Geschreven,

 

Ik heb dit geschreven, omdat het mij geen ene moer uitmaakt of jij mij gelooft of niet. Als jij, die dit leest, dit zogenaamd niet begrijpt en wil blijven doen alsof wat ik zeg niet belangrijk is, dan ben jij een dwaas, die daarvoor de prijs moet betalen, met je miezerige manier van leven. Ik leef heel anders, dan iedereen die het niet eens is met mij. De enige manier, voor jou, om echt iets aan de weet te komen, is door met jezelf te spreken en naar jezelf te luisteren. Je hebt hierover allerlei oordelen, die de complicaties van je moeilijke leven bepalen. Mijn leven wordt echter al vele jaren bepaald door het feit, dat ik precies weet wie ik ben en waarom ik dingen doe, zoals ik ze doe.

 

Het is heerlijk om je helemaal over te geven aan je eigen taal en om jezelf te kunnen horen zeggen, wat je ervaart en wat je dus niet aan anderen, maar aan jezelf te vertellen hebt. Wonderlijk eigenlijk, dat niemand geinteresseerd lijkt te zijn, in Belichaamde Taal (BT) en daarom, tot hun laatste adem, door blijft gaan met onzinnige Ontlichaamde Taal (OT). Het is natuurlijk niet waar, dat jou die interesse ontbreekt, maar telkens de kop in wordt gedrukt. Hopelijk heeft dit schrijven een andere uitwerking. Het is bedoeld, om, ook al is dit niet gebruikelijk, toch de hand eens in eigen boezem te steken en om eens toe te geven, dat OT, onze normale omgang met onze taal, enorm veel negatieve gevolgen heeft, die evenwel hadden kunnen worden voorkomen.  

 

Ik ben niet degene, die jou OT veroorzaakt, maar jij bent dat zelf. Ik kan het enkel benoemen. Daarmee is alles gezegd, want ik hou me er niet mee bezig en ik zit er niet mee. Integendeel, ik ga rustig met mijn BT verder, ook al heeft iedereen OT en daardoor dus geen enkele aandacht voor BT. Af en toe doet men alsof men genoeg heeft van OT, maar, iemand zoals ik, die het verschil kent tussen OT en BT, die weet maar al te goed, dat praten met OT over OT nergens op slaat en geen zoden aan de dijk zet. OT moet nou eenmaal ophouden, anders kan BT niet beginnen.   

 

Ik bepaal de werking van OT of BT niet. Het is niet van mij afhankelijk, dat water kookt bij 100 Celsius of bevriest bij nul. Water is een element, dat  wetmatig gedrag vertoont onder invloed van hoge of lage temperaturen. Net als mensen, gedraagd de materie zich op een bepaalde manier. Er is geen goed of slecht aan, want het is gewoon zo is. Wij zijn  stoffelijke wezens en onze lichamen reageren, globaal gezegd, op dezelfde wijze. Bijvoorbeeld, bij bedreiging, vindt er een andere autonome reaktie plaats, dan bij de ervaring van liefde of veiligheid.

 

Ik geef toe, ik vind het onvoorstelbaar, dat mensen  niet in de gaten hebben, dat ze constant in gevecht zijn, aan het verdedigen zijn, aan het vluchten zijn en aan het pretenderen zijn. Ze gaan maar door met hun OT, zonder ooit echt voortgaande BT te ervaren. Zelfs al zou het, op miraculueze wijze mogelijk zijn, om door te gaan met BT, dan nog zou iedereen van alles proberen te doen, om het te stoppen. Ja, gek genoeg, stopt iedereen iedere mogelijkheid om BT te hebben, maar nooit OT. Er is geen enkel bezwaar tegen iemand, die BT wil stoppen, maar er is grote weerstand tegen iemand, die OT een halt toeroept. Hij of zij krijgt van iedereen de wind van voren. Hoe haal je het in je hoofd, om onze gebruikelijk manier van spreken (OT) helemaal achterwege te laten?

