Praten,

 

Ik wil altijd over mijn Belichaamde Taal (BT) praten, omdat ik weet dat ik dat kan, terwijl de meeste andere mensen dit echt niet kunnen. Doordat ik ben doorgegaan met het onderzoeken van mijn BT, ben ik dingen aan de weet gekomen, die op geen enkele andere manier duidelijk hadden kunnen worden. Toen ik voor het eerst het verschil ontwaarde, tussen mijn Ontlichaamde Taal (OT) en mijn BT, had ik geen idee, waar mijn BT mij naar toe zou gaan  brengen. Ik was  verbaasd over het onmiskenbare feit, dat mijn OT plotseling was opgehouden en dat ik dat schijnbaar had bewerkstelligd. Bovendien bleek ik in staat te zijn, om ongeoefend, moeiteloos en vol vertrouwen met mijn BT verder te gaan.  

 

BT is het vermogen om te spreken vanuit volledige rust en stilte. Niemand met OT kon ooit beseffen dat het mogelijk en aangenaam is, om vanuit een gevoel van opperste sensitiviteit te spreken. Het is dan een kwestie van overgave, aangezien je niet meer gericht bent op wat je zegt, maar hoe je het zegt. En de betekenis van wat je zegt wordt bepaald door hoe je klinkt. Er is geen bedreiging in BT en je voelt je volledig op je gemak. Spreken zonder angst is zeggen wat je gelukkig maakt. Dat kan van alles zijn en daarom is het van groot belang, om alles wat gezegd kan worden, te zeggen. Als wij met BT voort willen blijven kunnen gaan, dan stellen wij onszelf de taak, om ook te spreken over wat we niet weten.

 

Praten, zonder te weten waar we het over gaan hebben, is een groot taboe, aangezien niemand de leiding heeft en het gesprek zich vanzelf ontwikkeld. Onze gebruikelijke wijze van spreken is mechanisch, omdat voordat we onze mond hebben opengedaan, we al weten wat we gaan zeggen en omdat wat we allemaal doen alsof wat we zeggen het belangrijkste is. Ongemak en stres van het doen alsof is waarom wij onze OT kunnen herkennen. Bijvoorbeeld, als wij naar onszelf beginnen te luisteren – dat is dus iets wat we in OT niet doen – dan realizeren we, dat we met een stem-geluid spreken, waar wij zelf eigenlijk een hekel aan hebben. We blijven oordelen over onzelf houden, omdat wij nauwelijks spreken met een klank, die ons welzijn tot uitdrukking brengt.

 

In BT, komen wij erachter, dat het van groot belang is, om te klinken zoals we willen klinken, terwijl we met elkaar praten, maar gedurende OT luisteren we niet naar elkaar, omdat we niet eens naar onszelf luisteren. Het zogenaamde grote belang van echt luisteren wordt herhaaldelijk besproken, maar we hebben het alleen over het luisteren naar anderen en nooit over het luisteren naar onszelf. Luisteren naar onszelf, echter is van veel groter belang dan  luisteren naar anderen, want luisteren naar onszelf veroorzaakt dat wij naar anderen kunnen luisteren.

 

Gehoorzaamheid, is niet alleen het dwangmatige  luisteren naar aandacht-eisende sprekers, maar ook het verplicht vergeten, om te luisteren naar onszelf. Ongeacht in wat voor cultuur we zijn opgegroeid, we zijn allemaal geconditioneerd om OT te hebben, waarin we moeten luisteren naar de een of andere authoriteit, buiten onszelf. Indien wij dus uiteindlijk aandacht beginnen te geven aan het luisteren naar onszelf, dan zijn wij geneigd om onszelf te straffen, omdat wij – onuitgesproken – hebben geleerd dat dat immoreel is. Eveneens, wordt ons duidelijk, dat in wij in OT onbewust en onwetend zijn gebleven van onszelf, omdat, tijdens ons normale spreken, de spreker zogenaamd belangrijker is dan de luisteraar.

 

Wanneer wij BT hebben en dus met onszelf praten, dan doet zich nog steeds hetzelfde verschijnsel voor dat de zogenaamde spreker in ons belangrijker lijkt te zijn dan de zogenaamde luisteraar in ons. Er is natuurlijk helemaal geen spreker in ons, die spreekt of een luisteraar in ons, die luistert, daarom kunnen wij in BT luisterend spreken, omdat ons spreken en ons luisteren zijn gesynchroniseerd. Anders gezegd, in BT zijn wij bevrijd van de onlogische en daarom zeer problematische redenatie, dat luisteren naar onszelf geen betekenis zou hebben. In BT ontvouwt zich onze eigen intelligentie, die ik Taal Verlichting (TV) noem. Onze eigen logika staat haaks op wat er van ons social of maatschappelijk wordt verwacht.

