Voortzetting,

 

Mijn incidentele gevoelens van droefheid, over het feit dat eigenlijk niemand geïnteresseerd is in Belichaamde Taal (BT), duidt op de voortzetting ervan. Ik zou niet verder kunnen met mijn BT, als ik niet af en toe dit diepe gevoel van verdriet zou ervaren, omdat ik nou eenmaal weet wat mogelijk is, maar wat alleen gebeurt voor mij en de weinige mensen met wie ik mijn leven echt deel.

 

Elke keer als ik huil – wat vroeger vaak gebeurde, maar dat steeds minder is geworden, naarmate ik ouder werd – zijn mijn tranen als een ontmoeting met een oude vriend. Het is omdat ik zo diep ontroerd kan zijn, dat ik de voortzetting van mijn BT ervaar, wat zodoende mijn Taal Verlichting (TV) is. Hoewel ik mijn BT en TV vele jaren geleden heb ontdekt, leer ik er nog steeds mee te leven. Ondanks de moeilijkheden die het voortzetten van mijn BT met zich meebrengt, ben ik dankbaar dat ik mijn eigen uitdagingen en problemen heb.

 

Een van de belangrijkste redenen waarom mensen niet bereid zijn, om de mogelijkheid van hun eigen BT en TV te overwegen, is dat de voortzetting van hun BT volledig van hen zelf afhangt. Hoewel we BT met anderen kunnen hebben en hoewel dit iets buitengewoon moois is, kan niemand ons helpen om BT te hebben. Bovendien moeten we heel veel achterlaten, om onze BT te kunnen voortzetten. De continuatie van onze BT impliceert dat we onze Ontlichaamde Taal (OT) en alles en iedereen die daarmee geassocieerd is, definitief achter ons laten.

 

De voortzetting van onze BT is een vrijwillige, natuurlijke, moeiteloze daad, die een groot bewustzijn, gevoeligheid, verantwoordelijkheid, eerlijkheid, doorzettingsvermogen, liefde en geduld vereist. Onze OT daarentegen is een onvrijwillige, krampachtige, energieverslindende, onnatuurlijke handeling, waarbij we geen voeling meer hebben met onze eigen ervaring. Hoewel we al van OT naar BT zouden kunnen overschakelen, is onze lange conditionerings geschiedenis met OT zo krachtig, dat de voortzetting van onze BT op elk moment en door wat dan ook kan worden belemmerd. Ik schaam me hier absoluut niet voor, omdat ik heel goed weet dat er nergens ondersteuning is voor mijn BT en ik ook gewoon maar een mens ben, met zijn beperkingen en zijn gevoeligheden.

 

Zelfs na al die jaren dat ik van mijn BT heb genoten, ervaar ik nog steeds momenten zoals deze, waarin ik er niets aan kan doen, dat ik de trieste realiteit ervaar van de voortzetting van mijn eigen OT. Maar, ik weet dat ik, net als iedereen, getraumatiseerd ben door mijn betrokkenheid bij OT. Het valt niet te ontkennen, dat alleen mijn tranen dit gevoel van kwetsbaarheid kunnen uiten en eigenlijk voel ik me heel goed, dat ik er nogmaals over kan huilen. Er schuilt zo’n schoonheid in mijn verdriet, die niet tegen mensen of zelfs tegen mezelf is gericht. Ik huil alleen omdat mijn leven nou eenmaal is zoals het is.

 

Toen ik voor het eerst ontdekte, dat ik BT kon hebben in plaats van OT, werd ik er elke keer weer enorm verdrietig van, hoe vaak ik weer terugviel in mijn OT. Ik bleef heen en weer schakelen tussen OT en BT en telkens wanneer ik het geluk weer had, om de voortzetting van mijn BT te ervaren, leek het alsof ik mijn OT volledig was vergeten. Iedere keer dat ik weer terugviel in mijn oude gewoonte, om weer OT te hebben, had ik het gevoel dat ik was neergestort, maar deze keer voelt het als een zachte landing. Zeker, mijn episodes van OT werden zowel korter als schaarser, terwijl de voortzetting van mijn BT, bijna ongemerkt, alsmaar langer duurde.

 

De voortzetting en de viering van 

mijn TV met mijn BT, was voor

 mij inmiddels zo gewoon

 geworden, dat je zou kunnen

 zeggen dat ik de belichaming 

was geworden van Prometheus,

 die al het menselijke streven 

en de zoektocht naar

 wetenschappelijke waarheid 

en kennis ging vertegenwoordigen. 

Ik overdrijf echter niet en

ik wil nog steeds verder met

 BT, want ik ga alweer verder

 mijn BT, waar het mij ook 

naartoe zal nemen. Ik ga 

verder, voor zover ik kan,

 hoewel ik me, op een dag als

 vandaag, verlies in 

een gevoel van melancholie

 en verdriet. Deze gevolgen 

zijn niet onbedoeld of onbekend, 

want ik weet goed, dat ik mijn

 familie heb achtergelaten en 

zelf geen gezin heb gesticht, 

omdat ikzelf dus echt belangrijker

 ben dan wat of wie dan ook. 

Ik heb gedaan wat ik deed en 

ik doe nog steeds wat ik doe, 

om de voortzetting van mijn 

BT mogelijk te maken. Ik zeg

 niet dat anderen zouden moeten

 doen, wat ik heb gedaan, 

maar ze zouden zeer zeker 

eveneens alles moeten doen, 

wat door hen nodig is en gedaan 

moet worden, om de voortzetting

 van hun eigen BT veilig te stellen.