Ontroering,

 

Het was een drukke week en nu is dan weer Vrijdag avond en het weekend staat zogezegd voor de deur. Een gevoel van diepe ontroering en dankbaarheid  maakt zich kenbaar, omdat ik zo gelukkig ben. Wat is het toch mooi, om te leven zoals ik leef en om met met Bonnie, mijn lieve vrouw, in onze tuin te zitten en te genieten van wat wij samen hebben gecreerd.   

 

Men heeft mij – vanuit de Ontlichaamde Taal (OT) – vaak verweten, dat ik te licht geraakt zou zijn, maar nu mijn Belichaamde Taal (BT) het roer van mijn leven in handen heeft gekregen en ik elke dag mijn Taal Verlichting (TV) tot uiting kan brengen, ervaar ik dat mijn zogenaamde aandoening een ware zegen is, ondanks alle problemen, die ik daardoor had.  

 

De vertedering – die ik ondanks al mijn bezorgdheid, onvrede, woede, angst, verlorenheid en verwarring, altijd heb gevoeld en die van jongst af aan een vast onderdeel van mijn leven was – wordt niet langer meer met mijn OT verstrooid, maar blijft, vanwege de gestage voortgang van mijn BT, bij me. Ik hoor, in de verte, het geluid van een verder rijdende trein en ben nog steeds verbaasd, dat ik zo voldaan kan zijn.

 

Voordat ik mijn vrouw leerde kennen, waren tranen van ontroering, het enige betrouwbare gezelschap dat bij mij bleef. Het was nooit moeilijk, om mijn getroffenheid te erkennen, maar toch bleef ik nog lange tijd twijfelen, omdat iedereen er problemen mee leek te hebben. Eigenlijk ben ik al mijn hele leven bezig, om te leren leven vanuit hoe ik ben.

 

Er wordt – vanuit OT – ten onrechte beweerd, dat de plotselinge geraaktheid van ontroering, onstaat omdat je zogenaamde gemoed, dat ook wel wordt omschreven als een diepere laag in je binnenste, is getroffen. Gedurende BT komen wij er achter, dat het kwijtraken van de controle – waarover we dan zeggen, dat we even ruimte nodig hebben, omdat de emotie ons teveel wordt – niet iets is om ons rot over te voelen, maar aangeeft, dat wij op het juiste spoor zitten, om over ons gevoel te kunnen praten.

 

We struikelen over onze woorden, we beginnen te stotteren, te zweten en te blozen, omdat we ineens  de onverwachte, overweldigende gewaarwoording hebben, dat wij onszelf bloot geven en dat daar iets verkeerd aan is. De onvrijwillige, onontkoombare, maar toch natuurlijke uiting van onze gevoeligheid, is zinloos en beschamend, als wij omringd worden door ongevoelige, bestraffende, domme vijanden.

 

Vanuit onze onbewuste, automatische, ongevoelige, starre, onintelligente conditionerings geschiedenis met OT, klappen wij altijd dicht, zodra wij ons ook maar enigszins geemotioneerd beginnen te voelen. Dit is zonder meer de aller belangrijkste oorzaak, waardoor allerlei psychische problemen ontstaan, die uitsluitend en alleen met BT kunnen worden benaderd en opgelost. Vooralsnog, deinsen alle psychologen, psychiaters en therapeuten er echter voor terug, om de schoonheid en sereniteit van de ontroering te beschouwen als de herkenning en het begrijpen van wie wij zijn, als onze taal dat toelaat.

 

Alle zogenaamde gevoelsmensen zijn – vanwege hun OT – altijd ongemerkt bezig, om uit te drukken wat anderen niet kunnen of durven te verwoorden, maar komen met OT nooit toe aan wat ze eigenlijk zelf voelen. Zij zijn daardoor zogezegd geneigd, om weg te zwemmen in hun ontroering, omdat OT hen niet in staat stelt, om bij hun eigen gevoel te blijven.

 

Vanwege ons botte, voorgekauwde, onnatuurlijke taalgebruik, wachten we meestal totdat iemand doodgaat, voordat er eindelijk weer eens een beetje sprake mag zijn van ontroering. Ons verdriet breekt  ons op, omdat wij ons hele leven hebben gelogen over wat wij werkelijk voelen. Het is heel moeilijk of onmogelijk om onze eigen stervelijkheid onder ogen te zien, omdat de stilte nadat het laatste woord heeft geklonken, nooit in levende lijve ter sprake is gekomen. Dit kan alleen gebeuren met BT, waarin wij onze eigen waarheid volledig verwoorden.