(This Dutch is also available in English below)

 

Zeggen,

 

Iedereen die nog steeds denkt te denken, weet natuurlijk ergens wel – als men weer eens dat innerlijke prive-gesprek met zichzelf heeft, als men zogezegd in gedachten met zichzelf overweegd wat men zal gaan doen, of als men (zoals we dit allemaal zeggen, hahaha), op een doordachte wijze te werk probeert te gaan – dat men echt niet praat, als men veronderstelt, dat men bezig is om na te denken.

 

Het gekke of grappige is, dat mensen zich vaak in hun vermogen om na te denken verstoord voelen, door andere mensen, die praten. Het onhoorbare,  gefantaseerde, dwangmatige praten met onszelf – in gedachten – schijnt het werkelijke praten slecht te kunnen verdragen. Het is zonder meer zo, dat wanneer wij echt praten, wij gelijk ophouden met het overal herhaalde waan-idee, dat we nadenken. De wijze waarop wij meestal praten – Ontlichaamde Taal (OT) – is gekunsteld, omdat we vast geloven te weten wat we gaan zeggen, voordat we het zeggen.

 

We spelen een van te voren geoefende rol in OT en wat we zeggen, wordt door ons geacteerd en heeft niets met authenticiteit te maken. In OT, praten we op een automatische manier en zitten we in een of ander moeilijke gesprek altijd vast aan een verhaal, dogma, geschiedenis, geloof, mening, oordeel, rol of funktie en natuurlijk, onze verkrampte identiteit. Wij denken dat dit alles ons denken is, maar als wij erover praten, dan blijkt het alleen onze taal te zijn.   

 

Luisterend spreken of gedachtenloos spreken is zonder die zojuist benoemde gewichtigheid. Wij weten dat in BT er geen gedachten kunnen zijn, omdat het belichamen van onze taal iets anders is dan wat wij voorheen nadenken noemden. Iedere keer als wij er weer in trappen, elke keer als wij weer denken te denken, dan praten we als een kip zonder kop, dan hebben we OT en dan zijn we ons er niet van bewust, dat we een lichaam hebben. Het lijkt daarom, alsof we gedurende OT, pratende hoofden zijn, zonder lichaam. Natuurlijk is dit alleen maar een manier om aan te geven, dat we in OT niet kunnen voelen, wat er met ons aan de hand is.

 

Iemand is, zoals we gebruikelijk zeggen, in z’n mind, in OT, maar als we BT hebben, zijn we niet uit onze mind, want we begrijpen dan eenvoudigweg dat er geen mind is en nooit is geweest. Eigenlijk is dus iedereen verlicht, het enige wat ontbreekt, is de wijze van praten, schrijven, luisteren en lezen, die dat duidelijk maakt. Taal Verlichting (TV) is dus niet iets waarover je hoeft na te denken (hahaha), maar we kunnen er gelukkig wel heel genoeglijk over praten, met onszelf en met elkaar. En, ook over ons gesprek valt eigenlijk niets anders te zeggen, dan dat het een fijn gesprek is. En, dit schrijven leest zo gemakkelijk, omdat het over het gesprek gaat, dat nog staat te gebeuren, met iedereen die nog niet met mij heeft gesproken. Ook al stuur ik aan op een gesprek met mij, het gaat in TV om het gesprek dat je kunt hebben met jezelf, als je hardop met jezelf praat en dus de klank van je eigen stem kunt horen.

 

Dat overdreven, mentale, innerlijke gezanik met jezelf is complete waanzin, want er is echt helemaal niets te horen voor jou. Je luisterd dus eigenlijk nooit naar jezelf, zolang als je niet daadwerkelijk iets hardop tegen jezelf zegt. Indien je dat doet, dan zal je niet alleen jezelf horen, maar je zou ook gaan handelen naar het feit, dat je echt naar jezelf bent gaan luisteren, omdat je echt met jezelf bent gaan praten. Je TV maakt alles eenvoudig en duidelijk.  

 

Nogmaals, je praat nooit onhoorbaar met jezelf, dus vergeet nou maar eens eindelijk dat onintelligente,   ongevoelige, afgezaagde denk-verhaal, dat absoluut niet waar is. Het ligt heel voor de hand wat je gaat zeggen, als je energie is bevrijd uit de illusie van het denken. Alles wordt moeiteloos en vanzelfsprekend, omdat jij nu de juiste taal-stappen kan maken, die onherroepelijk tot positieve resultaten leiden. Het mooie van voortgaande BT is, dat het voorziet in je grote, onvervulde behoefte aan directe bevrediging. Deze behoefte werd in OT echter altijd is miskend en veroordeeld alsof het slecht en egoistisch was.