 

Moreel of moraal is datgene wat wij als goed gedrag zien en dat betekent dus, dat we niemand doden, maar ook niet stelen of iemand opzettelijk kwetsen. In OT doen sprekers alsof luisteraars moeten blijven luisteren en dus nooit sprekers mogen worden. Ook doen OT-sprekers het voorkomen alsof zij niet naar zichzelf kunnen of zouden moeten luisteren en alsof  anderen naar hen zouden moeten luisteren. Ook al wordt de luisteraar niet letterlijk vermoord, hij of zij krijgt de kans niet in OT om te spreken. Sprekers en prekers met OT zijn dus immoreel, omdat OT gedrag is waarin wij onszelf en elkaar tekort blijven doen.          

 

Story,

 

When we finally call a halt to the unconscious way in which we have continued to deal with our language, a long-winded, backward, utterly lying story comes to an abrupt end. Only when we actually start to have Embodied Language (EL) do we come to the disconcerting realization that we have been preoccupied with Disembodied Language (DL) for a long time, in vain and unwillingly. One of the easily recognizable, oft-named, traits of DL is that everyone supposedly has their own story. A story is a monologue and every monologue gets in the way of conversation or dialogue. The fact that millions of people, as adults, have continued to believe in childish fairy tales has made us addicted to technology, which literally keeps us small by allowing us to endlessly repeat our story .

 

In the past, before social media made its appearance, 

people sometimes talked to each other and we could 

still laugh, because many a nagging, coughed-up story

 still seemed to contain a kind of core of truth.

Unfortunately, today even the most celebrated 

comedian is bored to death because he or she is not

 even allowed to talk about himself anymore, because, 

it is said, there is a different, a new kind of people today, 

who are not a man or appear to be a woman, but who 

want to read stories to innocent children, in libraries or 

in schools. However, there are also many other artists 

who preach their interpretation of the reality with their

 so-called arts. It is sometimes said of them, after they 

die of an overdose, after they are found to have some 

so-called mental illness or have attempted suicide, that 

behind their facade of fame and success there is a whole

story.

 

If you just wanted to talk to someone in the old-fashioned way again, you would immediately encounter resistance, which can always be traced back to what is nowadays called a narrative. This is the obligatory story that people tell themselves and each other from faith, politics, science, culture and, let's not forget, from our sexuality, sex or gender. The narrative that always predominates about sex is supposedly exclusively about physical characteristics, but the anecdotes we tell ourselves and each other about our gender refer to an amalgamation of social, cultural or psychological characteristics, associated with our biology. Surely, the ability to step out of our story has dropped to a true zero point. Everyone is hopelessly stuck in DL.

 

If we are to believe it – and we must believe it with DL – a story has a moral and so we suppose there would be something for us to learn. Nothing could be further from the truth. We have been endlessly dragged along by the various stories, which are of no personal significance to us, but which we are only able to let go of if we realize with EL, that we have continued to repeat those old legends with DL.

 

Regardless of what we keep telling ourselves and each other, we've never really truly succeeded in stopping our DL and thus leaving our stories behind so that we could talk to each other. This made us vulnerable to believing in stories about salvation. DL is happening everywhere and any attempt to have EL and thus to make real contact ends up in some dull, uninteresting, nasty story. Even though we suffer enormously from our fanatical, habitual,  compulsive belief in what we have continued to tell ourselves and each other, it is quite remarkable we still believe, we have created those horror stories ourselves. With DL, however, we do not create anything ourselves, but we live completely from our conditioning, which means, in one way or another, we just end up doing what we were told. Only if we can continue with EL, is it possible to create and stabilize our own reality with our own language. That stabilization, ushered in by EL, is our Language Enlightenment (LE), our true nature, which through us, with EL, can finally come into its own. LE is not some children's story we tell ourselves, but our mature, deliberate, joyful skill to be able to continue with our EL.

