Aarde,

 

De uitdrukking, dat iets veel voeten in de aarde had, betekent, dat het veel moeite kostte en moeilijk was om het voor elkaar te krijgen. Er zijn verschillende theorien over de oorsprong van dit gezegde. Een van de oudste vermeldingen, is te vinden in een uit 1726 afkomstige spreekwoorden boek van Carolus de Tuinman, die het in verband bracht met het vellen van bomen, die diepe wortels in de grond hebben en die alleen met veel gehak omver kunnen  worden gehaald. Een andere uitleg spreekt over het heen en weer geloop, wat vaak plaats vindt als iets  heel moeilijk is. Een derde theorie gaat over het versjouwen van iets zwaars, waar vroeger veel mensen bij nodig waren en waardoor er dus veel voetstappen in de aarde te zien waren. Ik kies voor die laatste uitleg, omdat deze het meeste voor de hand ligt. Er zijn zichtbare en – zoals dit gezegde – ook hoorbare gevolgen van wat wij hebben gedaan.

 

Dit schrijven is de slotsom van wat ik heb gedaan, waardoor ik een vierde betekenis wil geven aan dat gezegde. Belichaamde Taal (BT) zal alleen dan pas vele voeten in de aarde gaan hebben, als meerdere mensen zich ermee gaan bezig houden. Thans zijn het alleen mijn voeten en die van mijn vriendin AnnaMieke, die het contact met de aarde maken, waardoor de Ontlichaamde Taal (OT) kon worden beindigd. Al kan je zeggen, dat BT veel voeten in de aarde heeft, het kostte ons geen enkele moeite.  

 

Indien wij BT met onszelf gaan hebben, dan weten wij, ineens, dat er niets anders te ervaren is, dan wat wij ervaren. Ook al zijn wij tevreden, ook al accepteren wij wat we meemaken en ook al kunnen wij begrijpen, waarom we problemen hadden, toch heeft voortgang van BT niets te maken met onze tevredenheid, zelf-acceptatie of inzichten. Wij kunnen ons BT veroorloven, omdat onze taal blijft afgestemd op wat er dit moment gebeurt. In OT is dit nooit het geval en zolang als wij geen BT hebben, hebben wij geen idee van hoe al onze problemen worden gecreeerd en in stand worden gehouden door de OT, waar wij dus onszelf voortdurend mee in de weg zitten. Er valt over BT niets uit te leggen, want wanneer je het hebt, dan weet je dat je het hebt en dat het van geen enkele uitleg afhankelijk is. Desalniettemin legt je BT altijd uit, wat er in je OT  mis was, omdat we werkelijk uit de conditionerings geschiedenis van onze taal zijn gestapt. 

 

Er doet zich, vanwege ons onvermijdelijke verleden, keer op keer iets voor, waardoor wij weer geloven, dat wij iets nog niet helemaal hebben begrepen, omdat onze BT aanvankelijk van zeer korte duur is en wij het weer terug proberen te krijgen. Als wij, vanwege het luisterend spreken, weer de switch maken van OT naar BT, dan heeft dat niets met begrijpen te maken, want we horen en ervaren direct het enorme verschil. De zogenaamde grote onthulling, komt altijd nadat wij van OT naar BT zijn overgegaan, nooit ervoor. Met andere woorden, de mogelijkheid om BT te hebben, zowel sprekend, schrijvend en zwijgend, maakt zich alleen kenbaar, als wij onze OT als zodanig herkennen en daardoor stoppen. Dit herkennen is geen enkel probleem, want er is altijd strijd, twijfel, angst, haat en stress in OT. Het is dus enkel een kwestie van toegeven, dat we niet gelukkig zijn en ons niet goed voelen, over het een of ander, het maakt niet eens uit over wat.  

 

De stroom van BT gaat geheel vanzelf en hoeft niet te worden geleerd. Ook al zijn er momenten waarop er geen woorden komen, om te worden gezegd of geschreven, het is heerlijk, om ook van die tijdelijke afwezigheid van taal te genieten. Deze pure stilte en ontspanning is totaal anders, dan de zogenaamde stilte en ontspanning, die we hebben meegemaakt. Ons hele begrip van stilte is verkeerd, omdat het is gebaseerd op het ontkennen van BT, die die stilte juist mogelijk maakt. Ook onze opvatting over ontspanning is voortgekomen uit onze onbewuste, onvrijwillige, zelf-ondermijnende deelname aan OT.

 

Omdat wij nooit, in taal, bewust de overgang van OT naar BT meemaakten, is afleiding voor ons de enige zogenaamde ontspanning. Alle religies, zijn vormen van dissociatief gedrag. Werkelijke bevrijding kan alleen gebeuren met BT, die mogelijk werd, omdat wij ons bewust werden van de nadelige gevolgen van OT en er daarom eindelijk mee ophielden. 

