Aandacht,

 

De zogenaamde onvolledigheid van aandacht wordt altijd beseft vanuit aandacht en als we iets missen, is dat altijd vanuit een gewaarwording, dat alles er kan zijn en dat er niets wordt gemist. Uiteraard is daar een bepaalde taal bij nodig –  in plaats van ons huidige taalgebruik – dat ik Belichaamde Taal (BT) noem, die alles laat zijn wat het is en kan zijn.  

 

Iedereen kan met aandacht met zichzelf spreken en naar zichzelf luisteren en dan gaan horen, dat er een verschil is tussen BT en de Ontlichaamde Taal (OT), die de alledaagse wijze van spreken is. Als je hardop aandachtig met jezelf praat – niet om iets te zeggen te hebben of om iets over jezelf te begrijpen, maar om je eigen spreek-stem te kunnen ervaren – vindt er een plotselinge verandering plaats in je klank. Je voelt de opluchting, dat wat je zegt nergens over hoeft te gaan en toch produceer je het geluid, dat bij jou past, omdat het jou ontspanning en vrede is.

 

Je was onbewust met OT bezig, omdat je niet naar de klank van je stem luisterde, maar zodra je dat weer doet, heb je weer moeiteloos en vanzelf BT. Ineens ben je vol met aandacht en zeg je belangrijke dingen, die je zonder aandacht niet zou hebben kunnen zeggen. Het allerbelangrijkste van wat je met BT aan jezelf te vertellen hebt, is dat je al verlicht bent en dat het dus je Taal Verlichting (TV) is, die tot gevolg heeft, dat je BT wil en geen OT.

 

Over en weer wordt er voordurend beweert, door allerlie elkaar bestrijdende groepen, dat men liegt, dat het gedrukt staat, maar het is de taal, die we op zodanige manier gebruiken, dat de werkelijkheid niet kan worden verwoord, waardoor de pot de ketel blijft verwijten, dat ie zwart ziet. We weten inmiddels wel dat de aarde niet plat is en niet het midden is van het zonnestelsel, maar wat onze taal betreft, tasten wij volledig in het duister, aangezien wij onszelf en elkaar nog niet in de gelegenheid brachten, om te onderzoeken, wat er gebeurt, als wij met intelligente, sensitieve, bewuste BT verder gaan, in plaats van met onze suffe, automatische OT.  

 

We zouden zo langzamerhand toch wel eindelijk  moeten weten, waar onze gebruikelijke manier van doen – met name hoe wij met taal omgaan – toe leidt, want alle chaos en conflicten komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn wij, de aard-bewoners, die met onze OT, de naarstige situaties creeren, die zich over de gehele wereld voordoen. Iedereen is even verantwoordelijk voor hoe het allemaal helemaal de soep in loopt. OT wordt door iedereen geaccepteerd alsof het niet te veranderen is, maar als wij er eens eindelijk aandacht aan geven, dan blijkt BT geheel vanzelf te gebeuren. We gaan echter pas aandacht geven aan wat de aandacht vraagt, als wij erkennen, dat ons domme taalgebruik de spuigaten uitloopt.

 

Niemand bekommert zich om OT, die ten grondslag ligt aan alle ellende, die alsmaar groter, duidelijker en steeds opdringeriger wordt. Het gaat helemaal niet om dit land of dat land, om communisme of kapitalisme, om deze partij of die partij of om dit geloof of dat geloof, want alles wordt verwoord met OT. Als wij BT gaan hebben – en dus aandacht gaan schenken aan onze eigen taal – dan vallen allerlei grenzen weg, omdat die met OT werden gecreerd en in stand werden gehouden. Ja, wij organiseren met onze BT een hele andere realiteit, waarin alles wat met OT tot stand kwam overboord wordt gezet.

 

Iedereen doet wel heel druk, dat het allemaal alleen maar gaat om gelijkheid, diversiteit en inclusie of om de economie, wapens, wetenschap,  creativiteit, vriendelijkheid, bewustzijn, liefde, democratie of de zogenaamde vrijheid van meningsuiting, maar niemand heeft aandacht voor BT, omdat men niet eens weet dat het mogelijk is. Naar mij wordt niet geluisterd. Lange tijd maaktte ik mij hierover veel   zorgen, omdat ik, ondanks mijn eigen conditionering met OT, toch wel begreep, dat alles zich alleen maar verder zou verslechteren, omdat niemand met mij wilde praten, op de manier zoals ik dat wilde en kan.

