Lezen, (this poem is also translated in English below)

Wat ben je nou eigenlijk aan het lezen, terwijl je met mij aan het praten zou moeten wezen? 

Waar wacht je toch op, waarom zit je nog steeds in je kop?

Ik blijf dit delen en jou gebrek aan vertrouwen kan mij niets schelen, 

Ik zit veilig op dit witte papier en hou van mijn taal in mijn schrijven hier. 

Waar haal ik het toch allemaal vandaan, dat je mij zo goed kan verstaan?

We praten dan wel niet met elkaar, maar je weet best wel, het is echt waar. 

Je kunt me bereiken via mijn skype (limbicease), om te horen, te zien en te ervaren deze vibe. 

Die paar mensen, daar hoor jij bij, want jij leest deze tekst van mij. 

Misschien maak je eindelijk eens contact, als je helemaal bent leeggelopen en uitgekakt? 

Ik moet wel lachen, om je domme wijze van praten, die je schijnbaar nog steeds niet kunt laten. 

Na het lezen van deze rijmerij, is het voorgoed gedaan met je slijmerij. 

Het laat mij koud, dat je al je verdriet plichtmatig met je mee schouwt.  

Doe toch eens normaal en spreek met je belichaamde taal. 

Ik zeg alles wat ik zeg, want ik bewandel echt, deze nieuwe weg, die ik heb gezegd.  

Laat de boel nou maar eens eindelijk de boel en besef nou maar eens waar ik het over heb, wat ik bedoel is natuurlijk dit triomfantelijke gevoel, van het bereiken van mijn eigen doel. 

Je zit in de lift en je voelt die energie-stijging, want de klank van je stem heeft z'n eigen neiging. 

Ik schrijf in dit ouderwetse rijm, zodat jij met mij op dezelfde bladzijde durft te zijn.

Ik zeg je nogmaals waarop het staat: als jij dood bent, dan is het te laat. Wat heb je nou te verliezen, om eens een keertje eindelijk met mij te praten? Oh, ik begrijp het: het is je hele ellendige manier van doen en laten.

Natuurlijk lach en nodig ik je uit, want humor heeft mijn stem-geluid. Ik zit hier niet in zak en as te wachten in een lege klas, op mensen, om hun zogenaamd les te geven, want ik leef liever mijn eigen leven. Als het ooit nog zo ver mocht komen, dat jij je eigen aan jezelf gaat tonen en dat je dus met beide oren, werkelijk jezelf gaat horen, laat het mij dan maar even weten, want ik ben je niet vergeten.     

Read,


What are you actually reading when you should be talking to me?

What are you waiting for, why are you still stuck in your head?

I keep sharing this and I don't care about your lack of trust.

I am safe on this white paper and love my language in my writing here.

Where do I get all this from, that you can understand me so well?

We may not talk to each other, but you know, it's really true.

You can reach me through my skype (limbicease), to hear, see and experience this vibe.

Those few people, you belong to them, because you read this text of mine.

Maybe you'll finally make contact, when you are completely drained and pooped out?

I have to laugh, at your stupid way of talking, which you still seem unable to resist.

After reading this rhyme, your slime is gone for good.

It leaves me cold that you dutifully drag all your misery with you.

Just act normal and speak with your embodied language.

I say what I say, for I am truly walking this new path that I have said.

Let it settle in,  realize what I'm talking about, what I mean of course is this triumphant feeling of achieving my own goal.

You're in the elevator and feel an energy surge, because the sound of your voice has its own tendency.

I write in this rhyme so that you dare to be on the same page with me.

When you're dead, it's too late. What do you have to lose, to talk to me sometime? Oh, I get it, it's actually all your miserable doings.
 

Of course I smile and invite you, because humor has my voice. I'm not sitting here in sackcloth and ashes waiting in an empty classroom for people to supposedly teach them, because I'd rather live my own life. If it should ever come to that, that you will show yourself to yourself and that you will therefore really hear yourself with both ears, just let me know, because I have not forgotten you.   

 

(This Dutch is also available in English below)

 

Zeggen,

 

Iedereen die nog steeds denkt te denken, weet natuurlijk ergens wel – als men weer eens dat innerlijke prive-gesprek met zichzelf heeft, als men zogezegd in gedachten met zichzelf overweegd wat men zal gaan doen, of als men (zoals we dit allemaal zeggen, hahaha), op een doordachte wijze te werk probeert te gaan – dat men echt niet praat, als men veronderstelt, dat men bezig is om na te denken.

 

Het gekke of grappige is, dat mensen zich vaak in hun vermogen om na te denken verstoord voelen, door andere mensen, die praten. Het onhoorbare,  gefantaseerde, dwangmatige praten met onszelf – in gedachten – schijnt het werkelijke praten slecht te kunnen verdragen. Het is zonder meer zo, dat wanneer wij echt praten, wij gelijk ophouden met het overal herhaalde waan-idee, dat we nadenken. De wijze waarop wij meestal praten – Ontlichaamde Taal (OT) – is gekunsteld, omdat we vast geloven te weten wat we gaan zeggen, voordat we het zeggen.

 

We spelen een van te voren geoefende rol in OT en wat we zeggen, wordt door ons geacteerd en heeft niets met authenticiteit te maken. In OT, praten we op een automatische manier en zitten we in een of ander moeilijke gesprek altijd vast aan een verhaal, dogma, geschiedenis, geloof, mening, oordeel, rol of funktie en natuurlijk, onze verkrampte identiteit. Wij denken dat dit alles ons denken is, maar als wij erover praten, dan blijkt het alleen onze taal te zijn.   

