Hierarchie,

 

Ik wil ineens weer iets in het Nederlands schrijven. Het gaat natuurlijk over mijn conditionering met mijn Ontlichaamde Taal (OT), die zijn oorsprong heeft in de Nederlandse Taal. Toen ik vanmorgen met mezelf sprak, drong het tot me door, dat de taal van anderen – in tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd – eigenlijk geen enkele geborgenheid geeft, om zonder angst te leven. Alleen onze eigen taal, Belichaamde Taal (BT), kan ons gerust stellen.

 

De OT van anderen heeft ons altijd van onszelf afgeleid, verward en verstoord, aangezien we nog nooit met iemand hebben gesproken, die zijn BT had gevonden. In BT valt niet langer meer te liegen over het onmiskenbare feit, dat we altijd uitsluitend en alleen met hen hebben gesproken, die, ook op hun beurt weer, anderen hebben nagepraat. Er is iets aan de hand, waarover niemand ooit helder heeft kunnen spreken en waarvan alleen hij of zij, die BT heeft, dus voor het eerst melding maakt.  

 

Om aan de weet te komen, wat er echt met ons, als individu, gebeurd – ook al zijn wij, als sociale wezens, voortdurend op elkaar gericht en daardoor nauwelijks in de gelegenheid, om met onze eigen klank, energie en bewoording, aan onszelf te laten weten, wat wij er zelf van vinden – is het van groot belang, om niet zozeer, de ander, maar juist de taal van de ander – OT – achter ons te laten. Uiteraard zijn wij alleen met behulp van onze eigen BT in staat, om de zelf-kennis op te doen, die voor ons van blijvende waarde blijft en die dus beklijft.

 

Wanneer wij ons eindelijk wat hebben kunnen bezig houden, met het aandachtig beluisteren, naar wat wij aan onszelf te zeggen hebben, dan blijkt, dat wij het volledig met onszelf eens zijn en dus geen enkel conflict hebben, over het onomstotelijke feit, dat wij iets doen, wat schijnbaar niemand doet of wil doen: door hardop, alleen, met onszelf over van alles en nog wat te spreken en te luisteren naar de klank van onze eigen stem, zijn wij in staat, om moeiteloos uit de hierarchische conditionering met OT te stappen.

 

De enkeling, die BT met zichzelf kan hebben, weet en erkent, dat hij of zij iets weet, wat anderen niet weten – en vanwege OT niet kunnen weten – maar dit weten, is heel anders dan het andere weten, omdat het om werkelijke zelf-kennis gaat. De kennis, die wordt opgedaan, door de studie van boeken en teksten van anderen, heeft specializatie tot gevolg, die ons een plaats doet innemen in de hierarchie van de maatschappij. Zij die, zogezegd, meer kennis van zaken hebben en grotere verantwoordelijkheid hebben dan anderen, staan hoger op de ladder, dan zij, die onwetend of minder onverantwoordelijk zijn.

 

Met BT nemen wij grote verantwoordelijkheid voor onszelf. Dit betekent, dat wij ons helemaal niets aantrekken van de zogenaamde rang of stand, die mensen vanwege hun kennis, vaardigheid, beroep, opleiding, ambitie, komaf, geld, geweld of macht innemen. Anders gezegd, niemand is hoger of lager, beter of slechter, bewuster of onbewuster, want BT laat ons weten, dat wij, als individu, werkelijk met niemand zijn te vergelijken. BT is zo transformerend, omdat wij echt alleen maar met onszelf spreken en onszelf daardoor niet beluisteren of bezien vanuit de hierarchie, maar vanuit wie wij authentiek zijn.

 

Ofschoon BT ons in staat stelt, om onaangetast te blijven, over alles wat iedereen, overal ter wereld, op sleep-touw neemt, vindt er in ons een proces plaats, waarin wij, als het ware, iedereen aan het woord gaan laten, die de dienaren zijn of waren, van hen, die het voor het zeggen hadden of hebben. Als je echt het naadje van de kous wilt weten, dan valt er niets te leren van hen, die het zogezegd helemaal voor elkaar hebben. Zij liegen dat het gedrukt staat.

 

Met BT, geven we alle dienaren, alle luisteraars, het gevoel, dat wat zij te zeggen hebben heel belangrijk is. Wij beseffen met BT maar al te goed, dat er met OT, altijd, overal, weer een hierarchie tot stand komt. Arm of rijk, crimineel of verslaafd, krankzinnig of dakloos, overal zijn er weer mensen, die zogezegd de touwtjes in handen nemen en anderen zijn dan weer ondergeschikt. Niemand heeft enige interesse, om te luisteren naar sprekers van beneden hun stand. Hoe lager je komt in de hierarchie, des te minder die mensen iets te vertellen hebben, want iedereen voelt zich te goed, om echt te luisteren.  

 

In BT blijven we luisteren naar wat wij aan onszelf te vertellen hebben en de gehele mensheid passeert de revue. Het is overduidelijk, dat, van boven naar beneden, iedereen elkaar dwingt om te spreken, zoals er, volgens die laag, gesproken dient te worden en te luisteren, zoals er, volgens die rang, gehoorzaamd dient te worden. Iedereen weet zijn plaats en voor hen die dit niet erkennen, is er geen rechtvaardigheid, want ze worden overal, zonder enige vorm van discussie, harteloos en genadeloos afgestrafd. Het is niet leuk, maar wel waar.

 

Er valt met OT niet over deze hierachie te spreken. Zij die dit – onwillekeurig, onbewust, eveneens met OT – doen, lopen enorm gevaar, zowel letterlijk en figuurlijk. We doen dus allemaal maar voortdurend alsof er helemaal niets aan de hand is. Het bekende spreek-woord, zie geen kwaad, hoor geen kwaad en spreek geen kwaad, zegt het heel goed, met die drie aapjes, die natuurlijk mensen voorstellen. Van hen die het hoogst op de maatschappelijke ladder zijn geklommen, wordt altijd verwacht, dat ze het meest overtuigend kunnen liegen, maar zij die leven aan de onderkant van de samenleving, vertonen schaamteloos alles wat fout is aan de mens. Wij kunnen ons best wel voorstellen, wat wij aan de weet gaan komen – over onszelf –  ook al spreken wij niet met hen. Ik zeg niet, dat zij de oplossing zijn voor de problemen van de wereld, maar er valt eenvoudigweg niet meer omheen te gaan, dat de mens, die niet gehoord word, waanzinnig, a-sociaal, verslaafd, crimineel, chaotisch, hopeloos, redeloos, gewetenloos is. Ik heb het niet over het luisteren naar anderen, maar over het luisteren naar onszelf.  Het is een vorm van bescherming en zelf-koestering.