Geboorteplaats,

 

Terwijl ik dit schrijf, wacht ik tot mijn kom met thee is afgekoeld. Als ik dan die heerlijke, caffeine-vrije warme, zoethout-thee heb opgedronken, dan ga ik lekker vroeg naar bed. Ik ben al behoorlijk moe, want het was een koude, donkere dag, waarin ik nog steeds aan het bijkomen was, van de enorme plotselinge huilbui, die ik gisteren had.

 

Ofschoon ik zelf niet op aan social media doe, heeft Bonnie, mijn vrouw, een tablet, met Facebook, waar ze eigenlijk zelden of nooit naar kijkt. Af en toe, volg ik daarop het nieuws, van wat er in onze omgeving gebeurt en lees ik soms ook wel eens over wat er in Holland aan de hand is. Gisteren stuitte ik op allerlei informatie over mijn geboorteplaats Denhaag, waar ik opgroeide in de wijk Vrederust.  

 

Ik kon ineens niet stoppen met kijken, naar tal van ontroerende fotos, van families met kinderen, uit de zestiger en zeventiger jaren, die mensen, die daar ook vroeger hadden gewoond, hadden geplaatsd. Men reageerde meestal heel aangenaam op elkaars fotos en herinneringen en beaamde hoe fijn het was, om daar te zijn opgegroeid, ofschoon de buurt wel enorm achteruit was gegaan.

 

Mijn oude buurt, ook wel Denhaag Zuid-West werd genoemd, was eigenlijk een heel speciale wijk, die, vlak na het beindigen van die afgrijzelijke vijf jaar durende Tweede Wereld oorlog, letterlijk uit de grond werd gestampt. Na de bevrijding van de Nazies, brak een hoopvolle tijd van wederopbouw en samenhorigheid aan. Aangezien er grote woningsnood was, slaagde men er in korte tijd in, om te voorzien in de behoefte aan betaaldbare, eensgezins huur-woningen.  

 

Blokken met huizen met balkonnetjes en tamelijk grote ramen, met portieken, die drie of vier hoog waren, werden afgewisseld met galerijen en lage rijtjes huizen, met eigen kleine tuintjes. Alles was zodanig opgezet, dat iedereen gebruik maakte van de gemeenschappelijke achtertuinen en er was een groenvoorziening met geurige rozen en bloeiende struiken. Iedere buurt had zijn eigen naam en winkel centrum, waar veelal kleine ondernemers hun zaak hadden. Zo hadden wij binnen loopbereik een schoenenwinkel, slagerij, kruidenier, drogist, bakkerij, patat en ijs winkel en bloemen zaak en iets verder, een fietsenwinkel, een speelgoedwinkel en een kapper. Deze sociale woningbouw bood volop ruimte voor tal van gemeenschappelijke activiteiten, kerken, scholen, padvinderij, speeltuinen en sportclubs. Ik realiseer me nu, hoe aangenaam en veilig het was, om daar op te kunnen groeien.

 

Inmiddels doet met er van alles aan om mijn ouwe, verpauperde buurt weer nieuw leven in te blazen, maar veel werd er al afgebroken en vervangen door nieuwe woningen. Schijnbaar is waar ik vroeger heb gewoond en gespeeld, een trekpleister geworden voor het armere, oudere en werkeloze deel van de bevolking, met tweede en derde generaties, van veel die uit andere landen naar Nederland zijn gekomen. Toendertijd was er nog een homogene bevolking, waarin iedereen werkte en een gezin en modaal inkomen had. Er waren toen nog maar nauwelijks autos en in mijn familie, liepen wij overal naar toe, reden wij met onze fietsen of gingen wij met bus of tram, indien nodig. Er waren nog volop lege weilanden en plantsoenen, waar, iedere dag, tal van kinderen speelden. Ja, zo groeide ik op. Ineens werd ik overvallen door verdriet en nostalgie, naar wat eigenlijk een heel gelukkige jeugd was, die nu – ik ben vijfenzestig – heel ver achter me ligt.

 

Aangezien mijn Katholieke ouders, vier, en later nog een vijfde, en een zesde kind hadden, kwamen zij in aanmerking voor een vierkamer rijtjeshuis, waar het touwtje uit de brievenbusklep in de deur hing en je zo, als kind naar binnen kon. Toen ik zo al die fotos allemaal bekeek, besefde ik, dat wij eigenlijk, in grote lijnen, op precies dezelfde manier leefden, als een heleboel andere mensen, in die tijd. Ik ben daar zo dankbaar voor. Ondanks pijnlijke herinneringen, was ik een enorme geluksvogel, om daar zo mijn eerste levens jaren door te hebben mogen maken.

 

Mijn intense verdriet was vanwege een verlate Kerst kaart, die ik van mijn lieve oude moeder mocht ontvangen, die door mijn behulpzame zus was geschreven. Ze zei, dat het niet goed ging met haar en met Pa. Ze is blind en helemaal invalide vanwege de osteopose, maar ze luistert gelukkig nog wel naar mooie muziek. Ik weet, uit eerdere sporadische berichten, dat mijn ouders, in iedere geval, gelukkig bij elkaar in hetzelfde verzorgings tehuis wonen, maar ze zijn beiden, zogezegd, aan het einde van hun Latijn.

