Surrender,

 

No, you don’t have a mind or a soul, which hungers for truth or redemption. Also, it isn’t your pride or your sin, which is troubling you. You need to talk with yourself, instead of with others. And, yes, you need to listen to yourself, instead of to others and be your own authority.

 

You will never experience the true meaning of surrender, unless you recognize and stop your Disembodied Language (DL) and continue with your Embodied Language (EL). Ongoing EL is only possible for those, who surrender to their own intelligence. Everything you have read or heard about surrender was based on DL. Let me go over a couple of meanings of surrender.

 

Surrender is associated with war and giving up resistance to an enemy and submitting to their authority. One easily recognizes involuntariness and compulsion, as the main characteristic of such a surrender. Threatened by violence or death, one capitulates, gives in, concedes or submits. In our usual way of talking, we struggle to dominate each other and get the attention.

 

Those who win the war of words, maintain their power-status by threatening their competitors. This is how people communicate – with DL – in every society, around the world. We haven’t even addressed the enormously important difference between our DL and EL. The opposite of surrender also tells us about DL, as we fight back, resist or try to withstand our adversary. In other words, we argue, quarrel and compete. 

 

Surrender is a concept in spirituality or religion, which – unbeknownst to its submissive believers, because we were unable to identify and stop our DL – has taken the place of our EL. The believer gives up his or her own will and subjects all his or her thoughts, ideas and deeds to the will and teachings of a higher power or deity. Anyone who knows the difference between our DL and EL, will acknowledge, that surrender is always about our coercive, punitive way of talking, DL, which, by means of imaginary meaningless concepts – thoughts or ideas – distracts us from and confuses us about our own experiences.

 

Due to our unconscious DL, we do things, we don’t want to do, because surrender is the willful acceptance and yielding to a dominating force. The famous saying, there are no atheists in foxholes – which, of course, is another reference to war, where soldiers shoot at each other, while they are sitting in a hole in the ground – is an aphorism, which suggests, that times of extreme stress or fear can prompt the believe in a higher power. In such a dangerous situation, in which bullets are flying and death may happen at any moment, soldiers surrender and pray, in the hope to survive this battle.

 

In Christianity, one surrenders one’s own will to god’s will. Some Buddhist', thirteen-in-a-dozen guru stated, there is nothing to understand, but if there is something to understand (?), there is only one thing to understand(!), and that is surrender. The meaning of Islam is submission and believers surrender themselves to Allah. In Hinduism they read the Gita, in which Krishna says: abandon all varieties of religion and just surrender onto me. I shall deliver you from all sinful actions. Do not fear. Nobody was ever told, to surrender to what you want to say to yourself, to listen to what you would like to hear yourself say and to truly be who you want to be with your own happy language.

 

When we engage in ongoing EL, we surrender to the sound of our own wellbeing. We become important to ourselves, by identifying, avoiding and rejecting the DL with others. When we talk with ourselves, we always have EL. If we don't have EL, we don't really speak with ourselves. When we speak out loud with ourselves, we know, we can speak with others in the exact same way, as we speak with ourselves. Since we prefer our EL over our DL, we surrender to the process of overcoming our conditioning history with DL. In our devotion to EL, we discover our Language Enlightenment (LE) and we realize, it is our LE, which makes us surrender ourselves to our EL. Who we are and have always been, is revealed by our surrender to listening to ourselves while we speak.  

 

***Warning:  If we don’t explore the difference between our own DL and EL, we cannot come together as one people. Religiously, politically, culturally or scientifically, sticking to the same narrative, has never brought about any EL. To the contrary, it perpetuated DL and this is what is creating all the chaos, conflicts and problems.

 

You can see my videos and listen to me talking about DL, EL and LE on You Tube. Just type maximuspeperkamp-hw8sw or Maximus Peperkamp. My skypename is limbicease I look forward to talking with anyone who is willing to explore the difference between their DL and EL. Talking with me is about surrender to yourself.

 

Repeat,

 

Anyone, who reads what I write and who listens to what I say, may wonder, why I so often repeat myself? If what I say is true, if language doesn’t exist inside of us, why not just be done with it, why keep saying it? I address our conditioning history with Disembodied Language (DL), which has burdened all of mankind, with the falsehood that we can think and have thoughts.

 

I continue to write and speak against the mind, because only if we speak or write, that is, only when we use our language, as it is supposed to be used – overtly – that we get clear on things. Moreover, only when we talk with ourselves and listen to ourselves, are we able to ascertain that our language is embodied. Only then, only after we have really spoken with and listened to ourselves, can we write and also read about our own Embodied Language (EL), in which there is no inner conversation in our head going on.

 

This made-up story, about thinking, prevents us from talking with ourselves and from hearing ourselves. Stated differently, speaking with our resonant sound and using language correctly and naturally, is the only thing, with which we can counteract our conditioning history, which says, that there is a me, inside of me, who is the doer, the cause, the originator of my language and all my other behavior. This inner agent, psyche, being, self, ego, personality or whatever we have called it, with our DL, doesn’t exist.  

