Stilte,

 

Zwijgen – naar onszelf – is de grootste sta-in-de-weg van onze stilte. Wanneer wij spreken met onszelf, in plaats van met elkaar, dan horen wij eindelijk onze eigen stem, die toegang geeft tot wie wij werkelijk zijn en altijd zijn geweest. De stilte, die we ervaren in het praten met onszelf, is een zalig thuiskomen, die zijn weerga niet kent, omdat wij eindelijk met onze gevoelige, natuurlijke, moeiteloze Belichaamde Taal (BT), de weg weer helemaal terug bewandelen, die wij zijn gegaan, toen wij, ongemerkt, met onze  Ontlichaamde Taal (OT) van onszelf zijn weggegaan.  

 

Gedurende BT laten wij – in onze eigen, eenvoudige, effectieve bewoording – onszelf weten, dat wij een halt kunnen toeroepen aan onze lange, rampzalige conditionering’s geschiedenis, waarin wij niet naar onszelf hebben geluisterd, omdat wij nog nooit met onszelf hadden gesproken, met het doel, om naar onszelf te luisteren. Zodra wij dit echter bewust en, tot onze eigen verbazing, met groot genoegen en met toenemende motivatie doen, dan wordt het ons duidelijk, dat er, uiteraard, geen taal, geen woorden, geen zinnen, geen gedachten, geen ideen, geen associaties, geen herinneringen, geen zelf, geen ervaringen, geen concepten, geen gesprekken, geen ziel, geen instructie-verschaffende, verbale veroorzaker van ons gedrag, in ons lichaam bestaat.

 

Wij ervaren met BT een mysterieuze stilte, omdat het ons kristal helder is, dat taal altijd, uitsluitend en alleen, buiten ons lichaam ontstaat en plaatsvindt. Als wij toch weer eens het idee mochten hebben, dat er iemand in ons zou zijn, die een ervaring heeft, dan zeggen wij hardop aan onszelf, wat die ervaring is, dan beschrijven wij die ervaring zo nauwkeurig mogelijk en, luisterend naar onze stem, beseffen wij, dat de taal buiten ons is en dan lost die ervaring op, omdat er geen ervaarder is. Er is sprake van een nieuwe stilte, een leegte – een zonder taal zijn – waar wij met OT niet aan toe konden komen. Ons zogenaamde denken is een achterhaalde illusie, die werd gecreerd en in stand gehouden, door onze gebruikelijke, geaccepteerde wijze van spreken, die wij OT noemen, omdat wij geen enkel besef hadden van ons lichaam, toen wij hiermee bezig waren.

 

De klank van onze stem, die wij dus horen tijdens BT, doet iets met ons lichaam, aangezien het echt onze natuurlijke klank is, die helemaal bij ons past. Wij waren dus, in OT, altijd een stem geluid aan het produceren, waarin wij ons niet konden ontspannen en bijgevolg was alles wat wij zeiden, een vorm van weggaan van onszelf. Het horen en voelen van ons  oorspronkelijke stemgeluid, is een ervaring, die ons in staat stelt, om eigenlijk in een keer, korte metten te maken, met onze OT, die hierdoor direct stopt.

 

In het vredig voortgaan met onze BT, redeneren wij niet alleen over wat er allemaal met ons is gebeurd, maar spreken wij eveneens over wat er nog staat te gebeuren. Onze nieuwe taal is een herinterpretatie van wie wij zijn geweest, wie wij eigenlijk altijd waren, wie wij nu zijn en wie wij altijd zullen blijven. De rustgevende gewaarwoording, dat taal ons niet overkomt, maar door ons, als vrij individu, wordt gehanteerd, maakt dat wij bewust handelen. Onze BT veranderd al ons andere gedrag. Al het gedrag dat afkomstig was en samenhing met onze OT, komt tot een einde en het enige gedrag, dat overblijft, is het gedrag, dat bij ons past en dat door onze BT wordt veroorzaakt, benoemd en in stand gehouden.

 

BT, die ik vroeger ook wel de Taal Die Ruimte Creert noemde, maakt dat wij de stilte als ruimte ervaren. Iedere vorm van angst, spanning, bezorgdheid, irritatie, verwarring of bijgeloof komt tot een einde. Wij zijn met behulp van onze BT volledig stil en doen ons tegoed aan deze stilte, door er keer op keer met onszelf over te praten. Onze taal – ons spreken, luisteren, schrijven en lezen – is dus een uiterlijk fenomeen. Er bestaat geen innerlijke taal. Deze realizatie heeft verstrekkende gevolgen, die ons blijvend stimuleren, om iedere keer wanneer onze conditionering, met OT, om de hoek komt kijken, onszelf te laten weten, dat wij geneigd zijn, om in deze fanasie te geloven, omdat wij nog niet eerder BT kenden, maar nu wij BT ervaren, heeft die oude  conditionering, met OT, geen vat meer op ons.

 

Ongeacht wat het ook moge zijn, wat zich aan ons voordoet, omdat wij nog niet voldoende met onszelf hierover hebben gesproken, wij kunnen altijd hier met onszelf over praten en tot de conclusie komen, dat alles wat te maken had met problemen, weer een produkt was van onze OT en dat onze vrijheid, altijd weer hervonden werd met onze BT. Ook al is het schijnbaar ook nodig, om BT weer kwijt te raken en weer terug te vinden, er is geen enkele reden, om dit langer te laten duren dan nodig is, want zodra wij veranderen van OT naar BT, zijn wij ons onmiddelijk gewaar van onze Taal Verlichting (TV).

