Geschreven,

 

Ik heb dit geschreven, omdat het mij geen ene moer uitmaakt of jij mij gelooft of niet. Als jij, die dit leest, dit zogenaamd niet begrijpt en wil blijven doen alsof wat ik zeg niet belangrijk is, dan ben jij een dwaas, die daarvoor de prijs moet betalen, met je miezerige manier van leven. Ik leef heel anders, dan iedereen die het niet eens is met mij. De enige manier, voor jou, om echt iets aan de weet te komen, is door met jezelf te spreken en naar jezelf te luisteren. Je hebt hierover allerlei oordelen, die de complicaties van je moeilijke leven bepalen. Mijn leven wordt echter al vele jaren bepaald door het feit, dat ik precies weet wie ik ben en waarom ik dingen doe, zoals ik ze doe.

 

Het is heerlijk om je helemaal over te geven aan je eigen taal en om jezelf te kunnen horen zeggen, wat je ervaart en wat je dus niet aan anderen, maar aan jezelf te vertellen hebt. Wonderlijk eigenlijk, dat niemand geinteresseerd lijkt te zijn, in Belichaamde Taal (BT) en daarom, tot hun laatste adem, door blijft gaan met onzinnige Ontlichaamde Taal (OT). Het is natuurlijk niet waar, dat jou die interesse ontbreekt, maar telkens de kop in wordt gedrukt. Hopelijk heeft dit schrijven een andere uitwerking. Het is bedoeld, om, ook al is dit niet gebruikelijk, toch de hand eens in eigen boezem te steken en om eens toe te geven, dat OT, onze normale omgang met onze taal, enorm veel negatieve gevolgen heeft, die evenwel hadden kunnen worden voorkomen.  

 

Ik ben niet degene, die jou OT veroorzaakt, maar jij bent dat zelf. Ik kan het enkel benoemen. Daarmee is alles gezegd, want ik hou me er niet mee bezig en ik zit er niet mee. Integendeel, ik ga rustig met mijn BT verder, ook al heeft iedereen OT en daardoor dus geen enkele aandacht voor BT. Af en toe doet men alsof men genoeg heeft van OT, maar, iemand zoals ik, die het verschil kent tussen OT en BT, die weet maar al te goed, dat praten met OT over OT nergens op slaat en geen zoden aan de dijk zet. OT moet nou eenmaal ophouden, anders kan BT niet beginnen.   

 

Ik bepaal de werking van OT of BT niet. Het is niet van mij afhankelijk, dat water kookt bij 100 Celsius of bevriest bij nul. Water is een element, dat  wetmatig gedrag vertoont onder invloed van hoge of lage temperaturen. Net als mensen, gedraagd de materie zich op een bepaalde manier. Er is geen goed of slecht aan, want het is gewoon zo is. Wij zijn  stoffelijke wezens en onze lichamen reageren, globaal gezegd, op dezelfde wijze. Bijvoorbeeld, bij bedreiging, vindt er een andere autonome reaktie plaats, dan bij de ervaring van liefde of veiligheid.

 

Ik geef toe, ik vind het onvoorstelbaar, dat mensen  niet in de gaten hebben, dat ze constant in gevecht zijn, aan het verdedigen zijn, aan het vluchten zijn en aan het pretenderen zijn. Ze gaan maar door met hun OT, zonder ooit echt voortgaande BT te ervaren. Zelfs al zou het, op miraculueze wijze mogelijk zijn, om door te gaan met BT, dan nog zou iedereen van alles proberen te doen, om het te stoppen. Ja, gek genoeg, stopt iedereen iedere mogelijkheid om BT te hebben, maar nooit OT. Er is geen enkel bezwaar tegen iemand, die BT wil stoppen, maar er is grote weerstand tegen iemand, die OT een halt toeroept. Hij of zij krijgt van iedereen de wind van voren. Hoe haal je het in je hoofd, om onze gebruikelijk manier van spreken (OT) helemaal achterwege te laten?

 

Het is een taboo om onze algemeen geaccepteerde OT te benoemen en te stoppen. Toch, OT kan niet zomaar worden gestopt, zolang als het nog niet is erkend als het tegenovergestelde van BT. We blijven dus, ongemerkt, onbewust BT verwaarlozen, want het wordt nooit belangrijk genoeg gevonden, om ermee door te gaan. Ik ben gelukkig dat ik, ondanks mijn problemen, toch ben blijven doorgaan met BT. Hoe heb ik klaargespeeld, waar schijnbaar verder niemand in lijkt te slagen? Het is, simpel gezegd, omdat ik van mijzelf hou. Met andere woorden, iedereen faalt in het stoppen van OT, omdat ze, ook al doen ze nog zo gewichtig, geen aandacht hebben voor wat ze echt voelen. Ze voelen het misschien wel, maar ze laten het toch niet genoeg toe, om te erkennen, dat ze eigenlijk walgen van OT. Indien wij – als wij uiteindelijk de moed kunnen opbrengen, om dit eindelijk toe te geven – erkennen wat OT werkelijk is, dan vinden we het weerzinwekkend.

 

Sta hier maar eens even een tijdje bij stil, dat onze  geaccepteerde, alledaagse wijze van spreken, een ervaring is van totale afkeer, omdat het nooit tot iets goeds kon leiden? Het is ontzaggelijk. Het heeft niet alleen met het voorspellen van de toekomst te maken, maar het is eveneens een afrekening met het verleden, want OT heeft tot niets anders dan ellende geleid. In een klap, is het klink-klaar, dat OT, de manier van spreken, waarin de ander schijnbaar altijd belangrijker is dan wijzelf – ook al beweren wij bij hoog en bij laag, dat wij zo belangrijk, intelligent,  bewust, spiritueel of effectief zijn – de tragedie van de gehele mensheid bevat. Die realisatie is een enorme schok, die pas na vele beschrijvingen, ons kan laten weten, dat het echt voorgoed is afgelopen met onze OT, omdat het uitspreken en horen van BT onweerlegbaar op een bevrijding van taal wijst.

 

Het loslaten van taal in BT, is onze Taal Verlichting (TV). Al het gezeik over onze zogenaamde mind was dom gedoe, want er zijn alleen maar eenvoudige woorden, als deze, die gezegd, gehoord, geschreven of gelezen worden. In OT, liep de taal met ons weg, omdat wij dronken waren van woorden, maar in BT, zijn we sober. Onze TV symboliseert, dat we nooit meer dronken zullen zijn van onze taal. Wat ik hier schrijf en zeg is niet verzonnen, maar echt waar. Dit is iets om meerdere keren aan jezelf te laten horen, dat jij, met jou taal, helemaal tot jezelf kunt komen en aan jezelf toe kunt komen en kan ontdekken, dat alles wat jou daarvan heeft afgehouden altijd met je OT samenhangt. Als je naar jezelf luistert, dan laat je BT je horen, dat je er al bent en dat je TV al het geval is.