 

Luisterend spreken of gedachtenloos spreken is zonder die zojuist benoemde gewichtigheid. Wij weten dat in BT er geen gedachten kunnen zijn, omdat het belichamen van onze taal iets anders is dan wat wij voorheen nadenken noemden. Iedere keer als wij er weer in trappen, elke keer als wij weer denken te denken, dan praten we als een kip zonder kop, dan hebben we OT en dan zijn we ons er niet van bewust, dat we een lichaam hebben. Het lijkt daarom, alsof we gedurende OT, pratende hoofden zijn, zonder lichaam. Natuurlijk is dit alleen maar een manier om aan te geven, dat we in OT niet kunnen voelen, wat er met ons aan de hand is.

 

Iemand is, zoals we gebruikelijk zeggen, in z’n mind, in OT, maar als we BT hebben, zijn we niet uit onze mind, want we begrijpen dan eenvoudigweg dat er geen mind is en nooit is geweest. Eigenlijk is dus iedereen verlicht, het enige wat ontbreekt, is de wijze van praten, schrijven, luisteren en lezen, die dat duidelijk maakt. Taal Verlichting (TV) is dus niet iets waarover je hoeft na te denken (hahaha), maar we kunnen er gelukkig wel heel genoeglijk over praten, met onszelf en met elkaar. En, ook over ons gesprek valt eigenlijk niets anders te zeggen, dan dat het een fijn gesprek is. En, dit schrijven leest zo gemakkelijk, omdat het over het gesprek gaat, dat nog staat te gebeuren, met iedereen die nog niet met mij heeft gesproken. Ook al stuur ik aan op een gesprek met mij, het gaat in TV om het gesprek dat je kunt hebben met jezelf, als je hardop met jezelf praat en dus de klank van je eigen stem kunt horen.

 

Dat overdreven, mentale, innerlijke gezanik met jezelf is complete waanzin, want er is echt helemaal niets te horen voor jou. Je luisterd dus eigenlijk nooit naar jezelf, zolang als je niet daadwerkelijk iets hardop tegen jezelf zegt. Indien je dat doet, dan zal je niet alleen jezelf horen, maar je zou ook gaan handelen naar het feit, dat je echt naar jezelf bent gaan luisteren, omdat je echt met jezelf bent gaan praten. Je TV maakt alles eenvoudig en duidelijk.  

 

Nogmaals, je praat nooit onhoorbaar met jezelf, dus vergeet nou maar eens eindelijk dat onintelligente,   ongevoelige, afgezaagde denk-verhaal, dat absoluut niet waar is. Het ligt heel voor de hand wat je gaat zeggen, als je energie is bevrijd uit de illusie van het denken. Alles wordt moeiteloos en vanzelfsprekend, omdat jij nu de juiste taal-stappen kan maken, die onherroepelijk tot positieve resultaten leiden. Het mooie van voortgaande BT is, dat het voorziet in je grote, onvervulde behoefte aan directe bevrediging. Deze behoefte werd in OT echter altijd is miskend en veroordeeld alsof het slecht en egoistisch was.

 

Nadat je je TV hebt kunnen horen, vanwege je BT, bemerk je, dat je niet langer tevergeefs aan het streven bent naar een of ander toekomst ideal, omdat je direct jou hemel bent binnen getreden. Omdat het denken niet bestaat, valt er ook niets te begrijpen en alles wat je dacht te hebben begrepen was een ballast, die je niet meer mee wil zeulen. Je kunt nu ook, op overtuigende, daad-krachtige wijze, aan jezelf laten weten, dat er in TV niets te weten valt. Alles wordt alsmaar vrolijker en interessanter.

 

Zelfs een kopje thee is een waar avontuur, niet vanwege een achterhaald, afgezaagd zen-verhaal, maar vanwege het feit, dat je het even moet laten afkoelen, voordat je het kunt drinken. Hierdoor ruik je de thee. Je ademt de warme geur en je koestert het kopje, voordat je het proeft. Er is geen enkele andere gewaarwoording, dan de gloed, die je rustig naar binnen laat komen. Je ogen vallen hierbij dicht en je geniet in stilte van wat je jezelf hebt gegeven.   

 

Saying,

 

Anyone who still thinks, that one is thinking, knows somewhere - when one has that inner private conversation with oneself again, when one is, so to speak, contemplating with oneself what one is going to do, or when one (as we all say, hahaha) tries to proceed in a thoughtful way - that one really does not talk, if one supposes that one is busy thinking.

 

The funny thing is, people often feel disturbed in their ability to think by other people talking. The inaudible, fantasized, compulsive self-talk—in thought—seems to be hard to tolerate real talk. It is certainly the case that when we really talk, we immediately stop the everywhere repeated delusion that we think. The way we usually talk – which I call Disembodied Language (DL) – is contrived because we firmly believe we know what we are going to say before we are saying it.

 

We play a pre-trained role in DL and what we say is acted by us and has nothing to do with authenticity. In DL, we talk in an automatic way. In our tiresome difficult conversations, we are always tied to a story, dogma, history, belief, opinion, judgment, role or function and of course, our cramped identity. We think that all of this is our thinking, but when we talk about it, it turns out to be only our language.

 

Listening while we speak or speaking mindlessly is without that weightiness I just mentioned. We know that in Embodied Language (EL) there can be no thoughts, because embodying our language is very different from what we used to call thinking. Every time we fall for it again, each time we think we think again, we talk like a headless chicken, we have DL and are unaware we even have a body. It therefore seems, during our DL, that we are talking heads, disembodied. Of course, this is just a way of saying that in DL we can't feel what's going on with us.

 

We are, as we usually say, in our mind, in DL, but when we have EL we are not out of mind, for we simply understand, that there is no mind and never has been. In fact, everyone is enlightened, the only thing missing is the way of talking, writing, listening and reading, which makes that clear. Our Language Enlightenment (LE) is therefore not something you have to think about (hahaha), but, fortunately, we can talk about it very pleasantly, with ourselves and with each other. And, there is really nothing else to say about our delightful conversation, other than that it is a great conversation. And, this writing reads so easily, as it's about the conversation that's yet to happen with everyone who hasn't spoken to me yet. Even though I aim for a conversation with me, LE is about the conversation you can have with yourself, if you talk to yourself out loud and can therefore hear the sound of your own voice.

