Toegeven,

 

Natuurlijk wil je niet met mij praten en toegeven, dat er een gigantisch groot verschil bestaat tussen Belichaamde Taal (BT) en Ontlichaamde Taal (OT), want je voelt je in je hemd gezet, omdat dat jou OT zou aantonen. Eigenlijk schaam je je dood, dat je dus altijd onbewust met je armoedige, domme OT bent bezig gebleven. BT is zoiets voor de hand liggends en toch ben je het helemaal misgelopen.

 

Als je deze woorden leest, voel je onwillekeurig een sensatie van onvrede, belediging en vernedering, aangezien je ergens heus wel weet, dat het precies zo zit, zoals ik het zeg. Je wordt door mij betrapt op de waanzin, die ik OT noem, maar die jij als normaal bent blijven beschouwen. Je bent nooit toegekomen aan BT, omdat je niet wil toegeven, dat je onwetend bent over je taal. Je voelt je bedrogen, ook al weet je donders goed, dat ik niets te maken heb, met de leugens, waarmee je, eerst door anderen en daarna, door jezelf werd opgezadeld. Ja, je zou mij ervan willen beschuldigen, dat ik jou BT zou tegenhouden.

 

Je kunt maar niet over je schroom heenkomen, om eens eindelijk de deur van je BT helemaal open te gooien, door eens met mij te praten. Ik weet het, het is een hele stap, want er is geen weg terug, als je eenmaal met mij praat. Wanneer je doorgaat met BT, is afgelopen met je OT en je weet, dat ik doorga met BT, ook al heb jij je zogenaamde bedenkingen.

 

Alles wat je opwerpt, als reden, om maar niet met mij te praten, om mij niet op te bellen, om mij niet te ontmoeten tijdens een skype-gesprek (mijn skype naam is limbicease), is een bewijs van het feit, dat je ervoor kiest, om met OT verder te gaan. Belachelijk, dat je – na al die jaren, dat je hebt geleeft en hebt ervaren, hoe problematisch je gebruikelijke omgang met taal is – nog steeds niet kan toegeven, dat je, voor jezelf, de illusie hebt gecreeerd, dat je al BT zou hebben. Je hebt misschien wel een heel klein beetje BT gehad, maar je bent er nooit mee doorgegaan, want je wist eenvoudigweg niet hoe dat werkt.

 

Het toegeven van je onwetendheid is een mengeling van misplaatste trots, gekwetsheid en verbetenheid. Is het echt waar, dat jezelf zijn niet voor jou zou zijn  weggelegd? Met mij praten maakt jou niet tot mijn volgeling en toch blijf je zo’n gevoel houden, zolang jij je nog niet op je taal hebt toegelegd en jou taal hebt toegeeigend. Je zegt dan misschien wel zoiets vaags van, dat je je eigen ding wilt doen of dat je je eigen weg wil gaan – en dus absoluut niet mijn ding of mijn weg – maar wat is jou ding of jou weg dan, als je het niet eens kan zeggen of schrijven met BT?

 

Hoe je het ook wendt of keert, je hebt geen flauw benul van wat echt bij jou past – en wat daarom van jou is – omdat je nog nooit bent opgehouden met je automatische deelname aan OT. Jou absurde geloof in het gaan van je eigen weg, is een idee-fixe, omdat je speciaal wilt zijn. Het maakt jou niet anders dan anderen, dat je weet je, dat er maar een iemand is zoals jij, maar het zou wel een groot verschil maken, als jou omgang met taal dat echt zou weergeven. Als jij verantwoordelijkheid neemt, om met BT verder te gaan, kan het niet anders, dan dat je weet, erkent en volledig accepteerd, dat iedereen, ongemerkt, in OT is blijven hangen. Als jij BT hebt, dan ben je altijd nieuw in je taal, maar dat is nog niet zo. Ook al zeg je dat je nieuw wilt zijn, daarom ben je het nog niet.