 

Wij zijn nooit bezig, om in de toekomst verlicht of gelukkig te worden, want met BT zijn we – ook al is dit in eerste instantie bijna niet te geloven – direct verlicht en vervult. Ook al verliezen wij ons vanwege onze oude gewoonte, nog menigmaal in OT, toch blijft onze TV en BT een feit, dat ons niet meer door OT kan worden afgenomen. Wij hebben BT gehoord, gevoeld, ervaren, beleeft, beredeneerd en door er zo van te genieten, komen wij steeds meer aan de weet. Het houdt eigenlijk nooit op, het ontdekken, het verwonderen, het begrijpen, het loslaten en het verstillen zonder taal. Voor ons, wordt de stilte nooit doorbroken, maar juist steeds rijker en expressiever.

 

Wij hebben ons hele leven, om de stilte van onze TV met onze BT uit te drukken en zelfs als wij hier maar een maal aan toe komen, weten wij voorgoed, dat deze weg altijd voor ons openligt. Anders gezegd, het vertrouwen in onszelf, in wie wij zijn met BT, is  onze overgave aan de onvermijdelijke stilte, die tot stand kwam, omdat wij alles aan onszelf hebben gezegd, wat wij wilde en konden zeggen. Wij gaan in die stilte zonder taal. Zo krijgen onze hersenen voor het eerst een rust, die nog niet eerder mogelijk was.

 

Stilte heeft altijd de kwaliteit van de situatie waarin die plaats vindt. Gedurende OT, hebben wij altijd te maken met een beklemmende, onheil-spellende of ijzige muur van stilte, maar met BT, is iedere stilte een zegen, een vernieuwing en een onthulling. De stilte van BT is het glorieuze openbloeien van onze intelligentie en het beschikbaar komen van energie om te creeeren. Onze productiviteit neemt toe en wij voorspellen voortdurend, op de juiste wijze, wat de gevolgen zullen zijn van al ons handelen. Er ligt voor ons alleen maar veel positiefs in het verschiet en wij laten het verleden van conflict, verwarring, frustratie en teleurstelling voorgoed achter ons.

 

Wij zijn, in onze stilte – als individu, die de eenheid en heelheid ervaart, van enerszijds, tot positieve resultaten leidend gedrag of ervaring, en, aan de andere kant,  bewust, vaardig gebruik van BT, die gestalte en betekenis geeft aan de TV, aan wie wij dus werkelijk zijn – een transformatie bron, die alles met onze BT verwerkt en omzet in geluk, liefde, begrip, schoonheid, ontspanning en vergeving.

 

Iedereen zit, vanwege OT, in hetzelfde schuitje en de enige manier om uit onze denk-beeldige, verbale gevangenis te komen, is door ons op onze taal te richten, door te gaan luisteren naar wat wij aan ons zelf te vertellen hebben. De stilte nodigt ons uit, om nergens anders meer naar toe te gaan, dan naar BT, waarmee wij telkens ergens bij uitkomen, waar wij nog niet eerder waren geweest. Je bent met BT in een voordurende staat van vernieuwing en het laten komen, wat komt, is mogelijk, omdat je aandacht hebt gegeven aan wat je aandacht vroeg. Wij zijn het, die met onze BT, aandacht geven aan alles wat voor ons van belang is en wij verdoen geen energie of tijd meer, met het geven van aandacht aan waar anderen onze aandacht mee proberen op te eisen.

 

De stilte van onze TV – die alleen met onze BT tot uiting kan worden gebracht – vraagt niemand’s aandacht en maakt ons, als spreker, ervan bewust, dat er geen spreker is, die spreekt, geen luisteraar die luistert, geen schrijver die schrijft, geen lezer die leest en dus ook geen ervaarder die ervaart. In OT, echter, is iedere spreker, op allerlei manieren, altijd de aandacht van de luisteraar aan het domineren. De manipulatie van de aandacht van de luisteraar gebeurt altijd met een geacteerde stem. Iedere OT spreker doet alsof hij of zij, liefdevol, zeker, open, betrokken, zelfverzekerd, kalm, enthusiast, sterk, indrukwekkend of onstuitbaar is. Ook zal iedere OT  spreker – om iedere luisteraar tot luisteren te dwingen – aggressief, intimiderend, vernederend, tragisch, vermoeiend of ongeduldig klinken.

 

Omdat wij het enorme verschil niet kennen tussen OT en BT, worden wij voortdurend door OT sprekers in de luren gelegd. In ons uitputtende alledaagse sociale verkeer verliezen wij energie aan mensen, die aandacht of energie van onszelf wegnemen. Met BT spreken wij met een ander geluid dan met OT, omdat er geen besef is van een spreker, die spreekt of een luisteraar die luistert. Wij produceren in BT het geluid waar wij zelf naar willen luisteren. Omdat de spreker zijn eigen luisteraar is, verdwijnt zowel de spreker als de luisteraar. Dit verdwijnen heeft niets te maken, met het spreken zonder ego, maar met het luisterend spreken oftewel met BT en met OT, het spreken zonder te luisteren. Gedurende BT hoort de luisteraar de stilte van de spreker, omdat die spreker zichzelf hoort. Omdat de luisteraar, in de spreker er niet is, is ook de veronderstelde, fictieve luisteraar in de luisteraar er niet. Dit is dus waarom iedereen met OT meteen weer de aandacht verliest, zodra je hen eventjes iets over je BT en je TV vertelt. Men gaat onherroepelijk altijd meteen weer terug naar OT en alleen de stilte van het weten, van onze TV, doet ons stand houden en voortgaan met BT.