Ontmoeting,

 

In de ontmoeting met mijzelf, met mijn eigen taal, ben ik alles wat ik beleef en heb beleefd, opnieuw gaan ervaren. Het is zoiets moois. Er wordt overal gedaan alsof we het toch allemaal wel goed doen, met de zogenaamde communicatie, maar niemand heeft aandacht voor de ontmoeting met zichzelf, in  Belichaamde Taal (BT). Voor zover er ruimte zou zijn voor verandering, laat staan voor verbetering, is het altijd de ander – nooit wijzelf – die moet veranderen of die hoognodig moet ophouden met hun onhebbelijke gedrag.

 

In mijn beleving hebben mensen die zogezegd aan zichzelf werken, het hardste oordeel over anderen. Eigenlijk geven ze geen ene zak om anderen, want het gaat altijd alleen maar om hun heilige, betere, maar arrogante gedrag en nooit om een gezonde, aangename manier van doen. Wanneer men het heeft over de problemen in de wereld en wat er aan gedaan zou kunnen of moeten worden, dan is men onwillekeurig bezig met groeps-gedrag, dat iedere vorm van individualiteit buiten beschouwing laat.

 

Vanwege mijn ontmoeting met mijzelf, heb ik niet de behoefte om deel te nemen aan Ontlichaamde Taal (OT), waar nagenoeg iedereen zich mee bezig houdt, omdat het voor mij duidelijk is, dat de enige oplossing voor wat wij – als individu – als probleem ervaren, ligt in het praten met onszelf, het luisteren naar onszelf, het schrijven naar onszelf en het lezen en uitvoeren van wat wij hebben geschreven over onszelf. Niemand kan BT voor mij doen en daarom heb ik er vrede mee, om het voor mijzelf te doen.

 

Zolang ik, met mijn taal, bezig was met anderen, begaf ik mij, zonder er erg in te hebben, net als iedereen, in OT. Mijn vermogen echter, om, in de ontmoeting met mijzelf, mijn BT helemaal voor mezelf te nemen en te houden, toonde mij mijn Taal Verlichting (TV). Zelfs al was dit het geval, toch was ik nog lange tijd, tevergeefs, bezig om mijn BT met anderen te delen en om het zogezegd aan anderen te leren, maar daaraan is een eind aan gekomen, nu mijn BT – de taal die ruimte creert – eindelijk mijn manier is geworden, om elke dag mijn TV te vieren.

 

Mijn TV is iets heel nuchters en heel gewoons, maar anderen, die nog in de ban zijn van hun OT, zijn vanuit die conditionering geneigd, om het als iets spiritueels te beschouwen. Ik ben er dus achter gekomen, wat men als religieus beschrijft altijd gaat over ons onvermogen om, in onze eigen taal, de ontmoeting met onszelf aan te gaan. Al beelden wij onszelf dit in, wij praten nooit met God of een hogere macht. Ook al beelden wij onszelf ook dit in, wij praten ook nooit met anderen, die, zogezegd, de plaats innemen van die hogere macht. Gedurende BT praten wij met onszelf, omdat dat de enige basis is, waarop wij echt met anderen kunnen praten.

 

In BT, praten wij dus niet met anderen, alsof wij met onszelf praten, maar wij praten met anderen op precies dezelfde wijze, zoals wij met onszelf praten. Er is een reden, waarom dit nog niet heeft kunnen gebeuren, omdat iedereen –  vanwege de moderne conditionering met wetenschap, technologie en de onvermijdelijke afname van het geloof in een hogere macht – het praten met anderen, eveneens vanuit conditionering, belangrijker blijft vinden, dan  praten met onszelf. Deze onontkoombare gewoonte kan alleen worden doorbroken, als wij met onszelf gaan praten en vaker naar onszelf gaan schrijven, zodat wij, luisterend naar onszelf, onszelf-lezend & instruerend, onze taal – BT – gaan toe-eigenen.

