Praten,

 

Ik wil altijd over mijn Belichaamde Taal (BT) praten, omdat ik weet dat ik dat kan, terwijl de meeste andere mensen dit echt niet kunnen. Doordat ik ben doorgegaan met het onderzoeken van mijn BT, ben ik dingen aan de weet gekomen, die op geen enkele andere manier duidelijk hadden kunnen worden. Toen ik voor het eerst het verschil ontwaarde, tussen mijn Ontlichaamde Taal (OT) en mijn BT, had ik geen idee, waar mijn BT mij naar toe zou gaan  brengen. Ik was  verbaasd over het onmiskenbare feit, dat mijn OT plotseling was opgehouden en dat ik dat schijnbaar had bewerkstelligd. Bovendien bleek ik in staat te zijn, om ongeoefend, moeiteloos en vol vertrouwen met mijn BT verder te gaan.  

 

BT is het vermogen om te spreken vanuit volledige rust en stilte. Niemand met OT kon ooit beseffen dat het mogelijk en aangenaam is, om vanuit een gevoel van opperste sensitiviteit te spreken. Het is dan een kwestie van overgave, aangezien je niet meer gericht bent op wat je zegt, maar hoe je het zegt. En de betekenis van wat je zegt wordt bepaald door hoe je klinkt. Er is geen bedreiging in BT en je voelt je volledig op je gemak. Spreken zonder angst is zeggen wat je gelukkig maakt. Dat kan van alles zijn en daarom is het van groot belang, om alles wat gezegd kan worden, te zeggen. Als wij met BT voort willen blijven kunnen gaan, dan stellen wij onszelf de taak, om ook te spreken over wat we niet weten.

 

Praten, zonder te weten waar we het over gaan hebben, is een groot taboe, aangezien niemand de leiding heeft en het gesprek zich vanzelf ontwikkeld. Onze gebruikelijke wijze van spreken is mechanisch, omdat voordat we onze mond hebben opengedaan, we al weten wat we gaan zeggen en omdat wat we allemaal doen alsof wat we zeggen het belangrijkste is. Ongemak en stres van het doen alsof is waarom wij onze OT kunnen herkennen. Bijvoorbeeld, als wij naar onszelf beginnen te luisteren – dat is dus iets wat we in OT niet doen – dan realizeren we, dat we met een stem-geluid spreken, waar wij zelf eigenlijk een hekel aan hebben. We blijven oordelen over onzelf houden, omdat wij nauwelijks spreken met een klank, die ons welzijn tot uitdrukking brengt.

 

In BT, komen wij erachter, dat het van groot belang is, om te klinken zoals we willen klinken, terwijl we met elkaar praten, maar gedurende OT luisteren we niet naar elkaar, omdat we niet eens naar onszelf luisteren. Het zogenaamde grote belang van echt luisteren wordt herhaaldelijk besproken, maar we hebben het alleen over het luisteren naar anderen en nooit over het luisteren naar onszelf. Luisteren naar onszelf, echter is van veel groter belang dan  luisteren naar anderen, want luisteren naar onszelf veroorzaakt dat wij naar anderen kunnen luisteren.

 

Gehoorzaamheid, is niet alleen het dwangmatige  luisteren naar aandacht-eisende sprekers, maar ook het verplicht vergeten, om te luisteren naar onszelf. Ongeacht in wat voor cultuur we zijn opgegroeid, we zijn allemaal geconditioneerd om OT te hebben, waarin we moeten luisteren naar de een of andere authoriteit, buiten onszelf. Indien wij dus uiteindlijk aandacht beginnen te geven aan het luisteren naar onszelf, dan zijn wij geneigd om onszelf te straffen, omdat wij – onuitgesproken – hebben geleerd dat dat immoreel is. Eveneens, wordt ons duidelijk, dat in wij in OT onbewust en onwetend zijn gebleven van onszelf, omdat, tijdens ons normale spreken, de spreker zogenaamd belangrijker is dan de luisteraar.

 

Wanneer wij BT hebben en dus met onszelf praten, dan doet zich nog steeds hetzelfde verschijnsel voor dat de zogenaamde spreker in ons belangrijker lijkt te zijn dan de zogenaamde luisteraar in ons. Er is natuurlijk helemaal geen spreker in ons, die spreekt of een luisteraar in ons, die luistert, daarom kunnen wij in BT luisterend spreken, omdat ons spreken en ons luisteren zijn gesynchroniseerd. Anders gezegd, in BT zijn wij bevrijd van de onlogische en daarom zeer problematische redenatie, dat luisteren naar onszelf geen betekenis zou hebben. In BT ontvouwt zich onze eigen intelligentie, die ik Taal Verlichting (TV) noem. Onze eigen logika staat haaks op wat er van ons social of maatschappelijk wordt verwacht.

 

Moreel of moraal is datgene wat wij als goed gedrag zien en dat betekent dus, dat we niemand doden, maar ook niet stelen of iemand opzettelijk kwetsen. In OT doen sprekers alsof luisteraars moeten blijven luisteren en dus nooit sprekers mogen worden. Ook doen OT-sprekers het voorkomen alsof zij niet naar zichzelf kunnen of zouden moeten luisteren en alsof  anderen naar hen zouden moeten luisteren. Ook al wordt de luisteraar niet letterlijk vermoord, hij of zij krijgt de kans niet in OT om te spreken. Sprekers en prekers met OT zijn dus immoreel, omdat OT gedrag is waarin wij onszelf en elkaar tekort blijven doen.