 

Interestingly, our Language Enlightenment (LE) is the only reason, why we would want to have  EL and go against what everyone is doing. Our LE is the disappearance of everything we have believed ourselves to be, with our DL. And, the only way to get clear about our nature requires, that we continue with our EL. Every time we go back again to our DL, we go back to square one. We aren’t perfect and this is bound to happen.

 

Whether we know it or not, the tragic force of human history is on our shoulders, each time we revert back to DL, even though we may have already established the difference between our DL and our EL. As of yet, we don’t even realize this difference, so I am running ahead of things, but I am where I am. Yes, there are millions of reasons, why our DL will be triggered again and again. The only thing we can do, is to take note of it, and laugh, and continue with our EL again.

 

Each time we manage to deal with our language in a conscious manner, it is quite apparent to us, that we are doing something right. If such a tangible experience isn’t happening, we are still stuck in our old DL. In other words, our ongoing EL – in spoken and written form – teaches us right from wrong. Although we tend to hang on to the old notion, that we think, our EL tells us again and again, our language just happens, as there is no inner entity, who uses our language.

 

Unless we let ourselves know, again and again, as often as is needed, the fantasy of thought and the problems created by our DL continue. It is language, which is said, heard, written or read – that is, objective, observable language – which brings reality back into our words and experiences, which are accurately described by these embodied words. As long as we remain obsessed with imaginary things – which are neither said, heard, written or read – we get lost in our language, carried away by words, due to how we believe our language works.

 

I repeat, to let myself and everyone know, we have – in DL – used our language incorrectly. The workings of EL, is not a belief, but our own actual experience, but in contrast, the workings of DL, is a belief, which excludes and disconnects us from our own experience. In effect, DL, our usual way of talking, is merely a self-defeating belief, just like any other so-called religious belief.

 

In many religions, everything is believed to be in the hands of god. Presumably, everything is caused by this so-called higher power, this holy deity, but, simultaneously, contradictory and, quite confusingly, people also believe in their own inner deity, their inner self, their identity, which, of course, is their history or rather, their behavior, based on their history of conditioning.

 

Even if people give up on religion – as so many people in democratic, Western societies do – their unintelligent, automatic, unconscious, dull unrealistic, DL-fabricated idea of who they believe to be, becomes stronger and stronger. Technologically advanced countries assume the primacy of this free, independent, autonomous, individual, soul, who creates everything, by means of his or her experience, perception, description, explanation, and, presumably, correct, prediction. Surely, such scientific attitudes are completely at odds with our DL.

 

Not surprisingly, even science itself contributes to DL, as it purports, written language is more important than spoken language. We are told to completely ignore spoken communication, as it isn’t precise enough, but this is based our DL.

 

I have said and written many times, that only I, as an individual, can have EL, because DL is the language of the group, there is no me inside of me, who causes my EL, but it is my LE, which makes me want to have EL. Evidently, there is a natural inclination in each one of us, to want to dissolve, this is why we seek to lose or to forget ourselves in all sorts of activities. We can’t lose ourselves in DL, as it makes us fanatic, stupid, superficial, pretentious believers in who we claim to be. We refuse to speak with and listen to ourselves – and have EL – as that would truly make us go beyond our problematic identity.

 

By writing about this process, everything is put into perspective and the way in which we got entangled with our language can only be disentangled with our correct way of using our language. In ongoing EL, we experience our LE, as we are, for the first time, certain, there are no thoughts, there is no language inside of us.     

 

Of course,

 

Of course, is just a way of saying, that anyone, who says what we are saying, agrees with us. When you let that last drop of whiskey drip into your mouth, you want to make sure, you catch that delicious drop. You stick out your tongue, to make sure, you will catch it and enjoy it.   

 

If you say: it was true, of course, you assume someone else agrees with you. When you say: of course, you did, you knew, that he or she would do it. When there is a difficult situation, but somehow, you conclude: there is only one answer, of course, you realize, you must do what isn’t pleasant, but what needs to be done. However, when we say, with great relief or in total exasperation: of course, it wasn’t true, we don’t need to bother, we either put up a fight or we die or will be vanquished. Of course, which is it going to be: to live or to be subjugated?

 

We have all been in threatening situations, where we did what we had to do, but we knew, of course, the person in charge, wouldn’t agree with us. At a personal level, we might agree, but when it comes to our involvements with others, we are, unwillingly, at odds with each other.

 

Of course, there are no angels and no spirits doing what you are doing. Yes, people are individually responsible for their own stupid actions. Of course, you did what you did, and you experienced the consequences of your behavior. Although you still believe in nonsense, of course, no higher power is going to save you from your own foolishness.