 

Het is een taboo om onze algemeen geaccepteerde OT te benoemen en te stoppen. Toch, OT kan niet zomaar worden gestopt, zolang als het nog niet is erkend als het tegenovergestelde van BT. We blijven dus, ongemerkt, onbewust BT verwaarlozen, want het wordt nooit belangrijk genoeg gevonden, om ermee door te gaan. Ik ben gelukkig dat ik, ondanks mijn problemen, toch ben blijven doorgaan met BT. Hoe heb ik klaargespeeld, waar schijnbaar verder niemand in lijkt te slagen? Het is, simpel gezegd, omdat ik van mijzelf hou. Met andere woorden, iedereen faalt in het stoppen van OT, omdat ze, ook al doen ze nog zo gewichtig, geen aandacht hebben voor wat ze echt voelen. Ze voelen het misschien wel, maar ze laten het toch niet genoeg toe, om te erkennen, dat ze eigenlijk walgen van OT. Indien wij – als wij uiteindelijk de moed kunnen opbrengen, om dit eindelijk toe te geven – erkennen wat OT werkelijk is, dan vinden we het weerzinwekkend.

 

Sta hier maar eens even een tijdje bij stil, dat onze  geaccepteerde, alledaagse wijze van spreken, een ervaring is van totale afkeer, omdat het nooit tot iets goeds kon leiden? Het is ontzaggelijk. Het heeft niet alleen met het voorspellen van de toekomst te maken, maar het is eveneens een afrekening met het verleden, want OT heeft tot niets anders dan ellende geleid. In een klap, is het klink-klaar, dat OT, de manier van spreken, waarin de ander schijnbaar altijd belangrijker is dan wijzelf – ook al beweren wij bij hoog en bij laag, dat wij zo belangrijk, intelligent,  bewust, spiritueel of effectief zijn – de tragedie van de gehele mensheid bevat. Die realisatie is een enorme schok, die pas na vele beschrijvingen, ons kan laten weten, dat het echt voorgoed is afgelopen met onze OT, omdat het uitspreken en horen van BT onweerlegbaar op een bevrijding van taal wijst.

 

Het loslaten van taal in BT, is onze Taal Verlichting (TV). Al het gezeik over onze zogenaamde mind was dom gedoe, want er zijn alleen maar eenvoudige woorden, als deze, die gezegd, gehoord, geschreven of gelezen worden. In OT, liep de taal met ons weg, omdat wij dronken waren van woorden, maar in BT, zijn we sober. Onze TV symboliseert, dat we nooit meer dronken zullen zijn van onze taal. Wat ik hier schrijf en zeg is niet verzonnen, maar echt waar. Dit is iets om meerdere keren aan jezelf te laten horen, dat jij, met jou taal, helemaal tot jezelf kunt komen en aan jezelf toe kunt komen en kan ontdekken, dat alles wat jou daarvan heeft afgehouden altijd met je OT samenhangt. Als je naar jezelf luistert, dan laat je BT je horen, dat je er al bent en dat je TV al het geval is.   

 

 If I say

what someone else said

I said it

you may quote me on that

 

Laugh,

 

I can still laugh and am laughing more and more often, because I see very well it makes no sense to keep whining about all the misery. However, my exuberant laughter usually happens when I'm alone, since there's hardly anyone to laugh with me. You can only laugh with me – and at yourself – if you have Embodied Language (EL). The so-called laughter, to which everyone is accustomed, is like Disembodied Language (DL), a defense mechanism. Sigmund Freud spoke of desires that, because of social norms, must be suppressed, in order to avoid social rejection. For example, the whole false humor business is based on what he called Reaction Formation. It is still taboo to be yourself and so everyone, in DL, says in unison: it must remain funny and hilariously, everyone tries in vain to stay positive.

 

No one wonders why our usual, showy, serious, humorless behavior is, in reality, the complete opposite of what we really want. In DL, it's quite normal to keep pretending. Feelings of hatred, envy and anger are denied, only to talk very nicely and supposedly lovingly about Diversity, Inclusion and Equity, while everyone's laughter has dropped to zero.

