Belangrijk,

 

Ook al wil niemand dit geloven, Belichaamde Taal (BT) is natuurlijk veel belangrijker dan onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT). Iedereen doet met OT net alsof precies het omgekeerde waar is. Het is belangrijker, om wel naar onszelf te luisteren, terwijl wij praten, dan om niet naar onszelf te luisteren, terwijl wij praten.

 

Aangezien ik wel naar mijzelf luister, terwijl ik spreek, ben ik mij ervan bewust, dat iedereen die niet naar zichzelf luistert, voortdurend aan het beweren is, dat het schijnbaar belangrijk zou zijn, om niet naar onszelf te luisteren terwijl wij spreken. Uiteraard zegt men dit niet op deze directe manier, maar men overspoelt elkaar met van alles en nog wat, waar wij naar zouden moeten luisteren, omdat wordt verondersteld, dat het belangrijk zou zijn. Dit alles weerhoudt iedereen, om met zichzelf te spreken en om naar zichzelf te luisteren tijdens het spreken.  

 

Gedurende OT wordt alles in werking gesteld, om ervoor te zorgen, dat wij nooit met onszelf gaan praten, want, dat zou onherroepelijk tot gevolg kunnen hebben, dat wij dan naar onszelf gaan luisteren en, vervolgens, luisterend, in plaats van niet-luisterend, gaan spreken.  

 

Voortgaande BT is onmiskenbaar de taal van het individu, waardoor wij het groeps-gedrag, wat OT is, voorgoed achter ons gaan laten. Het niet willen onderzoeken en erkennen van de verstrekkende gevolgen van BT, is een kwestie van het afsterven van het oude en van vrees – vanuit het oude – voor wat het niewe, BT, zou gaan brengen. OT is heel simpel gezeg incorrect taalgebruik, maar BT is correct taalgebruik.

 

Men zegt in OT, al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel, maar met BT wordt het ons eindelijk duidelijk, dat ook al is de waarheid van BT nog zo snel, de leugen – van onze lange conditionerings geschiedenis met OT – komt keer op keer, opnieuw om de hoek kijken, omdat er geen ontkomen is, aan het feit, dat wij eindeloos zijn geintimideerd, geindoctrineerd en geprogrammeerd met OT. Het is onrealistisch, om te beweren of om te verwachten, dat het zomaar, vanwege een paar aangename ervaringen met BT, gedaan zou zijn met onze tragische, traumatische geschiedenis.  

 

Er is in geen velden of wegen BT te bekennen. Wat zich voordoet als BT, is geen BT, en kan absoluut geen BT zijn, omdat men zich nog steeds met bijgelovige, esoterische, nonsense verhalen bezighoudt, die allemaal verband houden met ons oer-oude bijgeloof van ons zogenaamde denken, het hebben van een innerlijk, gedrag-veroorzakend-en-regulerend zelf, met andere woorden, met innerlijke taal.

 

Zolang als wij blijven beweren en geloven, dat wij, in gedachten, met onszelf zouden kunnen praten, is het onmogelijk voort te gaan met BT, want er is geen taal binnenin ons. Het hebben van deze irrationele, maar door practisch iedere cultuur geaccepteerde fantasie maakt, dat wij, ondanks wetenschappelijke en technologische ontwikkelingen, nog steeds volslagen onbekend zijn met het enorme verschil tussen OT en BT.

 

Ook al heeft men tijdelijk het verschil tussen OT en BT kunnen ervaren, het is onvermijdelijk, dat men weer terugvalt in OT, omdat BT schijnbaar nog niet belangrijk genoeg was, om ermee door te gaan. Wat wij doorgaans, met OT, belangrijk vinden, is natuurlijk wat iedereen belangrijk vindt. Aangezien iedereen – ja, zo komt het ons voor, want het is niet eens zo – OT belangrijk vindt, houden wij het niet vol, om als eenling met onze BT verder te gaan.