 

The freedom of speech cannot be taken as a matter of course. And, if something didn’t happen, of course, it couldn’t happen, because something prevented it from happening. Moreover, if your own language never allows you to be yourself, of course, you end up having all sort of troubles, as you are believing in something, which represents your false hope, that one day it will still be possible. Of course, you haven’t given up on who you are and, of course, your inner deity - your mind - is always only about what you had actually really wanted but were never able to have.

 

Of course, the dam, which created an ugly artificial lake, not only stopped the flow of the river, but it also ended the civilization, which until then existed and was based on that natural current. Of course, any oppressor always justifies with lies, why he or she has done what he or she has done and, of course, people repeat what they were forced to say, to avoid being punished or prosecuted.

 

It is a matter of course, everyone, unknowingly, considers that our written language is more important than what we say. Of course, whatever is repeated and emphasized, eventually will be believed. Of course, your politics is not about what believe to be true, but about what you want others to say. Of course, you cannot say what you want to say, as long as you fear to be rejected. Of course, words have meaning. The meaning of obligation is to bind, but I am not obliged to anyone, because, of course, I am free.

 

People with their unconscious, mechanical, unintelligent, unnatural, boring Disembodied Language (DL), of course, always try to shut me up, but I continue with Embodied Language (EL), in spite of their disgusting way of talking. Anyone, who knows the difference between DL and EL, of course, wants to continue with EL. Of course, ignorance about this distinction makes us believe, we need to go on with DL.

 

The decisive factor of why I chose to continue with EL, is, of course, that it makes me happy. Even though everyone has DL, I still go on with my EL, because it feels so good. I, of course, have had many problems, but my EL has made me overcome each one of them. How was it possible to go on with my EL, while the whole world was against me? There is, of course, only one answer to this question: I am enlightened. My Language Enlightenment (LE) makes me want to have ongoing EL and go against my conditioning.

 

Of course, once you know the difference between DL and EL, you want to have EL, however, do you want it enough to stop your DL and to have ongoing EL? Of course, your conditioning history isn’t, all of a sudden, miraculously, ended by your discovery of your EL. Of course, you need to have reinforcement for your EL, as it cannot continue without social reinforcement. Of course, you can only get started on EL, due to its self-reinforcing effects, but if it doesn’t get reinforced by others, it will drive you nuts. Of course, many people have gone insane, because of how we usually talk. Of course, DL has been going on forever, because it was never properly addressed with our EL.

 

                    

 

 

Eeuwigheid,

 

Om te beginnen, wil ik in dit schrijven eerst heel duidelijk stellen, dat het in Belichaamde Taal (BT) absoluut nooit gaat om zogenaamde spiritualitiet, want iedere vermeende religieuze activiteit, is in de plaats gekomen van het problematische feit, dat wij, als individuen, nog steeds niet met elkaar kunnen praten.

Overal ter wereld heerst Ontlichaamde Taal (OT) en ja, miljoenen mensen geloven daardoor nog steeds in de volkomen onmogelijke waanzin van het hebben van innerlijke taal, van wat men doorgaans dus een innerlijke geestesleven noemt. Ongelovelijk als dit moge klinken: wij zijn vanuit niets onstaan en als ons leven tot een einde komt, blijft er niets over.  

 

Ook al blijft iedereen er – met alomtegenwoordige, algemeen-geaccepteerde, onbewuste, ongevoelige, dwangmatige, onnatuurlijke, domme OT – maar wat op los-fantaseren, het zielige, zinloze gezanik, over een of andere niet-bestaande hogere macht, heeft ons er tot-op-de-dag-van-vandaag van weerhouden, om onderscheid te maken tussen onze OT en BT. In dit schrijven, heb ik het over de eeuwigheid, als een onomstotelijk feit. Als je niet wil erkennen, dat er een tijd was, waarin wij, als biologische wezens, nog geen taal hadden, kan je beter ophouden met lezen.

 

Het ontstaan van de taal – net als een kind, dat zijn  eerste woordje spreekt – gebeurde altijd vanuit de klank. Een kind, dat slechts kan brabbelen, zal in dat gebrabbel al de klanken overnemen, van de taal, die het om zich heen hoort. Daardoor zal een Russisch kind in het Russisch brabbelen en een Amerikaans kind brabbelt altijd in het Engels. Uiteraard is er bij het leren spreken, schrijven en lezen, ook altijd een effect te bemerken, van de sprekers, die ongeduldig, nerveus, verward, moe, geirriteerd of ongevoelig waren of van hen die juist heel gevoelig, vriendelijk, vredig, kalm, speels, afgestemd en betrokken waren bij het kind de taal aan het leren was.

 

Onze voortgaande BT is de realistische taal van de eeuwigheid, maar onze OT, is de war-taal van ons kinderlijke geloof in onze grandioze onstervelijkheid. Als iemand eens eventjes ergens op moet wachten, dan zegt men al snel, dat men al een eeuwigheid wacht, want men blijft in OT altijd bezig, om iets te bereiken, om ergens naar toe te gaan of om naar iets toe te leven. Alleen met BT kunnen wij in het hier en nu zijn en aandacht hebben, vanwege onze taal, voor wat wij eigenlijk op dit moment ervaren.