 

Even the so-called humorists complain bitterly that it is apparently no longer allowed to simply laugh these days, about the undeniable fact that we try to deceive and cheat each other, day in and day out, about our real motivations and reasons, why we continue to behave so stupidly and violently. Of course, the behavior that is not allowed is tenderness and sensitivity. The only way to acknowledge this is with a different way of speaking. We have laughed the wrong way, as it was always about supposedly breaking the taboo - that we weren't allowed to laugh - but in EL we can, will and do laugh, a lot.

 

When a man or boy has the perception that he is or wants to be a woman or a girl and when a woman or girl feels herself to be a man or a boy, we are dealing with a classic case of Reaction Formation . It's actually quite laughable that our modern society still imposes such absurd norms and values ​​on us that we can no longer feel at home even in our own body. When we have EL, the fun really begins, because only then do we consciously realize that our usual way of speaking has really disembodied us. This is no joke and our laughter expresses our tension.

 

I laugh at other people's DL, because I can laugh at my own DL. Suddenly there is a lot to laugh about, if you can laugh at your own DL with your own EL, but it seems there is almost nothing to laugh about anymore when you try to pretend with DL, that you can laugh, in spite of all your problems and anxieties. I laugh daily at my own enlightenment, which was already the case many years ago, but which was constantly pushed into the background because of my own reactive way of speaking. Now that I have EL, instead of DL, I am no longer preoccupied with pretending that I always have EL, which of course is a lie. It's funny that virtue, lies, memory and enjoyment come together in one touch of EL. Even if you can't laugh about it just yet, rest assured that if I can do it, you can do it too. I'm not trying to be nice, but I will have fun for two or even for all of sad humanity still trapped in DL.

 

It is not true that humor, so to speak, arises out of all human drama. On the contrary, only when we feel really happy, can we laugh whole-heartedly at ourselves. That so-called laughing at another, at an anti-hero, a clumsy fool, a clown, has never resulted in us recognizing ourselves in it. We have always forgotten ourselves and locked ourselves up, with the so-called fun of others. I'm not participating in that. I have real humor. I'm not trying to be funny, I'm fun, because I like it. I used to make everyone laugh in class, but was always stopped by the teacher. When I became a teacher myself, I found out that students couldn’t laugh. I am having such fun being retired.

 

Lachen,

 

Ik kan nog steeds lachen en ga steeds vaker lachen, want ik zie heel goed in, dat het echt geen enkele zin heeft, om om alle ellende te blijven jammeren. Mijn uitbundig lachen gebeurd echter meestal, als ik alleen ben, aangezien er nagenoeg niemand is, om met mij mee te lachen. Je kan alleen met mij – en om jezelf – lachen, als je Belichaamde Taal (BT) hebt. Het zogenaamde lachen, waaraan iedereen gewend zijn, is net als Ontlichaamde Taal (OT), een afweer-mechanisme. Sigmund Freud had het over verlangens, die men vanwege de maatschappelijke normen, moet onderdrukken, om sociale afwijzing te voorkomen. Zo is die hele false humor business gebaseerd op wat hij benoemde als Reactievorming. Het is nog steeds taboe om jezelf te zijn en dus zegt iedereen, in OT, in koor: het moet wel leuk blijven.

 

Niemand vraagt zich af, waarom ons gebruikelijke, ten-toon-gespreidde, serieuze, humorloze gedrag, in werkelijkheid, het tegenovergestelde is van wat we eigenlijk echt willen. In OT is het heel normaal, om te blijven doen alsof. Gevoelens van haat, afgunst en kwaadheid worden volledig ontkent, om vervolgens heel aardig en zogenaamd liefdevol over Diversiteit, Inclusie en Rechtvaardigheid te praten, terwijl bij iedereen het lachen tot een nulpunt is gedaald.