 

That exaggerated, mental, inner nagging with yourself is 

complete madness, because there really is nothing for you

 to hear at all. So you never actually listen to yourself, as 

long as you don't actually say something out loud to 

yourself. If you do, then not only will you be hearing 

yourself, but you would also be acting on the fact, that 

you have really started to listen to yourself, because you 

have really started talking to and instructing yourself. 

Your LE makes everything very simple and clear.

 

Again, you can never talk to yourself inaudibly, so finally forget about that unintelligent, insensitive, hackneyed mind story, which is absolutely not true. It is very obvious what you are going to say, when your energy is freed from the illusion of the mind. Everything becomes effortless and self-evident, because you now can take the right language steps that will irrevocably lead to positive results. The beauty of ongoing EL is that it will fill your great, unmet need for instant gratification. However, this need has always been misunderstood in DL and condemned as something evil and selfish.

 

After you have been able to hear your LE, with your EL, you are no longer straining yourself by striving for some future ideal, as you have entered your heaven directly. Because thinking does not exist, there is nothing to understand and everything you thought you understood was a ballast that you no longer want to carry around. You can now also, in a convincing, decisive way, let yourself know, there is really nothing to know about your LE. Everything becomes more and more cheerful and interesting.

 

Even a cup of tea is a real adventure, not because of some outdated, formal Zen story, but because you have to let it cool down a bit before you can drink it. This will make you smell the tea. You breathe in the warm scent and you cherish the cup before you taste it. There is no sensation other than the glow that fills you so satisfyingly. Your eyes close and you silently enjoy what you have given to yourself.

 

(This Dutch text is also available in English below)

Conclusie,

Wanneer wij met Belichaamde Taal (BT) onze Taal Verlichting (TV) zijn gaan ontwaren, dan komen we tot de verbijsterende conclusie, dat ons denken nooit heeft bestaan. Er is of was dus nooit iemand, die dacht en alles wat ons hierover is aangepraat, is simpelweg niet waar. Wat waar is, is wat wij tegen onszelf kunnen, mogen, durven en willen zeggen of schrijven. Het onschuldige kind, dat ziet, dat de keizer geen kleren aan heeft, zegt, zonder erbij na te denken (hahaha) de waarheid, maar volwassenen geven meteen een uitleg, waarom dit zeker niet het geval zou kunnen zijn, want stel je eens voor, dat iedereen het bij het verkeerde eind zou hebben?

De lachwekkende naaktheid – die in het geval van die

keizer, ook onnozelheid inhoudt – en de leugen van 

de toedekking met taal, wordt door iedereen onmiddelijk

weer weggeredeneerd, zelfs al zouden we even met BT

 de eigen TV kunnen ervaren. Het is daarom niet een

 kwestie van een eenmalig, maar een blijvend luisteren, 

zodat onze TV zich kenbaar zou kunnen blijven maken. 

Het klassieke voorbeeld van de kleren van de keizer, 

toont evenwel onze obsessie met visuele stimuli 

(geschreven woorden zoals deze) aan, die ons natuurlijk

 ervan weerhoud, om ons met auditieve, orale, 

klank-stimuli bezig te houden. Onze BT stelt ons 

hiertoe in staat en wij kunnen met een gerust hart 

eindelijk aan onszelf laten weten, dat ons eigen denken

 een illusie is. Laat die ouwe filosoof Descartes

 zich maar lekker omdraaien in zijn graf. Hij zei: ik 

denk, daarom ben ik. Wat een flauwe kul. Iedereen 

die BT heeft gaat zegevierend, heel zeker zeggen: 

ik hoor mezelf spreken, daarom ben ik dus verlicht.

In BT komt ons een geheel andere klank ter ore, dan in Ontlichaamde Taal (OT). Als wij met onze BT over onze TV gaan spreken, dan horen wij een heel ander verhaal. Alle zogenaamde zieners, wijsgeren, gurus,  profeten, en zelf-gerealiseerden blijven er maar op hameren, dat wij, om spiritueel te kunnen bloeien en groeien, toch vooral eindelijk onze mind zouden moeten loslaten, maar er is helemaal geen mind om los te laten, er is enkel onze taal en onze ervaring van onze taal. Ons verkeerde, problematische, onbewuste gebruik van taal, heeft de belachelijke illusie teweeg gebracht en in stand gehouden, dat wij een zelf hebben, die ook nog eens een mind heeft. Deze volslagen onzin is nog nooit echt ter sprake gekomen, aangezien we zoals gebruikelijk meestal alleen met OT zogenaamd communiceren. 

Alleen iemand zoals ik kan het gesprek, vanuit z’n TV, met z’n BT aansturen op het ontravelen van de alomtegenwoordige, doortrapte leugens, die mensen verheffen boven anderen (de sprekers, die het woord voeren en anderen domineren) en hun opdringd, dat zij de experts zijn, waarnaar iedereen dient te luisteren. Het nog steeds door nagenoeg niemand erkende feit, dat OT altijd gebaseerd is op een strijd om aandacht, maakt dat wij, zonder er erg in te hebben, spreken met een onnatuurlijk geluid en daarmee ons eigen, maar ook het zenuwgestel van anderen, nadelig beinvloeden. Kort gezegd, ons normale spreek-stem-geluid activeert ongemerkt de vlucht-vecht-vries reaktie en daardoor is wat we zeggen, gebaseerd op een gevoel van bedreiging. 