 

Wanneer geef je nou eens eindelijk toe, dat er een groot verschil is tussen iets willen en het doen wat je te doen staat, om te bewerkstelligen wat je wil? Je hebt zovaak van alles gewild, maar je bent het toch telkens weer vergeten. Net als iedereen, blijf je doen alsof het er uiteindelijk wel van gaat komen, maar in werkelijkheid, blijf je het uitstellen en er is al zoveel tijd heengegaan met allerlei leugens.

 

Er doet zich, tijdens het lezen van mijn woorden, ook een gewaarwording voor, dat jij jezelf hebt tegengehouden, om met BT verder te gaan, omdat je met OT bleef doorgaan. Het is enorm onprettig omdat aan anderen toe te geven, want het is een overduidelijk teken, dat jij, wat jezelf betrefd, de plank faliekant hebt misgeslagen. Je wilt dus naar anderen doen voorkomen, alsof jij wel weet, hoe het zit, maar naar jezelf weet je desalniettemin, dat dit niet waar is. Het aan jezelf toegeven, dat dit zo is, volstaat niet om BT met mij te hebben, want om met mij – of met wie dan ook – BT te hebben, zal je in staat moeten zijn en blijven, om, wat je aan jezelf hebt toegegeven, ook aan anderen toe te geven, dat je dus, keer op keer jezelf verloochend, weggeeft en dus geweld aandoet, wanneer je weer door OT bent overgenomen. Je hebt dit altijd verkeerd benoemd.

 

Je geeft misschien wel eens toe, naar anderen, dat je zogezegd in je kop of in je mind bleef zitten, maar dat is niet correct, wat betreft je omgang met taal. Er vindt iets heel anders plaats, dan je gebruikelijke beschrijvingen. Wat is het, als je zegt en hoort, dat je iets denkt? Je zegt het, je hoort het, maar er is helemaal niet zoiets als het denken. Wat is het, als je schrijft, wat je zogenaamd denkt? Je schrijft het en je kunt het schrijven, omdat denken helemaal niet eens bestaat. Iemand met BT heeft nooit een schrijf blokkade. Het enige bewijs – dat natuurlijk helemaal geen bewijs is – dat jou zogenaamde denken echt zou bestaan, is dat jij het zegt of schrijft, zodat het kan worden gehoord of gelezen. Als dat uiteindelijk ooit het geval mocht zijn, dat jij bent gaan zeggen, wat alleen jij kon zeggen en bent gaan schrijven, wat alleen jij kon schrijven – aan jezelf – dan weet je, dat jou omgang met taal is veranderd en omonstotelijk heeft helder gemaakt, dat dat denken of het hebben van een mind niet bestaat. Met andere woorden: er is dus ook helemaal niet zoiets, als het vinden of het gaan van je eigen weg. We gaan allemaal precies dezelfde weg, want we gaan allemaal een keer gewoon dood.

 

BT is dus het besef van vergankelijkheid uitgedrukt in taal. Wij kunnen ons eenvoudigweg niet afkeren van de dood, aangezien wij met onze taal de dood zijn gaan erkennen en zijn gaan beschouwen als iets dat tijdens onze communicatie gebeurd. Wij lossen dus werkelijk op tijdens BT. Het is niet treurig, maar  heel opwekkend en openbarend, want wij stellen ons leven niet langer meer uit, vanwege onze angst voor de dood, die is opgeheven in BT. We gaan met onze BT niet alleen zeggen, wat wij kunnen en willen zeggen, maar wij gaan ook echt alles doen, wat wij kunnen en willen doen. Het is dus absoluut  onvoorstelbaar, dat iemand met BT, niet zou willen praten met iemand anders, die ook BT heeft, omdat zij beiden weten, dat zij de enigen zijn die dit doen. Dit geeft een uitverkoren gevoel, dat eindeloos blijft voortduren en wordt behouden, omdat wij trouw blijven aan BT, het met elkaar blijven delen en het daardoor ook aan anderen kenbaar kunnen maken.