(You can read this Dutch text also in English below)

 

Verandering,

 

Wie Belichaamde Taal (BT) heeft, zal bemerken dat alles wat hij of zij zegt of schrijft nieuw is. Dit is geen overdrijving, het is echt zo, ook al zijn de woorden  hetzelfde als voorheen. Die constante verandering in de taal, komt echter niet voort uit de taal zelf. De woorden zijn zogezegd niet het belangrijkste, want onze BT doet verslag van onze Taal Verlichting (TV).

 

Er valt niets te begrijpen aan TV, omdat de taal die weten creert een kwestie is van direct ervaren. De waarde van dat zogenaamde weten, waar iedereen het altijd over heeft, in Ontlichaamde Taal (OT), wordt overschat. In OT weegt het weten kennelijk zwaarder dan het ervaren en daarom blijft onze TV volledig buiten beeld. Eigenlijk is het beter om te zeggen, dat het buiten ons gehoor blijft. We horen niets van onze TV, zolang we OT blijven hebben. Het is voor iemand zoals ik zo, dat OT volslagen onzin is.

 

Vandaag zei ik tijdens het autorijden ineens hardop tegen mezelf: ik heb eigenlijk helemaal niets met OT te maken. Het was een prachtig moment, waarop ik direct vanuit mijn TV sprak. Ik had niet veel energie voordat ik het zei, maar erna voelde ik me gevuld met extatische tintelingen. Ik had gisteren daarover geschreven, dat ik er vandaag met mezelf over zou spreken. Mijn TV laat mij nu dingen zeggen en schrijven, die zeer krachtig zijn. Die simpele zin, dat ik helemaal niets te maken heb met OT, is als een soort van mantra. Iedereen zou, van meet af aan, moeten weten, dat er in OT niets te beleven valt.

 

Men praat in OT over gevoelens, maar men ervaart niet wat men zegt. Het zo spreken, dat gevoelens op de juiste wijze worden uitgedrukt, is onze TV. In OT,   waarin we niet naar onszelf luisteren – en we bezig blijven met of anderen naar ons luisteren of bezig blijven met het luisteren naar anderen –  kunnen we nooit zodanig over onze gevoelens spreken, dat die gevoelens op de juiste wijze worden verwoord. De enige manier om helder over onze gevoelens te spreken, is wanneer wij bij die gevoelens kunnen blijven en wanneer onze taal ons dus niet van onze gevoelens doet afsluiten. Bovendien is dit van het grootste belang, om onze eigen unieke intelligentie te kunnen verwoorden. Alleen als onze emoties op de juiste wijze kunnen worden gecommuniceerd, zijn we in staat om betekenisvol te redeneren over wat voor ons werkelijk van belang is. Je zou kunnen zeggen, dat onze TV, de ratio in ons hart plaatst.

 

Wat wij, in OT, ons denken noemen – maar wat we in BT uitsluitend en alleen beschouwen als spreken, luisteren, schrijven en lezen – vloeit direct voort uit onze ervaring. Ik herinner me iemand, die zei, dat luisterend spreken (BT) eigenlijk gewoon hardop nadenken is. Onze TV toont echter aan, dat die redenatie achterstevoren is, want wat men hardop denken noemt, is natuurlijk luisterend spreken en er  bestaat niet zoiets als onhoorbaar denken. Als wij  schrijven aan onszelf vergelijken met spreken met onszelf, dan is dat zogenaamde innerlijke gesprek, wat we pretenderen te hebben, een lege bladzijde zonder woorden. TV onmaskert onze zogenaamde mind, want alles wat er over die gefantaseerde, gehallucineerde entiteit is geschreven, is natuurlijk te lezen op papier, in boeken en geschriften en alles wat er ooit over ons achterhaalde denken is gezegd, was altijd wel door iemand – met oren – gehoord.

 

TV laat ons daadwerkelijk zeggen, wat wij kunnen en willen zeggen en alles schrijven wat wij kunnen en willen schrijven. Uiteraard kunnen wij onze TV horen en lezen en als wij het horen of lezen, dan herkennen wij onze eigen TV in de TV van anderen. Iedereen lost op in TV, omdat alle woorden worden gebruikt. De volledigheid van TV duidt aan, dat alles werd gezegd wat gezegd kon worden. Met euforie erkennen wij, dat anderen het nog beter kunnen zeggen of schrijven dan wij zelf. In TV gaat het niet om mij of jou, maar over waarin wij samenkomen en versmelten tot een gevoel van liefde en eenheid.