 

 

Verhaal,

 

Wanneer wij eindelijk een halt toeroepen, aan de onbewuste wijze, waarop wij zijn blijven omgaan met onze taal, dan komt er een abrupt einde aan een langdradig, achterlijk, volslagen leugenachtig verhaal. Alleen wanneer wij echt daadwerkelijk Belichaamde Taal (BT) gaan hebben, komen wij tot het onthutsende besef, dat wij lange tijd, tevergeefs en ongewild met Ontlichaamde Taal (OT) zijn bezig gebleven. Een van de gemakkelijk herkenbare, vaak benoemde, eigenschappen van OT is, dat iedereen zogezegd zijn eigen eigen verhaal zou hebben. Een verhaal is een monoloog en iedere monoloog staat een gesprek of een dialoog, in de weg. Het feit dat miljoenen mensen, als volwassenen, nog steeds in kinderlijke sprookjes zijn blijven geloven, maakt dat wij verslaafd zijn geraakt aan technologie, die ons, letterlijk, klein houdt, door ons in de gelegenheid te stellen, om maar eindeloos ons verhaal te herhalen.

 

Vroeger, voordat de social media zijn intrede deed, praatte men nog wel eens met elkaar en konden we nog lachen, omdat menig, drammerig, opgehoest verhaal, toch nog een soort van kern van waarheid leek te bevatten. Helaas is vandaag de dag zelfs de meest gevierde komiek dood-vervelend, omdat hij of zij het niet eens meer over zichzelf mag hebben, want, zo beweert men, er zijn tegenwoordig een ander, een nieuw soort van mensen, die niet een man of een vrouw schijnen te zijn, maar die wel aan kinderen, in bibliotheken of in scholen, verhaaltjes willen voorlezen. Er zijn evenwel ook tal van andere artiesten, die met hun zogenaamde kunsten, hun interpretatie van de werkelijkheid zingend preken. Er wordt wel eens van hen gezegd, nadat ze zijn overleden aan een overdosis, nadat blijkt dat ze een of andere zogenaamde geestesziekte hebben of een zelf-moord poging hebben gedaan, dat achter hun façade van roem en success er een heel verhaal zit.

 

Als je nog eens gewoon ouderwets met iemand zou willen praten, stuit onmiddelijk op weerstanden, die altijd zijn terug te leiden tot wat men tegenwoordig een narrative noemt. Dit is het verplichte verhaal, dat men zichzelf en elkaar verteld vanuit het geloof, de politiek, de wetenschap, de cultuur en, laten we vooral niet vergeten, vanuit onze sekse, geslacht of gender. Het verhaal dat altijd de boventoon voort over onze sekse of geslacht, gaat zogenaamd alleen  uitsluitend over onze lichamelijke kenmerken, maar de anekdotes, die wij onszelf en elkaar vertellen en ook opdringen, over onze gender, verwijzen naar de sociale, culturele en psychologische kenmerken, die met onze biologie in verband worden gebracht. Het vermogen om uit ons verhaal te stappen, is tot een waar nul-punt gedaald. Iedereen zit moervast in OT.

 

Als wij het moeten geloven –  we moeten het met OT wel degelijk geloven – heeft een verhaal een moraal en dus veronderstellen we, dat er voor ons iets te leren zou zijn. Niets is echter minder waar. We zijn eindeloos op sleeptouw genomen door de allerlei verhalen, die voor ons persoonlijk van geen enkele betekenis zijn, maar die we alleen in staat zijn om los te laten, indien we met BT beseffen, dat wij die oude legendes met OT zijn blijven herhalen.

 

                  

Ongeacht wat wij aan onszelf en aan elkaar blijven  vertellen, is het ons nog nooit echt gelukt, om onze OT te stoppen en om dus onze verhalen achterwege te laten, zodat wij met elkaar konden praten. Overal vindt OT plaats en iedere poging om BT te hebben en om dus werkelijk contact te maken, strand in een of ander duf, oninteressant, zeik verhaal. Ook al lijden wij enorm onder ons fanatieke, opgefokte, dwangmatige geloof, in wat wij onszelf en elkaar zijn blijven vertellen, het is daarom zonder meer opmerkelijk, dat wij nog steeds geloven, dat wij zelf die verhalen creeeren. Met OT creeeren wij echter helemaal niets zelf en leven wij mechanisch volledig vanuit onze conditionering en doen we, hoe we het ook wenden of keren, uitsluitend en alleen wat er gezegd wordt. Alleen indien wij BT kunnen blijven hebben, is het mogelijk voor ons, om met onze taal onze eigen realiteit te creeeren en te stabilizeren. Die stabilisatie, die door onze BT wordt ingeluid, is onze Taal Verlichting (TV), onze ware natuur, die door ons, met BT, eindelijk tot z’n recht kan komen. TV is geen verhaaltje voor kinderen, maar ons volwassen vermogen om voort te gaan met BT.  

