Echt,

 

Ja, het is echt waar, ik ben verlicht, maar bijna niemand durft het te erkennen, omdat dat zou inhouden, dat jij zelf ook verlicht bent. Alleen een verlicht iemand, kan een andere verlichte herkennen. Eigenlijk is het  alleen een niemand, die een andere niemand kan horen, maar, aangezien het hier (ha-ha) om lezen en schrijven gaat, is het een niemand, die, met plezier, iets niets-zeggends leest over een ander niemand.  

 

Jezelf zijn, is echt zijn, is gelukkig zijn, is verlicht zijn en dus niemand zijn en daar met jezelf over durven en kunnen praten, zodat jij ernaar kunt luisteren en ernaar kunt gaan handelen. Ja, dat heb jij natuurlijk  nog niet gedaan en dat ga jij ook nooit doen, omdat jij zogezegd een obsessievelijk bedenksel bent van je eigen taal. Ook dat zogenaamde denken is iets wat jij alleen maar zegt, want het bestaat echt niet.  

 

Dat niet-iemand-zijn is werkelijk wie jij echt bent, want wanneer jij hardop met jezelf spreekt, dan is er echt geen spreker binnenin je, die spreekt of een luisteraar, die luistert. Je weet dan echt ineens heel zeker, dat die vermaarde spreker en die onvindbare luisteraar echt niet bestaat en nooit heeft bestaan. Als jij uiteindelijk, net als ieder ander mens, de pijp uitgaat, dan houdt ook jou zwaar-moedige, domme,  dwangmatige Ontlichaamde Taal (OT) op, want er blijft er echt helemaal niets van je over. Het hebben van Belichaamde Taal (BT) is dus het echt toegeven, dat jij stervelijk bent en dus ook altijd bent geweest.           

 

Het horen van niemand, is een heel ander verhaal dan het lezen van niemand. Als jij hoort, dat jij echt niemand bent, dan ben je er meer van overtuigd, dat dat echt zo is, als wanneer jij het leest. Dit is zo, omdat jij het zelf zegt en ook zo ervaart. Miljoenen mensen zijn, ongemerkt, uitsluitend en alleen maar naar anderen blijven luisteren, in de illusie, dat die gewichtige ander dus echt iemand was, die beter of belangrijker was dan zij zelf. Indien zij echter naar zichzelf zouden hebben geluisterd, omdat zij echt met zichzelf hadden gesproken, dan zouden zij tot de ontdekking zijn gekomen, dat die overmatig gewaardeerde ander, net als zij zelf, ook niemand is.

 

We doen allemaal dan wel heel druk over elkaar en over onszelf en we zijn overtuigd van ons gelijk, met onze gebruikelijke, onbewuste, zijkerige OT, maar met BT, worden wij eindelijk wakker uit onze verbale slaap en is die belachelijke flauwe-kul-illusie van wie wij geloofde te zijn voorgoed afgelopen. Het mooie is, dat we allemaal verlicht zijn en dat er dus echt helemaal niets aan iemand hoeft te veranderen, omdat wij echt allemaal stervelijke niemanden zijn.

 

Als je echt tegen jezelf zegt, dat je het onmogelijk is, om, innerlijk, een zogenaamd onhoorbaar gesprek met jezelf te hebben, begint er iets te spreken, dat nog niet eerder heeft gesproken, namelijk, je Taal Verlichting (TV). Uiteraard drukt jou TV zich alleen maar uit met jou BT en nooit met je OT. Met je OT, blijf je altijd maar doen alsof jij zo belangrijk bent met al je drama en je problemen, maar met BT, kom je eindelijk tot leven. Je bent uit de mond-dood van je OT herrezen en je zegt eindelijk wie je echt bent.

 

Ik had al eens eerder over echt geschreven, maar vandaag is het nog echt eventjes weer iets anders. Je kunt het nalezen op mijn blog, dat het waar is, maar ook, dat het waar was, wat ik toen schreef en zei. Het feit, dat er echt geen lezer is, die iets leest, maakt dat deze geschreven BT een impact heeft, die andere geschriften nooit konden bewerkstelligen. Je hebt er, vanwege je oppervlakkige OT, nooit echt bij stil-gestaan, dat alles wat je hebt gelezen, uiteraard van de OT van anderen afkomstig was. Dit lezen is anders, omdat er geen enkele twijfel over bestaat, dat alleen niemand dit kon schrijven en begrijpen.     

 

Alleen als jij dus echt gaat luisterend spreken, kan ook jij, met vaardigheid, alle puntjes op de ie gaan zetten. Dit is een eerbiedwaardige en noodzakelijke taak, die alleen vergund is aan hen, die met hun BT over hun TV kunnen spreken en schrijven. Zij zijn echt het licht in de Babylonische duisternis, die een oorverdovende kakofonie van lawaai is, omdat het altijd weer gaat, over het onuitstaanbare geluid van de dwingende sprekers, die met elkaar vechten om de aandacht. Er is geen grotere vorm van teistering, dan te luisteren naar iemand, die doet alsof hij of zij vriendelijk is, maar die dat echt helemaal niet is.  

 

Met je OT, blijf je altijd lui op je krent zitten met je zielige, overdreven gebakken peren, maar met BT weet je dat dit onnodig is. De eindeloze problemen, die jij veronderstelde te hebben en waar jij je hele identiteit aan ontleende, verdwenen als sneeuw voor zon, die dus echt de klank van je eigen stem is. Jij hebt inderdaad de oplossing, maar zolang als jij je eigen stem nog blijft verwaarlozen, dan zijn en blijven die stemmen van anderen toch belangrijker.