Gebeuren,

 

Mijn woorden stromen vanwege mijn Belichaamde Taal (BT). Het is een prachtig, eenvoudig, moeiteloos en vanzelfsprekend gebeuren. Alles kan zijn zoals het is en er wordt niets verzonnen. Als ik dit zou zeggen, dan zou ik van de klank genieten, maar nu ik dit op mijn laptop type, hoor ik alleen de klank van mijn vingers op het toetsenbord. Het is Zondag avond en ik heb net heerlijk gegeten. Ik drink een kom met camille thee en voel de warme gloed in mijn lijf.

 

Ik ga net zo lang verder met schrijven, totdat ik er genoeg van heb. Op dit moment ben ik nog aan het bepalen waar ik het over wil hebben. Eigenlijk weet ik het al, want ik laat gewoon komen wat komt. Toch weet ik niet precies wat er gaat komen en dat is juist waarom BT mij zo boeit. Ik verveel me nooit met mijn eigen taal, die mij zo gelukkig maakt. Vandaag was het heerlijk zacht weer en ik heb met Bonnie in de tuin gezeten. Morgen is de weersvoorspelling ook goed en ga ik al de gevallen bladeren opruimen.  

 

Er zijn tal van zaken, waarover ik zou kunnen schrijven, maar ik heb daar geen zin in en dus wacht ik, totdat mijn handen gaan bewegen. Ik schrijf dus niet omdat ik iets denk, maar omdat ik mijn handen laat gaan op dat toetsenboord. Er is geen taal in mij en het is zo heerlijk, om dat keer op keer te zeggen en te schrijven. Het bewijs van wat ik zeg, staat pal voor mijn neus op het beeldscherm. Ik vind het echt zo idioot, dat vrijwel niemand met mij hierover wil spreken, omdat iedereen toch zou moeten weten, hoe enorm  belangrijk dit is. De realizatie, dat er geen innerlijke taal bestaat, betekent dat wij dus niet denken, maar enkel schrijven of praten en dus niet fantaseren, klagen, opscheppen of obsessievelijk bezig zijn met het zogenaamde mentale gebeuren in ons hoofd.

 

Op mijn blog heeft mijn schrijven een bepaalde vorm. Het hele gebeuren bestaat meestal uit zeven paragraven of zelfs meer. Ik hou er gewoon van om heel uitvoerig te zijn en minutieus. Op die manier kan alles worden benoemd en geplaatst, omdat ik het laat gebeuren. Ofschoon ik weet, dat er slechts een ander persoon is, die doet, wat ik doe, vind ik, dat iedereen dit zou kunnen doen en hiermee zijn of haar voordeel kan doen. In BT eigenen wij onze taal toe en is ons leven een totaal ander gebeuren.

 

In onze gebruikelijke, onbewuste, moeizame en onnatuurlijke Ontlichaamde Taal (OT) gebeuren vreemde dingen. Wij beschouwen echter de chaos, de vervreemding, de frustratie en de zinloosheid van OT als normal, omdat wij het verschil nog niet hebben herkend en erkend met voortgaande BT. Het herkennen, onderscheiden of identificeren van OT en BT, is een fascinerend gebeuren, dat plaats kan vinden vanwege ons luisteren naar onszelf, terwijl wij spreken. Het erkennen van OT en BT is even zo belangrijk, omdat het hier gaat om het accepteren, aanvaarden, toegeven, onderkennen of inzien van het gigantische verschil tussen deze twee wijzes van omgang met taal. Wanneer dit verschil voor het eerst word benoemd en als een nieuwe ervaring kan gebeuren, dan beseffen wij, dat wij altijd onvrijwillig hebben deelgenomen aan OT en dat wij eigenlijk BT willen hebben, maar niet weten hoe of dat gaat.

 

Iedereen vraagt zichzelf wel eens, op een bepaald moment, af: waarom gebeuren de dingen en hoe gebeuren dingen? De vraag verrijst, omdat wij er schijnbaar nog geen aandacht aan hebben gegeven. De vraag blijft echter onbeantwoord, zolang als wij ongemerkt, met OT een voorgeschreven antwoord hebben, vanuit onze opvoeding, geloof of cultuur. Ons eigen antwoord kan alleen worden gevonden met BT. En, wanneer wij dan dat antwoord hebben gegeven, dan lossen de vragen, die wij hadden, op.

 

Nadat je je OT hebt stopgezet en je verder bent blijven gaan met je BT, dan zal het uiteraard gaan gebeuren, dat je je helemaal vervuld, tevreden en vol met energie voelt. Je bent eigenlijk, van meet af aan, met BT je Taal Verlichting (TV) aan het zeggen en schrijven. Natuurlijk gaat al je schrijven over het praten met jezelf, over je BT en je TV maakt zich dus kenbaar in wat jij over jezelf hoort en leest. Alles is simpel en helder. Er bestaat geen enkele behoefte om het mooier te maken dan het is, want jou BT is op zichzelf – zoals heel vaak wordt gezegd – te mooi om waar te zijn. Je kan en hoeft het niet te geloven, want het is een gebeuren, dat geheel vanzelf gaat.

 

Met je gebruikelijke, alledaagse wijze van spreken, die – of je het nou wil toegeven of niet – OT is, zal het nooit kunnen gebeuren, dat je een zelf-kennis opdoet, die effectief is. Je blijft met je OT allerlei gedragingen voortzetten, die je eigenlijk niet wil, maar waar je niet mee op kunt houden, omdat je je OT nog nooit een halt hebt toegeroepen. Het is voor mij niet zo verwonderlijk, dat mensen in democratische landen, in de naam van de vrijheid, allerlei veranderingen in hun OT tolereren, die  hun eigen belang beslist niet ondersteund, terwijl de taal van het individu - BT - nergens te horen is. Met het stopzetten van je OT, vindt er eveneens, gaandeweg, een stopzetten plaats van alle gedragingen, die door je OT werden veroorzaakt en in stand gehouden.

 

Ook al zal het keer op keer blijven gebeuren, dat je weer terugvalt in je conditionering met OT, als je   blijft experimenteren en toch weer verder gaat met je BT, dan gaat het – door eenvoudigweg met jezelf te praten en naar jezelf te luisteren – gebeuren, dat je TV het roer in handen neemt. In het begin van je ontdekkingsreis met BT is er nog een besef, dat jij of OT of BT doet, maar er is eigenlijk niemand, die OT of BT doet, want beiden gebeuren gewoon vanwege je omstandigheden. Het idee, dat jij het doet, neemt af met de voortgang van je BT en je TV laat je weten dat jij als identiteit ben opgeheven. Jij bestond niet als de entiteit, die jij geloofde te zijn en je begrijpt ineens, dat alles wat je zei, hoorde, schreef of las, van OT afkomstig was. Eindelijk bepaal jij met jou BT wie jij werkelijk bent en wie jij altijd bent geweest.