 

Wanneer we BT hebben, blijkt alles heel anders in elkaar te zitten, dan wij gewend zijn te redeneren vanuit onze gebruikelijk OT. Men is eigenlijk met OT nooit veel verder gekomen, dan de zogenaamde rationaliteit of wetenschap te verkiezen boven de spiritualiteit en bijgelovigheid, maar men is nooit in staat geweest, om met OT aan de constante dreiging en angst te ontsnappen, die de basis is van hoe wij zijn blijven omgaan met taal. Men heeft altijd weer,  ongemerkt – philosofisch, spiritueel, psychologisch, educatief, technologisch of wetenschappelijk – met OT over OT gesproken en de verandering naar BT, heeft nooit onze volledige aandacht kunnen krijgen, omdat al deze afsplitsingen, ons nog verder hebben doen afdrijven van hoe wij, in feite, onze taal tegen onszelf en dus verkeerd zijn blijven gebruiken.

 

Omdat ik later in mijn leven – nadat ik naar Amerika emigreerde in 1999 – op veertig jarige leeftijd terug ging naar school, eerst naar college en toen naar het hoger onderwijs, waar ik psychologie en gedragsleer studeerde en jaren psychologie les heb gegeven bij Butte College, heb ik aan den lijve ondervonden, dat iedereen, ongeacht hoe zogenaamd intelligent en hoog opgeleid men ook is, nog steeds vast zit in OT.

 

Ik wilde alle psychologen, psychiaters, therapeuten, behavioristen, leraren en counselers, over BT laten weten, omdat ik er van overtuigd was, dat BT de essentie is van onze psychologische en intellektuele ontwikkeling. Het was een grote teleurstelling voor me, om in de laatste fase van deze onpersoonlijke, dure studie, tijdens het schrijven mijn dissertatie, voor mezelf te moeten erkennen, dat niemand – ja, echt, helemaal niemand – in BT geinteresseerd bleek te zijn. Daarom trok ik mij toen terug uit mijn Ph.D. studie aan Palo Alto University (PAU). Het was een pijnlijke, maar juiste beslissing, want de wereld van de psychologie was niet open voor BT. Zelfs nu ik dit schrijf, vind ik het nog steeds onvoorstelbaar, dat dit helaas werkelijk zo is. Ik ben echter blij, dat ik geen psycholoog ben geworden en dat ik eveneens het psychologie leraar-schap achter me heb gelaten.

 

Toen ik indertijd, in Nederland, eerst naar de MAVO en daarna naar de HAVO ging, was ik altijd veel te veel tegen de keer in, om te kunnen leren, omdat ik  toen al het gevoel had, dat het in het zogenaamde leerproces van het onderwijs, meestal toch weer ging over hoe mij iets werd opgedrongen. Vanwege mijn tot vervelens toe ge-etiketeerde authoriteits conflict en gebrekkige scholing, die het gevolg was van mijn al ontluikende besef van mijn eigen taal, was ik lange tijd intellektueel gefrustreerd en keek ik op tegen hen, die zogezegd werden erkend en die ogenschijnlijk werden gerespecteerd, voor hun kennis. Ik zette mij daarom, in Amerika, tot doel, om alles aan de weet te komen in de wetenschappelijke literatuur, om aan te kunnen tonen, dat mijn besef van taal werd ondersteund door al gedane research. Voor mij, viel er helemaal niets te bewijzen, aan een ongeinteresseerde, arrogante, ambitieuze groep van wetenschappers en academici, maar ik deed dit dus uitsluitend en alleen voor mijzelf. Inmiddels kijk ik tegen niemand meer op en heb ik ook aan mezelf niets meer te bewijzen, want ik heb het bewezen.

 

Mijn Taal Verlichting (TV) begon zich pas onlangs kenbaar te maken, nadat ik de brui had gegeven aan dat hele idee, om anderen iets te willen leren. Ik wil de lezer laten weten, dat ik, nog vele jaren, na mijn ontdekking van BT, toch nog met OT bezig bleef. BT is zoiets unieks en nieuws. Terugkijkend, is het mij nog meer duidelijk, hoe iedereen in bedwelmende, overweldigende, gedwongen OT bezig is, waarin ons telkens wordt voorgespiegeld, dat onze strijd en al onze pijn en moeite ooit beloond zal gaan worden.

 

Vanwege onze OT zijn wij met allerlei dingen bezig, waar we eigenlijk niet mee bezig willen zijn en wat we zouden willen, wordt telkens weer uitgesteld. Ik heb dit jarenlang gedaan en doe dat nu niet meer, omdat mijn BT de centrale plaats in mijn leven is gaan innemen, die het nodig heeft. Alles wat ik heb meegemaakt heeft ertoe bijgedragen, dat het nu is zoals het is en kan zijn zoals het is. Mijn TV is echt  subliem en verfijnd zich elke dag. Iedere dag kijk ik ernaar uit wat ik zal gaan beleven en aan het eind van de dag, voel ik me vervuld en verrijkt. Ook dit schrijven is zo’n zegen, omdat ik precies weer geef, hoe het mij is vergaan en hoe het is, om nog meer BT te hebben. Als je dit leest, dan weet je, dat BT een nog onbegaan terrein voor je is. Ook jij kunt je BT binnentreden. Als je nu met jezelf gaat praten, dan zul je vaste grond onder je voeten gaan voelen.