Moeizaam,

 

Ik omschrijf mijn Belichaamde Taal (BT) vooral graag als een vorm van saaie humor. Iedereen probeert het te laten lijken alsof waar zij het altijd over hebben het belangrijkste is, maar waar ik het over heb, is echt het allerbelangrijkste. Echt waar, want niemand praat erover, behalve ik. Ik vind het niet moeizaam, maar aangenaam en ook nog leuk. 

 

Als je dit grappig vindt, is dat waarschijnlijk om de verkeerde reden. Je vindt het belachelijk, dat wat ik het allerbelangrijkste vind, door niemand wordt besproken, dus hoe kan het dan belangrijk zijn? Het is grappig, om de juiste reden, indien je herkent, dat ik plezier heb, terwijl jij dat niet hebt. Ik weet het, je geeft dat niet zo graag toe, maar het is echt waar en jou onvermogen om dit te erkennen, maakt dat je niet in staat bent om om de juiste redenen te lachen.

 

Doorgaans wordt door de zogenaamde stand-up comedianten aangenomen dat het publiek in principe in staat zou zijn, om te lachen en eigenlijk best wel wil lachen en dat ze dus gewoon maar iets moeten zeggen of doen, om hen te helpen, zodat ze gaan lachen. Ik geloof niet in de pure onzin van het aan het lachen maken van anderen. Naar mijn mening kan en wil het publiek – jij dus – helemaal niet lachen en daarom eis je altijd, alleen maar om om de verkeerde redenen te kunnen lachen. Je zult en wilt de gratificatie van de illusie van nep plezier. De sluwe ezels, die hun valse humor tot vervelends toe blijven balken, doen dit alleen, om jou akelige, plat-vloerse bereidheid uit te buiten, om nog weer een keer om de verkeerde redenen te lachen. Wat hebben we toch gelachen. Nou, nou, dat was lachen.  

 

Ik geloof niet in de illusie van plezier hebben, want ik ben in staat om echt plezier te hebben en om dus te lachen, om de juiste redenen. Waar ook in humor nooit over wordt gesproken, is het nieuwe, omdat we simpelweg niet weten hoe we het moeten doen. Praten over het nieuwe, zonder iets nieuws te zeggen, heeft geen zin, dus spreken we er liever niet over. Praten over het nieuwe heeft alleen maar zin, als we eindelijk eens het feit onder ogen gaan zien, dat we, keer op keer, onbewust, dezelfde, oude, saaie bullshit blijven herhalen en nooit echt lachen.  

 

Wat ik zeg, kan natuurlijk door jou als vervelend worden beschouwd, maar het is belangrijk, omdat het belangrijk voor mij is. Het feit dat anderen/jij dat niet belangrijk vinden, is omdat het hen/jou niet kan schelen, wat eigenlijk voor hen/jou belangrijk is.  Zij/jij/jullie geloven echter, dat zij/jij/jullie wel weten wat voor hen/jou/jullie belangrijk is, maar hun/jullie/jou taal creëert alleen maar de illusie, dat dat waar is. Hun/jouw Ontlichaamde Taal (OT) staat hen/jou niet toe, om zichzelf/jezelf te horen en dus, als het gaat om wat voor hen/jou belangrijk is, dan herhalen zij/jij, onbewust, zonder het te weten, alleen maar wat anderen hen/jou hebben verteld.

 

Als je voor het eerst BT hebt, ben je stomverbaasd, om te ontdekken, dat je voornamelijk alleen dingen doet, die je niet echt wilt doen. De enige manier om te beginnen met doen wat je wilt doen, is stoppen met doen wat je niet wilt doen. Tenzij je stopt met doen wat je niet wilt doen, zul je nooit kunnen aan de weet komen wat je echt wil. Dit stoppen van wat we niet willen, gebeurt dus zonder kennis over wat we willen. Wat we werkelijk willen kan eigenlijk als een totale verrassing voor ons komen, wanneer we eindelijk in staat zijn om doorlopende BT te hebben.