Het aardig doen, respect hebben, beleefd zijn en het moeite doen, om iemand te horen, te begrijpen en te laten uitpraten, zijn tevergeefse pogingen om BT te hebben. Ook bidden of mediteren mensen in de ijdele hoop dat dit tot betere uitkomsten gaat leiden, maar we zijn allemaal, of we het nou willen weten of niet, helemaal vastgelopen in OT, die ons  weerhoud om onze TV te kennen en te beleven. Het uiten van onze TV met BT is de grootste uitdaging, waarvoor de gehele mensheid staat. We hebben dit  altijd opzij geschoven, maar onze problemen zijn van zo’n urgente, collosale aard, dat er een geheel andere aanpak nodig is, dan maar eindeloos onze wil door te drukken, met de macht, die we politiek, militair, academisch, economisch, psychologisch, spiritueel of artistiek hebben kunnen vergaren. 

Men heeft het altijd over bewustzijns-verruiming, waarvan wordt verondersteld dat hieraan een grote noodzaak is. Bewustzijns-verruiming is echter een woord dat foutief de behoefte aan echt met elkaar praten aangeeft. Ieder individu wil niet de vrijheid, maar de mogelijkheid om te kunnen zeggen wat hij of zij wil of kan zeggen. Die mogelijkheid is onze TV, die zich een weg probeerd te banen via onze taal. TV is de definitieve verankering in wie we zijn als verbale wezens. In OT komen we er nooit aan toe, daarom is het stoppen van OT, door onszelf, de grootste opgave, die we hebben tijdens ons leven. Niets is te vergelijken met de enorme rijkdom, die wij vergaren als onze BT gaat stromen en ons op de hoogte brengt van onze ware natuur. Er is geen moment te verliezen en al ons leed wordt met BT achter ons gelaten. Onze TV heeft niets van doen met wat wij zogezegd hebben gedacht en verwacht, toen wij nog niet duidelijk en betekenisvol konden praten of schrijven over onze eigen taal. Ik nodig iedereen die dit leest uit, om met mij hier eens over te spreken, zodat deze kennis zich verder kan verspreiden en z’n prachtige effecten kan hebben. 

 

Conclusion,

 

When we have come to perceive our Language Enlightenment (LE) with our Embodied Language (EL), we come to the astonishing conclusion that our thinking never existed. There is and never was anyone who thought and everything we have been told about this is simply not true. What is true, however, is what we can, may, dare and want to say or write to ourselves. The innocent child, seeing that the emperor has no clothes on, without thinking (hahaha) says the truth, but adults immediately give an explanation, why this could certainly not be the case, because just imagine , that everyone would be wrong?

 

The laughable nudity – which, in the case of that emperor, also includes gullibility – and the lie of the cover-up with language, is immediately explained away by everyone, even if we could experience for a few moments our LE with our EL. It is therefore not a question of a one-time, but of continuous listening, so that our LE could continue to make itself known. The example of the emperor's invisible clothes, however, demonstrates our obsession with visual stimuli (written words such as these), which, of course, prevents us from engaging with auditory, oral, sound stimuli. Luckily, our EL enables us to do this and we can now finally let ourselves know with  jubilant confidence that thinking is an illusion. Let Descartes roll in his grave. He famously said: I think, therefore, I am, but anyone with EL is able to say: I hear myself speak, therefore, I am enlightened. 

 

In BT we hear a completely different sound than in Disembodied Language (DL). When we talk with EL about our LE, we hear a completely different story. All the so-called seers, sages, gurus, prophets, and self-realized keep insisting that in order to flourish and grow spiritually, we should let go of our mind, but there is no mind to let go at all , there is only our language and our experience of our language. Our erroneous, problematic, unconscious use of language has created and perpetuated the ludicrous illusion that we have a self, which also has a mind. This utter nonsense has never really come up as we usually only communicate with DL as usual.

 

 

Only someone like me can steer the conversation, 

from his LE, with his EL to unravel the ubiquitous,

 devious lies that elevate people above others 

(the speakers, who speak and dominate others) 

and forcefully tell them , that they are the experts 

that everyone should listen to. The fact that nobody 

acknowledges, that DL is always based on a struggle

 for attention, means that we, without ever realizing it, 

speak with an unnatural sound and adversely affect our

 own, but also the nervous system of others. In short, 

our normal speaking-voice sound  activates the 

flight-fight-freeze response and most of what we say, 

thus, is based on a sense of threat.

 

Being nice, being respectful, being polite and making the effort to hear, understand and let someone talk, are futile attempts to have EL. People also pray or meditate in the idle hope this will lead to better outcomes, but we are all, whether we want to know it or not, stuck in DL, which prevents us from knowing and experiencing our LE. Expressing our LE with our EL is the greatest challenge facing all of humanity. We have always pushed this aside, but our problems are of such an urgent, colossal nature that we need an entirely different approach than endlessly enforcing our will, with the power we have politically, militarily, academically, economically, psychologically, spiritually or artistically.

 

People always talk about consciousness expansion, which is supposed to be a great necessity. However, consciousness-broadening is merely a word that incorrectly indicates the need to really talk with  each other. We don’t want freedom, but the ability to say what we want to say and can say. That possibility is our LE trying to make its way through our language. LE is the definitive anchor in who we are as verbal beings. In DL we never get around to it, therefore stopping our DL, by ourselves, is the greatest task we have in our lives. Nothing compares to the immense wealth we accumulate when our EL starts flowing and informing us of our true nature. There is not a moment to lose and all our suffering is left behind with EL. Our LE has nothing to do with what we supposedly thought and expected when we could not speak or write clearly and meaningfully about our own language. I invite everyone who reads this to talk to me about this, so that this knowledge can spread further and have its wonderful effects.

 

(You can read this Dutch text also in English below)

 

Verandering,

 

Wie Belichaamde Taal (BT) heeft, zal bemerken dat alles wat hij of zij zegt of schrijft nieuw is. Dit is geen overdrijving, het is echt zo, ook al zijn de woorden  hetzelfde als voorheen. Die constante verandering in de taal, komt echter niet voort uit de taal zelf. De woorden zijn zogezegd niet het belangrijkste, want onze BT doet verslag van onze Taal Verlichting (TV).