 

Absurd,

 

While I know, that this may sound absurd, I want the whole world to read my blog and to get in touch with me and talk about Embodied Language (EL). There are only two ways, in which you can take my writings: either you know exactly what I’m talking about or you just can’t stand it. If you can’t stand what I’m talking about, why do you even continue to read? These words weren’t meant for you. If you continue reading, this means, you know what I am talking about. There is no need for you or for me to bother about anyone, who refuses to understand this. Their stupid defensive reaction shows, they damn well recognize, that I am not impressed with their Disembodied Language (DL) and, for all I care, they can go to hell. This text will not change them. I or anyone, who knows about ongoing EL, has no business at all with DL and will actively try avoid it.

 

People say: there are no absolutes, but I disagree.  DL is your down-fall, but EL is truly your salvation. I guess, you continue to read this, but the question remains: will you talk with me? If you did, it would become clear to you what I mean, by talking with yourself and listening to your voice while you speak. Although you read, that I emphasize the importance talking with and listening to yourself and get some familiarity with EL, you don’t do it, you don’t have ongoing EL, as you were never reinforced for that.

 

It isn’t you, who is reinforced, but the behavior itself, that is, when you talk with me, you’ll find, it is  easy to have EL, because I can reinforce it. Others don’t know what EL is and, therefore, they can’t reinforce it. I am straightforward about this, if you come to me, it is only for one reason: to have EL. My writing determines, if you are going to do that or not. I am fine, either way. My writing isn’t meant to convince you. EL is not about that. You are ready to have that conversation with me or not. I am fully aware, most people aren’t able to have EL with me.  

 

Even someone like myself – who has discovered EL and has been exploring the difference between DL (our usual way of talking) and EL for the last forty years – doesn’t receive sufficient reinforcement for EL, to be able to permanently put an end to the negative effects of DL, which is around everywhere, twenty-four-seven. Nevertheless, I certainly have already acquired enough EL, to be able to claim my Language Enlightenment (LE) and this gives me the  ability, to identify and distinguish between DL and EL and to actively avoid all DL, again and again.

 

The great pull of DL is never really completely gone, as everyone engages in it. You don’t have to believe me, you can and must verify this for yourself. The only reason, I have been able to continue my EL – in spite of all the DL going on everywhere, but also in spite of my own old tendency, to engage in it again and again – was because I keep talking out loud with myself, so that I can hear my EL, feel my EL, recognize my EL, allow my EL and understand my EL. This self-reinforcement has helped me to overcome periods in which there was no social reinforcement from others. Basically, it is due to my own conviction, my EL remains possible, as I feel that it is needed, that it is so important to me, that I continue to have it. It is as true for me as for anyone else, that EL is nowhere reinforced or enhanced.

 

Each time I've lost my EL – and I’ve lost it millions of times – I’ve had to create the situation myself, again and again, in which my EL could and would occur. If I hadn’t done that, my exploration of EL would have stopped a long time ago and I would have never been able to gloriously perceive my own LE with it. Those thousands of people, who have enjoyed EL with me in the past, are all out of the picture now, because they didn’t do the work, that needed to be done – by them – to be able to continue with their own EL. They didn’t speak often enough with themselves and kept listening to others instead of to themselves. They also childishly and demandingly find fault with me, for not giving them, what they could only give to themselves. Moreover, they reject the ugly truth about their own horrible DL, with which they continue, by default.

 

People insist their DL is virtuous, intelligent or valuable, but they have never heard, they are telling themselves lies. So, when they speak with others, they don’t hear themselves, as all they care about is being heard or listening to others. If they would try to speak with themselves, they would feel immediately repulsed by all their own uncertainties, vulnerabilities and failures. With DL, they over-rule, over-power and over-talk themselves and others. In DL speakers always dominate the listener. It doesn’t even make any difference, whether we are having DL just by ourselves or with others. Astonishingly, we haven’t yet, from an intellectual point of view, acknowledged that the struggle for attention, sets the stage for our common way of talking, which is DL and prevents us from really talking or listening.

 

In DL with others, we only pretend to talk and to listen, but once we hear our own DL, by ourselves, we are shocked, upset and overwhelmed, by the inescapable truth, that we don’t even know how to talk with ourselves and listen to ourselves. It is only someone, who can have ongoing EL, like me, who knows how to do that. I know, I am the only one who addresses this and I will continue to do this till I die, because it is this truth, which has set me free. I don’t care, everyone buys into DL and I will go on with my EL, because I know, I have found my own purpose. Anyone who talks with me finds out about the powerful essence of EL: the way in which we deal with our language sets the stage for how we live our lives. My life is good, full of energy, clarity and peace. Let me speak with you, so you can experience, that the transmission of EL is the future for all of mankind.                 

