Bereidheid,

 

Ik ben zeer gemotiveerd, om in het Nederlands te schrijven, ook al spreek ik het nog maar een keer in de week, met mijn Nederlandse Taal-vriendin AnnaMieke. Soms dan spreek ik ook nog met mijzelf in het Nederlands, omdat het de taal is, waarin ik opgroeide, maar aangezien ik sinds 1999 in Amerika woon, spreek ik natuurlijk hoofdzakelijk Engels. Het is nog steeds van belang voor mij, om, met mijn Belichaamde Taal (BT), in het Nederlands, over mijn Taal Verlichting (TV) te schrijven en te spreken. Op de een of andere manier vind ik dat prettiger, dan om er in het Engels over te spreken en te schrijven.

 

Ik begroet altijd ieders bereidheid, om samen met mij BT te hebben, maar neem direct afstand, zodra het weer om Ontlichaamde Taal (OT) gaat. Toen ik er nog naar verlangde, dat anderen, net zoals ik, ook die bereidheid zouden hebben, om OT achter zich te laten en om BT te koesteren en te onderzoeken, was ik gefrustreerd en verdrietig, maar nu dat verlangen is verdwenen, voel ik mij positief en vol energie.

 

Indien er vanuit anderen de bereidheid niet is, om BT met zichzelf aan te gaan, dan heeft het geen zin, dat ik het daar met hen over heb. Ik ben zogezegd door schade en schande wijs geworden, maar het is ook, omdat ik daadwerkelijk de ontdekker ben van BT, want niemand heeft dit ooit eerder gedaan. Nog nooit heeft iemand zich zo vakkundig, zo expliciet, zo gepassioneerd en met zo’n lange adem, tegen de conditionering met OT gekeerd, omdat alleen zo BT eindelijk een kans krijgt en kan worden voortgezet.

 

De enkeling, die de bereidheid heeft, om kennis te nemen van wat BT werkelijk is – en dus niet, wat wij, nog vanuit de conditionering met OT, geneigd zijn te geloven wat het is – kan niet anders, dan erkennen dat het de taal is van onze verlichting. Aanvankelijk was ik geschokt en teleurgesteld, om te ontdekken en aan mezelf toe te geven, dat die bereidheid niet bijzonder groot was, maar ik kwam er gaandeweg, vanwege de erkenning van mijn TV, achter, dat die bereidheid er dus eigenlijk helemaal niet eens is.

 

Nu ik – zonder schroom – met BT over mijn TV kan spreken en schrijven, is het mij duidelijk, dat wat ik lange tijd beschouwde, als die beslist niet bijzonder grote bereidheid van anderen, niets anders was dan mijn eigen vermogen, om BT met hen te kunnen hebben. Het hing altijd van mij af, of er BT was of niet. Mijn TV maakte ten lange leste, met mijn BT helder, dat ik geen vaandel-drager hoefde te zijn.

 

Van mijn kant is er al mijn hele leven – ook voordat ik BT ontdektte – de bereidheid geweest, om BT te hebben. Toen ik dat nog niet wist, gaf het me allerlei problemen, die ik heb overwonnen. Dit maakt mij tot een bijzonder persoon, maar het zijn van een speciaal iemand is, vanwege de alomtegenwoordige OT, niet geaccepteerd. Gedurende OT, wordt alleen  kudde-gedrag gewaardeerd, geen individualiteit. Mijn onverwoestbare bereidheid is door anderen op de proef gesteld en keer op keer uitgebuit, maar ondanks mijn trauma, ben ik in mijn TV gekomen.

 

BT vereist de bereidheid, om absoluut eerlijk te zijn naar jezelf. Dit komt tot stand, wanneer je helemaal alleen met jezelf praat en luistert naar de klank van je eigen stem. Je kunt er niet omheen, dat je met je stem iets doet, om vriendelijk, zeker, sterk, rustig, intelligent, geinteresseerd, objectief, betrouwbaar, rationeel, open of leuk te klinken. Als je lang genoeg met jezelf praat – over allerlei zaken, die voor jou van belang zijn – dan hou je op, om je stem op deze onnatuurlijk wijze te gebruiken, want dan pas hoor je, hoe je klinkt, als je spreekt met je eigen stem.  

 

Het is dus geen kwestie van meerdere, mindere, innnerlijke, rationele, morele, politieke of amusante bereidheid, want je bent bereid of niet. Als je met jezelf spreekt en naar jezelf luistert, dan kom je er, of je het nou wil toegeven of niet, onherroepelijk achter, dat je niet bereid bent om BT te hebben, omdat je bent geconditioneerd om OT te hebben. Het enige wat erop zit, is om toe te geven, wat je niet wilt toegeven en dat je dus vanuit gewoonte OT bent blijven houden, maar dat toegeven, stopt je OT en dan ervaar je een moment, waarin je BT hebt. Je weet wanneer dit gebeurd, want je klinkt anders.

 

Je bereidheid, om BT te hebben, wordt gekenmerkt door de juiste toon van je stem, die je dus niet kunt produceren, als je je nog bedreigd, verward, kwaad of droevig voelt. Al die negatieve emoties hebben helemaal niets met BT te maken. Men zegt wel, dat men positieve emoties wil hebben, maar dit wordt alleen maar gezegd, omdat men zich negatief voelt. Ook zegt men of iets leuk is of niet, maar men doet dit alleen maar, omdat het eigenlijk niet leuk is. In OT is er altijd dit belabberde, half-slachtige gedoe.

 

Ik vind het belachelijk, dat sprekers, nadat ze zijn uitgesproken, het publiek herhaaldelijk bedanken voor hun zogenaamde bereidheid, om naar hen te luisteren. Men doet, in OT, alsof het luisteren naar een spreker, een belonging is voor het zeggen wat de luisteraar wil horen. Als je met jezelf praat, dan kom je erachter, dat er naar alles geluisterd kan en moet worden en dat jou bereidheid om te luisteren dus niet afhangt, van of je het wil horen of niet.

 

In BT kan alles weer door-stromen, omdat we de bereidheid hebben gehad, om echt naar onszelf te luisteren en om te ervaren, dat wat wij aan onszelf zeggen waar is. Het is zo, dat wij ons – onbewust – bijna uitsluitend en alleen met OT bezighouden, omdat wij, zogenaamd, die bereidheid, om met onszelf te praten en om naar onszelf te luisteren, niet kunnen opbrengen. Maar, als wij vanwege onze zogenaamde psychische problemen, in de therapie gaan, dan doen de psychologen of therapeuten met hun stem, alsof zij ons onvoorwaardelijk accepteren,  omdat wij dat zogenaamd zelf niet kunnen.