 

Er valt niets te begrijpen aan TV, omdat de taal die weten creert een kwestie is van direct ervaren. De waarde van dat zogenaamde weten, waar iedereen het altijd over heeft, in Ontlichaamde Taal (OT), wordt overschat. In OT weegt het weten kennelijk zwaarder dan het ervaren en daarom blijft onze TV volledig buiten beeld. Eigenlijk is het beter om te zeggen, dat het buiten ons gehoor blijft. We horen niets van onze TV, zolang we OT blijven hebben. Het is voor iemand zoals ik zo, dat OT volslagen onzin is.

 

Vandaag zei ik tijdens het autorijden ineens hardop tegen mezelf: ik heb eigenlijk helemaal niets met OT te maken. Het was een prachtig moment, waarop ik direct vanuit mijn TV sprak. Ik had niet veel energie voordat ik het zei, maar erna voelde ik me gevuld met extatische tintelingen. Ik had gisteren daarover geschreven, dat ik er vandaag met mezelf over zou spreken. Mijn TV laat mij nu dingen zeggen en schrijven, die zeer krachtig zijn. Die simpele zin, dat ik helemaal niets te maken heb met OT, is als een soort van mantra. Iedereen zou, van meet af aan, moeten weten, dat er in OT niets te beleven valt.

 

Men praat in OT over gevoelens, maar men ervaart niet wat men zegt. Het zo spreken, dat gevoelens op de juiste wijze worden uitgedrukt, is onze TV. In OT,   waarin we niet naar onszelf luisteren – en we bezig blijven met of anderen naar ons luisteren of bezig blijven met het luisteren naar anderen –  kunnen we nooit zodanig over onze gevoelens spreken, dat die gevoelens op de juiste wijze worden verwoord. De enige manier om helder over onze gevoelens te spreken, is wanneer wij bij die gevoelens kunnen blijven en wanneer onze taal ons dus niet van onze gevoelens doet afsluiten. Bovendien is dit van het grootste belang, om onze eigen unieke intelligentie te kunnen verwoorden. Alleen als onze emoties op de juiste wijze kunnen worden gecommuniceerd, zijn we in staat om betekenisvol te redeneren over wat voor ons werkelijk van belang is. Je zou kunnen zeggen, dat onze TV, de ratio in ons hart plaatst.

 

Wat wij, in OT, ons denken noemen – maar wat we in BT uitsluitend en alleen beschouwen als spreken, luisteren, schrijven en lezen – vloeit direct voort uit onze ervaring. Ik herinner me iemand, die zei, dat luisterend spreken (BT) eigenlijk gewoon hardop nadenken is. Onze TV toont echter aan, dat die redenatie achterstevoren is, want wat men hardop denken noemt, is natuurlijk luisterend spreken en er  bestaat niet zoiets als onhoorbaar denken. Als wij  schrijven aan onszelf vergelijken met spreken met onszelf, dan is dat zogenaamde innerlijke gesprek, wat we pretenderen te hebben, een lege bladzijde zonder woorden. TV onmaskert onze zogenaamde mind, want alles wat er over die gefantaseerde, gehallucineerde entiteit is geschreven, is natuurlijk te lezen op papier, in boeken en geschriften en alles wat er ooit over ons achterhaalde denken is gezegd, was altijd wel door iemand – met oren – gehoord.

 

TV laat ons daadwerkelijk zeggen, wat wij kunnen en willen zeggen en alles schrijven wat wij kunnen en willen schrijven. Uiteraard kunnen wij onze TV horen en lezen en als wij het horen of lezen, dan herkennen wij onze eigen TV in de TV van anderen. Iedereen lost op in TV, omdat alle woorden worden gebruikt. De volledigheid van TV duidt aan, dat alles werd gezegd wat gezegd kon worden. Met euforie erkennen wij, dat anderen het nog beter kunnen zeggen of schrijven dan wij zelf. In TV gaat het niet om mij of jou, maar over waarin wij samenkomen en versmelten tot een gevoel van liefde en eenheid.

 

Alles wat wij ervaren en verbalizeren heeft en krijgt zijn eigen plaats. Het gaat er niet om of wij het wel of niet kunnen zeggen, schrijven, horen of lezen. Wij weten al, dat wij het kunnen zeggen, schrijven, lezen of horen en ons weten hangt niet af van onze BT, maar van onze TV. Het verschil is, dat TV nooit meer verdwijnt, terwijl BT vaak niet mogelijk is. Het toegeven, dat dit zo is, maakt dat wij, elke keer als BT met anderen niet mogelijk is, BT met onszelf gaan hebben, om onszelf ervan te overtuigen, dat het echt waar is, dat onze TV altijd op ons wacht. Dit maakt, dat wij het eindelijk eens rustig aan gaan doen, want wij hebben ons doel bereikt, we zijn gekomen op het pad van onze eigen formulering.

 

Change,

 

Those who have Embodied Language (EL) will find that everything they say or write is new. This is not an exaggeration, it really is, even if the words are the same as before. However, this constant change in language does not stem from the language itself. The words are not the most important, because our EL reports on our Language Enlightenment (LE).

 

There is nothing to understand about LE, because the language that creates knowing is a matter of direct experience. The so-called knowing, which everyone is always talking about, in Disembodied Language (DL), is overrated. In DL, knowing apparently outweighs experiencing, which is why our LE remains completely out of the picture. Actually, it is better to say that it remains beyond our hearing. We don't hear anything from our LE as long as we keep having DL. For someone like me, DL  is utter nonsense.