 

Naturally,

 

Of course, Embodied Language (EL) has its place in our daily lives. If not, it would be utterly pointless to discontinue our Disembodied Language (DL) and explore what other positive effects arise from our ongoing EL. It is precisely these remarkable consequences which make EL so attractive: this brings our Language Enlightenment (LE) to light.

 

The many awesome aspects of our new handling of our language produce an enormous contrast to our usual oppressive, superficial way of speaking, which causes and modifies all of our other behaviors. The enormous difference between our EL and our DL evokes the unforgettable, astonishing perception,  we have indeed missed out on something profound, beautiful, delightful and important, because of our boring, automatic, phony, forceful, unnatural DL.

 

The subtlety of our EL is unprecedented and we can't help but admit that all our other behaviors are completely dwarfed by this, because we suddenly realize that our other behavior has sprung from DL. It is truly devastating. So, whenever we, for the first time, discover our EL, we recognize, there's really nothing else left for us to do, but to somehow stop our entire behavioral repertoire, which, of course,  kept our DL going. It's very simple. For example, someone who may smokes cigarettes, someone else believes in God and another person insists that he or she is always right. Behavior is lawful, thus it is predictable, that when such a person ceases such behavior, an immediate increase in EL will occur.

 

Anyone who wants to continue to enjoy their EL, will

have to make many absolutely necessary adjustments.

 They can no longer afford to stupidly smoke, to

 superstitiously believe in a higher power or to 

arrogantly pretend they supposedly always know it

 better than others. Quitting such foolish, tense, 

self-defeating behavior is a true liberation. The person, 

who has now become able to continue with his or her 

EL, has achieved this all by him or herself and has 

thereby acquired a dignity, which he or she wants to keep.

 Instead of inferior behavior, a dignified, respectful, 

sensitive, intelligent behavior now emerges, which 

makes him or her happy and fulfilled. Obviously, this

 individual transformative experience also has major

 social consequences, as the person, who has withdrawn

 from DL, no longer participates in the struggle and the

 conflict, those who have DL, unconsciously, continue 

to engage in.

 

EL creates a space, an opportunity or a connection that, without any pressure or expectation, will bring about renewal and innovation to the behavior of others. Naturally, EL in one person evokes the EL in another, and that other person - who most likely doesn't want to hear or know about the difference between DL and EL - is going to have EL, all by itself and unnoticed, even though the person who knows that he or she has EL, never discusses EL with them. I experience this each day in my job. It is impossible for me to talk about DL or EL with the people there.

 

In my previous work situations, I often still was making

 the mistake of expecting others to be able to talk to me 

about the contradiction between DL and EL. I used to

 elaborate in vain on matters that I now manage to keep

 to myself. It's much better this way and I'm glad I can 

do that now, while before I had problems with that. In 

the meantime it is also clear to me, that there is actually

 no one to talk to, who still has DL. This was unimaginable

 for me, just a short time ago, but now it is the most 

normal thing in the world. I have, to my own surprise, 

stopped talking to people who still have DL. I don't even

 feel the need anymore - I felt so strongly for such a long

 time - to talk about EL with others, who have DL.

 

I'm now with both of my feet on the ground, so to speak. I'm just doing my job and my life has never been so peaceful. My free weekend is a pleasant change from my busy work, where I do exactly what needs to be done. I've had many jobs in my life, but this job is special since I was chosen for it. I deliver irrigation products to all kinds of companies and projects and drive to different sites my big truck. I always do more than I have to, because I want to do it. My physical work makes me important in a way I've never felt important. It has something to do with my manhood. I feel really needed and I love it, to be able to meet what is expected of me. All of this only became possible after I made the decision – for myself – never to speak about EL to people at work.

 

I am very proud of myself that I can continue with my EL in my work and am therefore aware of my freedom. No one stands in the way of my progress with EL anymore, because I myself recognize how it works for me. This certainly wasn't always the case,  but now that I've figured out what to do and what not to do, it's all so straight forward. Surely, there is  no compulsion to do anything, but I simply know that some behaviors work, while others don't. I only want be involved in behavior that works for me and I have effortlessly, almost unnoticeably, stopped doing what doesn't work. I am still amazed at how easy my life now is, but how difficult it was, when I had DL. Because my EL has increased so much, my LE has started to shine. I remember, like yesterday, how hesitant I was, to address my LE.  Instead of uncertainty, I experience the power of who I am.

