(This Dutch text is also available in English below)

 

Onvermijdbaar,

 

Nu ik doorlopend Belichaamde Taal (BT) heb, kan ik eindelijk praten over mijn Taal Verlichting (TV). Het was onvermijdelijk dat gedurende vele jaren al mijn aandacht naar BT moest gaan, omdat ik probeerde te verduidelijken hoe het werkt, maar toen ik meer BT begon te krijgen in plaats van Ontlichaamde Taal (OT), was er steeds minder van behoefte om er nog over te praten. BT is nu heel gewoon voor me, maar toen ik het voor het eerst ontdekte, was het iets heel bijzonders. Mijn aandacht is niet meer zo bezig met of ik BT of OT heb en daarom kan ik me nu rustig toeleggen op de uitdrukking van mijn TV. Het is zo heerlijk om rechtstreeks vanuit mijn TV te spreken. Ik kom er nu aan toe en doe dit heel graag. Ik voel mijn TV al, zonder iets te zeggen of te schrijven.

 

Hoewel mijn BT me bewust heeft gemaakt van mijn TV, heb ik sterk de indruk, dat ik, vanaf nu, vooral over mijn TV wil gaan spreken of schrijven. Ik heb gemerkt, dat ik nog steeds de neiging heb om over mijn BT te praten, in plaats van over mijn TV, maar ik kan deze afleiding beheersen door rechtstreeks vanuit mijn TV te schrijven of te spreken. Het voelt  alsof er net een hele nieuwe fase is aangebroken. Schrijven over mijn TV maakt me stil. Hoewel ik er niet veel over kan zeggen, is het grootste deel van wat ik wil uitdrukken deze stilte. Het is fantastisch, want deze stilte spreekt zonder woorden. Ik voel het, ik beleef het en er is geen enkele drang om er woorden aan te geven, want alle woorden lijken te zijn verdwenen. Hier zijn letterlijk geen woorden voor en de paar woorden, die ik kan produceren, zijn als kleine zeep-belletjes, die knappen op het moment dat ik ze gebruik.

 

Het lijkt alsof er eeuwen zijn verstreken, voordat ik zoiets onbelangrijks als dit kon zeggen of schrijven. Het is ook hilarisch, dat er eigenlijk helemaal niets te zeggen valt. Natuurlijk zeg ik niets, aangezien ik alleen maar schrijf. Ik zou het kunnen zeggen wat ik schrijf, maar ik voel die drang niet. Ik voel me erg tevreden met dit schrijven. Mijn TV is ook als een droomloze slaap, waaruit ik wakker word met een verjongd gevoel. Ik weet niet wat ik over mijn TV ga  schrijven. Mijn TV lijkt niet te willen, dat ik erover schrijf, maar dat ik erover spreek. Op dit moment ga ik door met schrijven en morgen spreek ik er weer over. Ik schrijf, omdat ik wil weten wat ik over TV kan schrijven. Het is okay, om nu niet over mijn TV te praten, ook al heb ik er niets over te schrijven.

 

Ik hou van het niets en heb deze lege realiteit altijd enorm gewaardeerd. Ik voel, dat ik echt ben zonder woorden. Ik kijk om me heen en zie niets. Ik luister en er is niets te horen. Alles is ondergedompeld in een staat van diepe rust. Ik kan allerlie kanten op, maar waar ik ook ga, overal vind ik niets en deze leegte is tijdloos. Deze majestueuze ervaring zou wel eens een leven lang kunnen duren, het heeft al mijn hele leven omhuld. Woorden zijn niet alleen verdwenen, ze zijn geëindigd. Wanneer iemand stierf, kunnen zijn of haar laatste woorden worden herinnerd door iemand die ze toevallig hoorde. Ik ben gestorven aan mijn oude, aftandse taal, daarom doen deze woorden er niet meer toe voor mij.

 

Ik schrijf deze woorden postuum, aangezien ik ben gestorven aan mijn OT en de hemel van mijn TV ben binnengegaan. Ik ontmoet alleen engelen, die BT met mij spreken. Wat mij betreft kunnen alle duivels met hun OT allemaal gezellig naar de hel gaan. Hahaha, ik vind deze manier van kijken grappig. Als je mijn humor niet begrijpt, dan zul je waarschijnlijk nooit met me praten. Je zou sowieso niet met me praten, maar nu weet je het zeker, dat je niet wilt, dat je religieuze overtuiging door mij belachelijk wordt gemaakt. Hoe verwacht je je bijgelovige OT te kunnen stoppen, als je blijft doen alsof het belangrijk, zinvol of noodzakelijk is?

