Stem,

 

Het kon – vanwege onze bijna permanente deelname aan Ontlichaamde Taal (OT) – natuurlijk niet uitblijven, dat de stem, waarmee wij dagelijks onze taal spreken, steeds walgelijker, belachelijker, arroganter, drammeriger, schmiechteriger, banger, hufteriger, venijniger en irritanter ging klinken. En, uiteraard wordt de waanzin, zowel meer zichtbaar als hoorbaar, want zolang als dat wij door gaan met OT, wordt ook onze strijd om de aandacht alsmaar groter, heviger, destructiver, onbewuster en zinlozer.

 

Onvermijdelijk, splitsen de logge, grote, groepen van miljoenen mensen – hele volks-stammen, die, in eerste instantie, altijd opnieuw pretendeerden, dat ze toch echt iets heel moois en belangrijks met elkaar gemeen zouden hebben – zich weer verder op en floreert en escaleert de verdeelheid, de strijd en de gigantische chaos. Indien men echter nog een klein beetje durft op te letten, dan kan men horen en zien, dat voor de verreweg de meeste mensen – in de politiek, in de religie, in de economie, in de cultuur en in wat zich tegenwoordig voordoet als de zogenaamde LGBTQ gemeenschap – horen en zien, letterlijk is vergaan. Niet voor niets, is er ineens een enorme toename aan jonge mannen, die geloven en beweren dat ze vrouwen zijn. Het valt echter op, dat vrouwen, die zich inbeelden mannen te zijn, minder publieke aandacht krijgen, omdat we nog steeds, kennelijk, in een mannen-wereld leven, waarin de overlevings-strijd door de sterkste wordt gewonnen.  

 

Ik las zojuist in een bericht, dat bij de een of andere universiteit, aan tal van behoeftige, anderszins verwarde, ongelukkige studenten, een bij-de-tijdse,  nieuwe aanpak van psychologische hulpverlening wordt aangeboden, in de vorm van stem-lessen. Dit  wordt werkelijk gepresenteerd als een moderne, veel-belovende, doel-groep-aangepastte therapie, voor zij, die zeggen te zijn veranderd van man naar vrouw of van vrouw naar man en ook voor hen, die beweren, nog het een, nog het ander te zijn. In deze vooruitstrevende benadering, gaat iedere client dus oefenen, om uiteindelijk te kunnen klinken, zoals hij of zij, of wat dan ook, zou willen klinken. Het gaat er hier dus, in de diagnose, niet zozeer om – zoals in het meer tradionele therapeutische model – dat zij klinken als zichzelf, maar leren te klinken, zoals zij door anderen gehoord zouden willen worden.   

 

Alle aandacht gaat – in deze hoog-nodige, al door velen gewaardeerde, stem-vervormings-therapie, tot grote opluchting van de zich-niet-geaccepteerd voelende client – niet naar de client zelf, maar naar hoe de client zou willen worden ervaren en gehoord door anderen. Het therapeutische effect van deze methode, ligt niet in het luisteren naar, ervaren, accepteren en begrijpen van onszelf, maar in hoe men zou willen klinken, in de oren van anderen.  

 

Toen ik voor het eerst mijn Belichaamde Taal (BT) ontdektte, wist ik meteen, dat ik altijd zo zou willen klinken. Het had, tot mijn grote verbazing, helemaal niets met anderen te maken, omdat ik voor het eerst mezelf hoorde praten, met het stem-geluid dat ik aangenaam vond. Mijn ontdekking was juist zo duidelijk, omdat ik heel goed besefte, dat ik meestal dus niet sprak met die stem. In het onderzoek, dat daarna op gang kwam, over waarom dit zo was, leek het er keer op keer toch weer op, alsof het ging over hoe anderen mij ervaren, terwijl dat nou juist precies de reden was, waardoor ik telkens weer mijn aandacht voor mijn eigen ervaring verloor.