                 

 

Natuurlijk,

 

Natuurlijk heeft Belichaamde Taal (BT) zijn plaats in ons dagelijks leven. Indien dat niet zo was, dan zou het volslagen zinloos zijn, om met Ontlichaamde Taal (OT) te stoppen en om te onderzoeken, welke andere positieve effecten ontstaan, vanwege onze voortgaande BT. Het zijn juist deze opmerkelijke gevolgen, die BT zo aantrekkelijk maken. Hierdoor komt dus onze Taal Verlichting (TV) aan het licht.

 

De enerverende aspecten van onze nieuwe omgang met taal produceren een enorm contrast met onze gebruikelijke, beklemende, oppervlakkige wijze van spreken, die onze andere gedragingen veroorzaakt. Het enorme verschil tussen BT en OT, roept direct de gewaarwoording op, dat wij helaas iets heel moois, iets heel bijzonders en iets heel belangrijks zijn misgelopen, door onze saaie, automatische OT.

 

De subtiliteit van BT is ongekend en we kunnen niet anders dan toegeven, dat onze andere gedragingen hierbij volledig in het niet vallen, omdat wij ineens beseffen, dat al ons gedrag uit OT is voortgekomen. Zodra wij dus, voor het eerst, BT ontdekken, zit er eigenlijk niets anders op, dan al ons andere gedrag,  dat natuurlijk onze OT ondersteund, te stoppen. Het is heel eenvoudig. Bijvoorbeeld, iemand die rookt sigaretten, iemand gelooft in God of iemand meent altijd gelijk te hebben. Het is geheel voorspelbaar, dat wanneer zo iemand ophoudt met zulk gedrag, er direct een toename van BT gaat plaatsvinden.

 

Iemand die met BT verder wil gaan, kan zich niet langer veroorloven, om maar dom te blijven roken, in een hogere macht te blijven geloven of te blijven doen alsof hij of zij het altijd zogenaamd beter weet dan anderen. Ophouden met zelf-ondermijnende gedragingen is een ware bevrijding. De persoon, die nu in staat is geraakt, om met zijn of haar BT verder te gaan, heeft dit helemaal zelf gedaan en bereikt en heeft daardoor een waardigheid gekregen, die hij of zij wil blijven behouden. In plaats van een minderwaardig gedrag, komt er nu een waardig, eerbiedig, gevoelig, intelligent gedrag tevoorschijn, dat ons gelukkig en tevreden doet zijn. Ook zal deze individuele transformatie grote sociale gevolgen hebben, omdat de persoon, die zich uit OT heeft teruggetrokken, niet meer deelneemt aan de strijd en het conflict, waar men in OT mee bezig blijft.

 

BT creert een ruimte, mogelijkheid of connectie, die, zonder enige druk of verwachting, vernieuwing zal brengen in het gedrag van anderen. Natuurlijk roept BT van een persoon, BT op in een ander en die andere persoon – die waarschijnlijk helemaal niets wil horen of weten over het verschil tussen OT en BT – die gaat toch ongemerkt, helemaal vanzelf BT hebben, ook al heeft de persoon, die weet dat hij of zij BT heeft, het daar nooit met hen over. Ik maak dit zelf elke dag in mijn werk mee. Het is onmogelijk om daar met de mensen over OT of BT te praten.  

 

In vorige werk-situaties, beging ik nog vaak de fout, door te verwachten, dat anderen het aan zouden kunnen, om met mij over de tegenstelling tussen OT en BT te praten. Ik wijdde dan tevergeefs uit over  zaken, die ik nu voor mijzelf weet te houden. Het is veel beter zo en ik ben blij, dat ik dat nu kan, terwijl ik daar voorheen problemen over kreeg. Inmiddels is het mij ook wel duidelijk, dat er eigenlijk met niemand, die nog OT heeft, te praten valt. Dit was kort geleden onvoorstelbaar, maar nu is het de normaalste zaak van de wereld. Ik ben, tot mijn eigen verbazing, opgehouden om met mensen te praten die nog OT hebben. Ik heb niet eens meer de behoefte – die ik lange tijd zo sterk voelde – om nog met anderen, die OT hebben, over BT te praten.