 

Nu ik, ten lange leste, met BT over mijn TV ben gaan spreken en schrijven, maak ik mij niet meer bezorgd, want mijn TV is voor mij een feit, dat ik elke dag aan mijzelf tot uiting breng. Het zal mij een zorg wezen of de wereld ontploft of dat anderen niets over mijn BT willen horen, want ik hoor het, omdat ik het tegen mezelf zeg. Bovendien is met mezelf praten  mogelijk geworden, omdat praten met mijzelf, door mij belangrijker wordt gevonden dan praten met anderen. Dat praten met anderen houdt altijd OT in en ik doe niet meer mee met die waanzin.

 

Iedereen zoekt het maar uit met hun aftandse OT, want ik zit goed met mijn weldadige BT en ik ben voor niemand verantwoordelijk. Mijn aandacht is mijn vrijheid, vanwege mijn BT. En, als jij dit leest, dan wil ik, dat jij weet, dat het van jou taal-gebruik afhangt of jij je eigen leven en dat van anderen blijft verpesten met je dwangmatige OT of niet. Ik heb de sprong in BT genomen en kan je alleen maar zeggen, dat het de moeite waard is en dat je niet weet wat je mist, ofschoon ook jij dit aan de weet kan komen.

 

Als iemand, die zo gestressed, gefrustreerd, dwaas, verward en verloren was zoals ik – door simpel met mezelf te praten en naar mijzelf te luisteren – met aandacht mijn OT kon stoppen en daarna met BT verder kon gaan, dan kan iedereen het. Ik heb geen   uitzonderlijke gaves of talenten – ofschoon ik mijn eigen humor toch wel heel grappig vind – en ik ben in alle opzichten net zo’n kluns of druif als iedereen.

 

Het is jammer voor jou, dat je niet kunt lachen om mijn taal, want het is echt heel leuk, als je eindelijk BT gaat hebben. Ik hoop natuurlijk, dat dit alsnog gaat gebeuren, maar, zoals ik al zei, ik zit er niet op te wachten en ik zal er ook niet minder om lachen. Ik zit er niet mee, dat jij geen BT hebt en dus niet om jezelf kunt lachen. Eigenlijk heeft jou gebrek aan humor op mij een lachwekkend effect. Ik weet wel dat het pijnlijk is dat ik lach om al je drama en strijd, maar wat kan ik anders doen? Ik lach je nooit in je gezicht uit, want dat zou nadelige gevolgen voor mij kunnen hebben, omdat jij dan kwaad wordt op mij.

 

Ik heb heel vaak mezelf moeten redden uit situaties, waarin ik het belachelijke inzag van wat men deed of beweerde en waarin ik dus lachtte om anderen, maar dat doe ik tegenwoordig niet meer. Het is voor mij voldoende en ook aangenamer, om aan mezelf te zeggen, hoe rampzalig iedereen toch bezig is met OT en ik lig helemaal in een deuk met mezelf, dat ik wel beter weet. Al val ik soms terug in mijn oude gewoonte, dan lach ik om mijn eigen stommiteit.

 

Er is geen ontkomen aan in BT – want niets ontgaat onze aandacht – dat de keizer zonder kleren, dat OT, volledig in z’n hemd wordt gezet en het is hoog tijd dat dit gebeurt. BT blijft echter een persoonlijke aangelegenheid, omdat het niet gaat om luisteren naar anderen, maar om luisteren naar onszelf. Er staat je dus nog heel wat leuks te wachten, mocht je besluiten, om de stoute-aandacht-schoenen aan te trekken, om eens echt met jezelf te spreken, zodat je naar jezelf kan luisteren. Ik zal – als het ooit zover zal komen – met je meelachen en mocht ik al de pijp zijn uitgegaan, dan zal ik bij wijze van spreken, graag nog even, van plezier, wat rond-rollen in mijn graf.