Gelukzalig,

 

Ik heb vandaag een gelukzalig gevoel. Ik weet heel goed hoe deze prachtige ervaring mij is overkomen. Ik heb, merkwaardig genoeg, niet het gevoel, dat ik er iets voor heb gedaan, ofschoon het natuurlijk absoluut waar is, dat ik er alles voor heb gedaan. Hoe kan iemand zoiets nou schrijven of zeggen? Heel eenvoudig: door hardop met zichzelf te praten en daardoor naar zijn of haar eigen stem te kunnen luisteren, die hem of haar vertelt, dat zijn of haar taal echt daadwerkelijk helemaal van hem of haar is.

 

Belichaamde Taal (BT) is het toe-eigenen van onze taal voor onszelf. Het gaat hier niet om het innemen van een standpunt of het hebben van een bepaald geloof, want de vanzelfsprekendheid die we ervaren is mogelijk vanuit de ruimte, die wij met onze taal hebben gecreerd. De strijd, waarin iedereen met Ontlichaamde Taal (OT) is verwikkeld, vindt niet langer meer plaats, omdat onze taal is belichaamd en wij dus in het hier en nu kunnen blijven, terwijl we spreken, luisteren, schrijven of lezen.  

 

Ofschoon er altijd weer iets nieuws wordt gezegd, gehoord, begrepen, ontdekt, onderzocht, vereerd en gecreerd, is er geen enkele identificatie met de woorden en de zinnen, die vanzelf beschrijven wat er kan komen. Het oplossen van de taal in de ruimte die we bespreken geeft een enorme rust, die op geen enkele andere wijze tot stand kan komen.

 

Men heeft het vaak over het zogenaamde kalmeren van ons woelige denken, maar zij die BT kunnen hebben, weten dat iedereen, die op die manier over  hun taal spreekt, onbewust leeft en handelt vanuit OT. Er is eenvoudigweg geen mind voor hen, die BT hebben en het tot rust komen, in de taal die ruimte creert, werd uitsluitend en alleen mogelijk, doordat de taal, die ruimte innam, eindelijk is opgehouden.

 

BT is niet het tegenovergestelde van OT, maar wat er gebeurt als OT niet plaats vindt. Aanvankelijk, zijn we geneigd, om BT nog te beschouwen vanuit onze oude conditionering met het dualistische OT, waarin we het altijd over de ander blijven hebben, die ons ervan lijkt te weerhouden, om bij onszelf te blijven. Vanwege BT kunnen wij eindelijk alleen met onszelf bezig zijn. In OT wordt de schijn opgehouden, dat wij met elkaar – en dus niet met onszelf – praten, maar in BT is het ons helder, dat met onszelf praten het werkelijke gesprek met anderen mogelijk maakt.

 

Het met taal bereiken van de ander, ligt altijd in het verlengde van het ervaren van onszelf en alles klopt precies. In het ontbreken van de aandacht voor onze eigen ervaring echter, is er altijd een hang naar het opvullen van wat ons grootste gemis kan worden genoemd. Iedereen probeert, ongemerkt, de leegte op te vullen, die als een negatieve emotie wordt ervaren. Het erkennen en het ongestraft toelaten van die negatieve gevoelens – in taal – veroorzaakt een transformative, waardoor zelfs de meest verkrampte, fanatieke, kwaadaardige, verwarde, perverse en chaotische ervaringen betekenisvol en waardevol gaan worden. Er is zoveel dat, vanwege onze eigen OT, ongezegd is gebleven, naar onszelf.

 

Schrijven over OT en BT heeft een andere functie, dan het hardop praten met onszelf. In het luisterend spreken met onszelf komen we meteen in contact met wat er voor ons van belang is, in het moment, dat we met onszelf spreken, maar in het schrijven daarover, vindt er een redenatie proces plaats, dat ons rationeel doet worden, over hoe wij ons voelen.

 

In het schrijven over BT – aan onszelf – worden wij rationeler over onze emoties, terwijl in het spreken met onszelf over wat wij ervaren, worden we steeds emotioneler, omdat wij echt kunnen ervaren, wat we ervaren, omdat onze taal zich naar onze ervaring heeft kunnen voegen. Uiteraard heeft dit te maken met hoe wij klinken en kunnen wij dus, in het praten met onszelf, heel lelijk, onrustig, hatelijk, vervelend, paranoia, ongevoelig, oppervlakkig, platvloers, verloren en drammerig klinken. Naar onszelf willen wij het hier eigenlijk liever helemaal nooit over hebben en omdat anderen hier meestal niet naar wilden luisteren, willen wij daar ook van onszelf niet van horen. In het praten met onszelf, valt hier echter niet omheen te gaan en zeggen we, al is het met tegenzin, toch alles wat ons zogezegd dwarszit, ook al is dit nog zo tot niets leidend, verwerpelijk, waanzinnig, uitputtend, onaangenaam, belachelijk, tegen de keer in, droevig en verontrustend. Het is juist precies het uitspreken van wat ons het meest tegenstaat, dat ons uit onze OT doet stappen.

 

Er wordt vaak gesproken over de zogenaamde noodzaak, die er zou bestaan, om in het gesprek met anderen, het ongemak en de negativiteit maar te eenvoudigweg te accepteren, omdat die ander,  ons zogezegd confronteerd met de zogenaamde feiten, die wij wellicht geneigd zouden zijn, om die te ontkennen. Er is hier dus altijd duidelijk sprake van een machts-verhouding, waarin de persoon, die zogezegd mag zeggen waar het op staat, de leiding neemt en met zijn of haar OT de ander overheerst, die dat zomaar klakkeloos moet accepteren en bij zichzelf moet blijven, om zo verontwoordelijkheid te kunnen nemen, voor de negativiteit, die hij of zij evenwel ervaart vanwege de OT van die ander.

 

In het spreken met onszelf, vindt de in de vorige alinea genoemde verbale verkrachting nooit plaats, omdat wij aan onszelf, voor onszelf, met onszelf en vanwege onszelf – met de woorden, die wij daar voor hebben, met het begrip en de acceptatie, dat wij daarover hebben en met het geduld en de tijd, die wij daarvoor hebben – hebben laten weten, dat wij dit ervaren, omdat dit de enige manier is, om dit verbaal aan onszelf kenbaar te kunnen maken.  

 

Misschien voelen we ons tekort gedaan? Misschien zijn we het zat, om altijd hetzelfde drama opnieuw te ervaren? Misschien willen we vanaf nu echt geen OT meer en omdat we het al zovele malen in al z’n  onstuimigheid, verongelijktheid, verbetenheid, onbewustheid, gewetenloosheid en argeloosheid hebben gezegd en gehoord, komen we eindelijk aan de weet, wie we zijn, waren en kunnen blijven, als wij maar – in onze eigen taal – konden spreken over wat ons is overkomen. Ja, er is ons heel veel leed en verdriet overkomen en we kunnen het horen, als wij het aan onszelf zeggen. En, wij kunnen hier ook over schrijven en alles achter ons laten, omdat wij met BT ons overgeven aan onze Taal Verlichting (TV).