 

Ik heb al vele jaren geen of nauwelijks contact meer met hen – en ben sinds mijn emigratie naar de Verenigde Staten in 1999 nooit meer teruggekeerd naar Nederland – omdat ik met Belichaamde Taal (BT) verder ging en omdat zij of mijn andere familie leden, daar klaarblijkelijk geen enkele interesse in hadden. Ik wilde het zo graag met hen delen, maar het ging niet. Mijn twee broers en drie zussen lieten het afweten en iedere keer als ik weer probeerde, om met hen om te gaan, voelde ik mij opnieuw getraumatiseerd en veroordeeld, over wat er vroeger allemaal was gebeurd, maar waar nooit echt – met BT – over werd gesproken en belandde ik onwillekeurig weer in de Ontlichaamde Taal (OT).

 

Op een gegeven moment, puur uit zelf-behoud, ben ik de boot gaan afhouden en liet ik nooit meer van me horen. Ik had het nooit zo gewild en geloofde lange tijd niet eens, dat ik daartoe in staat zou zijn, maar ik zag mij genoodzaakt, om dat te doen. Mijn eigen familie af te wijzen, was en is nog steeds iets, waar ik nooit echt overheen heb kunnen komen.

 

Mijn grote verdriet heeft eveneens te maken met het aan mezelf erkennen, dat het mij niet is gelukt, om met mijn familie op goede voet te zijn. Ik koos ervoor, om liever geen contact te hebben, dan om mij over te geven aan hoe zij het wilden. Ik wilde en ik wil nog steeds op mijn manier verder en voel van hen – omdat ik altijd het probleem leek te zijn – geen enkel respect voor mijn manier van leven.  

 

Met het ontvangen van die droevige, lieve kaart van mijn moeder, die zegt, heel vaak aan mij te denken, voel ik toch ook weer iets van een verwijt: waar ben je nou, je hebt ons laten stikken. Ik weet, dat ik hen in de steek heb gelaten en ik huilde ook, om mezelf te kunnen vergeven, omdat ik nou eenmaal wil wat ik wil en dat dat echt helemaal okay is.

 

Vroeger, toen ik – voordat ik, vanwege mijn gecompliceerde, aan de ene kant, gelukkige, maar, aan de andere kant, ook zeer pijnlijke familie verleden – voor de zoveelste keer in mijn oude schaamte, verongelijktheid en verdriet schoot, dan was het altijd alsof de hele wereld voor mij instortte en ik helemaal van voren af aan moest beginnen, met het opnieuw opbouwen van mezelf. Gelukkig is het dit keer anders.

 

Ofschoon ik zonder meer een emotionele uitbarsting had, voelde ik mij niet alsof alles weer in duigen was gevallen. Integendeel, ik huilde eigenlijk, omdat ik heel goed wist, wat ik gedaan heb, waarom ik het gedaan heb – dat ik met Bonnie besloot om geen kinderen te hebben – en dat ik door zal gaan met wat ik doe, omdat ik dat zo wil. Waarschijnlijk heeft het met mijn eigen ouderdom te maken, dat ik eindelijk het grote schuldgevoel, dat ik gefaald zou hebben, als oudste zoon, als broer, als oom, maar ook als persoon, die eigenlijk over alles met iedereen had willen praten, maar die weet, dat het nooit anders zal zijn, zoals het is met zijn familie.

 

Ik had natuurlijk lange tijd toch nog de hoop, dat er iets zou gebeuren, maar ik heb mezelf daarmee te kort gedaan, door dit te blijven hopen. Het heeft ook vele jaren lang geduurd, voordat ik echt kon geloven, dat ik BT had en dat iedereen, en dus niet alleen mijn eigen familie, ongemerkt met OT verder blijft stumperen. Mijn motivatie komt ook uit een gevoel van verantwoordelijkheid, dat ik als oudste zoon heb en het feit dat ik iedereen zoveel last heb bezorgd met mijn onaangepastte en eigenzinnige gedrag. Ik vergeef mezelf nu eindelijk, dat ik gewoon ben wie ik ben en dat ik in mijn volste recht sta, om met mijn levenswijze verder te gaan, ook al willen zij dat niet. Ik voel me bevrijd van een last, die ik schijnbaar nog steeds met mij had meegedragen.           

 

In mijn geboorteplaats, daar was een plek, waar ik graag kwam. Er waren daar aardig wat bomen, waar ik gemakkelijk in kon klimmen en vanwaaruit ik alle huizen kon zien. Als kind, moest ik thuiskomen, om te eten, zodra de lantaren palen aangingen. Het was eigenlijk al tijd om naar huis te gaan, maar ik zat daar zo lekker, op die tak. Ineens, hoorde ik een merel zingen en begon ik te huilen, omdat het zo mooi klonk en ik de eeuwigheid leek te ervaren. Ik strekte me uit op die tak en ik lag daar zo stil en het was net alsof ik in een heerlijk bed lag. Het was een eerste realizatie, van wat ik mijn Taal Verlichting (TV) noem, die ik hier met mijn BT beschrijf.