 

Zelfs de zogenaamde humoristen klagen steen en been, dat het schijnbaar tegenwoordig niet meer is toegestaan, om simpelweg te lachen, over het onweerlegbare feit, dat wij elkaar, dag in dag uit, trachten te misleiden en te belazeren, over onze werkelijke motivaties en redenen, waarom we ons zo stompzinnig en heftig blijven gedragen. Het niet toegestane gedrag is tederheid en gevoeligheid. De enige manier omdat te erkennen, is met een andere wijze van spreken. We hebben verkeerd gelachen, want het ging altijd om het zogenaamd doorbreken van het taboe – dat we niet mochten lachen – maar in BT mogen, kunnen en gaan we pas echt lachen.  

 

Wanneer een man of jongen, de gewaarwoording heeft, dat hij een vrouw of een meisje is of wil zijn en wanneer een vrouw of meisje, wil doen alsof ze een man of een jongen is, dan hebben we te maken met een klassiek geval van Reaktievorming. Eigenlijk  heel lachwekkend, dat de moderne maatschappij ons nog steeds schijnbaar zulke absurde normen en waarden oplegd, dat we ons niet eens meer thuis kunnen voelen in ons eigen lichaam. Wanneer we BT hebben, begint de pret pas goed, want dan pas gaan wij bewust beseffen, dat onze gebruikelijke wijze van spreken ons echt heeft ontlichaamd.  

 

Ik lach om de OT van anderen, omdat ik om mijn eigen OT kan lachen. Er is ineens ontzettend veel te lachen, als je – met je eigen BT – om je eigen OT kan lachen, maar het lijkt wel alsof er bijna niets meer te lachen valt, wanneer je met OT probeert te doen alsof het leuk is dat je problemen en zorgen hebt. Ik lach dagelijks om mijn eigen verlichting, die al vele jaren geleden het geval was, maar die vanwege mijn eigen reaktieve wijze van spreken, voortdurend naar de achtergrond werd verdrongen. Nu ik BT, in plaats van OT heb, ben ik niet meer bezig om te doen alsof ik altijd BT heb, wat natuurlijk een leugen is. Het is grappig, dat deugen, leugen, geheugen en genieten met volle teugen samenkomen in een vleugje BT. Al kan jij er nog niet om lachen, wees gerust, dat als ik het kan, dan kan jij het ook. Ik probeer niet leuk te doen, maar heb plezier voor twee of zelfs voor de gehele droevige mensheid, die nog vast zit in OT.

 

Het is niet waar, dat humor zogezegd voort komt uit al het menselijke drama. Integendeel, alleen als wij ons echt gelukkig voelen, lachen we onbezonnen om onzelf. Dat zogenaamde lachen om een ander, om een antiheld, een onhandige dwaas, een clown, heeft nooit tot gevolg gehad, dat wij daarin onszelf herkennen. Wij zijn altijd onszelf vergeten en doen onszelf op slot, met die leuk-doenerij van anderen. Ik doe daar niet aan mee. Ik heb echte humor. Ik doe niet leuk, ik ben leuk, want ik vind het leuk. Ik was en ik ben nog steeds de leukste van de klas.

 

 

Ten,

 

My first point is, I have slept very well. I feel rested and having good sleep is something I value greatly. It is clear to me, the less Disembodied Language (DL) and the more Embodied Language (EL) I have, the better my sleep has become. My sleep has been getting better and better over time because of how I deal with my language. I find that worth celebrating.

 

Second, it is raining very hard and I love the rain. Most people hate it, because here in Chico we are used to hot weather. Everything is green and the whole place looks and smells different. We haven’t had any rain for so long and now it has been raining for weeks on end. The fields are full of flowers.

 

Third, my Language Enlightenment (LE) is shining through in everything I do. I have amazing energy. When I come home from work, it is so nice to rest and relax. The combination of work and rest is also something, which suits me well. I am happy when I use my energy productively. I get a lot of work done.

 

Fourth, I am a simple person, but everyone seems so complicated and obsessed with problems. I don’t feel like being with most people, as I don’t have any problems. I don’t want any problems. Staying away from others doesn’t make me feel bad, but good. It doesn’t bother me, that people don’t believe me.

