Wat een gedoe,
Het is
natuurlijk een heel gedoe, om de eigen Ontlichaamde Taal (OT) te erkennen en
aldus te stoppen en om vervolgens te kunnen voortgaan met Belichaamde Taal
(BT). Werd er maar eens eindelijk drukte of ophef over gemaakt, dat dit niet alleen
mogelijk, maar ook noodzakelijk is.
Zonder dat
iemand het ooit in de gaten heeft, zijn we eigenlijk allemaal hartstikke doodziek
van al het gedoe, dat samenhangt met onze dagelijkse wijze van spreken, die,
ongemerkt, is gebaseerd op het feit, dat wij niet naar onszelf luisteren,
terwijl wij spreken. Iedere keer, als wij ons bezig hielden met OT, ging het
altijd om de OT van anderen, maar nooit om onszelf.
De aloude oude
balk in ons eigen oog is nog steeds een taboe gedoe, want het gaat om stopverf
in de oren. Het gedrag waar wij het over hebben, heeft niets te maken met het hebben
van een of ander zogenaamd inzicht. Het gaat niet alleen om het uitspreken van wat
alleen wij aan onszelf zouden kunnen zeggen of om het onbewuste aanhoren van
onszelf, want tijdens BT horen wij onszelf daadwerkelijk uit.
In plaats
van doen wat er door anderen gezegd werd – wat dus de basis regel van OT is –
doen wij, in BT, alleen nog maar wat wij aan onszelf hebben gezegd. Bovendien
zijn de gevolgen van dit doeltreffende, zekere, eigenwijze handelen altijd onmiddelijk
positief, terwijl wij toegeven, dat alle nadelige gevolgen van OT, vanwege BT, achter wege zijn gebleven. BT is echt een heel
gedoe, want wij willen alleen nog gedrag wat bij onze eigen taal past. Al het zelf-ondermijnende
gedrag dat met OT samen ging komt ten einde.
Als je
eenmaal hebt toegestaan, om wat BT met jezelf te hebben, daad bij woord voegt
en dus je gedrag daaraan hebt aangepast, dan blijkt, dat alle problemen, die nu
zijn verdwenen, een betekenis hebben, die je nog niet eerder kon beseffen. Je
was altijd al – verkeerd – bezig, om je gedrag te veranderen of te verbeteren,
maar je had het paard – je eigen taal – vanwege je OT, nog achter de wagen gespannen.
Met BT komt alles op z’n plaats te zitten en gaan de dingen geheel vanzelf. Er
komt een permanent einde aan al het gedoe, waar je je je hele leven lang tevergeefs
druk om hebt gemaakt.
In OT gaat
het altijd om storm in een kop thee. Iedereen doet heel naarstig alsof het
allemaal van het allergrootste belang is, maar als je BT hebt, dan besef je,
dat het veel gedoe om niets is. OT lijkt interessant, ingewikkeld, onmisbaar, vooruitstrevend
en veeleisend, maar het gaat helemaal nergens
over en het slaat nergens op. Elke keer wordt je erdoor geintimideerd en in beslag
genomen. En, zo is het altijd geweest.
Je kunt je
eigen woorden beter begrijpen, dan de woorden van anderen. Van alles wat je
hebt gedaan, is het geven van aandacht aan wat de aandacht vraagt – met jou taal,
met je BT – een enerverend, onthullend, verhelderend, gedoe, waar je je nog nooit
eerder mee bezig hebt kunnen houden. Je hebt inderdaad een heel gedoe voor
jezelf veroorzaakt, met je OT, maar nu weet je ineens, dat je dat niet meer wil
en daardoor niet meer zal doen. Je hoort in je BT je eigen vrijheid en dat is
je Taal Verlichting (TV).
Het doet er in
BT niet meer toe wat je allemaal hebt meegemaakt, omdat het gaat om wat je nu doet.
Omdat je bent opgehouden met OT en het
gedrag dat daarmee samenhing, gaat het in de voortgang van je BT ook nog heel lang om
wat je niet meer doet. Op zeker moment, vergeet je wat je hebt gedaan en op
niets uit is gedraaid. Dit ruime niets, die volle stilte, die uitnodigende kalmte,
dat vertrouwen in jou waarheid, die tevredenheid, is een nieuwe vorm van leven,
die je in staat stelt, om het drukke, afgrijzelijke, domme, uitputtende gedoe
van OT voorgoed geheel links te laten liggen. Met jou BT herken je en geniet je
van jou TV en laat je anderen meegenieten. Iedere bezigheid, iedere actie,
iedere handeling, iedere daad doet er toe.