Afscheid,

 

Belichaamde Taal (BT) is het jezelf hoorbaar maken – aan jezelf – in je eigen taal. Je kunt precies horen of je je positief of negatief voelt. In beide gevallen laat je het gewoon toe. Als je je positief voelt, klink je zo en als je je negatief voelt, dan klink je anders. Vanwege onze gebruikelijke omgang met taal, die ik daarom dus Ontlichaamde Taal (OT) noem, zeggen we, dat we niet echt onszelf zijn, zolang als wij ons nog negatief voelen en alleen onszelf zijn, als wij ons positief voelen. Uiteraard zijn wij onszelf zowel in OT als in BT, maar het grote verschil is, dat wij hierover alleen met BT kunnen praten en in OT dus vast blijven zitten met een totaal verkeerd zelf-beeld.

 

Of we het nou kunnen verwoorden, toegeven en  weten of niet, iedereen doet onbewust pogingen om positief te zijn en te blijven, terwijl we eigenlijk negativiteit ervaren. Dit is een karakteristiek van OT. Vanuit Belichaamde Taal (BT), zijn wij echter in staat om onze emotionele ervaring, onze gevoelens, op een oprechte en dus correcte wijze weer te geven. Als je je dus negatief voelt, dan zeg je dat gewoon aan jezelf en dan hoor je dat ook echt en dan is daar in principe helemaal niks mis mee, omdat je je nou eenmaal zo voelt. Je verandert het niet, terwijl je er met jezelf over praat en je laat het gewoon zo zijn. Je weet vanwege je BT wel wanneer het verandert. Het is niet vanwege een besluit, maar omdat je je bewust bent van wat je nou eigenlijk echt ervaart.  

 

Jou vermogen, om te beseffen of je ervaring positief of negatief is, heeft absoluut niets te maken met positief willen zijn of proberen om niet negatief te zijn. Je bent wie je bent en je klinkt zoals je klinkt. Je doet niets, om anders te klinken dan je klinkt en daarom kun je je echt voelen zoals je je voelt. In BT weet je, of je je nou positief of negatief voelt, dat je echt jezelf bent. Omdat je al je gevoelens toe kunt laten, transformeert alles en wordt alles positief.

 

Ook ik was bezig met van alles en nog wat. Ik geef toe, dat ondanks al mijn goedbedoelde pogingen is er helemaal niets terecht gekomen van wat ik had gewild en heb nagestreefd. Toch voel ik me positief, omdat dit alles nu achter me ligt en ik me er nooit meer mee bezig hoef te houden. Ik hoor dat er iets is veranderd, maar kan nog niet precies zeggen wat het is. Ben ik ineens ouder en wijzer geworden? Is het omdat ik met OT ben opgehouden? Het maakt me niet uit, wat voor een uitleg ik geef en dat voelt heel aangenaam. Mijn connectie met Nederlandse taal is natuurlijk, vanwege mijn emigratie naar de Amerika in 1999, hoofdzakelijk een steeds vager wordende herinnering, omdat ik hier in het Engels spreek, lees, hoor en schrijf. Deze woorden zijn een dankbaar afscheid van de Nederlandse taal, die nog niet eerder met mijn BT had kunnen plaatsvinden.

 

Het is mooi geweest, maar waarschijnlijk ga ik, vanaf nu, verder in het Engels, omdat er geen aanleiding meer is om nog iets in het Nederlands te zeggen. Er is niemand meer in Nederland, waarmee ik nog in contact ben. Nu ik dat zo schrijf, besef ik eveneens, dat behalve mijn vrouw Bonnie, er hier niemand is waarmee ik kan praten over BT. Het is niet droevig of jammer, want het is zoals het is. Ik voel me heel opgewekt over wat er gaat komen, nu het verleden met mijn taal is opgelost. Ik weet, dat het accent is verschoven, van het bezig zijn met BT, naar mijn Taal Verlichting (TV). Het is wonderlijk, hoe zich dat aan  begon te dienen. Het besef dat het dus altijd mijn TV was, die mij BT deed hebben, is onvoorstelbaar.

 

TV gaat echt ons voorstellingsvermogen te boven,  omdat het het einde van taal impliceert. Zo mooi, dat we, net als alle andere dingen in het leven, ook onze taal slechts enige tijd in bruikleen hebben en daarna, als wij doodgaan, teruggeven aan hen, die ermee verder leven. Ook dat hele leer-process van het geboren worden, zonder taal, het ervaren van BT in de vorm van liefde, aandacht en zorg, maar ook de harde realiteit, dat bezielde, onschuldige, gevoelde, oprechte, levende taal slechts een jeugdherinnering was, die met het volwassen worden steeds pijnlijker werd, omdat het grote verschil tussen BT en OT nog niet duidelijk was. Pas toen mijn OT eindelijk tot een einde kwam, kon mijn BT voortduren en kwam de vergankelijkheid, niet in beeld, maar – onvermijdelijk – in het gehoor. Het is natuurlijk vanwege OT, dat we meer gericht zijn op  geschreven taal dan gesproken taal en dus meer aandacht geven aan visuele dan auditieve stimuli.

 

Gedurende OT zijn we niet alleen geobsedeerd door en gefixeerd op het verbale aspect van taal, maar we hebben eveneens zo’n beetje ons hele hebben en houden opgehangen aan wat we kunnen zien. Het oude gezegde: zien is geloven, heeft ons bij de neus genomen, omdat de echte betekenis van onze taal niet geschreven, gelezen en gezien kan worden en dus alleen kan worden gesproken en gehoord.

 

Als wij dan eindelijk horen wat we zeggen en in het luisteren naar onszelf kunnen gaan zeggen, wat nog niet eerder in onze aandacht kon komen, dan blijkt, dat er over de dood niets anders te zeggen valt, dan dat die ontlichaaming al in BT heeft plaatsgevonden. Dit is de conclusive van BT: ook al heeft het leed van OT zijn grip verloren en konden we gelukkig verder gaan met BT, toch kwam, wat wij al waren, voordat we taal hadden en waarin we zullen zijn verdwenen als wij doodgaan, vanwege onze TV boven de tafel. Het is prachtig dit te kunnen zeggen en om afscheid te nemen van de taal als zodanig. Het lijkt wel alsof mijn TV, nu pas volledig tot mij is doorgedrongen, nu ik het zo heb gezegd en gehoord.