 

Today, while driving, I suddenly said out loud to myself: I actually have nothing to do with DL at all. It was a beautiful moment, when I spoke directly from my LE. I didn't have much energy before I said it, but afterwards, I felt filled with ecstatic tingling. I had written about it yesterday, that I would talk to myself about it today. My LE now lets me say and write things that are very powerful. That simple sentence, that I have nothing to do with DL at all, is like a kind of mantra. Everyone should know, from the outset, that there is nothing to experience in DL.

 

In DL one talks about feelings, but one does not experience what one says. Speaking so that feelings are properly expressed is our LE. In DL, where we don't listen to ourselves—and get preoccupied with whether others are listening to us or preoccupied with listening to others—we can never speak about  our feelings in a way that properly expresses those feelings. The only way to speak clearly about our feelings is when we can stay with those feelings and when our language does not shut us off from our feelings. Moreover, this is of the utmost importance, in order to articulate our own unique intelligence. Only when our emotions can be properly communicated are we able to reason meaningfully about what really matters to us. You could perhaps say that our LE puts our reason in our hearts.

 

What we, in DL, call our thinking - but what in EL we know is speaking, listening, writing, and reading - flows from our direct experience. I remember someone saying that listening while you speak, EL, is really just thinking aloud. However, our LE shows us, this reasoning is backwards, for what is called thinking aloud is, of course, listening to ourselves while we speak, as there never was such a thing, as inaudible, covert speech or thinking to ourselves. If we compare writing to ourselves, to speaking to ourselves, then that so-called inner conversation we pretend to have, is a blank page without any words. LE exposes our so-called mind, because everything that is written about that fantasized, hallucinated entity can of course be read on paper, in books and writings and everything that has ever been said about our outdated, overrated thinking has always been heard, by someone - with ears.

 

LE actually lets us say what we can and want to say and lets us write everything we can and want to write. Of course we can hear and read our LE and when we hear or read it, we recognize our own LE  in the LE of others. Everyone dissolves in LE, since  all our words are used. The completeness of LE indicates that everything that could be said was said. We euphorically recognize that others can say or write it even better than we ourselves. In LE it's not about me or you, but about where we come together and merge into a feeling of love and unity.

 

Everything we experience and verbalize has and gets its own place. It is not a matter whether we can say, write, hear or read it again. We already know we can say, write, read or hear it. Our knowledge does not depend on our EL, but on our LE. The difference is, LE will never disappear, while EL is often not possible. Admitting that this is so, every time EL with others is not possible, we will have EL by ourselves, to convince ourselves that it really is true our LE is always waiting for us. This makes us finally take it easy, as we have reached our goal, we have come on the path of our own formulation.

 

(This Dutch text is also available in English below)

 

Onvermijdbaar,

 

Nu ik doorlopend Belichaamde Taal (BT) heb, kan ik eindelijk praten over mijn Taal Verlichting (TV). Het was onvermijdelijk dat gedurende vele jaren al mijn aandacht naar BT moest gaan, omdat ik probeerde te verduidelijken hoe het werkt, maar toen ik meer BT begon te krijgen in plaats van Ontlichaamde Taal (OT), was er steeds minder van behoefte om er nog over te praten. BT is nu heel gewoon voor me, maar toen ik het voor het eerst ontdekte, was het iets heel bijzonders. Mijn aandacht is niet meer zo bezig met of ik BT of OT heb en daarom kan ik me nu rustig toeleggen op de uitdrukking van mijn TV. Het is zo heerlijk om rechtstreeks vanuit mijn TV te spreken. Ik kom er nu aan toe en doe dit heel graag. Ik voel mijn TV al, zonder iets te zeggen of te schrijven.

 

Hoewel mijn BT me bewust heeft gemaakt van mijn TV, heb ik sterk de indruk, dat ik, vanaf nu, vooral over mijn TV wil gaan spreken of schrijven. Ik heb gemerkt, dat ik nog steeds de neiging heb om over mijn BT te praten, in plaats van over mijn TV, maar ik kan deze afleiding beheersen door rechtstreeks vanuit mijn TV te schrijven of te spreken. Het voelt  alsof er net een hele nieuwe fase is aangebroken. Schrijven over mijn TV maakt me stil. Hoewel ik er niet veel over kan zeggen, is het grootste deel van wat ik wil uitdrukken deze stilte. Het is fantastisch, want deze stilte spreekt zonder woorden. Ik voel het, ik beleef het en er is geen enkele drang om er woorden aan te geven, want alle woorden lijken te zijn verdwenen. Hier zijn letterlijk geen woorden voor en de paar woorden, die ik kan produceren, zijn als kleine zeep-belletjes, die knappen op het moment dat ik ze gebruik.

 

Het lijkt alsof er eeuwen zijn verstreken, voordat ik zoiets onbelangrijks als dit kon zeggen of schrijven. Het is ook hilarisch, dat er eigenlijk helemaal niets te zeggen valt. Natuurlijk zeg ik niets, aangezien ik alleen maar schrijf. Ik zou het kunnen zeggen wat ik schrijf, maar ik voel die drang niet. Ik voel me erg tevreden met dit schrijven. Mijn TV is ook als een droomloze slaap, waaruit ik wakker word met een verjongd gevoel. Ik weet niet wat ik over mijn TV ga  schrijven. Mijn TV lijkt niet te willen, dat ik erover schrijf, maar dat ik erover spreek. Op dit moment ga ik door met schrijven en morgen spreek ik er weer over. Ik schrijf, omdat ik wil weten wat ik over TV kan schrijven. Het is okay, om nu niet over mijn TV te praten, ook al heb ik er niets over te schrijven.

