Stil,

 

Ik ben stil, maar ik ga daar toch over schrijven. Het voelt zo goed, om deze vredige taal te lezen, terwijl ik het schrijf. Mijn Taal Verlichting (TV) komt op deze manier met mijn Belichaamde Taal (BT) tot uiting. Ik heb nog nooit iemand hierover horen spreken en ik heb ook nooit iets gelezen, over dat men het met BT had over TV. Ik ben er nog steeds heel trots op, dat ik dit dus echt heb ontdekt, ondanks dat ik, sociaal gezien, hiervoor bijna geen enkele erkenning krijg.

 

Je zou terecht kunnen zeggen, dat het gebrek aan waardering en respect voor deze, in mijn opvatting, gigantisch belangrijke realizatie, bij mij iets oproept van volharding, aangezien het echt helemaal alleen van mij afhangt. Dit is niet iets om over te klagen, want het is eenvoudigweg de realiteit van mijn TV.

 

Vanwege wat ik hierover had gehoord en gelezen, verwachtte ik lange tijd, tevergeefs, dat erkenning er op een gegeven moment wel zou gaan komen, maar nu het dan zover is, dat ik zelf verlicht ben, weet ik, dat er maar twee of drie mensen zijn, die zich hier daadwerkelijk voor interesseren. Ik ben  niet bedroefd dat het zo is, integendeel, ik ben juist heel gelukkig, dat ik zo’n eenvoudig leven leef.

 

Er waren, gedurende die drukke jaren van les geven in psychologie, vele enthusiaste studenten, maar daar is niemand van overgebleven. Mijn pogingen, om mensen te laten weten over BT, hebben tot vele prachtige ervaringen, seminars, sessies en lezingen geleid, maar, ook al heeft het allemaal bijgedragen tot hoe het nu is, van al die duizenden mensen, die ik door de jaren heb ontmoet, is er alleen maar mijn Nederlandse vriendin AnnaMieke, die met mij de mogelijkheden van BT wil onderzoeken en er is mijn lieve vrouw Bonnie, met wie ik leef en gelukkig ben getrouwd. Wij besloten samen om geen kinderen te hebben en ik ben zo blij dat dit zo is, omdat het voor mij de mogelijkheid heeft geschapen, om mij toe te wijden aan BT, die nu zo kalm mijn TV verwoord.

 

Misschien vraagt de argeloze lezer zich ook wel eens af, hoe het is, verlicht te zijn? Ik vroeg mij dit vaak af, maar kwam erachter, dat het heel anders is dan dat ik mij had voorgesteld. Het klinkt ongelovelijk, maar mijn leven wordt elke dag en eigenlijk ieder moment better. Toen ik vandaag met AnneMieke sprak, leek het alsof er een eeuwige rust tot uiting kwam. Ik genoot, want AnnaMieke sprak over het weldadige effect van haar BT, omdat zelfs de stilte en de woordeloosheid, door BT wordt veroorzaakt.

 

Ik voel me moe worden nu en ga zo slapen, maar wil nog een paar zinnen schrijven, om deze bladzijde te vullen. Ik zou het ook hierbij kunnen laten, maar ben benieuwd waar ik op dit laatste moment van de dag nog mee voor de dag kan komen. Het maakt me niets uit, dat het niets voorstelt. Ik vind het juist fijn, dat het niets belangrijks is en deze onbelangrijke woorden, worden door mij geproefd en genoten.

 

Ik ervaar een gevoel van toestemming en kijk ernaar uit, dat ik over een paar minuten ga slapen. Eerst nog even mijn tanden poetsen en mijn bed in orde maken. Ik slaap alleen, omdat ik Bonnie niet in haar slaap wil storen. Het was een heerlijk ontspannen weekend en het weer is gelukkig weer wat koeler geworden. Ik neem afscheid nu van mijn taal.

