragen, zoals wij dat willen, toch blijft er voor ons het verschil bestaan, tussen onze taal en onze ervaring. De mate waarin wij in staat zijn om anderen te overheersen en om dus macht over anderen uit te oefenen, bepaalt dat wij nooit of zelden in acht nemen, dat onze taal niet past bij onze eigen ervaring. De taal van de ander, onze OT, houdt ons dus af van BT, onze eigen taal.  

 

Ook als wij ons door anderen voelen overheerst, blijft OT doorgaan, omdat wij niet erkennen, dat we het zelf zijn, die onze eigen ervaring met onze taal ontkennen. Ook hier is het klagen over anderen een afleiding van onszelf. We zeggen en protesteren, dat het vanwege anderen is, dat wij OT zouden hebben en daardoor niet bij onze eigen ervaring kunnen komen of blijven, maar het is ons onbewuste eigen gebruik van OT, die de ander belangrijker maakt dan wijzelf. Opmerkelijk in dit belangrijker maken van anderen – over onszelf – is de specificatie, dat het hierin altijd gaat over het belangrijker maken van de ervaring van anderen, terwijl onze eigen ervaring  wordt ontkend, genegeerd of vergeten, omdat we er niet bij kunnen komen of bij kunnen blijven.

 

Hoe is het mogelijk, dat ik dit kan en wil schrijven? Er is daarop maar een antwoord te geven: Ik ben de persoon, die BT heeft en die met zijn BT spreekt en schrijft over zijn eigen ervaring. Mijn BT refereert aan mijn TV, omdat mijn BT over niets anders gaat, dan over mijn eigen ervaring. Ook jij zou dit natuurlijk kunnen doen, maar je doet het niet, omdat je OT blijft hebben. Ook jij kunt net als ik je OT stoppen. En, je kunt, terwijl je dit leest, niet anders dan erkennen, dat jou OT altijd over anderen gaat. OT kan je nooit het genoegen verschaffen, om tevreden te zijn met je leven en dus met je taal. Er is altijd iets mis, je bent altijd verwikkeld in een strijd en je noemt dat je denken. Je bent, lijkt het, naar iets onderweg, maar je bereikt het nooit. Ik ben met mijn BT niet bezig om iets te proberen te bereiken, omdat ik mijn taal hier op papier schrijf en dus kan lezen. Ook al praat ik vaak alleen met mezelf, ik zeg het allemaal wat ik ervaar en ik kan het dus horen, dat alleen ik het ben, waarover ik schrijf en spreek. Mijn BT sluit naadloos aan bij mijn eigen ervaring.  

 

Er is absoluut niets dat onze BT kan vervangen en alles wat ervoor in de plaats komt levert alleen maar problemen op. Zolang dit niet wordt erkend, wordt de chaos en de strijd alsmaar groter en intenser en het is dus onvermijdelijk, dat OT escaleert in allerlei calamiteiten. Wij zijn met onze conditionering met OT niet in staat, om aandacht te geven, aan wie we werkelijk zijn. Alleen met BT zijn wij ons bewust van het gedrag, dat past bij onze TV. Er is hier nog nooit door iemand over gesproken of geschreven op de wijze waarop ik dit doe. Hieruit blijkt ook, dat we nooit eerder, op een coherente wijze, over onze OT hebben gesproken, hetgene natuurlijk alleen maar mogelijk is, als wij BT hebben en als OT is gestopt.

 

Onze TV – wat een ander woord is voor onze ware natuur – wordt pas echt helemaal helder, nadat alle gedragingen die door OT tot stand waren gekomen zijn opgehouden. Wij zijn dus met BT bezig onszelf te instrueren, om ons zodanig te gedragen, dat onze onze conditionering met OT geen invloed meer op ons heeft, want wij zijn alleen dan pas werkelijk vrij, wanneer geen van onze gedragingen ons opnieuw gevangen zet in allerlei conflicten, problemen en afleidingen. Onze TV duldt alleen BT, die ons blijft aansporen, om voorgoed op te houden met ieder gedrag, dat onze OT bleek te ondersteunen. Ook de lezer, die voor het eerst hier over OT, BT en TV leest, kan deze woorden volledig begrijpen, omdat ook hij of zij weet en voelt, wanneer zijn of haar woorden werkelijk passen bij wat alleen hij of zij ervaart.