Leugens,

 

Als je naar het zogenaamde nieuws kijkt en luistert, dan heeft iedereen het er voortdurend over of we, dan wel, zogezegd, de waarheid spreken of dat er, willens en wetens, wordt gelogen, dat het gedrukt staat. Over en weer beschuldigt men elkaar van het verspreiden en in stand houden van leugens. Men zegt ook wel eens, dat een dier geen woorden nodig heeft, omdat het niet van plan is te liegen. Dit houdt dus zelfs een veroordeling in van de taal als zodanig.

 

Er wordt overal voortdurend van alles gezegd over leugens. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald haar wel. In dit geval, zouden we er dus in moeten geloven, dat vroeg of laat, de leugen, die schijnbaar vrouwelijk is, wordt achterhaald en dat het allemaal vanzelf zogenaamd wel weer goed gaat komen, wanneer de waarheid eindelijk boven tafel of de aap uit de mouw komt. Wat een lachertje.  

 

Er worden, volgens mij, zoveel boeken geschreven, omdat het ons in staat blijft stellen, om te liegen dat het gedrukt staat. In een gesprek is het moeilijker om te liegen, dan op papier. Het staat echter als een paal boven water, dat wij allemaal, ongemerkt, dag in dag uit, vanwege de onbewuste, automatische manier, waarop wij onze taal gebruiken, geschreven taal als belangrijker zijn blijven beschouwen, dan gesproken taal. Men doet het, zonder daar ooit bij stil te staan, voortdurend voorkomen, alsof wat er door een schrijver werd geschreven, hetzelfde zou zijn, als wat iemand zegt, maar, ook al geloven we dat allemaal, daarom is het natuurlijk nog niet zo.

 

De geschreven leugen, wordt eveneens, in de naam van de vrijheid van meningsuiting en persvrijheid in stand gehouden. Het is, zogezegd – grapje – in een democratische samenleving, een grondrecht, om gevoelens en gedachten kenbaar te maken. Men gaat er daarbij, gemakshalve, vanuit, dat er, in ons, tegelijkertijd, een nonverbaal proces (gevoelens) en verbaal proces (gedachten) plaats vindt. En, ja, die zogenaamde gevoelens, zijn dan, zo wordt beweerd, heel vaak weer in strijd, met wat wij, in ons hoofd, in gedachten, tegen onszelf zouden zeggen. Deze volslagen flauwe kul, is al sinds mensen-heugenis gaande en dit wordt overal gezegd, beweerd en dus ook weer geschreven en gelezen. We kunnen niet anders, dan schrijven over hoe wij spreken en – ook al doet iedereen wel alsof – ons spreken is daardoor dan ook nog nooit veranderd, door ons schrijven.

 

We kunnen het allemaal wel blijven geloven, maar het is en blijft een gigantische leugen, dat we anders zijn gaan spreken, vanwege wat er is geschreven. De enige manier, waarop ons spreken kan veranderen, is door een andere wijze van spreken. Censuur is een veel-besproken onderwerp in de media, omdat  er foutief en dom vanuit wordt gegaan, dat men niet mag spreken over wat er werd geschreven. We zijn echter nooit vrij, zolang als onze zogenaamde vrijheid inhoudt, dat wij kunnen of mogen spreken over wat er was geschreven. Wij zijn alleen echt vrij, indien wij kunnen en mogen praten over ons praten.  

 

Als iemand dus zwijgt in alle talen, dan laat hij of zij niets van zich horen en dat zwijgen, heeft daarom niets te maken met het schrijven en het lezen. We kunnen wel allemaal blijven doen alsof iemand, die geen brief of text stuurt, niets zegd en dus niets van zich laat horen, maar er is in dat geval slechts niets te lezen. Als die persoon eindelijk weer eens iets schrijft, dan geloven en begrijpen wij, wat er was geschreven, maar niet wat werd gezegd of gehoord.

 

Vanuit Ontlichaamde Taal (OT), doen we allemaal alleen alsof we het weten. We zeggen: eerlijkheid duurt het langst, maar dat is natuurlijk een grote leugen. Men bereikt helemaal niets in de wereld, met het zeggen van de waarheid, want men lost op in anonimiteit. Het woord anonimiteit komt van het Griekse woord anonymia, wat letterlijk zonder naam of ongenoemd betekent. Alleen gedurende onze  Belichaamde Taal (BT), beseffen wij de weelde, schoonheid en zegen van onze ware identiteit. Taal Verlichting (TV) is niet weggelegd voor hen, die nog zo nodig beroemd of bekend willen worden. Voor hen is OT slechts een middel om een bepaald doel te bereiken. Het hebben van een vooringenomen uitgangspunt, staat een echt gesprek in de weg en is altijd een leugen. In BT kunnen wij spreken vanuit vrijheid en ontdekken wat wij te zeggen hebben.

 

Omdat wij, als sprekers, zijn blijven hangen in de strijd om de aandacht van de luisteraar, is de basis van ons dagelijkse, als normaal geaccepteerde taal gebruik, nog steeds gebaseerd op een, in essentie, dreigende situatie. Wij weten ons met geacteerde leugens uit deze negatieve omstandigheid te redden, maar we zetten op die manier, ongemerkt,  een omgang met taal voort, waarin we altijd blijven vechten, vluchten en dissocieren. Bovendien, wordt wie we zijn, in de voortgang met OT, nooit duidelijk.

 

Dat wij, vanwege onze OT, nog niet hebben ontdekt, dat wij anders over onszelf kunnen spreken, dan dat wij tot dusver gewend waren, maakt dat wij liegen. Er is geen taal in ons hoofd en er zijn geen zinnen of woorden te vinden in ons brein. Er is ook niemand, in ons, die een innerlijke dialoog met zichzelf heeft. Dit alles is een leugen, die onvermijdelijk gebaseerd was op onze conditionerings geschiedenis met OT. In BT lost iedere vorm van dualiteit op. Wij stellen wij onszelf niet langer meer vragen en als gevolg, houden wij op met het vertellen van leugens.