 

Fifth, I felt like only writing ten points today. I like to keep it short, to see what I come up with if I try to be brief. I enjoy to elaborate, but I also like to get to the point. Brevity is overrated, as there is a taboo on any kind of thorough approach. Our lack of time makes everyone superficial and unintelligent.

 

Sixth, you could have written this, but you should feel lucky to read this. You can still write something like this and when you do, you will do yourself a big favor. Writing can set the stage for a different way of speaking, but only if this writing is about speaking and listening to your sound while you speak. I know you don’t that, but you could let yourself know with your writing, that it is true what I have written here.

 

Seventh, I throw these words out there, because I can and I feel good about doing that. It is my thing. I hope you read them, but if you don’t, I have had the great pleasure of writing them. These words are for me. If they matter to you, they must matter because your words matter to you, just like these words do.  

 

Eight, I write my own texts to already existing songs, which I can play on my ukulele. Today, I played and sang my version of “Somewhere over the rainbow”.  I had written this song already quite some time ago and, since I like it so much, I had sang it more than  my other songs, but today, I sang it in a way, I never sang it before. I always sing about my EL and my LE.

 

Nine, since I put myself to the task of writing ten points, coming to number nine, I have arrived at a sense of completion. I am almost done, but it is no big deal to me. I just write what I am able to write and what I want to write and that is so satisfying. I  will write one more and then I’ll be done and I now also experience a sense a preparedness for the day.

 

Ten, I did what I set out to do, with words, with EL. This is what I always do and it never bores me. To the contrary, just when it seems to get more of the same, I achieve a new understanding about myself. Surely, EL is about self-knowledge and my LE is my always evolving and increasing self-knowledge. I don’t know everything, but I certainly know enough.   

 

History,

 

I like to address again the hilarious fact – I am so delighted to continue with this – that our Embodied Language (EL) illustrates to us and lets us hear, that we don’t have a so-called mind and our presumed thinking, is merely a matter of speaking and writing about how we are speaking. When we talk about our so-called mind, we call it our mind, because we talk about it. Each time we speak about thoughts, we speak with certain sounds about these thoughts, which we, presumably, are having, in such a way, that we keep getting carried away by what we say.

 

Only a rudimentary knowledge about biology and neuroscience is necessary, to be able to understand that, inside of our heads, inside of our brains, there are no words, sentences, concepts, ideas or beliefs. All of these only come out of our mouths, when we speak with a sound or when we write about what, supposedly, happens inside of us. Regardless of how used we all are, to be talking about, reading about, hearing about and writing about ourselves, as if we have experiences, as if there is someone inside of us, who experiences something, this doesn’t change anything about the ignored reality, that how we speak about ourselves, is stupid and problematic.

 

People are considered to have dreams, ambitions, convictions, perceptions, motivations, memories, fears and fantasies, but the only thing, which they have to account for all these verbalizations, is their language, that is, they speak, listen, write or read. These four behaviors determine our language and are also involved in how we deal with our language. However, how we speak and listen, sets the stage for how we read and write. This writing derives from my EL, but your reading of my writing, most likely, derives from your Disembodied Language (DL).

 

Since you don’t know the difference between DL and EL, you keep being involved in DL and you have no experience or understanding of ongoing EL. I would like you to read this writing, as if you already know about EL, even though, I know very well, this isn’t so. It doesn’t matter, if you, supposedly, know about EL or not, because, as I have just stated, there is no you, who knows EL or doesn’t know it. The difference between knowing and not knowing only matters in DL, but is no big deal, when you have EL.

 

You too could have written these words and could have engaged in EL, instead of your usual way of talking: DL. Reading of this text, is not your usual experience, as you read these words, without your usual sense of who you are. There is no need to pretend, as if there is an entity, you, who is reading and who is understanding this, as this identity, you have believed in, for so long, doesn’t exist. What does exist, are these words and your attention for these words – which would even be enhanced, if you would read them out loud and listen to the sound of your calm voice – which appeal to your English history of conditioning with language.

