Niets,

 

Ook al heb ik van alles gedaan, ik heb hiermee, op de een of andere manier, bereikt, dat ik nu zo kan genieten van het niets doen. Ik zing zo af en toe een liedje, speel wat op mijn ukulele of verzin nog weer eens een andere tekst bij een reeds bestaand wijsje, ik wandel ook graag langs de beek of ik doe wat yoga, tai chi of andere oefeningen, om mijn spieren op kracht en mijn lijf gezond te houden, maar ik doe eigenlijk meestal helemaal niets. Ook al schrijf ik dit, ik doe er niets voor. Ik had net zo goed hier doodstil  kunnen zitten, wat ik ook dus heel vaak doe.  

 

Ik las zojuist een belachelijk artikel in the New York Times. Het was geschreven door een druiloor, wiens naam ik niet wil zeggen, omdat ik hem een grote sukkel vind, die niets wezelijks te vertellen heeft. In het stukje, over de toestand in het Midden Oosten, wat deze idioot had geschreven, vergeleek hij de diverse partijen in het conflict met insecten. Goh, wat een vondst is dat zeg en nou begrijpen we het. Niet dus. Wat me opvalt, aan zo’n dom verhaal, is die zogenaamde uitleg of interpretative van wat er volgens deze eikel gebeurd. Als we hem zouden moeten geloven, dan zit het dus eigenlijk in elkaar, zoals hij schrijft. Met andere woorden, het is niet gewoon zoals het is, maar er is een andere, een diepere, een verborgen betekenis, die wij alleen aan de weet kunnen komen, door maar weer gedwee met zijn taal mee te doen. Zo werkt dat in de media.

 

Praten verstoort mijn stilte niet. Ik keek even op You Tube, naar een video, die ik onlangs had gemaakt en zag toen wat uitspraken van Krishnamurti naar voren komen. Hij sprak over het ledigen van je bewustzijn en zei, dat denken en herinnering allemaal verleden tijd is, dat wij met ons meeslepen. Ik geloof niet in het denken en volgens mij bestaat er geen eens een mind, want er is geen taal binnenin ons. Het lijkt zo, omdat wij er zo over praten. Daarom doen we alsof er woorden en zinnen in ons hoofd zouden zitten, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Er was nooit een taal in ons. Dit was slechts een illusie, die werd gecreerd en in stand gehouden, door Ontlichaamde Taal (OT), onze gebruikelijke wijze van spreken.

 

Het is eigenlijk heel opmerkelijk, dat zelfs zo iemand als Krishnamurti – die lange gespreken had met de beroemde fysicus Bohm – nooit het voor de hand liggende, onomstotelijke, nog steeds ongeaddresseerde feit heeft kunnen onderkennen, dat er natuurlijk absoluut geen taal binnenin ons lichaam bestaat.

 

Het is als een wakker worden uit een nare droom. Al die zogenaamde verlichten, meesters of spirituele leiders – ook Gurdjieff, Osho, de Dalai Lama, Deepak Chopra, Sadguru, Ramana Maharshi, Eckhart Tolle, Nisargadatta Maharaj, noem ze allemaal maar op – geloven allemaal, dat wij een mind en dus taal in ons hebben en dat wij, zonder dat iemand daar erg in heeft, een innerlijk gesprek met onszelf zouden kunnen hebben. Toch valt iedereen voor die onzin, die onmogelijkheid, omdat wij zo over dingen zijn blijven praten, sinds mensen heugenis, met onze OT.

 

Het feit, dat het mij, vanwege mijn Belichaamde Taal (BT), opvalt, dat er nooit taal in ons heeft bestaan, krijgt nergens anders aandacht, dan hier op deze blog, omdat ik erover kan schrijven en op mijn You Tube videos, omdat ik er, met klink-klare helderheid, over kan en durf te spreken. We hebben hier dus te maken met het onschuldige, spontane, natuurlijke  kind, dat ziet – in mijn geval, hoort –  en zegt, dat de keizer geen kleren aan heeft. Welbeschouwd, zou dit toch tot gevolg moeten hebben, dat ik door anderen zou moeten worden erkend als een geniaal iemand, omdat niemand – helemaal niemand – het hier ooit over heeft. Alleen zo iemand als ik, die zich nergens anders mee bezighoudt, dan met luisterend spreken – BT – kan dus horen, hoe het in elkaar zit.

