Verschil,

 

Het verschil tussen mijn schrijven en het schrijven van anderen, is dat mijn text, deze text, voortkomt uit mijn vermogen om Belichaamde Taal (BT) te hebben, terwijl anderen enkel vanuit Ontlichaamde Taal (OT) kunnen schrijven, omdat zij het verschil nog niet kennen tussen OT en BT. In OT wil iedereen gelijk hebben, maar in BT heb je altijd gelijk. Dit komt, omdat we gedurende BT met onszelf praten.

 

In OT doen we net alsof wij met elkaar praten, maar zowel het praten als het luisteren is geacteerd. OT is, zonder dat iemand daar erg in lijkt te hebben, de wijze waarop wij gewend zijn om met elkaar en met onszelf om te gaan. Uiteraard gaat dat gepaard met allerlei problemen. Wat een enorm verschil is het, om BT te hebben. Het is zo interessant, aangenaam en natuurlijk, omdat iedereen altijd gelijk heeft.

 

Vanwege onze onbewuste OT, blijven we eindeloos vastlopen in het conflict, over wie er, zogenaamd, gelijk heeft. Het komt er, in die competitie, altijd, uitsluitend en alleen, weer op aan, wie het voor het zeggen heeft, wie er de macht heeft of wie er het sterkste, rijkste, sluwste en onmenselijkste is. En, we blijven eveneens gevangen zitten, in het zelf-beeld, in het waan-idee, dat anderen van ons en dat wij, vervolgens, met OT, van onszelf hebben gecreerd.

 

Ik zit niet vast aan mijn woorden. Het grote verschil tussen jou taal en mijn taal is, dat mijn stem-klank de woorden voortbrengt, die, aan mij, altijd mijn vrijheid tonen, ook al wil iedereen die vrijheid ontkennen of ongedaan maken. Merkwaardig, dat zoveel mensen er zo op gebrand zijn, om de vrijheid van anderen af te nemen. Maar, de hulpeloosheid van hen, die zich door anderen laten leiden – en dat is, in OT, dus iedereen – heeft met vrijheid niets te maken. Ja, wat betreft onze OT zitten we, of we het nou geloven of niet, allemaal in hetzelfde schuitje.  

 

Of je nou een onderdrukker van anderen bent of een slachtoffer van de onderdrukking van anderen, jullie zijn beiden altijd alleen maar bezig, om OT in stand te houden. Simpel gezegd is OT de taal waarin de spreker de luisteraar onderdrukt, zelfs al is die luisteraar zelf de spreker. Wij zijn dus in OT – of we het nou willen toegeven of niet – zogezegd allemaal  voortdurend in conflict met onszelf. Het hebben van  macht, legers, aanzien, roem, geld, huizen, jachten, vliegtuigen, luisteraars, volgelingen, bewonderaars en text-schrijvers, wat hand in hand gaat met de onderdrukking van anderen, heeft nooit tot gevolg, dat we, zonder angst, vanuit onze vrijheid leven.  

 

Vanwege onze automatische deelname aan OT, die werd bepaald door onze conditionering, blijven we ons hele leven lang paranoide, omdat er altijd wel  weer kapers op de kust liggen, die ons datgene af proberen te nemen, wat wij met veel pijn en moeite hebben kunnen bemachtigen. Iedereen houdt, met OT, krampachtig vast aan het schamele rotzooitje, wat men bezit of geloofd te bezitten. Men gelooft  fanatiek in van alles en nog wat, omdat men nog nooit het verschil heeft onderkend tussen OT en BT.

 

Eigenlijk is het hele leven een conversatie. Omdat we nog geen BT hebben gehad, zien we het niet zo, maar, alles hangt af van of we erover kunnen praten en natuurlijk, hoe we erover praten. Met andere woorden, alles draait om hoe wij met taal omgaan. Met OT kunnen wij onszelf niet relativeren, daarom zijn wij altijd weer ons gelijk aan het bewijzen, aan anderen. Aan onszelf valt er niets te bewijzen en dus is het praten met onszelf – wat de basis is voor BT – het enige begin van oprechte communicatie.

 

Ik was vanmorgen, toen het net licht begon te worden, in Upper Bidwell aan het joggen, op het slingerende, rotsachtige pad. Het is eindelijk weer eens heerlijk koel vandaag. Ik luisterde naar mijn gehijg. Het was ineens alsof mijn adem met mezelf sprak. Ik zei echter helemaal niets, maar toch vertelde ik, aan mezelf, dat ik, dan weer, stijl omhoog ging en dan weer omlaag rendde en dan weer even over wat vlakker terrein. Ook moest soms weer even bijkomen van alle inspanning en weer wat langzamer gaan en op andere momenten, leek het erop alsof ik door de wind werd gedragen.

 

Ik beluisterde ook het afwisselende geluid van mijn voetstappen. Vanwege het telkens veranderende terrein, vertelde mijn stappen een eeuwen oude geschiedenis. Tijdens het springen over de rotsen, hoorde ik het wonderlijke verhaal van dit prachtige pad, waarin alles leek te zijn vervat. Ook al ken ik dat pad, omdat ik er vaker heb gejogd, toch is het elke keer weer anders. Soms is het moeilijk, soms is het makkelijk, soms is het onverwacht en soms is het zoals ik het me herinnerde. Ik jog altijd naar de grote basalt rotsen, waar ik dan ga zwemmen. Dat laatste stuk, voordat ik daar aankom, gaat alsmaar omlaag. Het is zoiets fijns, om omlaag te joggen en om jezelf tegen te houden, dat je niet te snel gaat.

 

Het was ook anders vandaag, omdat er wat muggen waren, die schijnbaar mijn niet zo snelle tempo bij konden houden. Ik voelde de beten, sloeg wat om me heen en versnelde mijn pas, maar ze bleven me volgen. Ik was pas bevrijd, toen ik in het heerlijke water dook. Ik zwom wat rond en liet het water over me heen spoelen, bij de kleine watervalletjes. Mijn  lichaam gleed langs de rotsen, terwijl ik zwom naar mijn favoriete plek. Mijn taal is zo puur in de natuur. Het is zo’n verademing, om daar te zijn. Ik deed ook nog wat Qi-Gong oefeningen en maakte langzame, grote circles, met mijn handen en armen en deze heilige plek zei me, dat ik het ben, die dit beleef.

 

Inmiddels ben ik thuis en zit ik in de tuin. We deden wat boodschappen en eten zodadelijk pizza. Het is Zaterdag en ik heb verder niets om handen. De wind blaast zachtjes en koerende duif laat me weten, dat ik het rustig aan zal gaan doen vandaag. Ik hoor de wind-chimes in de tuin van de buren, maar weet dat ik niets te maken heb met wat anderen geloven of hoe zij leven. Toen ik jong was, was ik daanaar nog heel benieuwd. Ik wilde graag weten, hoe mensen in andere landen en culturen, leven. Zo kwam ik er achter, dat we, ondanks alle verschillen, eigenlijk allemaal hetzelfde willen. Iedereen wil BT, want dat betekent veiligheid, stabiliteit en rechtvaardigheid. BT maakt zo’n groot verschil. Het is onbegrijpelijk, dat wij ons nog steeds niet met onze taal zijn gaan bezighouden, want alleen dat kon ons redden van de ondergang, die wij met onze OT tegemoet gaan.