Volgorde,

 

Onze manier van taalgebruik heeft altijd een uitkomst, die klopt en dus ordelijk is of niet. Simpel gezegd, onze Belichaamde Taal (BT) is het verbale gedrag, dat orde en dus vrede schept en handhaaft, maar in Ontlichaamde Taal (OT) zijn we onlogisch en creëren we wanorde en chaos. Ik geniet van het mooie, fascinerende, fundamentele feit, dat mijn BT, mijn Taal Verlichting (TV) blijft onthullen, omdat ik,  net als een wiskundige, een volgorde erken van de  stappen en handelingen, die nou eenmaal dienen te worden gedaan, om tot het juiste antwoord te kunnen komen. Als mijn antwoord klopt, heb ik mijn taal correct gebruikt, maar als de uitkomst van mijn acties resulteert in iets wat ik niet wil, moet ik iets verkeerd hebben gedaan, dan moet ik mezelf iets hebben verteld, wat gewoon niet waar was.

 

De volgorde van bewerkingen, is een verzameling van regels, die conventies weerspiegelen, over welke procedures eerst moeten worden uitgevoerd om een ​​bepaalde wiskundige uitdrukking te evalueren. Wiskunde is natuurlijk ook een taal, maar met BT, bekijken we dus onze taal op een wiskundige of wetenschappelijke manier. Zonder orde, zou onze taal volkomen zinloos zijn en is dat daarom meestal ook. Wanneer we uiteindelijk, rationeel en realistisch, onze aandacht brengen naar de gebruikelijke wijze waarop wij met taal om te gaan – door naar onszelf te luisteren en met onszelf te spreken – en door BT te hebben, in plaats van OT, dan komen we tot de onvermijdelijke conclusie, dat we onze taal verkeerd hebben gebruikt.

 

Net als bij de volgorde van bewerkingen in de wiskunde, moeten bepaalde dingen eerst in onze taal precies worden gezegd of geschreven, voordat we kunnen overgaan tot andere dingen, dat wil zeggen, tot een ander of tot een veranderd, gezonder en effectiever gedrag, dat – hoe dan ook, of we het nu willen weten of niet of we ons bewust zijn ervan of niet – wordt bepaald door onze taal.

 

In algebra klas 101 hadden we al moeten leren, dat vermenigvuldigen voorrang krijgt boven optellen. De eenvoudige algebraïsche uitdrukking 1+2x3 wordt bijvoorbeeld geïnterpreteerd als de waarde 1+ (2x3)=7, maar niet als (1+2) x3=9. Het is duidelijk, dat eerst 2x3 moet gebeuren, voordat we 6+1 kunnen optellen. Als we eerst 1+2=3 zouden optellen en dan pas 3x3=9 vermenigvuldigen, dan krijgen we een fout antwoord. Zulke onzin is een formule voor een ongelukkige manier van leven.    

 

Analoog aan de wiskunde, zouden we in BT zeggen, dat aandacht voor onze individuele ervaring – door naar onszelf te luisteren, terwijl we spreken – op de eerste plaats moet komen, om te kunnen begrijpen wat er met ons gebeurt, in ons eigen leven en alleen, daarna, klop de optel som, van wat wij ervaren. We kunnen natuurlijk alleen naar onszelf luisteren, als we eerst hardop met onszelf zouden praten. In de wiskunde, is dit te vergelijken met het gebruik van exponenten, die dan, op hun beurt, weer voorrang krijgen op zowel optellen als vermenigvuldigen. Als je 3 + 52 probeert op te lossen, moet je 3 +(5x5)= 28 doen – niet (3+5)x8=64 – en om 3 × 52 op te lossen moet je 3x(5x5)=75 doen – niet (3x5) )x15= 225.

 

Net als in de wiskunde, is het ook in ons taalgebruik  noodzakelijk, om voorrangsconventies te omzeilen of simpelweg te kunnen benadrukken. BT erkent de rationele stel regel: wij geven aandacht, aan alles wat de aandacht vraagt. Wiskundig ziet het er zo uit: bij (2 + 3) × 4 = 20 moet optellen voorafgaan aan vermenigvuldigen en bij (3 + 5)2 = 64 komt ook eerst het optellen en dan pas het machtsverheffen aan de orde. Het gaat dus heel simpel en gewoon om het hebben van de juiste prioriteiten. Om orde te scheppen, moeten we wiskundig, wetenschappelijk, de volgorde van gedrag in onze taal rangschikken.  