 

Iedereen, die dit leest, kan heel goed begrijpen en beseffen, dat er alleen maar botten en organen in ons lichaam zitten en in ons hoofd alleen maar hersensen en neurotransmitters. Ik heb hierin 100% gelijk, dat er nooit gedachten, theorieen, ideen, concepten,  associaties of herinneringen, in ons lichaam zijn geweest. Er was nooit een taal in ons. Ik herhaal dit, omdat het herhaald dient te worden, voordat het tot je doordringt, wat een verstrekkende gevolgen deze conclusie heeft. Men vindt mij een last-pak, die zich druk maakt om niets. En, dat is ook nog zo, ha, ha.

 

Mijn stilte is totaal anders, dan die zogenaamde stilte, die mensen zich slechts inbeelden, omdat ze menen – en net als een geloof, geloven – dat ze hun niet bestaande gedachtes of gefantaseerde mind hebben losgelaten. Dit alles is volslagen flauwe kul, die werd voortgezet met het concept van meditatie. Het blijft een feit, dat iedereen met OT verder ging en nooit heeft begrepen, dat alleen BT gebaseerd is op de realiteit, dat taal – zoals deze woorden – altijd zichtbaar en leesbaar is en gezegd wordt en dan dus hoorbaar is. Nogmaals, er is geen innerlijke taal en er is dus ook helemaal geen psyche, ego of innerlijk.

 

Doordat wij tijdens onze OT onze natuurlijke stem zijn blijven verdraaien, werd de auditieve illusie gecreerd, dat wij vriendelijk, intelligent, empatisch, open, sterk, zeker, zonder angst en positief zouden zijn, maar dit alles is slechts niets anders dan geacteer. Wij hebben nog nooit naar hartelust BT met elkaar gehad, omdat we nog nooit hebben kunnen zeggen, wat we nou eigenlijk echt wilde en konden zeggen en daardoor bleef onze illusie van innerlijke taal in stand gehouden. Tot op de dag van vandaag, zijn wij onbewust bezig gebleven met OT.

 

Ik heb geen gedachten en hoef dus ook nooit iets te doen met mijn zogenaamde mind, omdat die niet bestaat. Het enige wat ik doe is praten, luisteren, schrijven en lezen, maar zelfs als ik mij daar mee bezig houd, dan is het alleen maar op het moment zelf, dat ik iets zeg, dat ik iets hoor, dat ik iets schrijf of dat ik iets lees. Ik denk dus helemaal nooit iets. Laat die dwaze filosoof Rene Descartes, die ooit zo stellig beweerde, ik-denk-en-daarom-ben-ik, maar lekker rollen in zijn graf. Ik ben evenwel net als hem geconditioneerd met dezelfde illusie, dat er taal in mij zou zitten, maar ik weet al lang en breed, dat dit  gewoon niet waar is en zelfs niet eens waar kan zijn.

 

Zoals reeds eerder omschreven, het hardnekkige geloof, dat wij taal in ons zouden hebben, komt op  dezelfde volslagen onzin neer, die mensen overal ter wereld hebben geaccepteerd als hun zogenaamde religie of beleving van spiritualiteit. Het idee, dat er een god of een hogere macht zou zijn, is natuurlijk net zo min waar, als dat wij een innerlijk zelf of onhoorbaar gesprek in onszelf, met onszelf, zouden kunnen hebben, dat ons gedrag veroorzaakt of reguleert.

 

Uit wat ik tot dusver nauwkeurig heb beschreven, blijkt, dat ons geloof in innerlijke taal, een grote leugen is, die onherroepelijk tot allerlei andere leugens leidt, zoals, tovenaars, spoken, geesten, engelen, elfen, buitenaardse wezens, maar ook natuurlijk, astrologen, helder zienden, predikers, priesters, psychologen, verkopers, politici en allerlei andere mensen, die ons een oor proberen aan te naaien.   