 

Het praten met jezelf toont aan dat dat zogenaamde praten met anderen eigenlijk altijd praten met jezelf is. Wanneer wij met BT ontdekken, dat praten met jezelf belangrijker is – dan het praten met anderen, die OT hebben – dan beginnen wij los te weken van onze conditionering van OT met anderen.

 

Eigenlijk is er helemaal geen OT, in het praten met onszelf, want zodra we met onszelf praten, is er BT. Nadat we dat een aantal keren hebben vastgesteld, wordt het ons duidelijk, dat wij alleen met anderen willen praten, zoals wij met onszelf praten. Met andere woorden, nadat wij het grote verschil tussen OT en BT hebben erkend, willen wij alleen nog maar BT hebben met anderen en geen OT. Anderen willen echter – vanuit hun onbewuste, nog nooit eerder benoemde conditionering – OT hebben en ze willen nooit echt zichzelf zijn, zonder die conditionering.

 

Ook al begeeft iedereen zich, dag in dag uit, met alle gigantische problemen vandien, zonder daar erg in te hebben, in OT, toch willen ook zij, zonder dit te weten, BT, ook al verdedigen en verzetten zij zich ertegen. Zij kunnen slecht mee gaan met mijn BT voor zover zij het verschil tussen OT en BT hebben erkend. Zij hebben dit verschil misschien een beetje erkend en kunnen dan dus eventjes BT toelaten, maar omdat zij nog niet volledig aan zichzelf hebben toegegeven, dat ze alleen maar BT willen en geen OT, blijven ze toch, vanuit de macht der gewoonte, tegen hun eigen zin in, met OT doorgaan.

 

Voor mij en voor iedereen die weet, dat wij eigenlijk allemaal liever BT zouden willen hebben, is praten met anderen altijd een praten met onszelf, ook al gaat die ander niet mee met onze BT. Ik ga, vanwege mijn BT, niet mee in de OT van anderen en blijf dus in staat, om hen, vanuit mijn BT te beschouwen, als mijn ervaring. Als dus ik geen BT met anderen kan hebben – wat dus bijna altijd is – is dat een uitnodiging voor mij, om stil te zijn en dus zelfs mijn eigen BT los te laten.

 

Omdat ik de OT van anderen op de juiste wijze met mijn BT heb beschreven, is het voor mij mogelijk, om hem of haar los te laten en om met mijn stilte, mijn ervaring, mijn beleving, mijn herinnering, mijn beschrijving of mijn perceptie van hen helemaal los te laten. Simpel gezegd, vergeet ik dat iedereen OT heeft, want ik ga gewoon toch telkens weer verder met mijn eigen BT.

 

Toen ik het verschil tussen mijn OT en BT voor het eerst ontdektte, wilde ik het zo graag met anderen delen, maar dat verlangen is inmiddels – nog steeds tot mijn grote verbazing – verdwenen, nu ik altijd voortgaande BT met mezelf blijk te kunnen hebben. Het volstaat dus, om BT met mezelf te blijven hebben, want mijn stilte kan door niemand worden beinvloed. Anderen, die, net als ik, ook BT hebben, kunnen hooguit, in mij, het geven van toestemming aan mijzelf – om die stilte in te gaan – stimuleren, maar die stilte is altijd van mij en heeft nooit iemand anders nodig. Uiteraard ben ook ik niet nodig en los ik op in die stilte. Dat is wat ik mijn Taal Verlichting (TV) noem. TV is iets totaal anders, als die verlichting waar zogenaamde verlichte meesters het over hadden.   

 

Het spreken of schrijven vanuit mijn stilte, maakt dat zowel het beeld van de ander, als ook het idee van mijzelf verdwijnt. In het begin, stoorde ik mij enorm aan de OT van anderen, maar tegenwoordig negeer ik het schijnbaar gewoon. Je zou ook kunnen zeggen, dat voortgaande BT onze identiteit – die dus altijd al ons grootste communicatie-probleem was – doet verdampen. Met andere woorden, mijn BT liet en laat mij weten, dat niet ik die stilte ben, dat niet ik die ervaring van liefde ben, dat niet ik die ander beleef, maar dat taal mij dit alles zo doet beleven.

 

Als ik dus ophoud met spreken, schrijven, luisteren of lezen, dan is er geen taal en is er complete stilte en orde. Ik was – net als iedereen met OT – ook bang om stil en zonder taal te zijn, maar door mijn voortgaande BT is die angst verdwenen. Vooral toen ik nog niet het verschil tussen BT en OT kende, wilde ik die mogelijkheid – om zonder taal te zijn – niet accepteren. Mijn BT heeft dit recht gezet en ik ben er nu dus okay mee, om mijn BT los te laten. Voor mij is het al lang geen kwestie meer van het loslaten van mijn OT, zodat ik BT kan hebben, maar het is meer een zaak van inzien, dat mijn BT alleen kan voortgaan met hen, die, net als ik, met zichzelf spreken en naar zichzelf luisteren en die daardoor dus ook BT kunnen hebben. Ik besef nu, dat het loslaten van mijn BT nog fijner is, dan het hebben van BT. Ik sta er versteld van dat dit echt zo is en ben heel blij, dat dit vandaag duidelijk voor mij is geworden.  