 

Er is een groot verschil tussen iemand niet willen horen en het verschil erkennen tussen OT en BT. Als we weigeren om te luisteren, naar wat iemand wil zeggen en we ze proberen te negeren of hun mond te snoeren, dan houden we ons bezig met OT, maar als we de totaal verschillende resultaten van OT en BT erkennen, dan geven we natuurlijk de voorkeur aan BT. Ons vermogen om OT echt te herkennen voor de ellende die het voortbrengt en dus voor wat het werkelijk is, zorgt ervoor, dat we er minder snel aan deel zullen nemen, wat dus niet hetzelfde is als ertegen zijn. Tegen OT zijn, is net zo stom als eraan meedoen, want het betekent, dat we erbij betrokken zijn. In BT zijn we niet tegen OT, omdat we er geen tijd en energie meer aan willen verspillen. Als we het verschil weten, tussen de manier van omgaan met taal van hoe we geconditioneerd zijn en de manier van omgaan met taal, waarvan we ons bewust werden, door onze voortdurende BT, dan willen we alleen maar doorgaan met onze BT. Dit gebeurt moeiteloos en natuurlijk, helemaal vanzelf.

 

We kunnen alleen weten dat OT OT is en dat BT BT is, door te erkennen dat OT OT is en dat BT BT is en door dus BT te hebben en door te blijven gaan met BT. Ik merk, tijdens dit schrijven, dat ik blij verrast ben, door hoe mijn leven en, inderdaad, echt al mijn andere gedrag, hierdoor ten goede is veranderd. Aanvankelijk, na het ontdekken van BT, had ik sterk de neiging om OT af te wijzen, maar dat is gelukkig niet langer het geval. Ik veroordeel OT niet, maar ga er nu gewoon mee om zoals het is. Voor mij is OT schadelijk en daarom probeer ik er zoveel mogelijk bij vandaan te blijven. Terwijl ik dit schrijf, ben ik mijn bewust van mijn eigen vermogen – dat er zeker niet altijd was – om uit de buurt van OT te kunnen blijven, hoewel ik er natuurlijk, net als iedereen, dag in dag uit, door wordt omringd.

 

Ik voel me niet meer zo beïnvloed door OT ​​zoals vroeger, aangezien ik nu bij mijn eigen BT kan blijven, maar geef toe, dat dit tot voor kort nog niet het geval was. Mijn BT heeft me zowel een gevoel van bescherming als begrenzing gegeven, wat mijn bewustzijn van wie ik ben heeft gestabiliseerd. Omdat mijn BT betrekking heeft op het sensitief, verbaal en intiem zijn met mezelf, heeft het me rationeler en begripvoller gemaakt over hoe ik mijn leven wil leiden. BT gaat over mijn kernwaarden, die hoorbaar, begrepen en dus gegarandeerd zijn.

 

Wat ik vanmorgen wilde zeggen, is niet wat ik 's middags of 's avonds wil zeggen. Elk moment van de dag wil ik iets anders zeggen en ben ik benieuwd om erachter te komen wat het is, want tenzij ik het zeg of schrijf, weet ik het niet en kan ik het ook niet weten. Mensen zeggen vaak, dat ze wachten, hopen, bidden of mediteren voor inspiratie, maar ik doe dat  nooit, omdat ik zeg en schrijf, wat er met me aan de hand is. Mijn ervaring is constant in beweging en ik hou van mijn vermogen, om dit in taal om te zetten.

 

Mijn BT maakt het mogelijk om trouw te blijven aan mijn eigen ervaring. Ik leef, om mijn manier van leven uit te drukken met mijn BT, dat is wat ik doe. Voor mij neemt BT en het onvermijdelijke positieve resultaat, TV, de plaats in van wat mensen met OT,  religie, spiritualiteit, psychologie, filosofie, rede, moraliteit, waarheid of realiteit noemen. Niet zozeer mijn acties zijn belangrijk, maar de gevolgen van mijn acties. De meeste mensen blijven maar OT  hebben, omdat ze zich niet realiseren, dat alles wat er in hun leven gebeurt, wordt bepaald door hoe ze omgaan met taal. In OT geloven mensen, dat ze OT  moeten kunnen blijven houden, zoals een Christen het geloof in God wil blijven behouden. Ze zijn ervan overtuigd, dat het goede resultaten oplevert, maar alle goed-gelovigen zijn misleid en houden zichzelf voor de gek, door te geloven, dat hun manier van omgaan met taal, de moeite waard is. Het feit is, dat ze, vanwege hun gefantaseerde belangrijke geloof, er nooit naar hebben gekeken. Aangezien BT gaat over het luisteren naar onszelf, terwijl we praten, hebben ze er nog nooit naar geluisterd, omdat ze nog nooit echt met zichzelf hebben gepraat. Als ze met zichzelf zouden praten, dan zouden ze, net als ik, erachter komen, dat de resultaten van hun gebruikelijke  manier van praten – en hun geloof in OT – het toneel vormen voor de tegenstrijdige, tragische, verwarde manier ,waarop ze hun leven leiden: tevergeefs offeren ze alles op, om vast te kunnen blijven houden aan hun bijgeloof. Er kan alleen dan pas een einde komen aan hun OT, als ze de verschrikkelijke gevolgen, die OT altijd heeft veroorzaakt, beginnen te zeggen en te erkennen. Met onze OT creëren we ieder onze eigen levende hel, maar met onze BT creëren we onze heerlijke,  unieke hemel: TV is een geordende wijze van leven.