 

Ik ben er ineens aan herinnerd, hoe moeilijk het voor mij was, om een brief te schrijven, naar mijn ouders, toen ik, voor het eerst, liftend, Nederland, in het midden van een koude, sneeuw-rijke winter, had verlaten en via Luxembourg, Frankrijk, Italie, Joegoslavie, Griekenland, naar Israel was gereisd. Elke keer als ik een paragraaf had geschreven, was ik  ontevreden over het resultaat. De meeste brieven  werden nooit verstuurd en weer verscheurd, omdat ik niet onder woorden wist te brengen, de enorme veranderingen, die ik doormaakte. Ik was, keer op keer, overweldigd, diep ontroerd, sprakeloos onder de indruk van wat ik allemaal ervaarde, in al die nieuwe omgevingen en omstandigheden, waaraan ik mij, soms met groot gevaar, had blootgesteld.

 

In de vele prachtige ontmoetingen met onbekende mensen, die zomaar ineens hun leven, hun cultuur en rijkdom met mij wilden delen, was natuurlijk ook een ontmoeting met mijzelf. Omdat ik hen toch elke keer weer verliet en verder reisde, begon ik los te komen uit mijn eigen conditionering, die had geleid tot de reis, waarin ik mij bevond. En, ook al ging ik nog jaren verder met reizen, mij spirituele zoektocht naar mijn zogenaamde roots, was eigenlijk na die allereerste reis, waarin ik door Maastricht, Rome, Athene en Jeruzalem had gelopen, al voorbij. Ik wist dat het voorgoed gedaan was met mijn spiritualiteit.

 

Ik groeide op als de oudste zoon in een Katholiek gezin en dat hield voor mij in, dat ik, ondanks ook de goeie kanten die het had, jarenlang met allerlei schuldgevoelens zou blijven slepen. Ik wilde het eigenlijk niet geloven, dat wat ik ervaarde waar was en zocht dus nog jaren verder, terwijl ik eigenlijk al wist, dat mijn eigen ervaringen belangrijker waren dan het spirituele, psychologische, filosofische, artistieke, vrijbuiters, ontdekkingsreizigers, sociale, wetenschappelijke, politieke, jasje, die ik het gaf.  

 

Toen ik op een-en-twintig jarige leeftijd – het kan ook twee-en-twintig of drie-en-twintig zijn geweest – mijn BT ontdektte, was het werkelijk te mooi om waar te zijn. Ook al had ik inmiddels al jaren achter de rug, waarin ik aan den lijve had ondervonden, dat ik mijzelf had verrijkt, door mij tegoed te doen aan allerlei andere culturen, klimaten, mensen en omstandigheden, mijn vermogen, om dit alles te erkennen en om hiervan in mijn taal getuige te zijn, lijkt nu pas tot mij door te dringen. Ik heb dit alles echt gedaan en daarom kan ik nu, terwijl ik alweer meer dan vier-en-twintig jaar in Amerika woon, met mijn BT, in het Nederlands, schrijven over mijn TV.

 

Het is echt waar dat ik verlicht ben. Ik kon het nog niet toegeven of geloven, zolang ik het nog niet had gezegd, gehoord, geschreven of gelezen in de taal waarin ik opgroeide. Mijn TV is niet iets spiritueels, maar iets intellectueels en emotioneels, omdat het rationele aspect van mijn BT al mijn emoties erkent. Ik ben met mijn BT getuige van een schoonheid, natuurlijkheid en liefde, die mij volledig verzadigd. Ik ben zo gelukkig en tevreden, ook al is niets zoals ik mij dat ooit had voorgesteld. Mijn BT gaat niet over mijn verwachtingen, maar over wat mogelijk is en daarom is het zo, dat ik met mijn BT van mijn TV kan genieten. Het weekend staat weer voor de deur en ik kijk ernaar uit, om dan weer wat meer tijd te hebben, om nog meer feest te vieren met mijn taal. In de ontmoeting met mijzelf, laat ik mijn BT vanzelf weer los, omdat ik alles heb gezegd en geschreven, maar ook heb gehoord en gelezen, wat ik wilde zeggen en schrijven en wat ik wilde horen en lezen.