Teleurstelling,

 

Nu ik zo zelfverzekerd en gelukkig doorga met mijn  Belichaamde Taal (BT) en de zegen en schoonheid van mijn Taal Verlichting (TV) uitdruk, wil ik de grote teleurstelling onder woorden brengen, die ik heb gevoeld, omdat bijna niemand geïnteresseerd is om met mij hierover te praten. Ik voel me er niet langer gefrustreerd door, maar in het verleden was ik heel erg van streek, als je voor de zoveelste keer weer op de proppen kwam met wat je eigenlijk altijd onbewust doet: Ontlichaamde Taal (OT).

 

Nadat ik met mijn BT mijn TV had beschreven en dus, zogezegd, had ontdekt, was ik net zo ontevreden over mijn eigen OT als over de OT van anderen. Het maakte me echt razend woedend dat wij, vanwege onze conditionering, allemaal op deze stomme manier blijven praten en omgaan met een taal, die alleen maar negatieve gevolgen heeft. Ik kon en wilde het niet accepteren, niet van mezelf en ook niet van iemand anders. Hoewel ik OT nog steeds verafschuw, verwacht ik niet langer dat iemand BT met mij zal hebben.

 

Zelfs toen ik niet wist wat ik vandaag over BT weet, was ik blijkbaar altijd al op zoek naar mensen die BT met mij zouden hebben. Keer op keer leek het alsof ik ze had gevonden, maar mijn desillusie lag altijd om de hoek. Ik werd letterlijk uit veel van de groepen gegooid, waar ik ooit bij probeerde te horen. Later besloot ik vrijwillig om de zogenaamde gemeenschap, waarvan ik zo graag deel wilde uitmaken, achter me te laten. Ik verliet zelfs mijn eigen familie en mijn land van herkomst.

 

We praten over erbij horen, maar wat is dat in vredesnaam? Het betekent, dat je niet jezelf bent, maar doet wat anderen van je verwachten. Deze groepsdruk is zo blijvend, dat zelfs als we met onszelf praten, we benadrukken dat we geen enkele verwachting van onszelf zouden mogen hebben. Het is verkeerd om verwachtingen van anderen te hebben – zo luidt de redenering – en daarom moet het ook verkeerd zijn om verwachtingen van onszelf te hebben.

 

Het is duidelijk dat, zolang

 je jezelf niet eens toe 

staat om verwachtingen

 te hebben, dat je nooit 

aan je eigen verwachtingen 

kunt voldoen. Dit is typisch

 een voorbeeld van hoe we

 in OT altijd met onszelf 

vechten. Wanneer je echter

 BT hebt, hou je op met die

 onzin. Verrassend genoeg 

heb je dan geen verwachtingen

 van anderen, alleen verwachtingen

 van jezelf, die uitkomen. 

Met andere woorden, je 

creëert geen teleurstellingen 

meer voor jezelf.

 

Ik was er altijd van uitgegaan en ik probeerde er vertrouwen te hebben in mijn overtuiging, dat er ergens toch mensen zouden zijn – ik had ze alleen nog niet gevonden – die het algemene, spirituele, filosofische, psychologische, wetenschappelijke of artistieke besef hebben, dat er een manier van praten moest zijn, waarin we alles uitwerken. Deze hardnekkige overtuiging heb ik te danken aan mijn straffende vader, die zei: wat het ook is, we kunnen er altijd over praten. Waarschijnlijk heb ik ook mijn grote ontevredenheid aan hem te danken, omdat hij nooit geïnteresseerd was in of waardering had voor wat ik zei. Integendeel, hij sloeg en vernederde me.

 

Terugkijkend, was het omdat ik me zo afgewezen en in de steek gelaten voelde, dat ik met mezelf begon te praten, omdat er eigenlijk niemand anders was om mee te praten. Dit is natuurlijk een beetje overdreven, want er zijn altijd mensen, die wel willen praten, maar niet op de manier, waarop ik wilde praten. Ik had echter één vriend, hij heette Lak, die mij – als hij niet stoned of dronken was –  soms wat liet spreken over het belang van naar jezelf luisteren terwijl je spreekt, dat wil zeggen over BT. Hij bleef me afleiden met zijn capriolen, maar ik stond erop dat hij met mij sprak over wat het is om naar jezelf te luisteren. Hij flapte eruit: je wilt dat ik naar mezelf luister, maar jij luistert niet eens naar jezelf? Ik gaf lachend toe, dat hij helemaal gelijk had. Hij was getuige van de geboorte van mijn BT. Nadat ik in 1999 naar de Verenigde Staten was geëmigreerd, schreven we elkaar nog vele malen, maar ik beëindigde onze correspondentie, omdat hij niet langer meer geïnteresseerd was, om met mij te praten.

 

Ik ga alleen door met mensen – toegegeven, het zijn er maar een paar – die bereid zijn BT met mij te hebben. Ik heb er geen spijt van dat ik iedereen met OT heb achtergelaten. Ik heb aandachtig naar mijn eigen teleurstelling hierover geluisterd en ben tot de conclusie gekomen, dat mijn deze terecht was. De wereld, zoals ik die ken, wordt gecreëerd en onderhouden door mijn eigen BT, wat mij rust, humor, inzicht en voldoening geeft. Jou chaotische, tegenstrijdige, arrogante, oppervlakkige realiteit wordt echter onvermijdelijk gecreëerd door jou mechanische, opdringerige OT. Bovendien moet jij jou teleurstelling over de manier, waarop jij jou taal tot nu toe hebt gebruikt, nog gaan toegeven. Zoals iedereen met BT, hoor ik dat jou OT tegen je werkt. Ik weet het, maar ik kan je niet geven wat je hebben wil. Natuurlijk wil jij wat je wil, maar met OT kun je het niet krijgen. Je kunt alleen over je TV – over je blijvende geluk – praten met je BT.