 

Ik heb dus altijd alleen maar BT willen hebben, om het te kunnen loslaten. In OT laten wij nooit iets los en blijven wij herhalen. Ineens is nu het wachten anders geworden. Tot voor kort wachtte ik nog, ongemerkt, op andere mensen, die hopelijk BT met mij of met elkaar zouden gaan hebben, maar nu is mijn wachten een loslaten van mijn BT geworden.

 

Ik kon het niet eerder zoals nu beschouwen, omdat ik nog niet had kunnen toekomen aan voldoende voortgaande BT, die mij kon doen inzien, dat het loslaten van BT, mijn BT mogelijk maakt. AnnaMieke beschrijft dit op haar You Tube videos altijd als het ontvouwen en het laten ontstaan van taal. In een recente video, sprak zo er zo mooi over, dat het tezelfdertijd een geven en een nemen is, een ontvangen en toe-eigenen, overgave maar ook het hebben van de juiste handeling.  

 

Met onze automatische, gebruikelijke, domme, energie-verslindende OT kunnen wij niet niemand zijn en zit er dus eigenlijk niets anders op, dan om te pretenderen, dat we iemand zijn, maar met onze BT kunnen we – heel gelukkig en heel tevreden – niemand zijn en lost onze voormalige neiging, om iemand te zijn op. Het is zoiets prachtigs, want zodra alles op zijn plaats is komen te zitten, dan gebeurd deze transformatie van onze TV gewoon, omdat het eindelijk kan gebeuren.

 

Ook al weet ik dondersgoed, dat er helaas geen wetenschappers zijn – wat ik dus een aanfluiting vind – die kunnen erkennen en beamen, dat wij hier wel degelijk met een waarneembaar, voor iedereen herhaalbaar experiment te maken hebben, toch sta ik erop, dat BT een wetenschappelijk en objectief fenomeen is, ofschoon het natuurlijk de juiste wijze van taal-gebruik betreft, die onze eigen individuele, subjectieve ervaring beschrijft.

 

Het toelaten, accepteren en met BT op de correcte wijze beschrijven – en daardoor begrijpen – is het loslaten van onze eigen ervaring. Koning, keizer, admiraal, poepen moeten ze allemaal. Het maakt niet uit, wie wij zijn, want wij gaan allemaal uiteindelijk dood. Iedereen is vanwege OT zijn hele leven bang voor de dood, maar met BT sterven wij ieder moment. Wij zijn eigenlijk alleen met BT echt in leven, omdat wij niet meer bang zijn. BT geeft ons het werkelijke perspectief van onze stervelijkheid en onze stille eeuwigheid.  

 

PS. Op You Tube: maximuspeperkamp-hw8sw kan je mij deze text horen verlezen en erover uitwijden.                        

 

Create,

 

I feel so happy, because I have created another text to an already existing song. I am going to sing it and record it soon. Check my You Tube channel and type Maximus Peperkamp. Each melody – I like and can find and play the chords on my ukulele – becomes a part of my repertoire, that keeps on growing.

 

I love to play simple melodies and effortlessly put my own words to them. This creative process reflects my Embodied Language (EL), in which the words emerge as they come. Of course, with each of my songs, I feel very strongly, that the words, which I bring to the melody, are caused by the melody.

 

In EL, I say and create what I want to say, based on the sound of my wellbeing. I always say something new, even though the words have already been used many times. Similarly, the melodies, I chose to sing, have already been sung by others, but I update them, with my own text and my interpretation.

 

Another aspect of EL, is that it is a re-interpretation of the DL, which everyone is unconsciously involved in. I am capable of doing this, because I listen to the sound of my own voice, while I speak. Anyone who would do what I do, would want to do the same, as our individual experience of our own language, is where our language becomes meaningful to us.  

 

In DL, we don’t listen to ourselves while we speak and, consequently, our language is meaningless to who we are as individuals. Although we pretend, defend and make all kinds of forceful claims, in DL our mechanical language isn’t working for us, but against us. It isn’t until we really begin to listen to ourselves, that this self-defeating process stops and that, instead, we use our language to create.

 

Surely, during DL, we let others, with their use of language, determine our reality, but during EL, we determine our own reality, with our own language. It is often said, people are entitled to their own opinion, but not to their own facts, but with EL, we find this so-called confusion about the difference between opinion and facts, is due to DL. Once we engage in EL, we state the fact of our experience, to which only we – as individuals – have access.

