Alleen,

 

Alleen zijn is met Ontlichaamde Taal (OT) een heel andere zaak dan met Belichaamde Taal (BT). Met OT wil je nooit alleen zijn, maar met BT geniet je ervan om alleen te zijn. Vroeger voelde ik me verdrietig als ik alleen was, omdat ik zo graag bij anderen wilde zijn, maar nu ik weet dat samenzijn met anderen meestal betekent, dat ik geen BT kan hebben, ben ik graag alleen en ga ik door met mijn BT en met mijn eigen gelukkige leven.

 

Door alleen te zijn, kan ik wachten op de juiste woorden, die ik graag zeg, hoor, schrijf en lees. Alles wat voor mij belangrijk is, wordt precies uitgedrukt op de manier waarop ik het wil zeggen, horen, schrijven en lezen. Hoewel je op deze blog over mijn BT kunt lezen, is het alleen voor mij bedoeld. Mijn BT kan alleen maar goed voor jou zijn, als het je doet beseffen, dat jij je eigen BT nodig hebt. Je moet alleen zijn, hardop met jezelf praten, om naar je eigen stem te kunnen luisteren en de schoonheid van je BT te horen, die moeiteloos en natuurlijk jouw Taal Verlichting (TV) uitdrukt.

 

Wanneer mensen met OT zeggen dat ze denken over het idee om alleen te zijn, dan praten ze over alleen zijn, dat wil zeggen, over het zijn zonder iemand anders. Alleen zijn heeft in BT echter een heel andere betekenis. In BT ben je altijd alleen, zelfs als je met andere mensen bent. Met andere woorden: alleen-zijn is de essentie van jouw BT. Je hebt er geen enkel probleem mee, aangezien jou verkenning van BT je duidelijk heeft gemaakt dat dit jouw TV is. Ik vraag nooit aan iemand, om mij even alleen te laten. Mensen laten mij altijd met rust, maar zonder dat ik hen er om vraag. Ik zit daardoor niet met de problemen, waar iedereen mee zit.

 

We hebben allemaal wel eens de uitspraak gehoord, dat we allemaal alleen worden geboren en alleen zullen sterven. Natuurlijk is dat een feit, maar voor ons is het volkomen zinloos, omdat we in OT alleen maar herhalen wat anderen hebben gezegd en door dat te doen, sluiten we ons volledig van onszelf af. Als mensen terloops over de dood spreken, hebben ze het over hun voorkeur om begraven te worden in een graf, naast hun dierbaren, of om gecremeerd te worden en de as ergens te laten uitstrooien of in een urn mee naar huis te nemen. Ze maken zich zogezegd meer zorgen over wat er gebeurt na hun dood, dan over wat er gebeurt, als ze nog leven.

 

Alleen zijn – en dus jezelf zijn – is alleen mogelijk met je BT en niet met je mechanische, ongevoelige, herhalende OT. Misschien heb je momenten gehad waarop je ineens hebt bemerkt, dat alleen zijn toch niet zo erg leek. Het houdt in, dat jij ook zo je best hebt gedaan om bij anderen te zijn, maar dat je toch helemaal alleen bent beland. Mensen zeggen alleen in OT: het was een vermomde zegen, want in BT wordt alles onthuld. Eigenlijk zijn er geen verkapte zegeningen in BT, omdat je weet, dat het jouw TV is.  

 

Wat er gebeurt op dat moment, wanneer je verwachtte samen met anderen te zijn, maar je merkt dat je alleen bent, is dat je er tot je eigen verbazing van geniet, omdat het een opluchting is. De zogenaamde zegen wordt dus alleen vermomd door je OT, maar niet door je eigenlijke ervaring. In feite vormt jouw directe ervaring het begin voor een nieuwe manier om met taal om te gaan en deze oude uitdrukking – het was een vermomde zegen – zou dus eindelijk eens veranderd moeten worden in simpelweg: het was een zegen, om alleen te zijn.

 

Wanneer je voor de eerste keer overschakelt van je gebruikelijke OT naar BT, dan ben je getuige van een grote verandering, van het waarnemen van jezelf als een menigte fragmenten, naar het ervaren van een plotseling gevoel van eenheid, dat je altijd al had gevoeld, maar nooit de woorden of de manier van uiten voor had. Het is ontroerend om eindelijk verbaal alleen te zijn met jezelf en om met je BT te ontdekken, dat het echt goed is om alleen te zijn. Bovendien zul je het weten, als je bewust uit je lange conditionerings geschiedenis met OT stapt.

 

In OT blijven we onbewust praten over ons gekke, drukke, lastige, gestresste leven, waarin we bijna nooit een moment – ​​alleen – voor onszelf hebben; over het eindelijk tien minuten lang alleen kunnen spreken met iemand, die zo moeilijk te bereiken was; over het ervaren van de last van het samenzijn en het echt even alleen willen zijn; over het ons zo ellendig, hulpeloos, hopeloos en zinloos voelen, omdat we ons moeder-ziel alleen voelen; over het niet met rust kunnen laten van elkaar; over het niet kunnen achterlaten of loslaten, wat het ook mag zijn; over het schreeuwen – alleen – in de woestijn.

 

Alleen zijn wordt door miljoenen mensen gevreesd, omdat de realiteit is dat we, onbewust, bang zijn voor onze eigen OT. Zodra we dit erkennen, komen we in het reine met alleen zijn, met onszelf zijn, met een individu zijn en met het hebben van taal, die past bij onze natuurlijke manier van zijn. Zeker, OT is een overlevings-groeps-gedrag, dat de mensheid domineerde sinds de mens verbaal werd, maar door de individualisering heeft het zijn waarde verloren. Samen zijn en bij elkaar blijven is altijd geprezen als de hoogste morele waarde, maar met BT ontdekken we dat ons leven meer inhoudt, dan het vervullen van plichten, als leden van de groepen, waartoe wij – vanwege de conditionering – geloven te behoren. Bovendien willen we met BT tot geen enkele groep behoren, omdat onze vrijheid gebaseerd is op ons vermogen om alleen kunnen zijn.