Manier,

 

De tijd is aangebroken, om Ontlichaamde Taal (OT) te bespreken, op de manier zoals het alleen zou kunnen worden besproken, indien je Belichaamde Taal (BT) kunt hebben. Men heeft het – in OT – dan wel over geestlijke of mentale gezondheid, maar er bestaat natuurlijk niet eens zoiets.

 

Zolang als dat wij nog OT hebben, slaat al die ophef over het zogenaamde belang van religie, psychiatrie, psychologie, filosofie, opvoeding of cultuur nergens op. Ongeacht wie wij beweren en geloven te zijn, we zitten allemaal, vanwege onze conditionering met OT, moervast in allerlei concepten, die niet waar zijn en die dus alleen problemen veroorzaken.

 

Het is een hele kluif, om de belachelijke onzin van onze eigen OT, die ons letterlijk werd aangepraat, te ontwarren. Wanneer wij werkelijk erkennen, dat er zich echt geen taal in ons lichaam bevind, dan zit er eigenlijk niets anders op, dan eveneens toe te geven, dat alles – ja, alles – wat uit mechanische OT is voortgekomen, moet worden, herzien, hersteld, herroepen, herschreven, heropend en herondekt. Toch heeft onze BT helemaal niets te maken met het herdenken, herhalen of herkauwen van onze OT, omdat die, eenvoudigweg, in een klap, in een moment, in een handeling tot een einde komt.

 

Als wij – met OT – praten over een persoon, die zogezegd psychische problemen meent te hebben, die verondersteld, dat hij of zij obsessievelijke, duistere, verwarde gedachtes heeft, die steen en been klaagt over zwaarmoedige gevoelens, omdat hij of zij tal van pijnlijke situaties heeft meegemaakt, dan benoemen wij dat niet langer als depressiviteit, trauma, psychoses, gebrek aan zelfvertrouwen, maar dan weten wij meteen, dat deze persoon het heeft over OT, die hem or haar heeft beinvloed.   

 

Iedere vorm van negativiteit is te wijten aan onze onvrijwillige deelname aan OT. Wanneer wij op deze manier omgaan met al onze problemen, die wij zeggen of schijnen te hebben, dan vatten wij de koe bij de horens, omdat wij aldus de werkelijke oorzaak meteen uitspreken en daar dan dus naar kunnen luisteren.

 

In het vertellen – aan onszelf – wat er aan de hand is, zijn wij niet aan het onderzoeken, waarom de dingen zo gaan in ons leven zoals ze gaan, maar zijn wij ons er direct van bewust, dat wij vanwege onze OT in de problemen zijn komen te zitten. Iedere problematiek is wederom een reden, om alsnog onze eigen OT te stoppen en om weer aan onszelf toe te geven, dat onze, als normaal beschouwde, gewoonte-getrouwe OT, nog niet eerder kon worden beschouwd als het kwaad, wat het werkelijk is.

 

Met OT doen wij altijd alsof wij het accepteren, dat wij ons slecht voelen over onszelf. Uiteraard is dit helemaal niet zo, maar dat neemt niet weg, dat wij toch constant in OT doen alsof alle strijd, conflict en chaos ons niet deert. Met andere woorden OT heeft ons er altijd van weerhouden, om echt onszelf te zijn. Het enige wat dus nodig is, is om dit aan onszelf te laten weten – met BT – die alleen plaats kan vinden, nadat wij onze OT hebben kunnen stoppen.  

 

Wij stappen, vanwege ons nieuwe taalgebruik, in een keer, uit onze conditionering. Ook al is hiermee niet ineens voorgoed onze neiging om OT te hebben uitgeschakeld, toch zijn wij er meteen van overtuigt, dat wij, ten alle tijden, met onze BT, onszelf kunnen bevrijden van ons verdrietige verleden. Overigens is BT niet een keuze, maar is het enige wat erop zit.

 

Zolang als dat wij nog door blijven modderen met onze OT, zijn wij nog bezig met de illusie, dat wij keuzes maken of moeten maken, want het is altijd een onvrijwillig iets, dat wij enkel de mogelijkheid zouden hebben, om alleen de minst slecht situatie te kiezen, maar schijnbaar nooit de optimale situate.

 

Met OT blijven wij, zonder daarvan bewust te zijn, altijd bezig met het ontlopen, ontwijken, afleiden, bevechten, confronteren, bespreken, ervaren, het opgefokt raken over, gevangen zitten in of het ontkennen van gevaar. Alleen als wij onze eigen BT hebben, is deze rampspoed eindelijk ten einde gekomen. Met BT spreken wij op een andere manier, het is de taal van ontspanning.

 

Uiteraard is het stopzetten van onze OT alleen mogelijk, omdat wij al kennis – ook al was dit maar tijdelijk – hebben genomen van onze BT. Dit heeft  niets te maken met bewustzijn, zelfvertrouwen of zelf-kennis, maar met het simpele vermogen, om onze eigen OT van onze eigen BT te onderscheiden.

 

Allerlei mooie woorden stellen helemaal niets voor, want het komt erop aan of wij het verschil hebben benoemd, tussen onze OT en onze BT. Dit vermogen hangt niet af van of wij boeken hebben gelezen, of wij hebben gebeden of gemediteerd, cursussen hebben gevolgd, lezingen of workshops hebben bijwoond, naar authoriteiten hebben geluisterd of voorbereidende ervaringen hebben meegemaakt.

 

Iedereen kan, zoals hij of zij nu, op dit moment, is de overgang van OT naar BT maken. Het ontkennen van die mogelijkheid, was de enige oorzaak, dat wij dit nog niet eerder konden meemaken. Er staat dus geen enkel geloof, ideologie, theorie of perceptie in de weg, want alles is in een klap veranderd vanwege onze BT, die de enige manier is, om uiting te geven aan onze ware natuur, die dus altijd al het geval was, maar waaraan wij met OT geen uitleg konden geven en dus ook geen gehoor aan konden geven.

 

Er valt niet omheen te gaan, dat onze doorgaande BT de realizatie is van onze Taal Verlichting (TV), die wordt uiteengezet, omdat wij er nu over spreken, ernaar luisteren, erover schrijven aan onszelf en dus ook lezen, wat wij aan onszelf, over onze TV hebben geschreven. Dit bezig zijn met eigen BT betekent onze vrijheid als individu. Een geheel nieuw tijdperk breekt aan met deze psychosonische manier.