 

Nadat je je TV hebt kunnen horen, vanwege je BT, bemerk je, dat je niet langer tevergeefs aan het streven bent naar een of ander toekomst ideal, omdat je direct jou hemel bent binnen getreden. Omdat het denken niet bestaat, valt er ook niets te begrijpen en alles wat je dacht te hebben begrepen was een ballast, die je niet meer mee wil zeulen. Je kunt nu ook, op overtuigende, daad-krachtige wijze, aan jezelf laten weten, dat er in TV niets te weten valt. Alles wordt alsmaar vrolijker en interessanter.

 

Zelfs een kopje thee is een waar avontuur, niet vanwege een achterhaald, afgezaagd zen-verhaal, maar vanwege het feit, dat je het even moet laten afkoelen, voordat je het kunt drinken. Hierdoor ruik je de thee. Je ademt de warme geur en je koestert het kopje, voordat je het proeft. Er is geen enkele andere gewaarwoording, dan de gloed, die je rustig naar binnen laat komen. Je ogen vallen hierbij dicht en je geniet in stilte van wat je jezelf hebt gegeven.   

 

Saying,

 

Anyone who still thinks, that one is thinking, knows somewhere - when one has that inner private conversation with oneself again, when one is, so to speak, contemplating with oneself what one is going to do, or when one (as we all say, hahaha) tries to proceed in a thoughtful way - that one really does not talk, if one supposes that one is busy thinking.

 

The funny thing is, people often feel disturbed in their ability to think by other people talking. The inaudible, fantasized, compulsive self-talk—in thought—seems to be hard to tolerate real talk. It is certainly the case that when we really talk, we immediately stop the everywhere repeated delusion that we think. The way we usually talk – which I call Disembodied Language (DL) – is contrived because we firmly believe we know what we are going to say before we are saying it.

 

We play a pre-trained role in DL and what we say is acted by us and has nothing to do with authenticity. In DL, we talk in an automatic way. In our tiresome difficult conversations, we are always tied to a story, dogma, history, belief, opinion, judgment, role or function and of course, our cramped identity. We think that all of this is our thinking, but when we talk about it, it turns out to be only our language.

 

Listening while we speak or speaking mindlessly is without that weightiness I just mentioned. We know that in Embodied Language (EL) there can be no thoughts, because embodying our language is very different from what we used to call thinking. Every time we fall for it again, each time we think we think again, we talk like a headless chicken, we have DL and are unaware we even have a body. It therefore seems, during our DL, that we are talking heads, disembodied. Of course, this is just a way of saying that in DL we can't feel what's going on with us.

 

We are, as we usually say, in our mind, in DL, but when we have EL we are not out of mind, for we simply understand, that there is no mind and never has been. In fact, everyone is enlightened, the only thing missing is the way of talking, writing, listening and reading, which makes that clear. Our Language Enlightenment (LE) is therefore not something you have to think about (hahaha), but, fortunately, we can talk about it very pleasantly, with ourselves and with each other. And, there is really nothing else to say about our delightful conversation, other than that it is a great conversation. And, this writing reads so easily, as it's about the conversation that's yet to happen with everyone who hasn't spoken to me yet. Even though I aim for a conversation with me, LE is about the conversation you can have with yourself, if you talk to yourself out loud and can therefore hear the sound of your own voice.

 

That exaggerated, mental, inner nagging with yourself is 

complete madness, because there really is nothing for you

 to hear at all. So you never actually listen to yourself, as 

long as you don't actually say something out loud to 

yourself. If you do, then not only will you be hearing 

yourself, but you would also be acting on the fact, that 

you have really started to listen to yourself, because you 

have really started talking to and instructing yourself. 

Your LE makes everything very simple and clear.

 

Again, you can never talk to yourself inaudibly, so finally forget about that unintelligent, insensitive, hackneyed mind story, which is absolutely not true. It is very obvious what you are going to say, when your energy is freed from the illusion of the mind. Everything becomes effortless and self-evident, because you now can take the right language steps that will irrevocably lead to positive results. The beauty of ongoing EL is that it will fill your great, unmet need for instant gratification. However, this need has always been misunderstood in DL and condemned as something evil and selfish.

 

After you have been able to hear your LE, with your EL, you are no longer straining yourself by striving for some future ideal, as you have entered your heaven directly. Because thinking does not exist, there is nothing to understand and everything you thought you understood was a ballast that you no longer want to carry around. You can now also, in a convincing, decisive way, let yourself know, there is really nothing to know about your LE. Everything becomes more and more cheerful and interesting.

 

Even a cup of tea is a real adventure, not because of some outdated, formal Zen story, but because you have to let it cool down a bit before you can drink it. This will make you smell the tea. You breathe in the warm scent and you cherish the cup before you taste it. There is no sensation other than the glow that fills you so satisfyingly. Your eyes close and you silently enjoy what you have given to yourself.