 

Alles wat wij ervaren en verbalizeren heeft en krijgt zijn eigen plaats. Het gaat er niet om of wij het wel of niet kunnen zeggen, schrijven, horen of lezen. Wij weten al, dat wij het kunnen zeggen, schrijven, lezen of horen en ons weten hangt niet af van onze BT, maar van onze TV. Het verschil is, dat TV nooit meer verdwijnt, terwijl BT vaak niet mogelijk is. Het toegeven, dat dit zo is, maakt dat wij, elke keer als BT met anderen niet mogelijk is, BT met onszelf gaan hebben, om onszelf ervan te overtuigen, dat het echt waar is, dat onze TV altijd op ons wacht. Dit maakt, dat wij het eindelijk eens rustig aan gaan doen, want wij hebben ons doel bereikt, we zijn gekomen op het pad van onze eigen formulering.

 

Change,

 

Those who have Embodied Language (EL) will find that everything they say or write is new. This is not an exaggeration, it really is, even if the words are the same as before. However, this constant change in language does not stem from the language itself. The words are not the most important, because our EL reports on our Language Enlightenment (LE).

 

There is nothing to understand about LE, because the language that creates knowing is a matter of direct experience. The so-called knowing, which everyone is always talking about, in Disembodied Language (DL), is overrated. In DL, knowing apparently outweighs experiencing, which is why our LE remains completely out of the picture. Actually, it is better to say that it remains beyond our hearing. We don't hear anything from our LE as long as we keep having DL. For someone like me, DL  is utter nonsense.

 

Today, while driving, I suddenly said out loud to myself: I actually have nothing to do with DL at all. It was a beautiful moment, when I spoke directly from my LE. I didn't have much energy before I said it, but afterwards, I felt filled with ecstatic tingling. I had written about it yesterday, that I would talk to myself about it today. My LE now lets me say and write things that are very powerful. That simple sentence, that I have nothing to do with DL at all, is like a kind of mantra. Everyone should know, from the outset, that there is nothing to experience in DL.

 

In DL one talks about feelings, but one does not experience what one says. Speaking so that feelings are properly expressed is our LE. In DL, where we don't listen to ourselves—and get preoccupied with whether others are listening to us or preoccupied with listening to others—we can never speak about  our feelings in a way that properly expresses those feelings. The only way to speak clearly about our feelings is when we can stay with those feelings and when our language does not shut us off from our feelings. Moreover, this is of the utmost importance, in order to articulate our own unique intelligence. Only when our emotions can be properly communicated are we able to reason meaningfully about what really matters to us. You could perhaps say that our LE puts our reason in our hearts.

 

What we, in DL, call our thinking - but what in EL we know is speaking, listening, writing, and reading - flows from our direct experience. I remember someone saying that listening while you speak, EL, is really just thinking aloud. However, our LE shows us, this reasoning is backwards, for what is called thinking aloud is, of course, listening to ourselves while we speak, as there never was such a thing, as inaudible, covert speech or thinking to ourselves. If we compare writing to ourselves, to speaking to ourselves, then that so-called inner conversation we pretend to have, is a blank page without any words. LE exposes our so-called mind, because everything that is written about that fantasized, hallucinated entity can of course be read on paper, in books and writings and everything that has ever been said about our outdated, overrated thinking has always been heard, by someone - with ears.

 

LE actually lets us say what we can and want to say and lets us write everything we can and want to write. Of course we can hear and read our LE and when we hear or read it, we recognize our own LE  in the LE of others. Everyone dissolves in LE, since  all our words are used. The completeness of LE indicates that everything that could be said was said. We euphorically recognize that others can say or write it even better than we ourselves. In LE it's not about me or you, but about where we come together and merge into a feeling of love and unity.

 

Everything we experience and verbalize has and gets its own place. It is not a matter whether we can say, write, hear or read it again. We already know we can say, write, read or hear it. Our knowledge does not depend on our EL, but on our LE. The difference is, LE will never disappear, while EL is often not possible. Admitting that this is so, every time EL with others is not possible, we will have EL by ourselves, to convince ourselves that it really is true our LE is always waiting for us. This makes us finally take it easy, as we have reached our goal, we have come on the path of our own formulation.