Interesse,

 

Uit de overweldigende belangstelling voor mijn blog, kun je opmaken, hoe minimaal de interesse in Belichaamde Taal (BT) is. Men weet wel, dat er een verlicht iemand in Chico, CA, woont, maar men is met andere, schijnbaar belangrijkere zaken bezig. Ik heb van me mij laten horen. Ook de teksten van mijn liedjes spreken boekdelen. Mijn dagelijkse schrijven is steeds subliemer geworden en toch toont bijna niemand de belangstelling, die het verdiend. Zo zit het dus in elkaar. Ik weet dat het zo is en heb dit lange tijd geweten. Het grote verdriet, dat ik hier lange tijd over heb gehad is verdwenen.  

 

Ondanks het gebrek aan interesse – wat natuurlijk ook een gebrek aan diepgang is – gaat mijn BT rustig verder, in een chaotische, geweldadige, waanzinnige  wereld, die onvermijdelijk wordt verwoest, door de oppervlakkige wijze, waarop men met taal omgaat. De overal plaatsvindende Ontlichaamde Taal (OT), kan niet anders dan catastrofale gevolgen hebben. Ik heb die gevolgen niet, want ik houd mij niet bezig met OT. De voortgang van mijn BT, is een teken van mijn Taal Verlichting (TV), die er de oorzaak van is, dat ik, ondanks alle ellende, doorga met mijn BT.

 

Mijn interesse doet mij altijd goed, maar aandacht van anderen, heeft mij vaak in de problemen doen belanden. Ik wil helemaal dat soort van aandacht niet, die men vanuit de conditionering met OT in staat is te geven. Ik ben geen autoriteit, geen leider, geen leraar, geen psycholoog, geen filosoof, geen wetenschapper, geen intellectueel, geen artiest, geen spiritualist, geen revolutionair, geen martelaar of wereld-verbeteraar en men kan mij niet plaatsen. Ik ben een niemand, die anderen er aan herinnerd, dat ook zij niemand zijn. Ik wilde, net als iedereen,  iemand zijn, maar het is me niet gelukt en ik ben zo blij, dat dit zo is. Het is fijn, om niemand te zijn.  

 

Dit schrijven is niet, zoals men waarschijnlijk vanuit OT geneigd is te geloven, om iemand’s interesse te wekken voor BT en TV. Het is uitsluitend en alleen voor mijn eigen genoegen, dat ik dit wil, kan en blijf zeggen en schrijven. Ik neem geen verantwoording voor anderen, want ik geloof niet in zogenaamde leiderschap. Volgens mij kan iedereen alleen maar voor zichzelf bepalen wat juist is. Ja, jij bent geheel op jezelf aangewezen en ik doe dus niets voor jou.

 

Je zou me eigenlijk dankbaar moeten zijn, dat ik me niet met jou bemoei en dat ik geen enkele interesse heb in jou OT. Deze merkwaardige woorden kunnen  jou bereiken, omdat ze niet voor jou zijn bestemd. Ik schrijf ze alleen voor mezelf en ik weet en vertrouw, dat daar mijn vermogen ligt, om mijzelf kenbaar te maken, naar hen die er zogezegd klaar voor zijn, om te erkennen, dat hun OT rampzalige gevolgen heeft en eigenlijk volledig gestopt zou moeten worden. Let wel, ik zeg niet, dat jij je OT moet stoppen, want het komt erop aan, dat jij dat aan jezelf gaat zeggen.

 

Onze vermeende, overdreven interesse in elkaar, die, als puntje bij paaltje komt, helemaal geen ene reet voorsteld, maakt dat wij vervreemd zijn van onszelf. Het bezig zijn en blijven met anderen, is een basis kenmerk van alomtegenwoordige OT. Iemand die, zoals ik, BT heeft, is niet narcistisch, maar is in staat, om het kaf van het koren te scheiden. Wat wij  eigenlijk voor onszelf zouden kunnen doen, is het koren, wat taal-kundig moet worden gescheiden, van wat anderen niet voor ons kunnen doen. Er zijn natuurlijk ook dingen, die anderen voor ons kunnen doen en het sociale erkennen daarvan is natuurlijk in ons voordeel, maar gezien het onmiskenbare feit dat mechanische OT overal rampspoed veroorzaakt, blijft het van belang, om alleen te handelen vanuit de instructies, die voortkomen uit onze eigen BT.

 

Jij hebt je nog nooit met BT bezig gehouden, omdat jij daar, zogezegd, geen interesse in zou hebben. Ik zeg en schrijf dit, omdat ik, met mijn BT, nooit iets van je hoor. Ik klaag daar niet over, maar observeer een feit, waardoor ik mij niet langer meer inlaat met jou OT. Ik heb dat wel gedaan, omdat ik, keer op keer, dit feit weer uit het oog of uit het oor verloor. Ik luisterde dan niet meer naar mezelf en begaf mij zo in OT, maar ik kwam daarna stevast weer van een koude kermis thuis. Het veranderen van mijn eigen gedrag, bleek samen te hangen met mijn interesse. Ik heb mij nooit geinteresseerd in OT en heb alleen iets kunnen leren van hen, die enigszins BT hadden.

 

Ik ben ervan overtuigd, dat miljoenen mensen – net als ik – geen enkele boodschap hebben aan OT en daardoor allerlei relatie-en leer-problemen hebben. De noodzakelijk ontwikkeling van gedrag, dat ons, als individu, ten goede komt, laat veel te wensen over. Alleen met BT kunnen wij eindelijk datgene gaan doen, wat voor ons van belang is, omdat wij handelen vanuit een oprechte, verbale interesse in onszelf. In OT, zijn wij, ondanks ons obsessievelijke, fanatieke, bij-gelovige, dwangmatige, groeps-gedrag totaal niet geinteresseerd in wie wij werkelijk zijn.