Herhalen,

 

Waarom herhaal je zinloos wat je al een miljoen keer hebt gedaan, maar waar je niet blij van wordt? Kortom, je bent ongelukkig, omdat je je eigen ongeluk blijft herhalen. Om gelukkig te zijn, moet er een einde komen aan deze herhaling. Het lijkt er echter op dat je je mechanische, zinloze, onbewuste gedrag niet kunt stoppen. Natuurlijk zou je niet doen wat je blijft doen, als je wist dat je het deed, maar dat is nou juist het probleem: je weet niet waarom je al je ellende blijft herhalen.  

 

Je herhaalt je problemen en je bent vast blijven zitten in een stressvolle, rusteloze, chaotische, wrede, neurotische, saaie, oppervlakkige, tegenstrijdige, gefragmenteerde, en inspannende manier van leven, omdat je nooit hebt toegestaan ​​of toegelaten, dat je taal zich naar je toe keert. Integendeel, je hebt je voorgesteld dat je jezelf zou kunnen wenden tot je zogenaamde geest, tot je zogenaamde mind, tot je zogenaamde gedachten en zo heb je je overtuiging gecreëerd over wie je bent, wat dus duidelijk helemaal niet waar is, aangezien het is eigenlijk onmogelijk is om vast te houden aan je grandioze waanidee en pretentie. Vanwege je zelf-beeld ben je verkrampt.  

 

Je energie raakt uitgeput door, zogenaamd, jezelf te zijn en je mist enige motivatie voor iets dat geen deel uitmaakt van je repetitieve, gebruikelijke, rigide repertoire. Bovendien gaat je angst en bezorgdheid niet over wat je niet durfde te doen, maar over bestaand gedrag, wat je niet durfde te stoppen. Alleen door je ineffectieve gedrag te identificeren en radicaal te stoppen, zult je de energie of de zogenaamde motivatie ervaren om gedragingen aan te gaan die moeiteloos, nieuw en effectief zijn, omdat ze positieve resultaten hebben.

Inspannend gedrag is repetitief en onbewust, 

maar moeiteloos gedrag is nieuw en bewust.

 Het was je nooit echt duidelijk dat je geluk

 eigenlijk voortkomt uit moeiteloos en

 natuurlijk zijn. Als dit het geval was 

geweest, zou je, net als ik, het belang

 van je zogenaamde gedachten vergeten

 en gewoon je taal laten uiten, door met

 jezelf te praten en naar jezelf te luisteren. 

Bovendien, door – aan jezelf – te schrijven 

over dit proces van herontdekking, 

terugvordering, herbestemming, 

herbevestiging, heropleving en 

hertoeëigening van je eigen taal, 

zou je ook je eigen geschriften lezen,

 ermee instemmen en begrijpen en weten,

 dat het waar is, dat taal naar je toe kan 

komen en als dat uiteindelijk gebeurd, 

dan is je overschatte denken plotseling verdwenen.

 

Een andere reden waarom je jezelf zo lang, zo vasthoudend, zo dom, zo ongevoelig hebt herhaald, is dat je aandacht voortdurend werd getrokken naar andere dingen, die schijnbaar belangrijker waren dan je taal. Met andere woorden, je hebt nooit voorrang gegeven aan je taal en daarom spreek je in Ontlichaamde Taal (OT) bijna elke dag – zonder het te beseffen – met een stem die – als je er eenmaal naar luistert – niet eens klinkt als jij.

 

Wanneer je als het ware je eigen OT onderschept en stopt en overschakelt naar Belichaamde Taal (BT), dan voel en weet je meteen, dat je het goed hebt gedaan, omdat je jezelf niet meer herhaalt en je iets nieuws zegt of schrijft. Bovendien blijft BT nieuw en daar wordt je heel blij van. Je kunt het nieuwe niet herhalen, maar verrassend genoeg zit je in een stroom van taal, die een nieuwe betekenis onthult aan wat je momenteel ervaart of in het verleden hebt ervaren. Ik beschrijf het soms als een vorm van verbale archeologie, omdat je kunt praten over alles waar je over wilt praten en dankzij je BT is er een nieuw begrip over hoe je voorheen hebt geleefd, wat heeft geresulteerd in hoe je nu leeft.