 

Your ability to read and understand this doesn’t require an imaginary, behavior-causing, inner agent, who, presumably, does the reading and does the understanding, however, there has to have been a history of using this language, for these words to make any sense to you. Moreover, leaving out the  always distorting effects of your usual reference to you, as the reader, there is only reading going on. Also, there is no understander, as there is only effortless understanding going on, as there really is nobody inside of you, who does the understanding.

 

I assume, because of my EL, you are perfectly fine, reading and understanding this text, without any need, to refer to a reader, who presumably reads or an understander, who supposedly understands. It is, of course, also possible, to listen without referring to the listener, who presumably listens; to speak, but without any sense of supposedly being the speaker, who speaks; or to write, without having to refer to yourself, as the writer, who writes. For me, there is only this writing, but there isn’t and there never was, an author, who, supposedly, decided to write this. Anyone could only write, understand or speak these words, if he or she had some history with this English language. This is why you engage in DL and not in EL. Surely, your history with DL, like any other relationship you have had, could come to an end and you could have, due to EL, in principle, a totally different relationship with your language.

 

I repeat once more, there is no you, inside of you, to have a relationship with your language, there is only your affiliation with language, which is afforded to you by your history of conditioning. Surely, there is only this language, as it is read and understood by you, yet, there is no you, who understands this, as this entity, who supposedly understands, isn’t real and is merely a figure of DL-speech. So, while it is true, that you can say, hear, read or write about, what you or what someone else does, you don’t speak it, yet it is spoken, you don’t hear it, yet it is heard, you don’t write it, yet it is written and you don’t read it, yet it is read. Stated differently, in EL, these words speak for themselves, but in DL, you pretend to speak them, hear them, write them, own them, understand them, reject them, accept them or forget them. None of this happens or has ever happened in EL and this realization is your Language Enlightenment (LE), which, of course, extends to all your other behaviors. You walk, but there is no walker inside of you, who walks and, yes, you may even chew gum, while you walk, but there is neither someone inside of you, who does the walking, nor someone, who does the chewing or someone, who, supposedly, does these two things, simultaneously.              

 

Volgorde,

 

Onze manier van taalgebruik heeft altijd een uitkomst, die klopt en dus ordelijk is of niet. Simpel gezegd, onze Belichaamde Taal (BT) is het verbale gedrag, dat orde en dus vrede schept en handhaaft, maar in Ontlichaamde Taal (OT) zijn we onlogisch en creëren we wanorde en chaos. Ik geniet van het mooie, fascinerende, fundamentele feit, dat mijn BT, mijn Taal Verlichting (TV) blijft onthullen, omdat ik,  net als een wiskundige, een volgorde erken van de  stappen en handelingen, die nou eenmaal dienen te worden gedaan, om tot het juiste antwoord te kunnen komen. Als mijn antwoord klopt, heb ik mijn taal correct gebruikt, maar als de uitkomst van mijn acties resulteert in iets wat ik niet wil, moet ik iets verkeerd hebben gedaan, dan moet ik mezelf iets hebben verteld, wat gewoon niet waar was.

 

De volgorde van bewerkingen, is een verzameling van regels, die conventies weerspiegelen, over welke procedures eerst moeten worden uitgevoerd om een ​​bepaalde wiskundige uitdrukking te evalueren. Wiskunde is natuurlijk ook een taal, maar met BT, bekijken we dus onze taal op een wiskundige of wetenschappelijke manier. Zonder orde, zou onze taal volkomen zinloos zijn en is dat daarom meestal ook. Wanneer we uiteindelijk, rationeel en realistisch, onze aandacht brengen naar de gebruikelijke wijze waarop wij met taal om te gaan – door naar onszelf te luisteren en met onszelf te spreken – en door BT te hebben, in plaats van OT, dan komen we tot de onvermijdelijke conclusie, dat we onze taal verkeerd hebben gebruikt.