 

Ik hou van het niets en heb deze lege realiteit altijd enorm gewaardeerd. Ik voel, dat ik echt ben zonder woorden. Ik kijk om me heen en zie niets. Ik luister en er is niets te horen. Alles is ondergedompeld in een staat van diepe rust. Ik kan allerlie kanten op, maar waar ik ook ga, overal vind ik niets en deze leegte is tijdloos. Deze majestueuze ervaring zou wel eens een leven lang kunnen duren, het heeft al mijn hele leven omhuld. Woorden zijn niet alleen verdwenen, ze zijn geëindigd. Wanneer iemand stierf, kunnen zijn of haar laatste woorden worden herinnerd door iemand die ze toevallig hoorde. Ik ben gestorven aan mijn oude, aftandse taal, daarom doen deze woorden er niet meer toe voor mij.

 

Ik schrijf deze woorden postuum, aangezien ik ben gestorven aan mijn OT en de hemel van mijn TV ben binnengegaan. Ik ontmoet alleen engelen, die BT met mij spreken. Wat mij betreft kunnen alle duivels met hun OT allemaal gezellig naar de hel gaan. Hahaha, ik vind deze manier van kijken grappig. Als je mijn humor niet begrijpt, dan zul je waarschijnlijk nooit met me praten. Je zou sowieso niet met me praten, maar nu weet je het zeker, dat je niet wilt, dat je religieuze overtuiging door mij belachelijk wordt gemaakt. Hoe verwacht je je bijgelovige OT te kunnen stoppen, als je blijft doen alsof het belangrijk, zinvol of noodzakelijk is?

 

Je kunt jezelf voor de gek blijven houden, maar mij of iemand anders, die BT kan hebben, kun je niet voor de gek houden. Mijn TV is niet voor iemand, die er niet klaar voor is. Als jij zegt er niet klaar voor te zijn, dan komt dat niet door mij, maar door jezelf. Jij kunt ook trouw zijn aan jezelf en ophouden met aan jezelf te twijfelen. Niemand kan het natuurlijk helpen, dat we geconditioneerd zijn om OT te hebben, maar we kunnen in het reine komen met onze geschiedenis van conditionering, door eindelijk toe te geven, in hoeverre wat ons is verteld niet voor ons werkt. Dit is wanneer we individuen worden en uit ons zogenaamde groepsdenken of uit onze mind stappen, wat natuurlijk slechts de mechanische, dwingende, onintelligente manier is waarop we over ons gedrag praten. Ben je klaar om je TV te omarmen met je BT? Ik zeg, dat je klaar bent, want het kan me niet schelen dat je me niet gelooft. Zelfs als je het niet gelooft, wil je TV dat je BT hebt.

 

Inevitable,

 

Now that I am having ongoing Embodied Language (EL), I am finally able to talk about my Language Enlightenment (LE). It was inevitable, that for many years, all my attention had to go to EL, as I was trying to clarify how it works, but as I began to have more EL instead of Disembodied Language (DL), there was less and less of a need to talk about it. EL now is the most ordinary thing, but when I first discovered it, it was something very unusual. My attention isn’t preoccupied anymore with whether I have EL or DL and, therefore, I can now calmly focus on the expression of my LE. It is so nice, to directly address my LE. I really love to do this and I can already feel it, without saying or writing anything.

 

Although my EL has made me aware of my LE, I have the impression, that from now on, I will be speaking or writing primarily about my LE. I have noticed, that I still have the tendency to talk about my ongoing EL, instead of my LE, but I can stop this distraction and write or speak directly from my EL. It also feels, as if a whole new phase has just begun. Writing about my LE makes me still. Although I can’t say much about it, most of what I want to express, is this silence. It is fantastic, as this silence speaks without words. I feel it, I experience it and there is no urge to put words to it, as all the words seem to have vanished. There literally are no words for this and these few words, I am able to produce, are like little bubbles, which pop, the moment I use them.

 

It seems, as if eons of time have passed, before I can say or write something as unimportant as this. It is also hilarious, that there is nothing to say. Of course, I am not saying anything, since I am only writing. However, I could say what I write, but I feel  no such urge. I feel very satisfied to write this. My LE is also like a dreamless sleep, from which I awake feeling completely rejuvenated. I don’t know what to write about my LE. My LE doesn’t seem to want me to write about it, but it wants me to speak. At this moment, however, I continue to write, but I will speak about my LE tomorrow. I write, because I like to find out, what I can write about LE. It is okay not to speak about it now and to have nothing to write.

 

I love nothingness and have always appreciated this empty reality. I feel, I am without any words. I look around, but don’t see anything. I listen and there is nothing to hear. Everything is submerged in a state of deep rest. I can go in different directions, but no matter where I go, everywhere I find nothing and the emptiness is timeless. This majestic experience could last a lifetime, it has enveloped my entire life.   Words have not only disappeared, they have ended. When someone died, his or her last words may be remembered by someone, who happened to hear them. I have already died to my old language, that is why these words don’t matter to me anymore.

 

I write these words posthumously, as I have died to my DL and have entered the heaven of my LE. I only meet with angels, who speak EL with me. For all I care, all the devils with DL can go to hell. Hahaha, I find this way of viewing things funny. If you don’t get my humor, I guess, you will never talk with me. You weren’t going to talk with me anyway, but now you know for sure, you don’t want your religious belief to be ridiculed. How do you expect to be able to stop your superstitious DL, if you keep making is seem, as if it is important, meaningful or necessary?  

 

You can go on fooling yourself, but you cannot fool me or anyone, who knows how to continue with EL. My LE is not for anyone who isn’t ready and if you aren’t ready, it is not because of me, but because of yourself. You prevent yourself from being true to yourself. Nobody can help, they were conditioned to have DL, but we can come to terms with our history of conditioning, by admitting the extent to which what we were told doesn’t work for us. This is when we become individuals and step out of our so-called group-think or mind, which is, of course, merely the mechanical, coercive, unintelligent way in which we talk about our behavior. Are you ready to embrace your LE with your EL? I say, you are ready, as I don’t care if you don’t believe me. Even if you don’t believe it, your LE wants you to have EL.           