 

Je kunt jezelf voor de gek blijven houden, maar mij of iemand anders, die BT kan hebben, kun je niet voor de gek houden. Mijn TV is niet voor iemand, die er niet klaar voor is. Als jij zegt er niet klaar voor te zijn, dan komt dat niet door mij, maar door jezelf. Jij kunt ook trouw zijn aan jezelf en ophouden met aan jezelf te twijfelen. Niemand kan het natuurlijk helpen, dat we geconditioneerd zijn om OT te hebben, maar we kunnen in het reine komen met onze geschiedenis van conditionering, door eindelijk toe te geven, in hoeverre wat ons is verteld niet voor ons werkt. Dit is wanneer we individuen worden en uit ons zogenaamde groepsdenken of uit onze mind stappen, wat natuurlijk slechts de mechanische, dwingende, onintelligente manier is waarop we over ons gedrag praten. Ben je klaar om je TV te omarmen met je BT? Ik zeg, dat je klaar bent, want het kan me niet schelen dat je me niet gelooft. Zelfs als je het niet gelooft, wil je TV dat je BT hebt.

 

Inevitable,

 

Now that I am having ongoing Embodied Language (EL), I am finally able to talk about my Language Enlightenment (LE). It was inevitable, that for many years, all my attention had to go to EL, as I was trying to clarify how it works, but as I began to have more EL instead of Disembodied Language (DL), there was less and less of a need to talk about it. EL now is the most ordinary thing, but when I first discovered it, it was something very unusual. My attention isn’t preoccupied anymore with whether I have EL or DL and, therefore, I can now calmly focus on the expression of my LE. It is so nice, to directly address my LE. I really love to do this and I can already feel it, without saying or writing anything.

 

Although my EL has made me aware of my LE, I have the impression, that from now on, I will be speaking or writing primarily about my LE. I have noticed, that I still have the tendency to talk about my ongoing EL, instead of my LE, but I can stop this distraction and write or speak directly from my EL. It also feels, as if a whole new phase has just begun. Writing about my LE makes me still. Although I can’t say much about it, most of what I want to express, is this silence. It is fantastic, as this silence speaks without words. I feel it, I experience it and there is no urge to put words to it, as all the words seem to have vanished. There literally are no words for this and these few words, I am able to produce, are like little bubbles, which pop, the moment I use them.

 

It seems, as if eons of time have passed, before I can say or write something as unimportant as this. It is also hilarious, that there is nothing to say. Of course, I am not saying anything, since I am only writing. However, I could say what I write, but I feel  no such urge. I feel very satisfied to write this. My LE is also like a dreamless sleep, from which I awake feeling completely rejuvenated. I don’t know what to write about my LE. My LE doesn’t seem to want me to write about it, but it wants me to speak. At this moment, however, I continue to write, but I will speak about my LE tomorrow. I write, because I like to find out, what I can write about LE. It is okay not to speak about it now and to have nothing to write.

 

I love nothingness and have always appreciated this empty reality. I feel, I am without any words. I look around, but don’t see anything. I listen and there is nothing to hear. Everything is submerged in a state of deep rest. I can go in different directions, but no matter where I go, everywhere I find nothing and the emptiness is timeless. This majestic experience could last a lifetime, it has enveloped my entire life.   Words have not only disappeared, they have ended. When someone died, his or her last words may be remembered by someone, who happened to hear them. I have already died to my old language, that is why these words don’t matter to me anymore.

 

I write these words posthumously, as I have died to my DL and have entered the heaven of my LE. I only meet with angels, who speak EL with me. For all I care, all the devils with DL can go to hell. Hahaha, I find this way of viewing things funny. If you don’t get my humor, I guess, you will never talk with me. You weren’t going to talk with me anyway, but now you know for sure, you don’t want your religious belief to be ridiculed. How do you expect to be able to stop your superstitious DL, if you keep making is seem, as if it is important, meaningful or necessary?  

 

You can go on fooling yourself, but you cannot fool me or anyone, who knows how to continue with EL. My LE is not for anyone who isn’t ready and if you aren’t ready, it is not because of me, but because of yourself. You prevent yourself from being true to yourself. Nobody can help, they were conditioned to have DL, but we can come to terms with our history of conditioning, by admitting the extent to which what we were told doesn’t work for us. This is when we become individuals and step out of our so-called group-think or mind, which is, of course, merely the mechanical, coercive, unintelligent way in which we talk about our behavior. Are you ready to embrace your LE with your EL? I say, you are ready, as I don’t care if you don’t believe me. Even if you don’t believe it, your LE wants you to have EL.