 

Ik sta nu zogezegd met beide voeten op de grond en ik doe gewoon mijn werk en mijn leven is nog nooit zo vredig geweest. Mijn vrije weekend vormt een aangename afwisseling met mijn drukke werk, waar ik precies doe wat er gedaan moet worden. Ik heb in mijn leven vele banen gehad, maar deze baan is zo bijzonder, omdat ik hiervoor werd gekozen. Ik lever irrigatie producten aan allerlei bedrijven en projecten en rijd, met mijn vrachtwagen, van hot naar haar. Ik doe altijd meer dan ik hoef te doen, omdat ik het wil doen. Mijn physieke werk maakt me belangrijk op een manier, dat ik me nog nooit belangrijk heb gevoeld. Het heeft iets te maken met mijn mannelijkheid. Ik ben echt nodig en ik vind het heerlijk, om te kunnen voldoen aan wat er van mij wordt verwacht. Dit alles werd pas mogelijk, nadat ik – voor mijzelf – de beslissing had genomen, om  nooit met mensen op mijn werk over BT te spreken.

 

Ik ben heel trots op mezelf, dat ik in mijn werk toch verder ga met mijn BT en ben mij daardoor bewust van mijn vrijheid. Niemand staat de voortgang van mijn BT nog in de weg, omdat ik zelf weet hoe het voor mij werkt. Dit was zeer zeker lange tijd niet het geval, maar nu ik dan eindelijk heb uitgevonden wat ik moet doen en wat ik niet moet doen, is het zo ongecompliceerd. Natuurlijk is er absoluut geen enkele sprake van iets moeten, maar ik weet dat een bepaald gedrag werkt en dat een ander gedrag niet werkt. Ik wil alleen nog maar gedrag hebben dat werkt en ik ben daardoor moeiteloos en vrijwel ongemerkt gestopt met wat niet werkt. Ik sta nog steeds versteld, hoe gemakkelijk mijn leven nu is en hoe moeilijk het was, toen ik nog OT had. Doordat mijn BT zo is toegenomen is mijn TV gaan stralen. Ik herinner me nog, als de dag van gisteren, hoezeer ik aarzelde om over mijn TV te schrijven. In plaats van  onzekerheid, ervaar ik nu de kracht van wie ik ben.

 

Sores,

 

Het is en blijft helaas een voor de meeste mensen onbespreekbaar feit, dat wanneer wij zelf diep in de sores zitten, we dit altijd op anderen willen afreageren. En, er valt ook niet omheen te gaan, dat wij dus vanwege de alomtegenwoordige – gesproken – Ontlichaamde Taal (OT), geen enkele aanmoediging ontvangen, om eens de verantwoordelijkheid te nemen voor al onze eigen, individuele, zelf-gecreerde problemen. Het grotendeels volledig ontbreken van de Belichaamde Taal (BT) in ons dagelijks bestaan is een ware ramp.

 

We hebben allerlei leiders gekend, die ons hebben voorgespiegeld, hoe wij een betere maatschappij zouden kunnen creeren, maar niemand van deze lieden heeft het ooit gehad, over het vervangen van OT met BT. Zij konden het daar eenvoudigweg nooit over hebben, omdat zij, met hun weerzinwekkende pretenties, zelf keer op keer ten prooi vielen, aan hun eigen OT-conditionering en overduidelijk de moed niet hadden, om zich daar uberhaubt mee bezig te houden. 

 

Ik schrijf dit, omdat ik een uitzondering ben, want ik heb met mijn BT mijn Taal Verlichting (TV) ontdekt. Ik ben echter geen leider, omdat iedereen het alleen voor zichzelf kan bewerkstelligen, dat OT stopt, dat BT doorgaat, en dat TV zich kan laten gelden. Ik geef de aanzet om dit proces aan te gaan, maar ik maak mij hierbij geen enkele illusie. Ik geloof niet in het creeren van een groep. Ik hoor ieder individu apart, in zijn eigen realiteit, want dat is de realiteit, of we het nou willen of kunnen erkennen of niet. Iedereen leeft, of men er zich nou bewust van is of niet, met de negatieve resultaten van z’n eigen onintelligente OT, maar ik heb de begaafde resultaten van mijn BT.             

Ook Soros kan zijn BT niet kopen en zal altijd, net als iedere andere idioot, genoegen moeten nemen met zijn eigen hufterige, doortrapte, verbeten OT. Het ontiegelijk belangrijke feit, dat de handlangers van Soros nog niet hebben kunnen controleren, gaat over hoe zij met zich zelf praten. Hij mag dan zijn wereldwijde netwerk van organisaties hebben, om iedereen in diskrediet te brengen, die iets zegt waar hij het niet mee eens is, maar hij kan mijn BT niet de mond snoeren, en hij heeft ook geen enkel idee van de psychologische kracht van TV. Als hij mijn blog leest – en ik weet zeker dat hij dat op een gegeven moment zal doen – dan zal hij herkennen, dat wij alleen in OT proberen we het verhaal te veranderen. In BT lachen we om zulke bekrompen, stomme,  manipulatieve, volkomen nutteloze activiteiten.