 

Omdat ik dit allemaal weet, vind ik het van groot belang, dat wij ons niet meer zouden moeten bezighouden met al deze onwaarheden, die vanwege onze onbewuste omgang met taal, worden gepropageerd alsof het waar zou zijn. Er zijn vele negatieve gevolgen van onze bijgelovigheid, die dus in werkelijkheid niets anders is dan onze alledaagse wijze van spreken.

 

Dit schrijven is voor mij een vorm van niets doen. Ik herinner mij, dat in de praktijk van Za-Zen, wat dus een anti-taal, Japanse, versie van meditatie is, het er op aan komt, om te doen, door niets te doen, om dus – zonder enig begrip van het verschil tussen OT en BT – in meditatie te kunnen zitten, zonder verder iets anders te doen, met je zogenaamde mind. Het is de lezer wellicht nu een beetje duidelijk, dat dit een vorm is van jezelf proberen op te tillen bij je schoenveters. Het gaat niet. Het enige wat je kunt doen – qua taal – is capituleren. Deze zen-onzin of welke andere vorm van meditatie of gebed dan ook, heeft  niets te maken met de werkelijke transformatie, die alleen kan plaatsvinden, wanneer wij onze OT stop zetten en verder spreken of schrijven met BT.  

 

Dit schrijven, alsook het spreken met mijzelf, dat je kunt horen op mijn You Tube videos, is iets waar ik mij zeer gelukkig mee voel. Het bezig zijn met taal is iets wat mij blijft fascineren. Ik heb het mijn Taal Verlichting (TV) genoemd, omdat ik vanwege mijn bezigzijn met taal – wat dus altijd door anderen kan worden gelezen of gehoord – mij in een onwaakte staat van zijn bevind. Ik zit op geen enkele manier vast aan wat ik heb gezegd of geschreven en kan er dus, indien ik dat wil, elk moment mee ophouden.  

 

Je kunt ervaren, door middel van deze tekst of door  naar mijn videos te kijken en te luisteren, dat ik het  daadwerkelijk over iets heel anders heb, dan waar men het doorgaans over heeft. Indien je met mij in gesprek zou gaan, zou dit nog meer blijken, maar ik hoor helemaal niets en er reageert niemand op mijn blog. Dit illustreert precies de situatie waarin wij verkeren, ten aanzien van onze BT. We zijn allemaal vanwege onze conditionering verknocht aan OT.

 

Alleen iemand zoals ik, die, heel objectief gezien, na diverse experimentaties, ook zijn eigen BT heeft toegeigend, zal met mij in contact willen zijn, want voor anderen ben ik eenvoudigweg niet relevant. Ik heb hier lange tijd mee geworsteld, maar vandaag blijkt, dat ik mij er volledig bij heb neergelegd, dat ik geen enkele moeite meer doe, om anderen met BT te bereiken. Ik ben hierop zeer trots, omdat dit een groot probleem voor mij is geweest, dat ik nu niet meer heb. Ik vind het juist prima, zoals het is en er hoeft, wat mij betreft, niets meer te veranderen.  

 

Ik ga zo slapen en voel de slaap al over me komen, maar wil deze bladzijde nog even volschrijven met niets-zeggende woorden, die vanuit stilte opkomen. Ik heb niets te zeggen en dat is waarom ik zodadelijk als ik mijn ogen sluit, direct in slaap val. Mijn slaap is zo goed tegenwoordig, omdat mijn dagen zo rustig en gestaag zijn. Het is voor mij een heerlijke tijd van niets doen. De dagen volgen elkaar op zonder enig besef van tijd. Ja, ik ben ouder geworden en ik zal ooit een keertje dood gaan, maar nu geniet ik nog even van wat ik heb bereikt, terwijl ik de draak blijf steken, met de waanzin, waarin iedereen met OT is blijven geloven.