Lachen,

 

Ik kan nog steeds lachen en ga steeds vaker lachen, want ik zie heel goed in, dat het echt geen enkele zin heeft, om om alle ellende te blijven jammeren. Mijn uitbundig lachen gebeurd echter meestal, als ik alleen ben, aangezien er nagenoeg niemand is, om met mij mee te lachen. Je kan alleen met mij – en om jezelf – lachen, als je Belichaamde Taal (BT) hebt. Het zogenaamde lachen, waaraan iedereen gewend zijn, is net als Ontlichaamde Taal (OT), een afweer-mechanisme. Sigmund Freud had het over verlangens, die men vanwege de maatschappelijke normen, moet onderdrukken, om sociale afwijzing te voorkomen. Zo is die hele false humor business gebaseerd op wat hij benoemde als Reactievorming. Het is nog steeds taboe om jezelf te zijn en dus zegt iedereen, in OT, in koor: het moet wel leuk blijven.

 

Niemand vraagt zich af, waarom ons gebruikelijke, ten-toon-gespreidde, serieuze, humorloze gedrag, in werkelijkheid, het tegenovergestelde is van wat we eigenlijk echt willen. In OT is het heel normaal, om te blijven doen alsof. Gevoelens van haat, afgunst en kwaadheid worden volledig ontkent, om vervolgens heel aardig en zogenaamd liefdevol over Diversiteit, Inclusie en Rechtvaardigheid te praten, terwijl bij iedereen het lachen tot een nulpunt is gedaald.

 

Zelfs de zogenaamde humoristen klagen steen en been, dat het schijnbaar tegenwoordig niet meer is toegestaan, om simpelweg te lachen, over het onweerlegbare feit, dat wij elkaar, dag in dag uit, trachten te misleiden en te belazeren, over onze werkelijke motivaties en redenen, waarom we ons zo stompzinnig en heftig blijven gedragen. Het niet toegestane gedrag is tederheid en gevoeligheid. De enige manier omdat te erkennen, is met een andere wijze van spreken. We hebben verkeerd gelachen, want het ging altijd om het zogenaamd doorbreken van het taboe – dat we niet mochten lachen – maar in BT mogen, kunnen en gaan we pas echt lachen.  

 

Wanneer een man of jongen, de gewaarwoording heeft, dat hij een vrouw of een meisje is of wil zijn en wanneer een vrouw of meisje, wil doen alsof ze een man of een jongen is, dan hebben we te maken met een klassiek geval van Reaktievorming. Eigenlijk  heel lachwekkend, dat de moderne maatschappij ons nog steeds schijnbaar zulke absurde normen en waarden oplegd, dat we ons niet eens meer thuis kunnen voelen in ons eigen lichaam. Wanneer we BT hebben, begint de pret pas goed, want dan pas gaan wij bewust beseffen, dat onze gebruikelijke wijze van spreken ons echt heeft ontlichaamd.  

 

Ik lach om de OT van anderen, omdat ik om mijn eigen OT kan lachen. Er is ineens ontzettend veel te lachen, als je – met je eigen BT – om je eigen OT kan lachen, maar het lijkt wel alsof er bijna niets meer te lachen valt, wanneer je met OT probeert te doen alsof het leuk is dat je problemen en zorgen hebt. Ik lach dagelijks om mijn eigen verlichting, die al vele jaren geleden het geval was, maar die vanwege mijn eigen reaktieve wijze van spreken, voortdurend naar de achtergrond werd verdrongen. Nu ik BT, in plaats van OT heb, ben ik niet meer bezig om te doen alsof ik altijd BT heb, wat natuurlijk een leugen is. Het is grappig, dat deugen, leugen, geheugen en genieten met volle teugen samenkomen in een vleugje BT. Al kan jij er nog niet om lachen, wees gerust, dat als ik het kan, dan kan jij het ook. Ik probeer niet leuk te doen, maar heb plezier voor twee of zelfs voor de gehele droevige mensheid, die nog vast zit in OT.

 

Het is niet waar, dat humor zogezegd voort komt uit al het menselijke drama. Integendeel, alleen als wij ons echt gelukkig voelen, lachen we onbezonnen om onzelf. Dat zogenaamde lachen om een ander, om een antiheld, een onhandige dwaas, een clown, heeft nooit tot gevolg gehad, dat wij daarin onszelf herkennen. Wij zijn altijd onszelf vergeten en doen onszelf op slot, met die leuk-doenerij van anderen. Ik doe daar niet aan mee. Ik heb echte humor. Ik doe niet leuk, ik ben leuk, want ik vind het leuk. Ik was en ik ben nog steeds de leukste van de klas.