 

Hoeveel geld of macht hij ook heeft, zelfs iemand als George Soros wil eigenlijk alleen maar de aandacht. Dit is de werkwijze van OT. Het is zo tragisch, zielig en vernederend dat we in OT alleen luisteren naar of aandacht geven aan iedereen die onze aandacht opeist. Trouwens - en dit is iets wat de arme, oude, duffe koning George inmiddels toch wel moet onderkennen – ook hij heeft niet het eeuwige leven en al die aandacht, die hij wist te krijgen met zijn maatschappij-hervormende campagnes, was duidelijk niet de aandacht die hij eigenlijk hebben wilde. Daarom blijft hij zo vasthoudend eisen om meer, terwijl hij natuurlijk zo langzamerhand wel zou nu moeten weten, dat meer echt niet beter is. Met BT, ervaren we eindelijk de aandacht voor onszelf, die we altijd ongemerkt wilden en we realiseren ons, dat we met OT de verkeerde aandacht trokken, die afleidde van ons gefrustreerde eigen bestaan. 

 

Net als iedereen, weet Soros niets van BT. Hij roept  tech-CEO's op om onmiddellijk actie te ondernemen met betrekking tot desinformatie bij het stemmen en om het verval van de democratie te helpen voorkomen, maar hij zette al zijn kaarten op OT. Hij had natuurlijk zijn miljoenen ook kunnen gebruiken om mensen over TV te informeren, maar daar is hij  te bang, te oppervlakkig en, haha, te belangrijk voor.

 

Ik was er door hem aan herinnerd, dat ik ooit eens een vertwijfelde miljonair had ontmoet. Ik deed wat vrijwilligerswerk in een gratis gezondheidskliniek. Zijn vrouw, die daar verpleegster was, had hem over mij verteld en hij nodigde me toen uit voor een etentje, in zijn grote huis, aan het meer. In eerste instantie, was hij heel geintereseerd in en lovend over BT. Hij bood aan om een ghostwriter voor mij te betalen, zodat ik een boek over BT en TV kon publiceren. Hij kende iemand met wie hij wilde dat ik samenwerkte. De schrijfster wilde echter geen BT met mij hebben en, bij nader inzien, hij zelf ook niet (haha), dus bedankte ik hem maar beleefd voor zijn geweldige, filantropische aanbod en daarmee was de boekdeal dus afgelopen. BT is niet te koop!

 

Laten we eens echt erkennen dat onze verliefdheid op technologie al onze aandacht afleidt van hoe we met elkaar en dus ook met onzelf praten. Het is niet eens iets persoonlijks, dat we allemaal alleen nog  naar schermen kijken en eigenlijk niet meer praten en dat al onze vocale verbale vaardigheden bijna volledig zijn geatrofieerd. Het is onvermijdelijk dat onze OT resulteert in onoverkomelijke problemen. Tenzij we teruggaan naar luisteren hoe we klinken terwijl we spreken, is er geen manier om te doen herleven, wat er nog over is van ons vermogen om te praten. In de geschiedenis van de mensheid is er nooit een moment geweest, waarop we BT volledig hebben omarmd, maar voor mij, als individu, is dat moment al vele jaren geleden aangebroken.

 

Ik gebruik hier de pompeuze OT-inspanningen van Soros, om te contrasteren met mijn gave, elegante, grappige en bevrijdende BT. Soros kan geen open samenleving creëren, omdat hij niet eens weet wie hij is. Als hij wist van zijn TV, dan zou hij, net als ik, willen dat anderen daarover, met zichzelf, iets aan de weet kwamen. Bovendien zou hij het helemaal met me eens zijn, dat OT altijd over misinformatie of desinformatie gaat. Het verschil tussen deze twee is alleen van belang voor haarklovers, die in het kurslijf van OT blijven zitten. Vergis je niet, degenen die zeggen, dat ze de wereld willen verbeteren, houden zich steevast bezig met OT. Ik lach om middelmatige dwazen, zoals George Soros of Bill Gates, die nu ook nog de vrijheid van meningsuiting willen veranderen en naar hun hand willen zetten. Ik hoop dat ze eens energie gaan steken in het stoppen van hun eigen OT, zodat ze wat BT gaan  hebben en kunnen erkennen dat iedereen’s OT op apegapen ligt.