 

Net als bij de volgorde van bewerkingen in de wiskunde, moeten bepaalde dingen eerst in onze taal precies worden gezegd of geschreven, voordat we kunnen overgaan tot andere dingen, dat wil zeggen, tot een ander of tot een veranderd, gezonder en effectiever gedrag, dat – hoe dan ook, of we het nu willen weten of niet of we ons bewust zijn ervan of niet – wordt bepaald door onze taal.

 

In algebra klas 101 hadden we al moeten leren, dat vermenigvuldigen voorrang krijgt boven optellen. De eenvoudige algebraïsche uitdrukking 1+2x3 wordt bijvoorbeeld geïnterpreteerd als de waarde 1+ (2x3)=7, maar niet als (1+2) x3=9. Het is duidelijk, dat eerst 2x3 moet gebeuren, voordat we 6+1 kunnen optellen. Als we eerst 1+2=3 zouden optellen en dan pas 3x3=9 vermenigvuldigen, dan krijgen we een fout antwoord. Zulke onzin is een formule voor een ongelukkige manier van leven.    

 

Analoog aan de wiskunde, zouden we in BT zeggen, dat aandacht voor onze individuele ervaring – door naar onszelf te luisteren, terwijl we spreken – op de eerste plaats moet komen, om te kunnen begrijpen wat er met ons gebeurt, in ons eigen leven en alleen, daarna, klop de optel som, van wat wij ervaren. We kunnen natuurlijk alleen naar onszelf luisteren, als we eerst hardop met onszelf zouden praten. In de wiskunde, is dit te vergelijken met het gebruik van exponenten, die dan, op hun beurt, weer voorrang krijgen op zowel optellen als vermenigvuldigen. Als je 3 + 52 probeert op te lossen, moet je 3 +(5x5)= 28 doen – niet (3+5)x8=64 – en om 3 × 52 op te lossen moet je 3x(5x5)=75 doen – niet (3x5) )x15= 225.

 

Net als in de wiskunde, is het ook in ons taalgebruik  noodzakelijk, om voorrangsconventies te omzeilen of simpelweg te kunnen benadrukken. BT erkent de rationele stel regel: wij geven aandacht, aan alles wat de aandacht vraagt. Wiskundig ziet het er zo uit: bij (2 + 3) × 4 = 20 moet optellen voorafgaan aan vermenigvuldigen en bij (3 + 5)2 = 64 komt ook eerst het optellen en dan pas het machtsverheffen aan de orde. Het gaat dus heel simpel en gewoon om het hebben van de juiste prioriteiten. Om orde te scheppen, moeten we wiskundig, wetenschappelijk, de volgorde van gedrag in onze taal rangschikken.  

 

Er is een groot verschil tussen iemand niet willen horen en het verschil erkennen tussen OT en BT. Als we weigeren om te luisteren, naar wat iemand wil zeggen en we ze proberen te negeren of hun mond te snoeren, dan houden we ons bezig met OT, maar als we de totaal verschillende resultaten van OT en BT erkennen, dan geven we natuurlijk de voorkeur aan BT. Ons vermogen om OT echt te herkennen voor de ellende die het voortbrengt en dus voor wat het werkelijk is, zorgt ervoor, dat we er minder snel aan deel zullen nemen, wat dus niet hetzelfde is als ertegen zijn. Tegen OT zijn, is net zo stom als eraan meedoen, want het betekent, dat we erbij betrokken zijn. In BT zijn we niet tegen OT, omdat we er geen tijd en energie meer aan willen verspillen. Als we het verschil weten, tussen de manier van omgaan met taal van hoe we geconditioneerd zijn en de manier van omgaan met taal, waarvan we ons bewust werden, door onze voortdurende BT, dan willen we alleen maar doorgaan met onze BT. Dit gebeurt moeiteloos en natuurlijk, helemaal vanzelf.