 

In het experiment, waarin ik onderzocht, waarom ik, ongemerkt, niet naar mezelf luisterde, werd het mij duidelijk, dat ik, onbewust, telkens in OT verzandde, omdat ik me teveel bezig hield met hoe anderen mij zouden horen. Die neiging is veel minder nu, maar ik erken, dat hij er nog steeds is en waarschijnlijk altijd wel enigszins zal blijven. Zodra ik me weer bezorgd maak, over hoe ik door anderen zou willen worden gehoord en ervaren, ben ik met mezelf de draad kwijt. Het van de kaart zijn, duurt vandaag de dag nog maar heel kort en zodra ik mezelf hoor, voel ik de ontlading, dat mijn tijdelijke waanzin voorbij is.

 

Ook al is mijn oude gewoonte, om, net als iedereen OT te hebben, inmiddels minimaal, toch lijkt het – als ik het weer heb – alsof ik kortstondig alle waanzin van de gehele wereld belichaam. Ik sta hiervan echt perplex, maar het is verbaal werkelijk zo, dat ik de wereld ben, zowel in positieve als in negatieve zin. Ik ken, als geen ander, de waardevolle, goeie gevolgen van BT, maar ik ben mij er eveneens van bewust, dat OT altijd niets dan catastrofale consequenties heeft.

 

Onze deelname aan OT of BT hangt niet af van wat wij geloven te kiezen, maar het is wel zo, dat onze OT alleen met onze BT begrepen kan worden. Mijn BT is zonder meer toegenomen, omdat ik mijn OT ben gaan begrijpen en het lijkt wel, alsof ik nu pas, na al die jaren van uitproberen, echt kan begrijpen waarom OT zo’n groot effect op mij bleef houden. Ik voelde heb mij altijd heel erg veroordeeld vanwege mijn OT, omdat iedereen  ermee weg leek te kunnen komen, alleen ik niet. Ik accepteerde niet en begreep ook niet, waarom mijn OT altijd gedonder in de glazen betekende. Mijn OT maaktte, dat ik het altijd het gevoel had, dat ik er weer niet bij hoorde en dat heeft het mij ervan weerhouden, om mij met groepen te identificeren. Toch wilde ik eigenlijk niets liever, dan erbij horen. De enige weg, die openlag, was om met mijn OT op te houden. Ik deed dat echter vanwege anderen en niet vanwege mijzelf.   

 

Het hele idee om onze OT te verminderen en meer BT te gaan hebben, is flauwe kul. We blijven daardoor allemaal, ongemerkt, onwillekeurig met elkaar bezig en we hebben geen aandacht voor onszelf. Dit is de reden, waarom wij nauwelijks spreken met de klank van onze weldadige, authentieke stem. Je hebt die stem, indien je luistert naar hoe je klinkt, terwijl je praat. Als je weer niet naar jezelf luistert, omdat je zo graag zou willen, dat anderen naar je luisteren, dan is je stem er nog wel, maar je gebruikt hem niet en je hoort hem dus ook niet. Aangezien je, of OT, of BT hebt, is het dus geen kwestie van voortgaan met BT, maar om waar te nemen, of je OT, of BT hebt.   

 

Indien je aan je eigen stem kunt horen, dat je weer handeld vanuit je conditionering met OT, dan houdt je OT vanzelf op en verandert het in BT. Je doet dus eigenlijk helemaal niets, om BT te hebben. In het luisteren naar jezelf bemerk je altijd meteen, of je OT of BT hebt. Als je OT hebt, dan verandert het in BT en als je BT hebt, dan ga je er vanzelf mee door. Als je niet naar jezelf luistert, terwijl je spreekt, dan merk je dat niet, maar je ervaart wel – of je het nou wil of niet – de nadelige gevolgen van je OT. Als je, net als ik, ooit een keer naar jezelf hebt geluisterd,  begint er onvermijdelijk een selectie-proces, want je hebt onderscheid gemaakt tussen OT en BT en dat gaat nooit meer weg. Je kunt jezelf altijd herinneren omdat je eigen stem er altijd al was. Je produceert  die stem van BT niet vanwege anderen, maar voor jezelf, omdat je Taal Verlichting (TV) zo werkt.