Angst,

 

Zolang je nog Ontlichaamde Taal (OT) hebt, spreek, schrijf, luister en lees je vanuit je angst. Je bent bang om niet gehoord te worden, om niet te begrijpen wat je niet wilt horen, omdat je niet wil schrijven, maar wil spreken en omdat je eigenlijk totaal geen zin hebt, om de kleine lettertjes te lezen. In OT, wordt er altijd, door anderen, van jou verwacht, dat je zus of zo moet spreken, omdat je gedwee, maar oplettend moet blijven luisteren, omdat je alleen mag schrijven, wat door anderen wordt goedgekeurd en dat je altijd alleen moet lezen en leren, wat zogenaamd belangrijk is volgens anderen.

 

Er is enorme angst, om tegen de constante censuur van je eigen taal in te gaan, omdat dit verstrekkende gevolgen voor je zal hebben. Indien je, zoals ik, met je eigen Belichaamde Taal (BT) verder gaat, dan taal je, letterlijk, niet meer naar datgene, waar iedereen zich onbewust mee bezig houdt. Bovendien, sta je helemaal alleen met je BT, want alleen jij bepaalt, waar jij het over wil hebben, in de eerste plaats, natuurlijk met jezelf en eventueel met anderen, die ook de moed hadden, om hun BT te ontwikkelen.

 

Omdat BT heel sensitief en kwetsbaar is, ben je bang om in het openbaar te spreken. We hebben het volledig bij het verkeerde eind, wanneer wij proberen, om onze angst, om eerlijk te spreken, te overkomen. Die angst is zeer waardevol, want het heeft geen enkele zin, om te proberen, om BT te hebben, met hen die alleen OT kennen. Het is een vorm van uitbuiting en dus een continuatie van DL, om te doen alsof anderen EL van ons zouden kunnen leren.

 

Wij hebben, in de naam van opvoeding, onderwijs, religie, cultuur en maatschappelijk aanzien, gedaan alsof we EL hadden, maar het onomstotelijke feit is, dat we altijd onverstoord met onze DL zijn verder gegaan. We hebben nooit onze spaarse miniscule momenten van BT kunnen voortzetten, omdat we eenvoudigweg niet wisten, dat het te maken had met luisteren naar onszelf. Uiteraard, hebben we altijd gehoord, dat luisteren om anderen gaat en nooit om onszelf. Zodra we dus naar onszelf gaan luisteren, dan luisteren we niet meer naar anderen en doet zich onwillekeurig die angst voor, die te maken heeft met de afwijzing van de sociale groep.

 

We zijn angstig, om een individu te zijn en dit uit zich in het feit, dat wij niet of nauwelijks spreken met het prettige stemgeluid van ons volledige welzijn. Wij zijn daar zo onbekend mee, dat zelfs als zou zich de situatie voordoen, waarin wij onze BT ten gehore kunnen brengen, wij daar direct van afschrikken. In het verleden zijn wij ettelijke keren gestrafd en ons lichaam is de opslagplaats van hoofdzakelijk pijnlijke herinneringen, wat maakt dat wij ongezond zijn. Als wij goeie herinneringen aan BT hebben, in plaats van slechte herinneringen aan OT, dan voelen wij ons heel levendig en vitaal. OT is gebaseerd op heftige discussies, intense argumenten en niets-zeggende priet-praat, maar dit heeft met spontaniteit en authenticiteit niets te maken.

 

Men zegt wel eens, dat je je grootste angst moet omhelzen, maar men heeft nog nooit het verschil onderkend tussen OT en BT. De angst om dat te doen is omdat er geen weg terug is. Als je eenmaal het verschil tussen OT en BT kent, dan wil je alleen nog maar BT, ongeacht hoe ogenschijnlijk onmogelijk dit lijkt, want iedereen heeft het, overal, altijd over OT. Iedereen weet wat het betekend, om verlamd te zijn van angst, maar niemand schijnt te beseffen, dat onze alledaagse, zogenaamde, normale wijze van spreken – die natuurlijk bepaalt hoe wij in algemene zin met onze taal omgaan – ons gevangen houdt.

 

Robots voelen geen enkele angst en automatisch handelen is daarom de manier waarop iedereen met angst omgaat. De enige wijze om onze angst – die door OT wordt veroorzaakt en in stand wordt gehouden – te overwinnen, in plaats van te ontkennen, is om de vertrouwdheid van BT toe te gaan laten en te leren kennen. Met OT blijven we maar reageren vanuit onze angst en zodra we dus onze OT stoppen, dan voelen wij ons ineens heel aangenaam. Het gekke is, als jij je eerst stappen zet in je BT, dan voel je je heel goed, maar je zit nog steeds met de door DL geconditioneerde illusie, dat je iets denkt, wat lijnrecht tegen je ervaring in gaat. Je zogenaamde mind kan het maar niet geloven. Als je met jezelf praat over hoe jij je voelt en luistert naar jou klank van dat prettige gevoel, dan verdwijnt die ingebeelde angst, als sneeuw voor de zon.

 

Met het verdwijnen van je angst, verdwijnt ook je geloof in je mind, in je denken, in het hebben van een zelf, dat zogenaamd bepaalt wat jij doet. Dit is dus niet zo, ook al gelooft iedereen dit. Met andere woorden, je identiteit, die gebaseerd is op angst, verdwijnt en met BT ben je jezelf, maar je bent ook een oneindige ruimtelijkheid, die door je BT tot stand komt en in stand wordt gehouden. Dit is jou vrijheid, waar je nog aan moet wennen, want niets is zoals jij geloofde dat het was met je duffe OT. Het is eveneens je Taal Verlichting (TV), want elke keer als jij met jezelf je angst bespreekt en dus de switch maakt, van OT naar BT, dan beluister je je eigen TV.