 

  

 

Anyone,

 

What do I think about the situation? I don’t think anything. Anyone who can have ongoing Embodied Language (EL), is no longer stuck on the pervasive illusion, that he or she is thinking something, as he or she is verbalizing everything he or she has words for. This foolish notion, that we think, signifies that, presumably, we can’t talk and say what we want to say, but, we can always talk alone with ourselves.

 

We don’t want to talk out loud with ourselves, as we consider it a failure, others don’t want to hear what we want to say. Our usual way of talking is a battle for the attention, because we all want others to listen to us, but nobody is listening to him or herself. We imagine, we are imprisoned by our so-called mind, but when we talk out loud with ourselves, just for a minute or two, we will find, there is no mind, there is only what we wanted to say, but couldn’t say, when we were with others.

 

When we are alone with our language and say what we want to say – to ourselves – we will inevitably and effortlessly engage in EL, as we instantly snap out of our self-imposed illusions. Changing the minds and hearts of people is pure nonsense. I don’t claim to change your mind, but if you do what I do, if you attentively listen to yourself while you speak, your overrated, fabricated mind turns out to be a scam.    

 

All books, which have been written, supposedly, because people want their thoughts to matter, promote the deception, which you call your mind. Although Disembodied Language (DL) goes on everywhere, twenty-four-seven, what people say in DL doesn’t really matter, that is why we pretend, as if the written word is more important than the spoken word. We may talk until we are blue, but due to our never properly addressed inability to say what we want to say in DL, we invent – among many other lies – a mind, which, presumably, is what we say to ourselves, internally and silently.

 

Let me be very clear here: there is no such thing as private speech or covert self-talk. Again, this is the almost inevitable result of our stupid way of talking, DL, which we have accepted as normal, in which we, as speakers, struggle to get the attention from the listener. No matter how much we can cover up this catastrophic fact, in DL, which is our common way of talking, speakers always dominate the listener. Obviously, listeners allow this, as they were conditioned to do this and know their place in the social hierarchy.  

 

DL has always ruled, everywhere, but, whether we know it or not, DL is on its way out. It can no longer be denied what is really happening. We have been endlessly distracted from the fact, that we either dominate each other or we are dominated by each other in our usual way of talking. Besides the moral implications, DL is, of course, hopelessly ineffective, in that, we only pretend to be talking and listening. To have dialogue, speakers should speak in such a manner, that they don’t demand the attention. We can hear this in the sound of our voice. DL sounds different from EL. We can hear we have no mind.      

 

Revealed,

 

I am so happy that I am finally able to write about my Language Enlightenment (LE). Until recently, I still didn’t dare to do it, as I was occasionally having Disembodied Language (DL), but this tendency has now become so small, it no longer determines my life. Of course, my conditioning history determined everything I do, but many of the repertoires, I was raised with – due to my family, culture, language, religion and education – were often not fitting with me, as an individual. Therefore, I either somehow would manage to stop them or I would feel forever conflicted, as I was involved in many self-defeating behaviors, which I essentially didn’t want to have.

 

Surely, stopping my own behavior and no longer behaving in that way, could only occur, after I had recognized the value of the difference between my DL and my Embodied Language (EL). In both cases, I  have had to talk out loud with myself, to give myself permission, to tell myself: it is true, I either engage in DL or in EL. Each time I acknowledged accurately I had DL, it effortless changed into EL and so, I could prolong my EL. Also, allowing myself to explore my ongoing EL, mostly by myself, as there are so very few people to have EL with, made me have more of it. At this point, I have so much EL, that my EL it is no longer anything special, but it certainly was, when I  discovered this new way of talking in my twenties. For a long time, having ongoing EL, was the only thing I really cared about, but now that I have it, I realize, many of my old behaviors have vanished  together with my old tendency to have DL.

 

I never felt, I had to stop my DL and still do not feel, I have to stop my DL or any of my other behaviors, but somehow, they have stopped, in spite of my  tendency to continue with them. Due to ongoing EL, I became aware of who I really am. This awareness, apparently, was enough to gradually transcend my history of conditioning. Moreover, getting to know myself, accepting myself and enjoying myself, meant, I could speak and write about my LE with my EL. If you do what I did, and listen to yourself while you speak and take the time to explore what it is like, to have EL, you will come to know your own LE.

 

By reading about my LE, you will, rationally, accept the fact, that what I say and write is true. Your life is such a mess, because you engage, unknowingly, day in day out, in DL. You never paid close attention to how you actually speak. You don’t even know about the difference between DL and EL and so, you are oblivious of who you are. Your self-nature can only be revealed with your ongoing EL and you will only be able to produce that, after you have stopped your own DL. Understanding this, is of utmost importance, as it will signify the beginning of the selection process, in which create the opportunity to have more and more EL, because you adjust all your other behaviors to this process of elimination.

 

DL is on its deathbed and all the behaviors, which were maintained by your DL, will eventually wither away. For you, this process will be less arduous, as I had to figure it out on my own how EL works. You are supported or reinforced by these words, which flow directly from my LE. The accumulative effect of the behaviors I have left, is my so-called being. Only the behaviors remained, which are the expression of my LE and all of this could never happen with DL.

 

Your EL is self-reinforcing only to the extent, that it is socially reinforced, due to EL with others. In other words, only if you are able to share your EL with others, will it be socially consequated. However, EL can only be reinforced by someone like me, who knows what it is, so, if you want EL, you’ll have to come and talk with me. I have a dear friend in the Netherlands, who can also reinforce your EL and you can also talk with her. We have discovered our LE together, because we have explored our EL on our own and talk with each other every week about our LE. You can join us or contact us individually. As I have said, you first need to understand what your current situation is, only then can you proceed effectively to having ongoing EL instead of DL and becoming aware about your LE. Let us hear from you. We are looking forward to talking with you.