Familie,

 

Mijn familie weigert om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. Hoewel ze, net als iedereen, mijn blog  kunnen lezen en aan de weet kunnen komen, hoe ik leef en waar ik het over heb, ze verwachten nog steeds dat ik Ontlichaamde Taal (OT) met hen heb en dat ik dat goed vind. Nee, daar ben ik niet mee akkoord. Eigenlijk zou ik moeten zeggen, dat ik het daar niet meer mee eens ben. Het is moeilijk voor mij geweest, maar nadat ik mij mijn hele leven door mijn familie afgewezen had gevoeld, kwam ik uiteindelijk tot de conclusie, dat ik ze moest afwijzen.

 

Ik kon het niet geloven, ik moest dit doen. Ik kon het gewoonweg niet geloven, dat ik dit kon en zou gaan doen. Ik wilde zo graag geaccepteerd worden, dat ik bleef hopen, dat ze mij op een of andere manier, op een dag, zouden gaan erkennen en begrijpen. Dit is echter nooit gebeurd en ik geloof niet langer dat dit ooit nog zal gaan gebeuren. Ik hoor van niemand in mijn familie, omdat ik ze de duidelijke boodschap heb gegeven: óf je bent bereid om BT met mij te verkennen, óf ik wil niets met je te maken hebben. Het is een kwestie van zelfbehoud. Ik had al zo lang geleden. Mijn BT zei tegen mij: genoeg is genoeg.

 

Voor zover ik weet leven mijn vader en moeder nog en heb ik drie zussen en twee broers, maar geen van hen is oprecht genoeg, om contact met mij op te nemen en met mij te praten over waarom ik moest doen wat ik gedaan heb. Ontkenning en pretentie was en is nog steeds hun laffe manier, om met het misbruik om te gaan, dat in onze familie plaatsvond, maar ik overwon mijn trauma met mijn BT. Je zou kunnen zeggen, dat ik heel gefascineerd ben geraakt door communicatie, omdat ik ontdekte, dat ik met mezelf kon praten en mezelf alles kon vertellen, wat ik niet tegen hen kon zeggen. Zeker, daarna – nadat ik BT had ontdekt – wilde ik met anderen praten, op dezelfde manier waarop ik met mezelf praatte.

 

Ik heb met niemand in mijn 

familie meer contact. 

Hoewel mijn familie een 

grote teleurstelling voor 

mij is geweest, heb ik 

hierdoor een andere manier

 geleerd, om met taal om

 te gaan. Bovendien is 

mijn BT – die zo ongelooflijk

 anders is dan de stressvolle, 

gefrustreerde, angstige, 

deprimerende, angstige OT, 

waarmee ik ben opgegroeid – 

ook de voortzetting van alles 

wat goed was in mijn familie. 

Ja, niet alles was slecht. Eigenlijk 

waren er vele prachtige dingen,

 die het des te pijnlijker en 

verwarrender maakten dat er 

sprake was van verraad aan 

de gevoeligheid, schoonheid, 

vreugde, warmte en saamhorigheid. 

Ik vatte ook alles heel persoonlijk op, 

alsof er met mij iets verkeerd was 

en handelde daar ook naar. 

 

Misschien kwam het doordat ik de oudste zoon was, dat ik me emotioneel verantwoordelijk voelde, maar in mijn familie kon ik nooit iets goed doen. Er was een tijd, dat ik spijt van had, dat ik geen eigen gezin had gesticht, maar vandaag ben ik zo blij, dat ik dat niet heb gedaan. Ik ben gelukkig getrouwd en leid een betekenisvol, vredig leven met mijn lieve vrouw Bonnie. Ik heb een hele hechte band met mijn Chinese schoonfamilie en heb enorm genoten van mijn schoonvader, toen hij nog leefde. Hij accepteerde mij en we maakten connectie. Ik ben zo gelukkig dat ik deze geweldige man heb ontmoet. Terwijl ik deze woorden schrijf, ben ik dankbaar voor zijn invloed.

 

Hoewel BT tot veel geweldige ontwikkelingen heeft geleid, zijn de recente resultaten voor mij het meest bevredigend, aangezien ik zonder aarzeling ben begonnen te spreken en schrijven over mijn Taal Verlichting (TV). Als ze deze blog lezen, denken mijn familieleden waarschijnlijk dat ik gek ben, maar dat kan me niets schelen. Ik heb nu een andere kijk op waarom niemand van mijn familie bereid is om BT met mij te verkennen. Ze zijn bang voor hun eigen BT, omdat deze ook hun TV zal onthullen en dit zal alles totaal veranderen.

 

In november vier ik mijn 

vijfenzestigste verjaardag. 

Ik ben nooit meer terug geweest

 bij mijn familie in Nederland, 

sinds ik in 1999 emigreerde en

 Amerikaans staatsburger werd. 

Ik kan me er niet veel meer van 

herinneren en ik vind dit een 

heel prettig effect van het ouder 

worden. Vandaag wilde ik over 

mijn familie schrijven, omdat 

ik toch hoop dat ze dit lezen. 

Ik schrijf dit, om mezelf een 

plezier te doen zonder hen. Ja, 

dat is wat ik doe. Ik geef niet 

meer om ze, net zoals zij niet 

meer om mij geven.

 

Hoewel ik goed overweg kan met de familie van mijn vrouw, is daar ook niemand geïnteresseerd in het verkennen van BT. Familie is een eeuwenoud concept, dat het groepsgedrag vertegenwoordigt dat OT tot op de dag van vandaag in stand heeft gehouden. Eigenlijk staat geen enkel gezin toe dat de kinderen echt zichzelf zijn. Ja, elke ouder indoctrineert zijn kinderen. Ik vraag me af wat er zou gebeuren, als we onze kinderen met BT zouden opvoeden en ze zouden behandelen als de verlichte wezens die ze werkelijk zijn? Natuurlijk zouden wij ook al verlicht zijn en zouden we weten waar we het over hadden, omdat we meester over onze eigen taal zijn geworden. Als we onze taal bewust gaan gebruiken, zal alles volkomen anders zijn.

 

BT overstijgt het gezin, omdat het gemeenschap creëert. Het doet dit omdat we individuen worden, vanwege onze nieuwe manier om met taal om te gaan. Mensen houden ervan om veel met dat woord  gemeenschap te gooien, maar zolang we geen individuen met BT zijn, kan er geen gemeenschap zijn. Er bestaat alleen een valse veronderstelling van saamhorigheid, waaraan iedereen zich mechanisch en onbewust conformeert. Bovendien maken we het onmogelijk om als individuen authentiek te praten, omdat de groep zogenaamd  belangrijker is. Dit is al een eeuwigheid aan de gang. In de BT-gemeenschap is iedereen dus verlicht. Om deel uit te maken van die tot dusver tamelijk kleine gemeenschap moet je al je ellende achter je laten.