Daarom,

 

Omdat mijn taal, bijna vijf en zestig jaar geleden, in  Nederland begon, is het voor mij van belang, om na vijf en twintig jaar in Amerika te hebben geleefd, op deze gepensioneerde leeftijd, in mijn moeder’s taal, over mijn verlichting te spreken en te schrijven. Het is juist daarom van zo’n enorom belang, omdat ik eigenlijk onlangs pas, vanwege mijn Belichaamde Taal (BT), in staat ben geraakt, om mij tevreden en dus volledig te uiten, over mijn Taal Verlichting (TV).

 

Ik ben verlicht en daarom kan ik dus bewust BT hebben, die mij niet meer – zoals bij anderen, die het grote verschil tussen BT en Ontlichaamde Taal (OT) nog niet kennen –  zomaar ineens ontglipt. Voor mij gaat mijn BT altijd verder, omdat het geen toevals-treffer is, dat ik het heb. Zij, die niet eens in de gaten hebben, dat ze, vanuit hun conditionerings geschiedenis – maar tegen hun wil – meedoen met OT, kunnen slechts korstondige momenten van BT ervaren, omdat ze nog niet over het vermogen beschikken, om vaardig en bewust BT te hebben.

 

Het verkrijgen van de behendigheid en het gemak, om elke dag BT te kunnen hebben, vergt van ons, dat wij alles wat onze aandacht vraagt, aandacht geven, door er hardop met onszelf over te praten, zodat wij het daarbij horende stemgeluid kunnen signaleren, wat aangeeft, of wij ons in OT of in BT begeven. Het is verschil is heel duidelijk hoorbaar en voelbaar. We kunnen onze OT alleen stoppen, indien wij het als zodanig herkennen. Het stopt vanzelf en daarom heeft het geen zin, om te proberen, om BT te hebben. We willen, zogezegd, altijd BT hebben, omdat we OT hebben, maar dat nog niet onderkennen.

 

Ervaring heeft mij geleerd, dat als ik aandacht geef aan wat mijn aandacht vraagt, door naar mijzelf te luisteren, terwijl ik aan mijzelf vertel, wat er aan de hand is, dan lost wat er in mijn aandacht is vanzelf op. Het komt er daarom op aan, om in mijn eigen bewoording te blijven en om alleen zo te spreken, dat ik het belangrijk vind en daarbij de stem-klank produceer, die tot gevolg heeft, dat ik kan begrijpen  hoe het nou eigenlijk zit. Ik weet – omdat ik dit al zo vaak heb gedaan – dat wat ik echt wil en daarom kan zeggen, alleen dan pas door mij gezegd gaat worden, als ik er alle tijd voor neem, aandachtig met mezelf spreek en luister naar de klank. Daarom is voor iedereen die BT kan hebben, spreken met zichzelf belangrijker dan het spreken met anderen en neemt iemand die OT van BT kan onderscheiden vanzelf-sprekend niet langer meer deel aan OT.  

 

Onze leven’s energie wordt constant verspild, door de onbewuste wijze waarop wij met onze taal zijn blijven omgaan. Het is verbazingwekkend, dat wij nog niet eerder met onszelf zijn gaan praten over het verschil tussen OT en BT. Daarom ervaren wij de overgang van OT naar BT als iets weldadigs, omdat wij de energie weer in ons terug voelen stromen. Je hoort en weet meteen, dat je op het juiste spoor zit.

 

Ook al heb ik al vele jaren in toenemende mate BT en in afnemende mate OT, ik kon – omdat ik het er nog niet met mezelf in het Nederlands over gehad had – nog steeds nog niet over mijn TV spreken. Dat is sinds gisteren ineens veranderd en ik heb daarom nu het gevoel, dat ik in het Nederlands verder wil gaan. Als men praat over bewustzijn, dan gaat het altijd over het zijn van een soort van toeschouwer over je eigen gedachten. Dit is onzin, want er zijn geen gedachten in ons hoofd, er is alleen maar taal, die gesproken, gehoord, geschreven of gelezen kan worden. Wat wij, vanuit OT, bewustzijn noemen, is, in BT, wat wij aan onszelf te zeggen hebben. Anders gezegd, wij zijn onbewust, zolang wij nog niet met onszelf hebben gesproken, omdat het gesprek met anderen zogenaamd belangrijker was. Daarom is het moment, waarop wij het gigantische verschil tussen OT en BT horen, eveneens de realizatie van onze TV.

 

Al onze problemen komen voort en hangen altijd samen met onze automatische deelname aan BT en daarom blijven wij onszelf eindeloos herhalen, met als onvermijdelijk gevolg, dat onze levens-situatie zich alsmaar verder verslechterd. Hierin komt alleen maar een werkelijke kentering, wanneer onze OT begint af te nemen, zo dat onze BT begint toe te nemen. Dit wonderlijke, weldadige proces voltrekt zich, omdat wij aandacht schenken aan onze taal. Het is ons onmiddelijk en moeiteloos helder, dat wij, in het moment waarop wij van OT naar BT overgaan, worden bevrijd van een gigantische ballast, die wij tot dusver met ons mee waren blijven zeulen. Deze bevinding op zichzelf is onze TV, maar, het feit blijft, dat wij nog niet uitvoerig over onze conditionering met OT hebben gesproken en daarom de draad met onze BT, keer op keer, ongemerkt, weer kwijt raken.

 

De voortgang van onze BT hangt af van of wij wel hebben benoemd en daarom dus aan de weet zijn gekomen, hoe OT werkt. Over BT valt echter niets te weten, want het gaat geheel vanzelf. Ofschoon onze beschrijving, aan onszelf, van wat OT met ons heeft gedaan, een emotioneel en ingrijpend proces is, zijn wij lucht-hartig over deze prachtige transformatie, omdat wij, door het spreken en horen van onze BT, eindelijk onze intelligentie zijn gaan te gebruiken. In BT spreken of schrijven wij niet vanuit herinnering, maar wat er op dit moment gebeurd en daarom kan onze taal of wij voor heen onze aandacht noemden, stromen met onze altijd veranderende ervaringen.  

 

Het weten, dat zich in onze voortgaande BT vanzelf ontvouwt, is een heel ander weten, dan wat wij met moeite en daarom met OT hebben verkregen. Onze zogenaamde kennis is waardeloos, ten opzichte van wat wij met onze BT onherroepelijk over onszelf aan de weet komen. Onze met BT-vergaarde zelf-kennis gaat volledig tegen alle andere, met OT-vergaarde, kennis in, omdat die geforceerde en daarom zeer schadelijke kennis, onze spontane, natuurlijke en vanzelf-sprekende zelf-kennis altijd heeft onkend.

 

Sinds mijn emigratie, in 1999, naar de Verenigde Staten, ben ik nooit meer terug geweest naar mijn moeder-land, maar in dit Nederlandse schrijven over mijn TV, is het alsof ik wederom contact maak met alles wat ik toen achter mij heb gelaten. Ik voel mij hierover echter niet sentimenteel en maak dus daarom geen reis per vliegtuig, maar met mijn BT. Ik ben nu daarom, nadat ik dit alles heb geschreven en heb gelezen, zonder taal. Als ik ophoud met typen op mijn toetsen-boord, als ik niets meer zeg, hoor of lees, ervaar ik diepe stilte, waarin alles is opgelost.