 

We kunnen alleen weten dat OT OT is en dat BT BT is, door te erkennen dat OT OT is en dat BT BT is en door dus BT te hebben en door te blijven gaan met BT. Ik merk, tijdens dit schrijven, dat ik blij verrast ben, door hoe mijn leven en, inderdaad, echt al mijn andere gedrag, hierdoor ten goede is veranderd. Aanvankelijk, na het ontdekken van BT, had ik sterk de neiging om OT af te wijzen, maar dat is gelukkig niet langer het geval. Ik veroordeel OT niet, maar ga er nu gewoon mee om zoals het is. Voor mij is OT schadelijk en daarom probeer ik er zoveel mogelijk bij vandaan te blijven. Terwijl ik dit schrijf, ben ik mijn bewust van mijn eigen vermogen – dat er zeker niet altijd was – om uit de buurt van OT te kunnen blijven, hoewel ik er natuurlijk, net als iedereen, dag in dag uit, door wordt omringd.

 

Ik voel me niet meer zo beïnvloed door OT ​​zoals vroeger, aangezien ik nu bij mijn eigen BT kan blijven, maar geef toe, dat dit tot voor kort nog niet het geval was. Mijn BT heeft me zowel een gevoel van bescherming als begrenzing gegeven, wat mijn bewustzijn van wie ik ben heeft gestabiliseerd. Omdat mijn BT betrekking heeft op het sensitief, verbaal en intiem zijn met mezelf, heeft het me rationeler en begripvoller gemaakt over hoe ik mijn leven wil leiden. BT gaat over mijn kernwaarden, die hoorbaar, begrepen en dus gegarandeerd zijn.

 

Wat ik vanmorgen wilde zeggen, is niet wat ik 's middags of 's avonds wil zeggen. Elk moment van de dag wil ik iets anders zeggen en ben ik benieuwd om erachter te komen wat het is, want tenzij ik het zeg of schrijf, weet ik het niet en kan ik het ook niet weten. Mensen zeggen vaak, dat ze wachten, hopen, bidden of mediteren voor inspiratie, maar ik doe dat  nooit, omdat ik zeg en schrijf, wat er met me aan de hand is. Mijn ervaring is constant in beweging en ik hou van mijn vermogen, om dit in taal om te zetten.

 

Mijn BT maakt het mogelijk om trouw te blijven aan mijn eigen ervaring. Ik leef, om mijn manier van leven uit te drukken met mijn BT, dat is wat ik doe. Voor mij neemt BT en het onvermijdelijke positieve resultaat, TV, de plaats in van wat mensen met OT,  religie, spiritualiteit, psychologie, filosofie, rede, moraliteit, waarheid of realiteit noemen. Niet zozeer mijn acties zijn belangrijk, maar de gevolgen van mijn acties. De meeste mensen blijven maar OT  hebben, omdat ze zich niet realiseren, dat alles wat er in hun leven gebeurt, wordt bepaald door hoe ze omgaan met taal. In OT geloven mensen, dat ze OT  moeten kunnen blijven houden, zoals een Christen het geloof in God wil blijven behouden. Ze zijn ervan overtuigd, dat het goede resultaten oplevert, maar alle goed-gelovigen zijn misleid en houden zichzelf voor de gek, door te geloven, dat hun manier van omgaan met taal, de moeite waard is. Het feit is, dat ze, vanwege hun gefantaseerde belangrijke geloof, er nooit naar hebben gekeken. Aangezien BT gaat over het luisteren naar onszelf, terwijl we praten, hebben ze er nog nooit naar geluisterd, omdat ze nog nooit echt met zichzelf hebben gepraat. Als ze met zichzelf zouden praten, dan zouden ze, net als ik, erachter komen, dat de resultaten van hun gebruikelijke  manier van praten – en hun geloof in OT – het toneel vormen voor de tegenstrijdige, tragische, verwarde manier ,waarop ze hun leven leiden: tevergeefs offeren ze alles op, om vast te kunnen blijven houden aan hun bijgeloof. Er kan alleen dan pas een einde komen aan hun OT, als ze de verschrikkelijke gevolgen, die OT altijd heeft veroorzaakt, beginnen te zeggen en te erkennen. Met onze OT creëren we ieder onze eigen levende hel, maar met onze BT creëren we onze heerlijke,  unieke hemel: TV is een geordende wijze van leven.