 

Dit alles is waarschijnlijk nog ongelovelijk

 voor jou, omdat je zo gewend bent om 

betrokken te zijn bij OT, maar je 

gebruikelijke manier van omgaan met 

taal kan worden gestopt, als je je realiseert

 dat je het forceerde, het verwachtte, 

het hoopte en ervoor bad en, zeker, in OT verzin 

je gewoon dingen. Zelfs als het je lukt om slechts een kortstondig 

moment van BT te hebben, ervaar je al de enorme opluchting dat 

je niet doet, wat je tot dan toe deed.

 

Je krijgt BT als je je overgeeft aan wat je echt wilt zeggen. Zelfs zonder iets te weten over het verschil tussen OT en BT, had je al enkele korte, spontane momenten van BT. Meestal zouden mensen dit omschrijven als: woorden kwamen gewoon in me op. Dat deden ze en dat doen ze, maar alleen als we dit niet voorkomen met de klank van onze nepstem. Bij OT spreek je met een geluid dat je zelf niet prettig vindt en daarom ook niet wilt horen. Dit wordt echter nooit duidelijk in een gesprek met anderen, maar alleen als je een gesprek met jezelf voert.

 

Terwijl je een gesprek met jezelf voert, kom je er snel achter dat er geen jij is en ook niet kan zijn, een jij die gescheiden is van het gesprek. Anders gezegd, een gesprek met onszelf voeren betekent, dat we gewoon hardop praten - alleen - en onszelf horen, dat wil zeggen, de spreker is de luisteraar. Met andere woorden, er is alleen taal, geproduceerd, ontvangen en ervaren door jou. Dezelfde persoon ervaart – naast gelijktijdig spreken en luisteren – positieve of negatieve gevoelens over wat hij of zij zegt. Individueel, komt van het Latijnse in-dividuus, in – niet, tegengesteld aan + dividuus, deelbaar, dividere, verdeel.

 

Verrassend genoeg, als we eenmaal BT hebben in plaats van OT, merken we dat het niet – zoals we altijd hebben aangenomen – moeilijker of harder is om naar onze eigen negatieve emoties te luisteren, dan naar onze eigen positieve emoties. Maar, dat zeggen we terecht – over andere mensen – want het is inderdaad heel vermoeiend, om naar iemand te luisteren, die niet naar zichzelf luistert en daardoor onbewust onze aandacht opeist met zijn of haar drama en problemen. We kunnen gemakkelijk luisteren naar onze eigen problemen, stressoren, angsten of hartzeer, omdat we in BT in staat zijn om onze verbale aandacht te geven aan alles wat onze aandacht vraagt.

 

Met onze BT geven we een nieuwe betekenis aan onze OT en horen we dat alles duidelijk wordt. Als we eindelijk met onszelf praten en naar onszelf luisteren, horen en erkennen we echt wat waar is en wat niet. Omdat we herkennen en zeggen wat goed voelt en wat slecht voelt, kunnen we stoppen met ons slecht te voelen en ons blijvend goed gaan voelen. Naarmate onze BT doorgaat en OT steeds verder wordt achtergelaten, merken we dat we een ander leven leiden, omdat we niet alleen onze OT hebben gestopt, maar ook elk ander negatief gedrag, omdat we onszelf hebben opgedragen dit te doen.

 

Onze zelfkennis bloeit in onze eigen taal en onze Taal Verlichting (TV) is de uitdrukking van wie we altijd zijn geweest, maar niet konden uitdrukken met OT. Dus, in BT, ofschoon we met dezelfde woorden blijven spreken - en niet ineens, als een wonder, in een nieuwe taal gaan spreken - herhalen we onszelf nooit, omdat we uit de geschiedenis van onze conditionering zijn gestapt. Niets stoort ons meer, want in BT wordt alles precies verwoord zoals het is of was. Daarom, als onze OT dan wordt uitgedrukt, ervaren en begrepen - met BT - vindt er een transformatie plaats, waardoor alles op zijn plaats valt. Onze TV is het besef dat alles betekenis voor ons heeft, omdat we het kunnen uiten met onze BT. Als we niet meer herhalen, geven we onze eigen unieke betekenis aan ons leven, met onze taal.