 

Although we may believe – in DL – to be using our own language, when we take time, to speak with ourselves and listen to ourselves, we find, to our big surprise, we speak with a sound, which sounds alien to us and makes us disconnected from ourselves. This negative sound stops, as we can recognize it was imposed on us. However, when we continue to speak with this strange sound, which doesn’t belong to us, we also impose our DL on ourselves.

 

We stop imposing anything on ourselves – and on each other – if we accept, understand, recognize and, therefore, stop our DL and discover ways to continue with our EL. In other words, we begin to create our own lives with our EL. This experience of creation is so powerful and enchanting. It protects, encourages, enriches and energizes us.

 

Once we have identified the enormous difference between our DL and our EL, we want to go on with our EL, as we want to do what we are naturally inclined to do. This is not something idealistic, but realistic and pragmatic. Moreover, we experience – immediately – the positive consequences of our actions. These direct effects are so tangible, that we have faith in the positive long-term effects of our EL, which will always eventually occur.

 

With our EL, we create order, which replaces the disorder and chaos of our previous DL. Initially, our EL is not continuous, because we were conditioned to have DL, but, as we keep catching ourselves with our old habit of having DL, we begin to witness the gradual decline of our DL and the increase of our EL.

 

This verbal change – from disorder to order – has an impact of all our other behaviors, as all the behavior that was controlled by our DL is also stopped. Only the behavior which is controlled by our EL remains.

 

There is going to be a complete overhaul of our behavioral repertoire. We – quite literally – create new opportunities, as we can act, consistently, on our own instructions, about what we should do and shouldn’t do, to be happy, successful and satisfied.

 

Once we joyfully create our own reality with our EL, we are no longer vulnerable to how others view us, as they don’t affect us with their DL anymore. Since you are in charge, you are now your own authority, as your EL stimulates you to be a light onto yourself.

 

With each increase of our EL, we experience more of our freedom. It is important, to take note of the audible, noticeable and observable fact, that we don’t create anything inside of our so-called mind with our EL, but we express, overtly, while we speak or while we write, our new delightful way of dealing with our language. Our lives keep improving without having any sense that we are working on it, because we create new circumstances with our language, in which we can and will be new, due to our sound.

 

Our natural, relaxed embodied energy, our resonant voice, leads the way and assures us, that we create our own wholeness. As our EL gains momentum, we can’t avoid noticing the accumulative effects of the many positive, self-evident changes, which go a long with this transformative process and perceive our ongoing EL, as our Language Enlightenment (LE).

 

Each time, we stop our DL and continue our EL, we fully acknowledge DL and EL are mutually exclusive. When our DL stops, our EL begins and if our EL stops our DL takes over again. Each time we succeed in having EL – even only a few moments – we already experience aspects of our LE. We realize, we have always had these experiences, even while we didn’t have the language to express them. In effect, we now create, with our EL, who we have always been.    

 

Sarcasme,

 

Hardop voorlezen en aanhoren wat je zegt. Over sarcasme gesproken…Je zou mij natuurlijk moeten horen…Nee, niet moeten horen…je zou me – ideaal gesproken – willen horen, want het is echt lachen, ook al gaat het hier om jou nare halsstarrigheid.

 

Mijn grootste genoegen is om te kunnen lachen, om de manier van doen, die iedereen belangrijk vindt, maar die, wat mij betreft, volslagen belachelijk is.

 

Jou manier van praten slaat echt nergens op. Tenzij je ermee ophoudt, valt er voor jou niets te lachen.

 

Je doet wel eens alsof het toch nog een beetje leuk is wat je doet, maar je weet heel goed, dat het niet zo is, want lachen is niet hetzelfde als doen alsof.

 

Ja, je zit moervast in je patroon en je taal zit je in de weg. Het afgooien van wat bezwaarlijke woorden  gaat niet, want ze komen keihard weer bij je terug.

 

Je hebt altijd zogenaamd gelijk, aangezien jij je grote bek kan opentrekken, je zegje kan doen en iedereen laat weten, dat je beslist niet op je mondje bent gevallen. Je weet het zo mooi te zeggen. Praten over ditjes en datjes staat je zogezegd op je verdrietige, vermoeide, verwaarloosde lijf geschreven.  

 

Ook ben je er niet vies van, om eens lekker op te schepen en om iedereen de volle laag te geven met je verbale diaree. Het maakt niets uit of je het nou hebt over ironie of sarcasme…want het is een pot nat, waarin de drollen komen boven drijven. Jou welbespraakte losbandigheid, is slechts een rook gordijn, waarachter jij je krampachtig vasthoudt, aan wat jij in een of andere publikatie heb gelezen.

 

Je bent ogenschijnlijk zo begaan met het menselijk bestaan, maar het weggeven van afgedragen kleding, afgedankte meubelen en kapotte radios, stinkt, omdat jij altijd zo verschrikkelijk klinkt. En, de gebakken lucht, die je nog steeds probeert te verkopen, is een smerige aangebrande handel van list en bedrog. Daarom heb je telkens te maken met ontevreden klanten, die, in een vlaag van waanzin hebben betaald, voor jou ouwe troep, jou vuilnis.

