Herwaardering,

 

Uiteraard is het voor mij nog steeds noodzakelijk, om het keer op keer – in het Nederlands – over mijn Belichaamde Taal (BT) te hebben, omdat het zoiets subtiels is, dat nou eenmaal voorgoed verankerd ligt in de taal waarmee ik opgroeide. De mogelijkheid, om al mijn aandacht – via het spreken, luisteren, schrijven en lezen – naar mijn BT te laten gaan, is voor mij alleen in het Amerikaans of in het Engels aanwezig, nadat mijn verleden met de Nederlandse taal zijn volledige expressie heeft kunnen krijgen.

 

Ik had dit nog niet eerder helemaal helder, omdat ik, onwillekeurig, vanwege mijn emigratie naar de Verenigde Staten en mijn vele jaren Psychologie studie en leraarschap, in het Engels verder was gegaan met mijn taal. Ik heb nu een herwaardering van mijn oorspronkelijke taal, die mij in staat stelt om over mijn Taal Verlichting (TV) te spreken, op een manier, die ik nog niet eerder had ontdekt.

 

Het is voor mij en voor iedereen die BT wil hebben van belang, om aan onszelf te laten weten, dat wij dus eigenlijk niets hoeven te zeggen en dat onze TV zich alleen dan pas toont – met onze BT – wanneer dit daadwerkelijk het geval is. De dwang, om onze taal op een bepaalde manier te moeten gebruiken, is de oorzaak van Ontlichaamde Taal (OT). Het gaat daarbij altijd om angst voor afwijzing, waardoor wij onszelf opleggen, om met OT verder te gaan. En, we maskeren in OT die angst, die ook samenhangt met arrogantie, amusement, bijgeloof, woede, verdriet en ontevredenheid, door maar te pretenderen, dat wij niet afhankelijk zouden zijn van anderen, om aardig gevonden te worden. Ik heb, vanwege mijn ontdekking van BT, mijn familie de rug toegekeerd, aangezien ik, door de vele traumas, die ik in mijn jeugd heb meegemaakt, met hen toch telkens weer in OT belandde. Het creeren van afstand gebeurde door mijn vertrek naar een ander continent in 1999, maar ook, doordat ik in het Engels verder ging met mijn gelukkige leven, met mijn lieve vrouw Bonnie.

 

Ik realiseer mij vandaag ineens de schoonheid en de eenvoud van de Nederlandse taal en ervaar daarbij een diepe ontroering. Ik had natuurlijk heel graag BT met mijn familie willen hebben en zou het heel fijn hebben gevonden, als men mij – vanwege mijn vermogen, om het met mijn BT over mijn TV te hebben – zou hebben erkend en gerespecteerd, maar dat is nooit gebeurd en dat gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren en dat heeft mij lange tijd heel veel pijn en verdriet gedaan. Zoals gezegd, was mijn onvrede, kwaadheid en verlorenheid, onderdeel van mijn vermogen, om OT te kunnen laten zijn wat het is en om aan de weet te kunnen komen, dat ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ik ging niet alleen in het Engels, maar juist met BT verder, omdat ik alle strijd achter me begon te laten. Mijn BT stelde mij hiertoe in staat, maar nu ik in het Nederlands over deze geschiedenis schrijf, weet ik, dat mijn TV mij heeft doen terugkeren naar mijn Nederlandse taal.

 

Ik moest enorm om mezelf lachen, toen ik laatst hardop – in het Nederlands – tegen mezelf zei: wees stil Max, rust nou maar uit. Door weer eens hardop met mijzelf te praten, liet ik mijzelf, alsnog weten, dat denken, dat taal, die zogenaamd in ons hoofd zit een illusie is en dat ik – omdat iedereen gelooft, dat men denkt, omdat men zegt, dat men een innerlijk zelf of mind heeft – ongemerkt wordt beinvloed door de OT van anderen. Mijn eigenlijke taal is BT, maar iedereen heeft OT en alleen ik ben normaal.

 

Iedereen met OT is abnormaal. Waarschijnlijk zal het voor mij altijd wel nodig blijven, om hardop aan mezelf te zeggen – zowel in het Nederlands, als in het Engels – dat ik OT echt abnormaal vind, omdat ik vanuit mijn TV kan spreken en schrijven. Het is zo iets geruststellends, om te beseffen, dat er helemaal niets verkeerd is, om herhaaldelijk tegen mezelf te zeggen, dat er echt niets te zeggen is en dat ik het dus nergens over hoef te hebben, omdat ik niet in het denken geloof. Ik heb dus geen zelf, dat zich zou willen uiten, want zo werkt mijn TV en mijn BT niet. Het is zo’n opluchting, dat ik eindelijk onlangs over mijn TV ben durven gaan praten, want dat is echt de enige reden, dat ik - of wie dan ook- BT kan hebben.

 

Ik doe mezelf een groot genoegen, door dit vandaag zo kalm te verwoorden, omdat alleen ik dat zo kan doen. Niemand is iets aan mij verplicht en ik ben ook aan niemand iets verplicht. Ik ben er echter van overtuigd, dat het voor iedereen hetzelfde is in dit opzicht, want tenzij wij met BT tegen onszelf gaan zeggen, wat onze TV inhoudt, blijven wij bezig met woorden en raken wij wederom verstrikt in OT. Dit is mij zo vaak overkomen, maar toch kwam ik er elke keer weer moeiteloos met mijn BT uit. Ook al zeg ik veel woorden en schrijf ik vele bladzijdes, er is geen enkele druk en ik hoef dit niet te doen, maar ik wil het doen, omdat ik het kan en er zo van geniet.

 

Tot slot wil ik mijn dank en bewondering betuigen aan mijn Nederlandse vriendin AnnaMieke, met wie ik – en door wie ik – deze herwaardering van mijn Nederlandse taal mee mag maken. Bovendien gaat onze vriendschap verder dan taal, omdat wij samen onze TV hebben mogen realiseren. Het is echt waar, dat wij beiden verlicht zijn. Het is nog nooit eerder gebeurd, dat twee mensen, in gesprek met zichzelf en met elkaar, met hun BT gestalte begonnen te geven aan hun TV.  Het is echt waar, dat wij zonder taal zijn, als wij, vanwege onze BT, zijn uitgesproken, uitgeluisterd, uitgeschreven en uitgelezen. Het samen meemaken van TV is mogelijk voor iedereen en toch is AnnaMieke, tot dusver, nog steeds, de enige, die dit, net als ik, ook wil en kan. Ik lees dan ook iedere dag haar in het Nederlands geschreven prachtige blog (klompanna2.blogspot.com) en ben waarschijnlijk ook juist daardoor vandaag in staat, om ook weer in het Nederlands te spreken en te schrijven. Alles wat goed was in het gezin waarin ik opgroeide – en er was toch ook veel goeds – komt hierdoor tot leven en heeft z’n plaats in mijn BT.