 

Toen ik, voor het eerst, mijn BT ontdektte, had ik me nooit kunnen voorstellen, dat ik zoveel mensen achter me zou gaan laten, om plezier te kunnen hebben en om door te kunnen gaan met mijn BT. Integendeel, ik wilde eigenlijk niets liever, dan voortdurend BT met anderen hebben, maar het bleek al gauw, dat dit nauwelijks mogelijk was. Hoewel het soms moeilijk voor me was, om dit toe te geven, het was toch nodig. Ik heb ook heel vaak getwijfeld of het wel juist was, om al mijn familie en mijn zogenaamde vrienden achter te laten, maar het was noodzakelijk. Ik moest het doen en ik ben nu blij en opgelucht, dat ik er niet meer over twijfel.

 

Ik vertaalde vandaag mijn Engelse schrijven in het Nederlands, als een saluut voor vaderdag. Toen ik hem, nadat ik al jarenlang getrouwd was, liet weten in antwoord op zijn plotselinge vraag, dat wij geen kinderen wilden, werd hij woedend en zei hij, dat alles wat mij betreft tevergeefs was geweest. Als zijn oudste zoon, was ik een volledige teleurstelling. En dat, terwijl ik niets liever zou hebben gewild, dan dat hij trots op mij zou zijn geweest, omdat ik met mijn Taal Verlichting (TV) mijn BT had ontdekt.   

 

De overtuiging, dat praten met anderen belangrijker is dan praten met onszelf, is een universele, zekere, zelf-vernietigende, zelf-vervullende profetie. BT heeft me, na veel vallen en opstaan, ​​geleerd, dat praten met mezelf daadwerkelijk belangrijker is dan praten met anderen. Hopelijk begrijp je – na het lezen van wat ik over mijn hemel-tergende gevoel voor humor heb geschreven – het is natuurlijk zo, ik heb meer plezier, om met mezelf te praten, dan om me met jou energie-verslindende OT in te laten.

 

Zelfs al zou ik, op de een of andere manier, besluiten om ineens een ​​briljante, grappige monoloog te produceren – ik heb daartoe geen enkele neiging, verlangen of motivatie – dan zou ik me nog steeds de wrede negativiteit op de hals gaan halen, van de droevige conditionering, van de stomme, domme, veroordelende, ongeïnteresseerde, defensieve en afleidende houding, van de niets-zeggende menigte, die ik – gedurende de vele jaren, die ik in mental health heb gewerkt en psychologie doceerde aan  Butte College – altijd heb gevoeld. Ook al ben ik zelf geen vader, ik heb, als geen ander, in al de mental health clienten en studenten, de afwezigheid van vaders waargenomen. Ik kon niets doen aan hun gemis. Stel je eens voor, dat ik zou hebben gezegd wat mij aan het lachen maakte? Het zou iedereen hebben beledigd, studenten en docenten, want wat ik zeg, druist in tegen wat iedereen gelooft.

 

Ik voel me nog steeds zo opgelucht, om niemand meer iets te leren, ook niet BT. Als je BT wil, dan lach je met mij mee of je moet zonder mij doorgaan met je slopende OT. Het is nooit bij je opgekomen, dat je  niet in staat bent om te lachen, vanwege de manier waarop je met je taal omgaat. Ik zie het niet als mijn probleem. Het is grappig, dat je zoveel ophef maakt over allerlei zaken en toch verschijnt het woord plezier niet eens onderaan je boodschappenlijstje.

 

Plezier hebben is voor mij het allerbelangrijkste. Daar moet je hopelijk om lachen, want ik geef echt volledig toe, dat ik niet zo'n grappig persoon ben. Je zou kunnen zeggen: ik ben grappig op mijn eigen manier en jij bent dat natuurlijk ook. Jij zou ook, net als ik, plezier kunnen hebben met jou eigen taal, als je wat speelser en ontspannener zou worden in wat je zegt en omdat je naar jezelf hebt geluisterd en hebt gevoeld, dat de manier waarop je zegt wat je zegt, op je lach-spier werkt. Het, in BT, voor de hand liggende feit, dat je niet kunt lachen om je eigen zware, krampachtige, moeizame woorden, is geweldig materiaal, het heeft alleen wat werk nodig.