 

Het is jou zaak, hoe jij leeft, maar jou ophef, over van alles en nog wat, heeft uiteraard ook een effect op anderen en mij. Wat jij naar voren laat komen, zegt veel over wat je allemaal achterhoudt en niet wilt laten zien, ofschoon iedereen het wel kan horen – in de klank van jou dwangmatige, onnatuurlijke stem – met hun oren, aan de zijkant van hun hoofd.

 

Belediging en sarcasme is de ontlichaamde taal die iedereen kent, maar oprechtheid en enthusiasme, dat is niemand meer gewend, want we hebben het verkeerde geleerd, jarenlang het verkeerde vereerd, maar ik ben nog lang niet uitgeprobeerd, want ik voel dat het tij, nu, op dit moment, keert.  

 

Leuk doen is nooit de sterkste kant geweest van mensen, die zich proberen goed te voelen, door te doen alsof ze beter zijn dan anderen. Het is te laat voor je haat. Het enige bewijs, dat je schijnbaar nog leeft, is dat je volledig in je hemd staat. Waar gaat het nou eigenlijk over, wat jij allemaal beweert?

 

Jou eigenbelang is niet gediend met je slappe gelul, je stomme gezeik en je lamlendige geouwehoer. Er zit geen fut in je afgeknepen, oppervlakkige taal, je eindeloze gekanker en je ouwe verhaal. Het is hoog tijd, om eens een toontje lager te gaan praten en op te houden met te doen alsof je aan het zingen was.

 

Je bent geen artiest. Wat jij zegt, is dat jij dwingt en je stem klinkt als een huilend kind, dat is emotioneel werd verminkt. Verschikkelijk wat jij doet en moet, omdat jou geloof zo goed is, dat je leeg bloedt en met grote spoed een onheilzame gloed vermoedt. 

 

Jou gestamp is een ramp, met een gore damp en een kramp en de scherven van een gebroken lamp. Mijn woorden dringen eindelijk tot je door – van je gemaakte glimlach naar je oor – omdat ik je hart even heb vastgehouden, naar mij toe heb getrokken en toen, als een elastiekje, terug heb laten schieten. Het terug-klappende effect is de pijn, die je voelt, bij het horen van de ontkende waarheid, die dus al jou ellende heeft veroorzaakt. Sorry, maar wat voor een dwaze taal spreek jij? Ik versta het niet, want ik wil het niet horen. Ik zit er niet mee, dat jij mij niet kan begrijpen en steek de draak met jou onvermogen om te kunnen voelen, wat ik zou kunnen bedoelen. 

 

Ik heb, van kinds af aan, vaak sarcastische reacties van mensen gehad op mijn gedrag, maar vandaag krijgt iedere sarcastische teringlijer een tyfus-koekje van eigen schurftig-deeg. Ik schrijf met enorm veel plezier, want mijn zoetste wraak was is mijn humor.

 

Pech gehad, als je mijn sarcasme niet begrijpt. Toont ook aan dat jij degene bent, die nu zijn handen thuis kan houden, zodat hij of zij de hand in eigen boezem gaat steken en aan zichzelf of haarzelf wil vertellen wat er dus eigenlijk met hem of haar aan de hand is.

 

Rot maar op met je dwangmatige overtuiging, rol je graf maar in en ga maar terug naar af en beleef je leven dan maar als een eindeloze straf, want jij, niet ik ben absoluut geschift, verdwaast en maf. Hoe kan ik nou zoiets als dit vinden, zeggen en schrijven, als het helemaal niet waar zou zijn? Zuig ik dit alles uit mijn duim of sla ik de spijker op zijn kop, met mijn beschrijving van jou zinloze strijd en radeloze chaos?

 

Het kost mij geen enkele moeite, om met anderen te spotten, voor wie iedere vorm van zelf-spot taboe lijkt te zijn. Gebrek aan ironie is jou zelf-ontkenning. Er is evenwel een enorm groot verschil tussen mijn opgewekte sarcasme en jou kille pissigheid. Ik hoef echt niet af van mijn sarcasme, maar jij zou jezelf een plezier kunnen doen, als je eens ging luisteren naar de klank van je scherpe, venijnige, lelijke stem.

 

Ik weet heel zeker wat mij aan het lachen brengt en dus zeg en schrijf ik, wat mijn woorden voor jou zouden kunnen betekenen. Je kunt er niets anders  mee doen dan ik en dat zou mooi zijn, maar je praat mij niet na, omdat ik dat heb weten te voorkomen.

 

Er valt niets aan te verbeteren. Je zou ook eens, in plaats van een duit, twee of drie duiten in het zakje kunnen doen. Jou gierige, bekrompen, onwillige  manier van geven is lachwekkend, want er is geen motivatie en alle drukte om niets was tevergeefs. Ik geloof niet in jou denken. Geef maar eens toe, dat mijn woorden kunnen worden ervaren en begrepen.

