AnnaMieke,

 

Here is another English translation of the beautiful writing of my dear Dutch friend AnnaMieke. Below is the original Dutch version of her text. I feel so grateful to be friends with her. We have weekly conversations, on skype. My skype name is limbicease and everyone is, after having talked with me or her, welcome. We meet every Sunday morning at 4:30am Pacific Standard Time (PST). You can also go directly to hear blog and read her poetic and delightful Dutch texts there. Here blog is called: Ontvouwen in Eigen Taal (which means: unfolding in own language). Just Google it and you will see it pop up on your screen. 

 Transience.

 

The impermanence spreads in my writing, I see what happens in which the consolation of abiding also repercussions in the times of being, that my singularity in performing to be able to listen to myself and write as before, the threads of met the same powerful and can still me in every word I describe. The impermanence is like a day like this, which is forgotten as before, which never returns to the way it was, but from my writing I now see how an impermanence can work, when I read my own writing. It has become as it originated, as a bush can grow, as the trees are wider. As the soup tastes very different from yesterday. As I wake up again today and see that it is raining again, and yesterday had a thought that disappeared again today, then take a walk in another morning. But because of the transience I now see that every moment in my telling is also different and then I can feel how transient everything actually is.

I carry my language in my own writing over the edge of a transience, in which nothing has appeared that the inscrutable abode always finds its way to keep writing. It is an act of enrichment, in my many conversations, then taste my own happiness, and then want to describe that. My times have changed and I am refreshed with my own language. I actually feel the transience as a beauty in my experience, like a butterfly can crawl out of its cocoon, so I free myself in writing my language, which always has something to say about what really matters.

The transience is in the attention I give, in the unfolding of my language, which I feel and also know that tomorrow it will be different again in the residence of my own language. It is my language that can never disappear into nothingness, because there are always words to write about and I find my glow again, where there is no impermanence, in the moment of writing. Shows how every day is different in yesterday's desire, today has more value than just knowing how impermanence can work, in even the layers I saw, which are now gone. To live in this moment, in which I can write , in which my language shows how, so to speak, the old varnish has now flaked a bit and I have to see what remains in my writing. And that is this......

The language I feel is my core of knowing, that the stream I write about is intertwined with the hand, which deftly lets me write and find nothing in the extinct times that don't matter. My waiting for the other is in impermanence, in a totality of stays and I now look differently at my own writing. The filling of my day is a bit milder today in the transience it has. I let myself be guided by my glow and feel the connection that is increasingly present .I experience things differently now, can feel no more personal involvement than my own sharing in the impermanence it has.Today is today and tomorrow is like yesterday, in which the impermanence lies between to ask myself for what purpose this is to keep sharing anyway. It's the impermanence that I feel and settle in this moment of telling, that it could be different if I didn't do this anymore.

I feel the dance and the bliss that keeps unfolding in the attention it has, in the confidence that it can be understood in what I read of myself. I step forward and see something emerge, where the energy starts to flow and I let myself go.

I skip along all the streets like a child, sing a little in my own language, and let what comes happen. has become, but my own state. In which the message I wanted to tell now dissolves into being, of its origin in my language. In which I can only abide, where my language strikes out and my transience for a moment leaves for what it is , my day starts with fresh courage, in which I see that everything is possible, if I just keep writing, in the transience that I can now also feel in this moment, tomorrow it will unfold differently again and I am curious about it.

Vergankelijkheid.