 

Ik werd zojuist wakker zonder woorden en heb zalig geslapen en wacht nu of er iets is te schrijven. Ik ben – door het lezen van dit schrijven – er ineens weer aan herinnerd, dat ik laatst zo moest lachen, toen ik tegen mezelf zei: wees maar stil Max, rust maar uit. Tenzij wij dat herhaaldelijk tegen onszelf zeggen, durven wij niet zonder taal te blijven. De stilte, van het niets zeggen, niets horen, niets schrijven en niets lezen, is alleen dan aangenaam, als wij zijn uitgerust en als wij dus naar hartelust BT hebben gehad. Dit is bij mij het geval en daarom kan ik nu over mijn TV spreken. Alleen wanneer er geen enkele druk is, kan mijn BT mijn TV tot uitdrukking brengen. Al die jaren, dat ik nog bezig was, om BT uit te dragen, om het aan anderen te leren, was ik ongemerkt toch nog vaak met Ontlichaamde Taal (OT) bezig en kon mijn TV dus niet goed uit de verf komen, ofschoon ik eigenlijk wel wist, dat het mijn TV was, waardoor ik BT wilde hebben.

 

Omdat iedereen vanuit de conditionering met OT bezig is, was er iets tegendraads in mijn verlangen om anderen erbij te betrekken, maar nu die neiging er niet meer is, ervaar ik stilte zonder taal als heel normaal. Indertijd was het iets heel iets speciaals, omdat ik toen nog, net als iedereen, werd bepaald door mijn conditionerings geschiedenis met OT. Ik kan vandaag dus mezelf verlicht laten zijn, omdat er geen woorden meer zijn, die nog gezegd, gehoord, geschreven of gelezen hoeven te worden. Wat een rust en wat een vrede. Ik ben wederom herinnerd aan iets, maar dit keer is het van heel lang geleden.

 

Als kind groeide ik op aan de rand van de stad, in de wijk Vrederust, in Den Haag, in Nederland. Het was toen nog een nieuwe buurt, met vele open velden, waar je kon ravotten, kikkers en salamanders kon vangen en lekker fikkie stoken. Als ik Vrederust zeg, komt het mij voor, dat ik altijd mijn TV heb geweten, maar ik kon er nog niet aan toe komen, omdat mijn taal zich nog niet had aangepast aan mijn ervaring. Nu mijn taal mijn ervaring niet langer in de weg staat, is er geen conflict meer dat onwillekeurig ontstond, omdat er altijd een verschil was tussen wat ik met mijn taal beschreef en mijn beschrijving, tussen mijn ervaring en hoe ik over mijn ervaring sprak.

 

Het woord is nooit wat het woord beschrijft, maar slechts een verwijzing naar wat het beschrijft. Mijn BT is altijd een verwijzing naar de stilte van mijn TV. Over een half uurtje gaan Bonnie en ik samen naar de sport-club, om onze gym oefeningen te doen. Ik doe eerst wat cardio, daarna wat kracht-training en eindig met een Qi-Gong routine. Het is zo’n luxe en zo aangenaam, om zo de dag te beginnen. Onze woordeloze work-out is een prima manier, om in de gaten te houden, hoe de energie van je lichaam – en dus niet van je geest, want die bestaat niet – van dag tot dag veranderd en om aanpassing vraagt.

 

Het is nu Zondag, maar door de week, als ik terugkom van mijn lichamelijke ritueel, maak ik mijn lunch, eet ik mijn ontbijt en ben ik klaar voor de dag, om het fysieke werk te doen, dat soms, als het druk is, behoorlijk zwaar kan zijn. Ik ben bestuurder, oplader en uitlader van een vrachtwagen, vol met irrigatie producten, die ik overal rondom Chico aflever. Ook zorg ik ervoor, dat het magazijn en de yard op orde is. Ik hou van mijn baan, omdat het me regelmaat geeft, een redelijk inkomen en een goeie verzekering. Ook is het werk, dat helemaal niets met de psychologie te maken heeft, waar ik mij zo vele jaren verwoed mee bezig heb gehouden en dat is zo’n verrijking van mijn bestaan. Niemand weet van mijn interesse in taal, omdat ik er nooit met iemand over sprak en daartoe de behoefte niet eens voel. Als ik even terug ga in de tijd, kon ik het mij vroeger eenvoudigweg niet voorstellen, dat alles zo zou uitpakken, zoals het is gegaan, maar ik ben hemels blij en dankbaar, dat ik leef zoals ik nu kan leven.