 

Vele mensen, die het gigantische verschil tussen OT en BT even hebben durven ervaren, waren tot waanzin gedreven, omdat er niemand was – ook geen psycholoog, psychiater of therapeut – die hen kon bekrachtigen in hun BT. De enige wijze waarop zij BT konden hebben, was hun vermogen, om zichzelf te kunnen stimuleren. Deze zelf-stimulatie – in de gedragsleer noemt men dat automatische bekrachtiging – maakte dat zij OT als BT beschouwden, die hun sociale isolatie verhevigde. Vanwege mijn vele jaren van studie en werkzaamheden in de psychiatrie en psychology, weet ik heel zeker, dat het voor BT net zo noodzakelijk is, om door anderen sociaal te worden bekrachtigd, net als elke andere taal.  

 

Het is ontegenzeggelijk waar, dat OT, die overal plaatsvindt, een grote rol speelt in het ontstaan en het accepteren van de waanzin, dat men een of andere zogenaamde geestes-aandoening zou hebben of dat wij, zoals de Duitsers dat zo mooi en nadrukkelijk kunnen zeggen, krank im kopf zouden zijn. Ons individuele gedrag, dat samen zou moeten gaan met onze individuele taal, BT, wordt echter vanuit het oude, dwangmatige, groeps-gedrag, waaraan iedereen gewend is – en waarmee wij ook zelf zijn geconditioneerd – als abnormaal en dus als een ziekte ervaren.

 

Niemand met OT wil met mij spreken. Zelfs zij, die, omdat zij mij hebben ontmoet, het verschil zijn gaan kennen tussen OT en BT, willen niet meer met mij spreken en BT met mij hebben, want ze blijven mij of anderen de schuld geven van hun eigen OT. Elke keer gebeurde het weer, dat ik van anderen - direct of indirect - te horen kreeg, dat ik het bij het verkeerde eind zou hebben en duizenden keren ben ik hierdoor afgewezen. Het is zo vaak gebeurd, dat ik super-gevoelig ben geworden voor afwijzing. Ik kon alleen met mijn BT verder gaan, omdat ik keer op keer bleef erkennen, dat OT en BT nooit samen gaan. Ik weet exact of ik of anderen OT of BT hebben. Aangezien ik niet de OT van anderen kan stoppen, omdat zij dat zelf dienen te doen, heb mij steeds minder naar anderen uitgesproken, over wat ik waarnam. Ik voelde en hoorde de tekenen aan de wand, dat men mij weer zou verlaten, afwijzen, vergeten,  veroordelen, vermijden of doodzwijgen.

 

En zo voltrok zich dus het fantastische, ontroerende process, waarin mijn BT – ondanks alle ogenschijnlijke tegenslag – verder begon te gaan en waardoor mijn Taal Verlichting (TV) gestalte begon te krijgen, omdat ik iedereen met OT achter mij ben gaan laten. Ik was daar vroeger zo bedroefd over, maar ik voel mij nu niet meer verdrietig of afgewezen. Mijn BT en TV is belangrijker, dan de OT die overal gaande is. Ik heb mij geschikt in mijn merkwaardige lot, dat ik nu iedere dag van mijn BT en TV kan genieten. Ik begrijp waarom anderen hier niet mee verder willen, want het is een enorme confrontatie, om helemaal alleen te kunnen zijn, met onze eigen BT. Toch is mijn voortgaande BT alle ongemak waard geweest, dat ik heb doorgemaakt, omdat ik mijn rug heb toegekeerd naar de OT, waar iedereen zich onbewust mee bezig blijft houden.

 

Men vindt, als men zich daarop richt, precies  voldoende aansluiting bij anderen, die – ook al is het maar tijdelijk – BT kunnen hebben. Die bekrachtiging van de ander, overtuigd ons van het onomstotelijke feit, dat BT belangrijker is dan OT – of wat dan ook – in het leven. Het is een hele uitdaging, om, ondanks het feit dat iedereen OT heeft, toch met BT verder te gaan, maar zonder dat, zou er geen motivatie zijn.