 De vergankelijkheid spreid zich in mijn schrijven,ik zie wat er gebeurd waarin de troost van verblijven ook de weerslag heeft in de tijden van het zijn, dat mijn eigenheid in het presteren om te kunnen luisteren naar mijzelf en te schrijven zoals voorheen,de draden van hetzelfde krachtige ontmoetten en mij stil kan zetten in ieder woord die ik beschrijf.De vergankelijkheid is als een dag als deze, die wordt vergeten zoals daarvoor,die nooit meer terug komt zoals het was,maar vanuit mijn schrijven ik nu zie hoe een vergankelijkheid kan werken ,als ik mijn eigen schrijven lees.Het is geworden zoals het is ontstaan,zoals een struik kan groeien,zoals de bomen breder staan.Zoals de soep heel anders smaakt dan gisteren.Zoals ik vandaag weer ontwaak en zie dat het weer regent,en gisteren een gedachte had die vandaag weer is verdwenen , dan een wandeling maak  in een andere ochtend.Maar door de vergankelijkheid ik nu zie dat ieder moment in mijn vertellen ,ook weer anders is en dan kan  voelen hoe vergankelijk eigenlijk alles is.
Ik draag mijn taal in eigen schrijven over de rand van een vergankelijkheid,waarin niets is gebleken dat het ondoorgrondelijk verblijven steeds haar weg toch vind om te blijven schrijven.Het is een daad van verrijken , in mijn vele gesprekken , mijn eigen geluk dan proef, en dat dan wil beschrijven .Mijn tijden zijn veranderd en laaf mij aan eigen taal.Ik voel de vergankelijkheid eigenlijk als een schoonheid in mijn ervaren , zoals een vlinder uit haar cocon kan kruipen,zo bevrijd ik mijzelf in het schrijven van mijn taal ,die altijd iets heeft te vertellen waar het werkelijk omgaat.
De vergankelijkheid zit in de aandacht die ik geef, in het ontvouwen van mijn taal, die ik voel en ook weet dat het morgen weer anders zal zijn in het verblijven van eigen taal.Het is mijn taal die nooit kan verdwijnen in het niets, omdat er altijd woorden zijn, om over te schrijven en ik mijn gloed weer vindt,waar geen vergankelijkheid  in zit, in het moment van schrijven. Blijkt hoe iedere dag weer anders is  in het verlangen van gisteren, vandaag  meer waarde heeft , dan alleen te weten hoe vergankeljkheid kan werken, in zelfs de lagen die ik zag, die nu zijn  verdwenen.Te leven in dit moment, waarin ik kan schrijven,waarin mijn taal laat zien hoe bij wijze van spreken de oude lak nu wat gebladerd is en ik moet kijken wat er overblijft in mijn schrijven.En dat is dit......
De taal die ik voel is mijn kern van weten,dat de stroom waar ik over schrijf is verweven met de hand ,die handig mij laat schrijven en niets kan vinden in de uitgestorven tijden die er niet toe doen.Mijn wachten op de ander is in  vergankelijkheid neergezet, in een totaliteit van verblijven en ik nu anders kijk naar mijn eigen schrijven.Het vullen van mijn dag is vandaag wat milder in de vergankelijheid die het heeft.Ik laat mij leiden door mijn gloed en voel de verbinding die steeds meer aanwezig is.Ik ervaar de dingen nu anders , geen persoonlijker betrokkenheid kan voelen dan alleen mijn eigen delen in de vergangelijkheid die het heeft.Vandaag is vandaag en morgen is net als gisteren, waarin de vergankelijkheid tussen ligt om mijzelf eens af te vragen met welk een doel dit is om toch te blijven delen.Het is de vergankelijkheid die ik  voel en neerstrijk in dit moment van het vertellen, dat het  anders zou kunnen  worden als ik dit niet meer zou doen.
Ik voel de dans en de verrukking, die alsmaar blijft ontvouwen in de aandacht die het heeft,  in het vertrouwen dat het begrepen kan worden in wat ik van mijzelf lees.Ik doe een stapje naar voren en zie  iets ontstaan ,waarin de energie gaat stromen en ik mezelf laat gaan.
Ik huppel als een kind langs alle straten,zing wat in mijn eigen taal,en laat gebeuren wat er komt.Ik kijk omhoog en zie wat stralen waarin ik in ga staan,mij gelukkig kan voelen hoe het gaat,hoe de weg geen weg meer is geworden, maar mijn eigen staat.Waarin de boodschap die ik wilde vertellen nu oplost  in het zijn , van het ontstaan in mijn taal.Waar ik alleen in kan vertoeven,waar mijn taal naar buiten slaat en mijn vergankelijkheid even laat voor wat het is,  met frisse moed mijn dag begint, waarin ik zie dat alles mogelijk is,als ik maar blijf schrijven,in de vergankelijkheid die ik nu ook kan voelen in dit moment, morgen het weer anders zal gaan ontvouwen en daar benieuwd naar ben.