 

Misschien brengt mijn sarcasme jou toch nog op het idee, om eens te horen hoe het zit met jou verwarring? Mocht dit moment van sarcasme jou dag verpesten, dan is dat reden voor applaus en waardering. Ik heb het gevoel, dat mijn sarcasme aan jou heel goed is besteed. Je had het nodig en je kunt er gebruik van maken, door het in te nemen en door te slikken, als een onsmakelijk bitter medicijn tegen al je pijn.    

 

Continue,

 

While everyone remains busy with their dreadful, unnatural Disembodied Language (DL), I continue with my wonderful, natural Embodied Language (EL), because I have only my happiness, satisfaction, relaxation, achievements, laughter, successes and wellbeing to express. For someone like me, enlightenment is reality, as I am in charge of my language, and I do with it what I want and am capable of. I don’t give speeches, but I talk out loud with myself. The many positive consequences of my EL are getting better and better and are becoming more and more apparent, day by day, year after year and job after job. 

 

It amazes me, to this very day that, some 45 years ago, I began this journey with my EL and I am still doing this, because I love it. Of course, I delight in speaking my own truth, although I say it mostly to myself, since nobody is able to hear it. You can’t hear what I say, if your ears are trained to listen to others. Listening to me, is like hearing yourself and unless you hear yourself, you aren’t hearing me.

 

I feel so fortunate and so grateful, that I discovered what truly fulfills me and my knowledge is alive and continuously expressed. I am very realistic and my view of what is happening with others, who are ignorant about EL is simple: either they are going to stop their DL, so they can finally have EL or their DL is going create more tragedies than it already did.

 

The continuation of forceful, unconscious, dumb DL means one thing and one thing only: the escalation of our verbal aggression, inevitably, results – as it has always done throughout human history – into an even bigger catastrophe, perhaps, a nuclear war. There is no future for DL anymore, however, people don’t know how to stop it. EL is our only option to having an orderly, stable, meaningful way of life.

 

There is no interest in EL, because our attention is constantly drawn into the presumed importance of the continuation of DL. We are being told, DL is the right thing to do, but we are digging our own graves. We are behaving like the living dead, and we act like dissociated zombies with our horrific, automatic DL.  

 

If you would check out my You Tube channel – see links below – then you will hear my sound and you can feel, in spite of your repetitive DL, that EL is still possible for you. Moreover, EL is necessary. Unless we are going to accurately talk about how we talk, we will, with our DL, blame ourselves for everything that is wrong. Even if we are able to pretend to NOT do this, we are always blaming ourselves, whenever we are blaming others. I don’t blame myself for not being able to convince you. I know, you’ve only got yourself to blame, and I mean this as a joke.

 

No matter how you put it, the buck stops with you, that is – whether you like it or not, want to know about it or not or are aware of it or not – you always experience the consequences of your own behavior.

 

Hilariously, postponement of talking responsibility for your repetitive DL, seems to suggest, you have eternal life. Your defense against EL – yes, that is what you do with your DL – is, basically, the denial that you are alive. Your willful ignorance about EL makes you continue with DL, the language of death. It is nothing personal, as everyone faces the exact same dilemma. We were all conditioned – by DL – to listen to others, not to ourselves. Our political, religious, academic, racial or gender affiliations don’t help us to become conscious about our DL.

 

Indeed, we need to completely step away from any group-behavior, before we can acknowledge what we – as individuals – experience. Even when we are alone with ourselves, our DL continues, but if we say it, we can begin to hear it and admit how ugly, tiring and boring it sounds. Then, only then, it will stop.

 

I am proud to say, that I have no followers, as I have EL. Surely, I don’t want followers. To have EL, there is no need for any other audience than myself. Yes, those, who, like me, also listen to themselves, only they can have EL with me. We are overjoyed, to have found each other, as each conversation is a celebration of our Language Enlightenment (LE).

 

Right now, it is only my wife and my dear Dutch friend, AnnaMieke, with whom I can enjoy my EL and it feels great. We know who we are because of our EL, which continues to illustrate the enormous contrast with how everyone else is talking. Please also check out AnnaMieke’s You Tube videos in Dutch – see link below – and hear the difference.

 

If you listen to AnnaMieke or to me, you can’t miss the fact, which, until now, due to your conditioning with DL, you have totally ignored. You immediately would feel, our lives are not like yours. Although we were also, like everyone else, conditioned by DL, we are not bound by it. We basically don’t feel any urge anymore to express anger, frustration, fear, stress, pretention, defensiveness, arrogance, dissociation or insensitivity, as we experience the very different, wholesome outcomes of our EL. You don’t want to be with us, because being yourself means to admit, that your life is full of conflicts, problems and chaos.  

- AnnaMieke's Dutch You Tube Channel is called: luisterend spreken. I have two You Tube Channels: maximus peperkamp and @maximuspeperkamp-hw8sw live